Όσοι τους γνωρίζουν, με διαβεβαιώνουν ότι είναι υπέροχη παρέα και ότι θα περάσω όμορφα στη συνάντησή μου μαζί τους για να παρακολουθήσω τις πρόβες τους. Μόλις μας προσκάλεσαν στη βραδιά που ετοιμάζουν ο Σίμος Κακάλας και ο Γιώργος Παπαγεωργίου, στο πλαίσιο του «Κύκλου Μουσικής» που διοργανώνει κάθε Τρίτη το θέατρο Πόρτα, αναρωτηθήκαμε τι ακριβώς θέλουν να πουν οι δύο εκπρόσωποι της θεατρικής σκηνής με το «post-σκυλάδικο» που θα παρουσιάσουν. Ο Κακάλας είναι ένας ιδιαίτερος δημιουργός που ξεκίνησε ως ηθοποιός του ΚΘΒΕ και έχει αφήσει το στίγμα του με τη μεταμοντέρνα προσέγγιση που επιχειρεί τα τελευταία χρόνια σε κλασικά ελληνικά έργα όπως η Γκόλφω του Περεσιάδη και η Ερωφίλη του Χορτάτση, έχοντας βρεθεί και στην Επίδαυρο. Ο Παπαγεωργίου είναι από τους πιο ταλαντούχους ηθοποιούς της νέας γενιάς, ενώ οι μουσικές του ανησυχίες εκφράζονται και μέσω της indie-folk μπάντας του, των Polkar. Δυο Θεσσαλονικείς, λοιπόν, βάλθηκαν να μας τρολάρουν; Τους βρίσκω να έχουν ήδη ξεκινήσει την πρόβα τους, τραγουδώντας κάτι ακατάληπτους στίχους για μια κομμώτρια που αργότερα θα ενημερωθώ πως είναι από το άσμα Να Ζήσουν οι Κομμώτριες του Μάκη Χριστοδουλόπουλου. Κάνουν ένα διάλειμμα για να πιουν λίγο τσίπουρο -το προηγούμενο βράδυ μου λένε πως αποχώρησαν "γκολ" από την πρόβα- και για να πούμε μερικές κουβέντες, κάποιες σοβαρές και κάποιες όχι, ανάμεσα σε πολύ γέλιο.
Όλο αυτό που πάμε να στήσουμε θα βασιστεί σε δυο περσόνες που προφανώς δεν είμαστε εμείς. Κάτι σαν είδος παράστασης, κάτι που ξεκίνησε από πλάκα και πήρε γιγάντιες διαστάσεις, όπως όλα τα τρολ που κάποια στιγμή σπάνε τις αλυσίδες και ξεχύνονται ανεξέλεγκτα!
Πόσο καιρό το ετοιμάζετε αυτό;
Σίμος Κακάλας: Εδώ και δυο μέρες κάνουμε πρόβες, θα κάνουμε άλλη μία και φύγαμε!
Γιώργος Παπαγεωργίου: Η μουσική βραδιά που θα δείτε έχει προγραμματιστεί εδώ κι έναν χρόνο. Κάναμε κάποιες χαλαρές συναντήσεις μέσα στο καλοκαίρι και ουσιαστικά το έχουμε πιάσει σοβαρά εδώ και κάνα μήνα.
Σοβαρά τώρα, μια μουσικότητα τη διαθέτετε και οι δύο. Γιατί αποφασίσατε να τη διοχετεύσετε σε αυτή την κατεύθυνση;
Σ.Κ.: Για τα λεφτά ρε φίλε! Έχουν λεφτά τα μπουζούκια. Εμάς μας ώθησαν και τους δύο οι γονείς μας στο θέατρο, ήταν το όνειρό τους. Εγώ ήθελα να γίνω δικηγόρος, ο Γιώργος γιατρός... (γέλια) Όπως κάνουμε θέατρο για λεφτά, θα κάνουμε και τραγούδι για λεφτά. Έχουμε καλέσει και νονούς της νύχτας να μας σπονσοράρουν και να μας πάνε παρακάτω. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα με την ψυχή τους, όπως ο Σάκης!
Οπότε κι εσείς αποφασίσατε να ακολουθήσετε την αντίστροφη πορεία.
Σ.Κ.: Ακριβώς! Πήραμε θάρρος βλέποντας ότι ο Σάκης τολμάει.
Η διάθεσή σας, πέρα από την πλάκα, είναι κοροϊδευτική ή σοβαρή; Θέλετε να μας πείτε κάτι τέλος πάντων;
Σ.Κ.: Όχι, καθόλου κοροϊδευτική. Θέλουμε να δουλέψουμε στη νύχτα.
Δεν με πείθεις.
Σ.Κ.: Γαμώτο πρέπει να τρολάρω καλύτερα.
Γ.Π.: Αλήθεια, αγαπάμε πάρα πολύ αυτά τα τραγούδια. Οι διασκευές που ετοιμάζουμε γίνονται πολύ αγνά και με αλήθεια. Όλοι αυτοί που έχουμε μαζέψει, ο Σαφέτης, ο Γονίδης, η Αννέτα Μαρμαρινού, ο Χριστοδουλόπουλος, είναι υλικό που μας αρέσει πολύ και δεν έχουμε καμία διάθεση να τους καννιβαλίσουμε. Απλά θέλουμε να τους ερμηνεύσουμε με γιουκαλίλι, ακορντεόν και δυο καζού και να δούμε τι θα βγει από αυτό.
Σ.Κ.: Να, ο Γιώργος σε πείθει περισσότερο!
Άρα, το ρεπερτόριο το έχετε επιλέξει μόνοι σας.
Σ.Κ.: Εμείς και ο μάνατζερ! Είναι μούρη να έχεις μάνατζερ στην Ελλάδα.
Ο πειραματισμός πώς ακριβώς θα γίνει; Οι διασκευές τι θα περιλαμβάνουν;
Σ.Κ.: Θα πάρεις μια γεύση σε λίγο.
Έχει αρχίσει να γίνεται λίγο μόδα όλο αυτό; Το κάνει και η Κιτσοπούλου με τον Περλέγκα.
Σ.Κ.: Αυτοί τραγουδούν ρεμπέτικο! Εμείς θα τραγουδήσουμε βαρύ λαϊκό. Είμαστε άλλη φάση. Αλλά, όπως λέει και ο Γιώργος, η μουσική είναι σαν τη θάλασσα. Δεν μπορείς να κόψεις ένα κύμα και να το πάρεις μαζί σου. Όλα είναι τραγούδι.
Γ.Κ.: Να σου πω την αλήθεια, το 'χει πει ο Χέντριξ αυτό.
Σ.Κ.: Δεν πειράζει, ο κόσμος ξεχνάει εύκολα!
Μουσικά πώς μεγαλώσατε;
Γ.Π.: Αυτή την ατάκα του Χέντριξ, την είχα δει σε γκράφιτι σε έναν τοίχο, στην πρώτη συναυλία που πήγα ποτέ. Ήμουν 16 χρονών στη Θεσσαλονίκη, είχα δει τους Δρακατώρ, ένα ελληνικό punk rock γκρουπ που έλεγε το «Είσαι χωμένος στα σκατά». Από εκεί και πέρα, πιο πολύ ροκ.
Σ.Κ.: Εγώ πρόλαβα τα Ράδιο Ακρόπολις, Ράδιο Ουτοπία, τους πρώτους ανεξάρτητους σταθμούς που έπαιζαν όλο το φάσμα του ροκ. Ψυχεδέλεια, κλασικό, alternative. Τους άκουγα καθημερινά, περίμενα να τελειώσω από το σχολείο για να συντονιστώ. Πέρασα από διάφορες φάσεις φυσικά. Cure κάποια στιγμή και πολλά άλλα.
Η σχέση σας με τα μπουζούκια ποια είναι αυτή τη στιγμή; Υπάρχει περίπτωση να πάτε ποτέ;
Σ.Κ.: Όλο αυτό που πάμε να στήσουμε θα βασιστεί σε δυο περσόνες που προφανώς δεν είμαστε εμείς. Κάτι σαν είδος παράστασης, κάτι που ξεκίνησε από πλάκα και πήρε γιγάντιες διαστάσεις, όπως όλα τα τρολ που κάποια στιγμή σπάνε τις αλυσίδες και ξεχύνονται ανεξέλεγκτα! Μιλάς για τον Σίμο ή για τον SIMOS; (γέλια)
Αυτό είναι προφανές, αλλά εγώ θέλω να μάθω αν πραγματικά είστε έστω και λίγο σχετικοί με αυτό το κομμάτι. Έχετε, ας πούμε, ιδέα ποια σχήματα εμφανίζονται φέτος στα μπουζουκομάγαζα, π.χ. στην Παραλιακή;
Σ.Κ.: Νομίζω καμία, ας είμαστε ειλικρινείς. Όση σχέση έχει ο Σάκης με το θέατρο, άλλη τόση έχουμε κι εμείς με το τραγούδι.
Γ.Π.: Η προσπάθειά μας δεν είναι ουσιαστικά να αναβιώσουμε τη φάση που γίνεται στην παραλιακή. Όποιος θέλει να πάει εκεί, πηγαίνει εκεί. Τα κομμάτια που έχουμε διαλέξει είναι εντελώς πανηγυριώτικα, όπως και η αισθητική τους - είναι τα πιο hardcore και true μπουζούκια.
Σ.Κ.: Όχι έχουμε βάλει και Ρέμο!
Γ.Π.: Ναι, αλλά στη βάση της η φάση είναι «Αγρίμια».
Και το artwork που φτιάξατε πείθει.
Σ.Κ.: Εγώ αν το έβλεπα σε κολόνα της ΔΕΗ, θα το περνούσα για αληθινό.
Θεατρικά τι κάνετε αυτή την περίοδο;
Σ.Κ.: Τα πρωινά, λοιπόν, κάνω τον Ορέστη του Ευριπίδη, που θα ανέβει στη Θεσσαλονίκη στις 13 Φεβρουαρίου, μετά θα κάνει μια μικρή περιοδεία στις γύρω πόλεις και θα καταλήξει Αθήνα.
Γ.Π.: Κι εγώ κάνω πρόβες για το Μότζο που θα ανέβει στο Πόρτα στις 20 Φλεβάρη, σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου.
Σίμο, ο Ορέστης σου θα είναι κλασική ανάγνωση ή κάτι «post» σαν αυτά που μας έχεις συνηθίσει;
Σ.Κ.: Δεν έχω ιδέα! Έχω χωθεί πολύ μέσα σε αυτό και απλά κάτι βγαίνει.
Το post-σκυλάδικο λοιπόν τι είναι;
Σ.Κ.: Αυτό προσπαθούμε να ανακαλύψουμε. Και μάλιστα το «μέτα-post», γιατί ο Καρράς έχει ήδη παίξει στο post. Και ο Φοίβος παίζει post! (γέλια)
Κλείνοντας, κάντε μου ένα σχόλιο για τη θεατρική κατάσταση σήμερα στην Αθήνα, αλλά και για το πώς σας βρίσκει η αλλαγή του πολιτικού σκηνικού, μια και οι μέρες αυτές είναι εξόχως πολιτικές.
Σ.Κ.: Η ποσότητα στο θέατρο κινείται αυξητικά. Υπάρχει τεράστια παραγωγή επαγγελματιών μέσα από όλες τις σχολές που έχουν ανοίξει. Στην τελική, γιατί όχι; Συμμερίζομαι τις ανησυχίες περί ενιαίας θεωρίας, ότι δεν υπάρχει συγκεκριμένη γραμμή στο ελληνικό θέατρο, ότι αναρωτιόμαστε ποια σχολή ακολουθούμε, ότι κάτι weird πάει να διεκδικήσει μια κατάσταση και τα ερωτήματα που γεννώνται. Τελικά οι Έλληνες είμαστε πολύ αναρχικοί. Αυτό είμαστε. Δεν γουστάρουμε κιόλας όλους τους άλλους, αλλά κάνουμε και πράγματα όλοι μαζί, άμα λάχει. Και το λέω αυτό μετά από 20 χρόνια στη δουλειά. Έτσι προκύπτει μια αναμόχλευση που είναι καλή. Εγώ γουστάρω που την ψάχνουμε τη φάση. Σαφώς μπορείς να εντοπίσεις πολλά αρνητικά, αλλά στην τελική... και γαμώ! Μακάρι να υπάρξουν μεγαλύτερες διαφωνίες και κόντρες που να οδηγήσουν σε διάλογο σοβαρό και πιο μόνιμο. Η αρρώστια εδώ είναι ότι αν ανοίξει ένα σουβλατζίδικο, θα πάω να ανοίξω κι εγώ άλλο ένα δίπλα, χωρίς να έχω ψάξει τι μπορώ εγώ να ανοίξω. Το ανακάτεμα όμως είναι πολύ θετικό. Γεννιούνται και κρίνονται πράγματα συνεχώς. Να έχουμε λίγο στο μυαλό μας ότι τελικά τίποτα δεν είναι «big deal». Ισχύει και για αυτό που πάμε να κάνουμε τώρα. Μην το πολυαναλύουμε κιόλας. Ζωή είναι και κάνουμε πράγματα. Όπως όταν κάνεις έρωτα.
Το κάνουμε, ας μην το συζητάμε.
Σ.Κ.: Πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας το «Δεν τρέχει τίποτα». Πας να κάνεις μια φάση, μην το ψειρίζεις. Πας να αγοράσεις χοτ ντογκ, φά' το, είναι ωραίο. Εγώ γουστάρω και τον μουσακά και την τρελή γκουρμεδιά. Ας μην καμωνόμαστε ότι «και καλά κάτι παίζει». Όπως και με τη φάση στην Επίδαυρο. Το ότι σκέφτεσαι έτσι για έναν χώρο, σε περιορίζει. Μπορεί να μην την κάνω εγώ την καλή παράσταση, αλλά ας προετοιμαστεί το έδαφος. Μπορεί να έρθει κάποια στιγμή ένας που να συγκεντρώνει πολλά στοιχεία, να κάνει τη διαφορά και να μας τραβήξει όλους. Έλα, χαλαρώστε!
Γ.Π.: Ξέρεις τι σκεφτόμουν σήμερα; Τελικά σε σχέση με το θέμα μπουζούκια-θέατρο-πίστα-σκηνή, διαφορές-ομοιότητες, προτιμώ μια καθαρή πίστα ως θεατής από ένα ντεμέκ θέατρο. Για τον βομβαρδισμό παραστάσεων και θεαμάτων, συμφωνώ απόλυτα με την άποψη του Σίμου. Η απουσία επιχορηγήσεων το έχει εντείνει. Δεν υπάρχουν πολλοί πλέον που θα ανεβάσουν έργα με πέντε και δέκα ηθοποιούς. Αυτόματα βλέπεις ομάδες με δύο-τρία άτομα.
Και δεν μπορείς να πεις στον άλλο «μην το κάνεις». Άνεργος είναι, γιατί να μην το κάνει;
Σ.Κ.: Και γιατί όχι; Και αυτό μπορεί να γεννήσει σιγά σιγά κάτι. Για μένα το πιο σοβαρό πρόβλημα είναι ότι δεν γράφεται θέατρο.
Γ.Π.: Αυτό είναι το πιο σοβαρό ζήτημα, ότι δεν γράφεται σύγχρονο ελληνικό θέατρο.
Σ.Κ.: Όπως και να' χει, ωραίο είναι να κάνουμε διάφορα πράγματα εκ των μη όντων, αλλά πόσο πια και αυτό; Όλες οι φόρμες έχουν ημερομηνία λήξης.
Γ.Π.: Και αυτό θέλει φυσικά κρατική στήριξη.
Σ.Κ.: Δώσε ένα κίνητρο να γράψουν οι άνθρωποι έργα.
Γ.Π.: Εγώ πάντως, στο πολιτικό κομμάτι είμαι πολύ αισιόδοξος με την αλλαγή πλεύσης.
Τουλάχιστον ανέλαβαν πιο νέοι άνθρωποι, πέρα από όλα τα υπόλοιπα.
Σ.Κ.: Ναι, ρε γαμώτο, έστω αυτό.
Γ.Π.: Νιώθω ότι στο κομμάτι του Πολιτισμού, θα αρχίσει να υπάρχει μεγαλύτερη σοβαρότητα σε πολιτικό επίπεδο, σε αυτούς που θα το αναλάβουν από πλευράς οργάνωσης. Γενικότερα πάντα η Αριστερά είχε πιο ζεστή σχέση με την τέχνη και το θέατρο.
Info
Τρίτες Παράλληλες
Σίμος Κακάλας & Γιώργος Παπαγεωργίου - "Μία μοναδική εμφάνιση"
Θέατρο Πόρτα (Μεσογείων 59, 210 7711333, porta-theatre.gr)
Τρίτη 3/2, 21.15
Γενική είσοδος: 10 €
σχόλια