Όπως κάθε νέος 20χρόνος ο οποίος έχει απογοητευτεί από την "εγκόσμια" καλοκαιρινή διασκέδαση των τρέντι προορισμών και των κοσμοπολίτικων κλαμπ αυτής της χώρας, επέλεξα να περάσω τις καλοκαιρινές μου διακοπές σε ένα πιο εναλλακτικό, αλλά και συνάμα κοινότυπο, σημείο συνάντησης των απανταχού Ελλήνων της ''βρώμικης'' κουλτουροδιανόησης, τη Σαμοθράκη.
Από την στιγμή που πάτησα το πόδι μου στο πλοίο, μέχρι και την στιγμή που ξαναβρέθηκα Αλεξανδρούπολη κατά την αναχώρηση, μπορώ να πω ότι έπλεα σ' ένα συννεφάκι ευχάριστων ανάλαφρων σκέψεων, μέχρι που εκείνη ερχόταν στο μυαλό μου για να με ταρακουνήσει και να με κατακρημνίσει βίαια σ' ένα συνονθύλευμα αισθημάτων άγχους , ανυπομονησίας και αβεβαιότητας. Άραγε θα την ξαναδώ, θα της ξαναμιλήσω, θα καταφέρω ποτέ να την πλησιάσω όπως θέλω εγώ; Την είχα γνωρίσει αρκετό καιρό πριν, χωρίς κανένας από τους δύο μας να δώσει περισσότερη σημασία στον άλλο, αλλά ήταν εκείνη η βραδιά στα Θέρμα που τα άλλαξε όλα...
Όπως κάθε βραδιά, έτσι και τότε πίναμε τα καθιερωμένα κρασιά μας στο χωριό, μια συνήθεια που είχε καταλήξει ιεροτελεστία ρουτίνας με σκοπό να καταλήξουμε αργότερα σε άλλου είδους σαμοθρακιώτικες "περιπέτειες". Καθόταν απέναντι μου στο τραπέζι και κάθε τρεις και λίγο το βλέμμα μου έπεφτε αβίαστα πάνω της και μπορώ ευτυχισμένος να πω πως αρκετές φορές την έπιανα κι αυτήν να με κοιτάει δειλά, μ΄ εκείνο το αχανές ναρκωμένο βλέμμα της, που όλα τα θύματά της αγαπήσαμε . Ηλιοκαμένη και κουρασμένη, άλλα με τόσο αθώο τρόπο σεξουαλική, μετατρεπόταν κάθε νύχτα (και ύστερα από κάποια ποτηράκια) στην θεά Καλυψώ, που παρακαλούσες γονατιστός να σε πάρει μαζί της και να σε απομακρύνει από κάθε δεσμό που είχες στην ανούσια μέχρι τότε ζωή σου. Ήσουν έτοιμος να παρατήσεις συντρόφους και πατρίδες, για να ξαπλώνεις τα βράδια μαζί της.
Ο τρόπος που κινούνταν, που μιλούσε, για να μην αναφέρω ότι ήταν και πανέμορφη, με γοήτευε όλο και πιο πολύ καθώς περνούσε η βραδιά.
Ωσάν άμοιρο παιδί κι εγώ αφέθηκα και παρασύρθηκα μαζί της λίγο αργότερα, σ' έναν κοντινό λόφο παρατώντας παρέες και φίλους. Παρόλο που δεν είχα πιει ιδιαίτερα, ως αγχωμένος εκείνη την ώρα επέλεξα τη δικαιολογία του αλκοόλ ως σημείο έναρξης της προσπάθειας μου να την προσεγγίσω. Λίγο οι ιστορίες, λίγο το όμορφο τοπίο και λίγο το ενδιαφέρον που είχαμε ο ένας για τον άλλο, καταλήξαμε τρεις ώρες αργότερα μόνοι μας μέσα στο τρομακτικό σκοτάδι και την ερημιά της Σαμοθράκης να δενόμαστε, να λέμε για προσωπικές εμπειρίες περπατώντας πλάι πλάι στο λιμανάκι δίπλα από το Σαόκι. Θυμάμαι μαζί της να νιώθω αγχωμένος και ολίγον φοβισμένος, αλλά ταυτόχρονα και τόσο διψασμένος να την γνωρίσω πιο πολύ σε βάθος και να μπω στην ζωή της, κάτι που μου φαινόταν γόρδιος δεσμός .
Δεν ανοιγόταν από την αρχή, φαινόταν κοπέλα που δεν άφηνε συναισθήματα και προσωπικές σκέψεις να κυλήσουν εύκολα στη γλώσσα της. Γι΄αυτό και αισθανόμουν χαρά κάθε φορά που μου έλεγε και κάτι καινούργιο για τον εαυτό της. Ο τρόπος που κινούνταν, που μιλούσε, για να μην αναφέρω ότι ήταν και πανέμορφη, με γοήτευε όλο και πιο πολύ καθώς περνούσε η βραδιά. Ήθελα τόσο πολύ να την αγγίξω, άλλα ως γνήσιος δειλός δεν τολμούσα και το απέφευγα όλο το βράδυ. Παίρνοντας εν τέλει τον δρόμο του γυρισμού στο κάμπινγκ, καθώς περπατούσαμε δίπλα στην άγρια φύση του νησιού, και ακούγοντας τον ήχο των τζιτζικιών μέσα στο απόλυτο σκοτάδι, ενώ παράλληλα τρομάζαμε κάθε τρεις και λίγο από τον θόρυβο που προκαλούσαν περαστικοί τους οποίους δεν βλέπαμε, ήξερα μέσα μου πως έπρεπε να πω ή να κάνω κάτι που θα έδινε συνέχεια σ΄ αυτό που ξεκινήσαμε εκείνη την νύχτα.
Ο δρόμος τελείωσε, μπήκαμε στον κάμπινγκ και απογοητευμένος γύρισα στη σκηνή μου, όπου η παρέα περίμενε όπως κάθε βράδυ με μουσική και φτιαγμένη διάθεση. Παρ΄ότι ήμουν δειλός, εκείνη μου έδωσε ακόμα μια ευκαιρία ζητώντας μου να την συνοδέψω μέχρι την τουαλέτα, καθώς φοβόταν το σκοτάδι. Στην τουαλέτα πήγαμε , τίποτα δεν έγινε και επιστρέψαμε πίσω . Όλο το βράδυ μετάνιωνα και καταριόμουν τον εαυτό μου που απλά με κατέβαλε το άγχος και δεν έκανα κάποια δραστική κίνηση. Το αύριο ήρθε, εκείνη έφυγε και ένα όνειρο θερινής νυκτός κατέπλευσε μακριά μαζί με το πλοίο της αναχώρησης. Ή μάλλον έτσι νόμιζα.
Δύο μέρες μετά την πετυχαίνω τυχαία στα κτελ Αλεξανδρούπολης. Κατεβαίναμε και οι δυο Θεσσαλονίκη. Με τα πολλά, αφού μιλήσαμε, επιδιώξαμε να κάτσουμε δίπλα δίπλα στο λεωφορείο. Αν η εκδρομή μου στη Σαμοθράκη ήταν ένας επίγειος παράδεισος, τότε οι τέσσερις ώρες που ταξιδεύαμε μαζί ήταν το μονοπάτι προς τη γη της επαγγελίας. Τα αστεία έδιναν και έπαιρναν και το κοινό γούστο μας στη μουσική, σε συνδυασμό με τη χημεία μεταξύ μας, μας έφεραν πιο κοντά, που πλέον ένιωθα ότι κάτι αληθινό μπορεί να συμβεί. Κατεβήκαμε από το λεωφορείο και την παρακολουθούσα να σκύβει με το ανάλαφρο μαύρο φόρεμά της και τα κόκκινα σταράκια της, να πιάσει τη βαλίτσα. Μου έριξε ένα τελευταίο βλέμμα μέσα από τα μαύρα γυαλιά της και με χαιρέτησε βιαστικά καθώς έσερνε την βαλίτσα της. Αυτό ήταν . Μόλις ένιωσα έντονη επιθυμία για κάτι που χανόταν μπροστά απ' τα μάτια μου. Έφυγα από το σταθμό με γλυκόπικρα συναισθήματα.
Την φίλησα δυνατά και τρυφερά μέχρι να ξανά αφήσω την ζωή να την πάρει μακριά μου.
Ένα μήνα μετά την ξανασυναντώ. Της ζητάω επιτέλους να βγούμε. Λέει το πολυπόθητο "ναι" . Βγαίνουμε. Όλα ήταν όπως τα φανταζόμουν. Ζεστά, στοργικά, παραδεισένια, ειδυλλιακά. Αυτή στεκόταν εκεί απέναντί μου με αυτό το βλέμμα που σε τραβούσε σαν μαγνήτης να την φιλήσεις, λες κι ήταν κάποια δόλια femme fatale που έπαιρνε άντρες σαν λάφυρα για να αυξήσει τη συλλογή της. Το κόκκινο κραγιόν της δέσποζε και τραβούσε συνεχώς το βλέμμα μου στα χείλη της πριν καταλήξει στο μαυρισμένο στήθος της. Είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο το τι επιρροή μπορεί να έχει σ' έναν άντρα ένα κόκκινο κραγιόν και ένα πλούσιο καλοσχηματισμένο στήθος.
Ένιωθα χαμένος, παραδομένος και αδημονούσα να την αγγίξω. Στο τέλος της βραδιάς, (πρωί είχε πάει μέχρι να το πάρω απόφαση) την φίλησα. Μια, δύο, τρεις φορές . Την φίλησα δυνατά και τρυφερά μέχρι να ξανά αφήσω την ζωή να την πάρει μακριά μου, καθώς ήταν το τελευταίο βράδυ που θα την έβλεπα, πριν γυρίσουμε πίσω στις πόλεις που σπουδάζουμε.
Να μην τα πολυλογώ , είμαστε μαζί εδώ και τρεις - τέσσερις μήνες, ένα διάστημα γεμάτο συγκινήσεις και κάθε φορά που την βλέπω νιώθω τόσο διψασμένος για ζωή και περιπέτεια, όσο την πρώτη φορά που της μίλησα. Σας μιλώ από το σπίτι μου που βρίσκεται πεντακόσια χιλιόμετρα μακριά της, περιμένοντας τον καιρό να περάσει εώς ότου βρεθούμε ξανά, έως ότου νιώσω και πάλι εκείνο το πρωτόγνωρο συναίσθημα που έζησα, όταν την φίλησα για πρώτη φορά.
σχόλια