Γιατί κάποιος σταματάει να τρώει; Τι είναι η νευρική ανορεξία; Είναι μια ασθένεια που δίνει ελπίδες και υποσχέσεις αλλά σου στερεί τα πάντα; Πώς επιστρέφει κάποιος στην φωτεινή πλευρά της ζωής. Η Θεοδώρα Πουλή δεν ήταν ποτέ η κοπέλα που την ένοιαζε η εξωτερική της εμφάνιση. Βρέθηκε όμως αντιμέτωπη με την νευρική ανορεξία, χωρίς καν να το καταλάβει. Ήταν μια αφορμή για να τραβήξει την προσοχή των άλλων, ίσως για να αισθανθεί ότι την αγαπούν, όμως αποδείχτηκε ένα τεράστιο μάθημα ζωής. Συναντηθήκαμε σε μια καφετέρια στην γειτονιά της, το Περιστέρι, ενώ ο αέρας δεν σταματούσε να φυσάει. Όταν ανταλλάξαμε τις πρώτες κουβέντες δεν θα ξεχάσω το φοβισμένο βλέμμα της που μου προκάλεσε την απορία: «Σκέφτομαι, πώς θα φύγω μετά, δεν θα μπορώ να περπατήσω με τόσο δυνατό αέρα και ήθελα σήμερα να πάω για κρέπα», μου είπε. Η Θεοδώρα κατάφερε μέσα από πολλές δυσκολίες να παλέψει με την νευρική ανορεξία, να συνειδητοποιήσει τι είναι αυτό που αξίζει στην ζωή και να ανακαλύψει ξανά τον εαυτό της.
«Η ανορεξία ήρθε στην ζωή μου χωρίς ακόμα και εγώ να καταλάβω. Ξεκίνησε ως πρόβλημα υγείας και επεκτάθηκε εξαιτίας ενός βαθύτατου ψυχολογικού background. Είχα ένα πρόβλημα με τον θυρεοειδή και μού έδωσαν μια μεγαλύτερη ποσότητα σε χάπια από όσο έπρεπε, με αποτέλεσμα να χάσω περισσότερα κιλά από το φυσιολογικό. Άρχισε να μου μειώνεται η όρεξη για φαγητό, για παράδειγμα, αντί για δύο μπιφτέκια έτρωγα ένα. Τίποτα ακραίο όμως μέχρι τότε. Κάπου στην πρώτη Λυκείου, αν και δεν ήμουν άτομο που του έδιναν πολύ σημασία για το αν θα φάω, άρχισα να χάνω περισσότερα κιλά. Από εκείνο το σημείο υπήρξε επιδείνωση. Όλοι τότε άρχισαν να ανησυχούν. Μου έλεγαν να φάω με το ζόρι, ότι θα πεθάνω και όλο αυτό οδηγήθηκε στο να συνδέσω το φαγητό με τον καυγά και τις φωνές. Τότε σιχάθηκα πλήρως το φαί. Έβλεπα το ρολόι όταν ερχόταν η ώρα του φαγητού και με έπιανε πανικός, είχε αρχίσει να μετατρέπεται σε εφιάλτη. Οι άλλοι νόμιζαν ότι το κάνω από βίτσιο. Έφτασα στο σημείο να μην με νοιάζει αν πεθάνω.
Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή...
σχόλια