ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Οσοι λένε οτι ένα χωρισμός πονάει περισσότερο απο την διάλυση μιας φιλίας είναι μεγάλο ψέμα .'Ημασταν 1 χρόνο και κάτι κολλητές,κώλος και βρακί.Αυτό το άτομο σαν να ήταν θεόσταλτο,την ξεχώρισα στην σχολή ταιριάξαμε απ την 1η μέρα γνωριμίας,ανακαλύψαμε οτι είχαμε ακριβώς τα ίδια χόμπυ και ακριβώς τα ίδια γούστα.Στο οτιδήποτε.Κάθε μας συζήτηση την απορροφούσα βουλιμικά και την ευχαριστιόμουν μέχρι την τελευταία λέξη.Χωρίς υπερβολές,δεν μου έχει ξανασυμβεί με άλλο άτομο.Είχε ομως ένα παράπονο,δεν μπορούσε να βρει σύντροφο.Ετσι θεώρησα καθήκον μου να ψάξω και εγώ μαζί της,εφόσον είχα περισσότερη άνεση απο κείνη στο να γνωρίζω άτομα του άλλου φύλου.Ηθελα τόσο πολύ να της δώσω οτι χρειάζεται για να είναι χαρούμενη γιατί ήμουν και εγώ μαζί της.Κάποια στιγμή γνωρίζω έναν άντρα,έτσι ακριβώς όπως τον ήθελε(εννοώ χαρακτήρα,πνευματικο επίπεδο κλπ) και έκανα τα πάντα για να τους φέρω κοντά.τελικά τα κατάφερα.Κάνανε σχέση. Από τότε έπεσε με τα μούτρα σε αυτή την σχέση και χαθήκαμε.Δεν την ενοχλώ με κατινιές τυπου με ξεχασες κλπ Απλα στεναχωριέμαι τόσο πολύ.Δεν έχω και άλλους ανθρώπους που να έχουμε έρθει τόσο κοντάΣήμερα πήγα βόλτα μόνη μου και έβλεπα πράγματα στο δρόμο,φαντασιωνόμουν οτι τα σχολιάζαμε μαζί,σκεφτόμουνα ατάκες μας και πραγματα τύπου "σίγουρα θα έλεγε αυτό τώρα"Μου λείπει τόσο πολύ.Ούτε στα χόμπυ μας πια έρχεται για να έχει χρόνο για το αγόρι της και στη σχολή αράζει με την δική του παρέα πια Ποτε ξανα δεν έχουμε βρεθει οι 2 μας οπως συνηθίζαμε.Well,ουδείς αναντικατάστατος αλλά πονάει γαμώτο.Σας έχουν τύχει παρόμοια περιστατικά?