Πως τα καταφέραμε και φτάσαμε ως εδώ; Πως τα κάναμε έτσι; Είσαι πάλι Χανιά, είσαι δίπλα μου και εγώ φοβάμαι. Φοβάμαι να σε δω, φοβάμαι να σου μιλήσω. Έχω κοκαλώσει. Μες τον καπνό αναζητώ τη μορφή σου, αρνούμαι όμως να τη δω από κοντά. Ξέρω οτι δεν θα είναι όπως πριν. Αυτό το δικό μας "εμείς". Ποτέ δεν θα είναι όπως πριν.
Ξεκινήσαμε περίεργα εκει στα τέλη Αυγούστου. Μες τα οινοπνεύματα, δυο ξένοι μεταξύ τους, πώς κατάφεραν μ' ένα απλό βλέμμα να σβήσουν κάθε αθλιότητα; Όλα θολά. Ταρακουνημένα. Και ύστερα εσύ. Με μία σου κουβέντα. Αυτό αρκούσε. Μία σου κουβέντα για να αλλάξω.
Περάσαμε ώρες ατελείωτες μαζί, είτε κοντά, είτε μακριά. Ερωτεύτηκα τα λόγια σου, το μυαλό σου, την ψυχή σου. Πόσο με έχει βασανίσει αυτή η ψυχή σου... Κάθε φορά που έρχεσαι περαστικός στη σκέψη μου με κατακλύσσει αυτό το βαθύ μπλε της ψυχής σου. Νιώθω τόσο λίγη μπροστά της. Κλείνω τα μάτια και αναζητώ, μέσα στο μπλε. Αναζητώ την αλήθεια, το ψέμα. Αναζητώ εμένα. Πως με βρήκες εσύ και εγώ ακόμα ψάχνω;
Ήρθε Σεπτέμβρης. Έφυγες για τα βόρεια. Πνιγμένη από τον εγωισμό μου δεν επέτρεψα σε αυτό το δάκρυ να κυλήσει. Θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα, τελείως διαφορετικά. Καταλήξαμε δυο ξένοι. Σκεφτόμουν από δω πως να ήσουν, τι να έκανες. Σε σκεφτόμουν να παίζεις κιθάρα, να τραγουδάς, να γνωρίζεις κόσμο, να μαθαίνεις, να αναζητάς. Σε ζούσα κάθε μέρα με την φαντασία μου.
Πέρασαν οι μέρες, προχωρήσαμε, ξενυχτήσαμε, κλάψαμε, καψουρευτήκαμε, πληγωθήκαμε, πέσαμε, ξανασηκωθήκαμε. Εγώ να συνεχίζω να σε σκέφτομαι να περνάς τις ομορφότερες στιγμές, να χαμογελάς (πότε θα καταλάβεις πόσο όμορφο είναι το χαμόγελό σου;). Εσύ να συνεχίζεις να παραμένεις για μενα ένα μυστήριο. Ένα βράδυ όμως, δεν άντεξα άλλο. Πήρα το θάρρος και κατάφερα επιτέλους να ακούσω τη φωνή σου. Θυμήθηκα άμεσα την κάθε στιγμή μαζί σου, όλα σου τα λόγια, με κάθε παραμικρή λεπτομέρεια. Θυμήθηκα τα πάντα από τον καιρό που σε ζούσα. Τότε που δεν χρειαζόταν να σε φαντάζομαι. Μιλήσαμε πάλι για ώρες ατελείωτες. Όπως παλιά. Ήσουν ακόμα εδώ. Στην "Έλλη" που τραγουδούσαμε μαζί Ξύλινα Σπαθιά και Πυξ Λαξ, σε κάθε στενό του Λιμανιού που είχαμε περπατήσει, σε κάθε ποίημα, σε κάθε λέξη.
"Σ'αγαπώ", σε άκουσα να λες ξαφνικά. Τόσο καιρό μετά. Κι όμως, δεν τόλμησα να σου απαντήσω. Λίγες μέρες μετά, γύρισες πίσω. Αυτή τη στιγμή μας χωρίζει μια διαδρομή 15 λεπτών. Όχι, δεν είναι μόνο η διαδρομή.
Δεν θα είμαστε το ίδιο, το ξέρω. Κάποια στιγμή θα ξαναφύγεις. Κάποια στιγμή θα φύγω και γω. Θα έρθουν δύσκολες στιγμές και δεν θα καταφέρω να βρίσκομαι εκεί για σένα. Δεν καταλαβαίνεις πόσο με πληγώνει το να θέλω να είμαι εκεί και να μην μπορώ. Η θλίψη μου. Δεν είναι λίγες οι φορές που με καταλαμβάνει χωρίς να την ελέγχω. Δεν θες θλιμμένα άτομα. Έχω γνωρίσει κάθε πλευρά του εαυτού σου και δεν θα πάψω ποτέ να πιστεύω ότι είσαι ένας αληθινός μαχητής στη ζωή. Σε θαυμάζω, στο λέω από την καρδιά μου. Ξέρω επίσης όμως ότι υπάρχουν στιγμές που οι σκέψεις σου σε κυριεύουν και δύσκολα τις δαμάζεις. Σου έχω υποσχεθεί ότι θα είμαι πάντα πλάι σου, αλλά εσύ δεν το δέχεσαι. Και δεν σε κατηγορώ, έτσι είσαι. Έτσι είμαι και γω. Τη μέρα όμως που θα χρειαστείς ένα άτομο να σε πάρει αγκαλιά, να σου μιλήσει και να σε κάνει καλά, ξέρω ότι δεν θα είμαι εγω εκεί.
Γύρισες και δεν θα αντέξω να σε χάσω πάλι. Όμως φοβάμαι. Φοβάμαι να σε αντικρύσω ξέροντας όλα αυτά.
Γιατί αυτά είναι που έκλεψαν το "Σ'αγαπώ" από το στόμα μου, το απόγευμα εκέινο της Τετάρτης.
Σ'αγαπώ. Σ'αγαπώ αληθινά.
σχόλια