Ωχ. Η ατάκα γνωστή και νιώθω... Όμως με αυτές τις σκέψεις αυτοκαταστρεφόμαστε. Η αναμάρτητη ανασφαλής πρώτη χορεύει μπαλέτο, νομίζω δεν αφορά μόνο τις γυναίκες αυτό, όποια σκεφτόμενη οντότητα έχει φάει πακέτο κάποια στιγμή, δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα αναρωτήθηκε τι έκανε στραβά. Αν μπορώ να κρίνω βάσει των δικών μου εμπειριών κι αν έχει και σημασία στην τελική, θα βοηθήσει η επόμενη επιλογή συντρόφου σου - δε νομίζω ότι ο έρωτας της ζωής σου σε αγαπούσε πραγματικά, δε νομίζω ότι η πραγματική αγάπη περνάει. Όχι ότι φεύγουν οι εφιάλτες εντελώς, αλλά γίνονται λιγότερο βασανιστικοί νομίζω.
6.12.2012 | 08:21
"Λες να γνωρίζουμε νορμάλ ανθρώπους και τους μεταμορφώνουμε σε τέρατα;"
ρώτησε η φίλη μου παραπονούμενη γιατί όσοι γνώριζε στο τέλος έκαναν κάτι που την πλήγωνε. Ξύπνησε και τον εφιάλτη μου. Λες;"Είσαι απαίσια, είπε, δε σε αντέχω πια" κι έφυγε. Ο έρωτας της ζωής μου. Που όταν γνωριστήκαμε έκανε σαν τρελός για μένα, ήθελε μόνο εμένα από όλες τις γυναίκες του κόσμου. Που ενώ στην αρχή ήμουν διστακτική, σκέφτηκα "αυτός με αγαπάει πραγματικά" και αφέθηκα, άφησα τον εαυτό μου να δεθεί μαζί του, τον αγάπησα πραγματικά εγώ. Ε, πάει. Και πάνε χρόνια από τότε.Κι αν είχε δίκιο; Κι αν, παρόλο που κερδίζω κατευθείαν την προσοχή των άλλων όταν κάποιος με γνωρίσει καλύτερα βλέπει κάτι άσχημο που εγώ δεν μπορώ να εντοπίσω; Κι αν δεν έφταιγε αυτός; Φαινόταν τόσο ερωτευμένος, πώς άλλαξε αυτό αν δεν ήμουν πραγματικά απαίσια... Μήπως έπρεπε να έχω κάνει έτσι, να έχω κάνει αλλιώς να του έδειχνα περισσότερο πόσο τον αγαπώ... Ξύπνα, μου λέει το παρόν, δεν ήσουν εσύ, είσαι καλός άνθρωπος. Δεν έχει σημασία. Το ερωτηματικό της φίλης μου τριγυρίζει στο κεφάλι μου πια.
1
