Του Θωμά Ξωμερίτη από το blog του
Τις προάλλες, περπατώντας βράδυ για το σπίτι μου, έκοψα απ' τον πεζόδρομο δίπλα στο γυμνάσιο της γειτονιάς μου. Με προσπερνάει ένας άντρας με νοτιο-ασιατικά χαρακτηριστικά, φωνάζει κάτι στην παρέα του που προχωρούσε πιο πίσω, σταματά, βγάζει το πουλί του κι αρχίζει να κατουράει μέσα από τα κάγκελα πάνω στο πεζούλι στο προαύλιο του σχολείου, στο οποίο την επόμενη το πρωί θα καθόντουσαν οι μαθητές και οι μαθήτριες. «Καλά ρε, στο σχολειό κατουράς;» του βγάζω φωνή. Συνέχισε το κατούρημα, αφελώς αμέριμνος και μ' απορία στα μάτια. Με κοιτούσε λέγοντάς μου - με ερωτηματικό - σχολείο; σχολείο; προσπαθώντας να θυμηθεί τι σημαίνει η λέξη. «Ντροπή σου ρε, ντροπή σου!» λέω και σήκωσα ψηλά τα χέρια συγχυσμένος κι έστριψα για το σπίτι μου. Όπως ήμουν κουρδισμένος, μόλις μπήκα μέσα, με παίρνει τηλέφωνο μια φίλη κι αμέσως της διηγούμαι τι συνέβη. Και με ηρεμία, με νηφαλιότητα και με αντικειμενικότητα, η φίλη μου κάνει την ερώτηση που στέλνει τη βελόνα πέρα απ' το κόκκινο μου:
«Έλληνας ήταν;»
Όσες κι όσοι με διαβάζετε και με καταλαβαίνετε, θα φαντάζεστε το τι άκουσε η φίλη μου. Για παρελκυστική τακτική προσέγγισης στο δίκαιο θυμό μου, για εξοργιστική εθελοτυφλία, στο όριο εκούσιας ανοησίας, μόνο και μόνο για να μη χαρακτηριστούμε ρατσιστές, για ηθελημένη, στα όρια εγκλήματος, ταύτισης του ζητήματος του ρατσισμού με το μεταναστευτικό από μερίδα νοημόνων Ελλήνων (που από αυτούς περιμένω διαφορετικά) και τους οποίους θεωρώ συνυπεύθυνους στο γεγονός ότι σπρώχνουν μια άλλη μερίδα μη-νοημόνων Ελλήνων στην αγκαλιά της Χρυσής Αυγής (έχουν δικαίωμα οι μη-νοήμονες να υπάρχουν έτσι δεν είναι; ας κατανοήσουν λοιπόν την απλοϊκότητα της σκέψης και της αντίδρασής τους οι πιο «σύνθετοι» νοήμονες Έλληνες κι ας προτείνουν κάτι το αποτελεσματικό γι' αυτό).
Δεν προχώρησα στο πιο προσωπικό, στο ότι είμαι χρεωμένος ένα διαμέρισμα που έχει χάσει την αξία του εγκλωβίζοντας με σε μια γειτονιά της Αθήνας κι όχι της Ντάκας (αν ήθελα ν' αγοράσω διαμέρισμα στην Ντάκα θα το έκανα). Γιατί, όχι, ποτέ δεν ήταν κοινωνικά αποδεκτό οι Έλληνες να κατουράνε και ν' αφοδεύουν στους δρόμους των πόλεών τους και ως δημότης ελληνικής πόλης το ελάχιστο που απαιτώ είναι να βγαίνω κάθε πρωί από το στενό του σπιτιού μου, δίχως να πασχίζω να φτάσω με κομμένη την ανάσα στον κεντρικό δρόμο για το σταθμό του μετρό.
Και ήρθε το σχόλιο της πικαρισμένης απ' το θυμό μου φίλης, που έσπασε το κοντέρ μου.
«Στη γειτονιά μου είναι οι Έλληνες που κατουράνε στο δρόμο όταν έχει λαϊκή».
Η φίλη μου μένει σε προάστιο, κάτι παραπάνω από 100 μέτρα απ' τους πρόποδες ενός από τα βουνά που στεφανώνουν το αθηναϊκό λεκανοπέδιο.
Η ανάρτηση με αφορμή το φρέσκο και ζεστό νέο, ότι στην Ινδία προσπαθούν να λάβουν μέτρα κατά της κοινής πρακτικής των αντρών εκεί να κατουρούν και να φτύνουν παντού και δημοσίως. Διαβάστε το όσο είναι φρέσκο προτού ταγγίσει, γιατί – σας το εγγυώμαι – αν ταγγίσει δεν παλεύεται.
σχόλια