Από το στέκι της Στάσας στο Σεχραζάτ και από το Banal στο Paradise. Αν κανένα από τα μαγαζιά αυτά δεν λέει κάτι σε κάποιον νεότερο κάποτε ήταν σημεία αναφοράς της διασκέδασης στην Θεσσαλονίκη με την φήμη τους να φτάνει σε όλη την Ελλάδα. Έχουν άλλωστε μείνει στην ιστορία μιας και διασώθηκαν μέσα από ποιήματα, λογοτεχνικά έργα και θεατρικές παραστάσεις που αναφέρονται σ αυτά. Το ts.14 φιλοδοξεί να αναστήσει τις παλιές δόξες εκείνης της εποχής και να στραφεί σε ένα τρόπο διασκέδασης άλλων δεκαετιών.
Περνώντας την Πλατεία Βαρδαρίου στο πρώτο στενό αριστερά, στην Οδυσσέως 5, στα τελευταία χαμηλά μαγαζιά, χαρακτηριστικά κάποτε της περιοχής συναντά κανείς το ts το μοναδικό τραβεστί και boys' bar της Θεσσαλονίκης. Το γλέντι απερίγραπτο, σκηνές από ταινία του Αλμοδοβάρ, χορός πάνω στα τραπέζια και έξω στο δρόμο, καμάκια, καψούρια, σαμπάνιες στράς και τις Παρασκευές κάθε είδους show. Εκεί κάποτε ένα αγόρι μου είπε «Θα τα ξαναπούμε αν έρχεσαι στο Βαρδάρη, γιατί εδώ δεν χάνεται κανείς.»
Το μαγαζί λειτούργει όπως θα λειτουργούσε ένα αντίστοιχο το 1980-'90. Είναι σαν να μπαίνεις σε μια μηχανή του χρόνου και να σε βγάζει κάπου αλλού. Οι άνθρωποι αυτοί έρχονται γιατί έχουν δει ή έχουν πληροφορηθεί ότι λειτουργούμε με τον τρόπο που αυτοί τότε περνούσαν καλά.
Η Κρίστι πήρε το ρίσκο για το δύσκολο αυτό εγχείρημα είναι εκεί κάθε βράδυ μετά της 23:00 και μέχρι να κλείσουν τα φώτα. Μας μιλάει για το προσωπικό της όραμα και την νύχτα σε έναν από τους τελευταίους cult σταθμούς διασκέδασης στο Βαρδάρη.
Κρίστι πες μας πρώτα λίγα πράγματα για σένα...
Η καταγωγή μου είναι από την Νάουσα, εκεί μεγάλωσα. Το 1990 ήρθα στην Θεσσαλονίκη και δούλεψα σε διάφορες δουλειές μέχρι που με απέλυσαν γιατί έμαθαν ότι είμαι gay και εκείνη την εποχή αυτό ήταν καταδίκη- δεν μπορούσες να βρεις πουθενά να πάς μετά, οπότε έπρεπε να κάνω κάτι για να ζήσω. Ξεκίνησα όπως πολλές από εμάς τις απόκριες να βγαίνω ντυμένη, μου άρεσε και το συνέχισα. Στην αρχή για 1-2 μήνες το έκανα καθαρά για βιοποριστικούς λόγους μετά αφού μου άρεσε, πήρα την απόφαση να κάνω κάποιες αλλαγές. Για ένα χρονικό διάστημα ήμουν απλά μια cross dresser όπως όλες μας όταν ξεκινάμε, το πρωί αγόρι, το βράδυ ντύσιμο βάψιμο, περούκα. Άρχισε να με κουράζει όμως όλο αυτό και ξύπνησα ένα ωραίο πρω,ί πάω στους δικούς μου και τους λέω θα κάνω αυτό και αυτό.
Πώς αντέδρασαν;
Ευτυχώς από την πρώτη στιγμή ήταν δεκτικοί, δεν είχα ποτέ πρόβλημα με την οικογένεια μου.
Στην διαδικασία τού να κάνεις μαγαζί πώς μπήκες; Νομίζω ότι το Ts14 δεν είναι το πρώτο σου...
Το Ts14 είναι το δεύτερο νυχτερινό το τρίτο συνολικά. Μετά από ένα διάστημα που έμεινα Θεσσαλονίκη, κατέβηκα για να ζήσω στην Αθήνα. Εκεί πήγαινα σε ένα μαγαζί που το είχε ο Κάρολος, ένας παλιός γκέι επιχειρηματίας -έχει πεθάνει τώρα. Αυτός λόγω ηλικίας, κάποια στιγμή που δεν μπορούσε να το δουλεύει άλλο, το υπενοικίασε σε ένα παιδί τον Άρη, ο οποίος μου πρότεινε να συνεταιριστούμε. Μπήκα λοιπόν εκεί και πάνω στο 6μηνο σκοτωθήκαμε γιατί ενώ με τις δικές μου ιδέες άρχισε να πηγαίνει καλά και κάτι να γίνεται, δεν ήθελε να υιοθετούμε τις απόψεις μου αλλά να κάνει ό,τι θέλει αυτός. Μαλώσαμε, αποχώρησα και αποφάσισα να κάνω το δικό μου Boys Bar γιατί είδα ότι οι ιδέες που είχα ήταν καλές και μπορούσαν να ευδοκιμήσουν. Έτσι λοιπόν έγινε το Pierros δυο στενά πιο πάνω το οποίο και κράτησα 5 χρόνια.
Το 2010 που είχε αρχίσει η φάση της κατιούσας με την κρίση και όλες τις αλλαγές στην Αθήνα, σκέφτηκα "πούλα το τώρα πριν το φας μετά στην μάπα". Έτσι και έκανα, οπότε αποφάσισα μετά από αυτό να δουλέψω μέρα, να επιβληθώ αν το θέλεις έτσι στον κόσμο της ημέρας σε κάτι εντελώς διαφορετικό από ό,τι είχα ως τότε κάνει. Επειδή είμαι τραβεστί δεν σημαίνει ότι πρέπει να κάνω την πουτάνα η να δουλεύω μόνο νύχτα. Προσπάθησα να πάω από τον δύσκολό δρόμο. Άνοιξα ένα μαγαζί με πώληση, τοποθέτηση extension, το δουλεύαμε με μια υπάλληλο που είχα. Το κράτησα ένα χρόνο και το έκλεισα γιατί είχα κουραστεί -ήταν πάρα πολλές οι ώρες- αλλά και γιατί είχα αποφασίσει να ανέβω στην Θεσσαλονίκη και να αφήσω την Αθήνα.
Είναι πολλοί αυτοί που φεύγουν στην Αθήνα αλλά μετά από χρόνια πάλι επιστρέφουν στην Θεσσαλονίκη. Τι σε έκανε να αφήσεις, μετά από τόσα χρόνια ζωής, την πρωτεύουσα;
Καλή η Αθήνα, ειδικά για την νυχτερινή της ζωή, γιατί έχεις πιο πολλές επιλογές, όμως την ημέρα δεν παίζεται, είναι τρελοκομείο. Είναι και ανάλογα τι ζητάς. Εγώ την είχα ήδη ζήσει έντονα 12 χρόνια κουραστικά -ήθελα να ηρεμήσω. Στην Θεσσαλονίκη υπάρχει η ανθρώπινη επαφή, είναι όλα λίγο πιο μαζεμένα.
Είναι ανοιχτό σε όλους, πολυπολιτισμικό, έχω από αλλοδαπούς Βούλγαρους, Ρουμάνους, Μουσουλμανάκια, Τσιγγάνους, τράνς, γκέι bi στρέητ - δεν διώχνουμε κανέναν. Είναι βέβαια δύσκολο να κρατάς τις ισορροπίες σε τόσο διαφορετικούς ανθρώπους με διαφορετική κουλτούρα, συμπεριφορά και συνήθειες αλλά το κατάφερα σχετικά γρήγορα και μ' αρέσει πολύ αυτό.
Ερχόμενη στην Θεσσαλονίκη μπήκες δυναμικά στον ακτιβισμό και μετά αμέσως έκανες μαγαζί. Να ηρεμήσεις ήρθες, αλλά δεν σ' άφηνε το μικρόβιο...
Το μικρόβιο των μαγαζιών το είχα πάντα - ευκαιρίες ψάχνω, μ' αρέσει. Δεν μ' αρέσει το πεζοδρόμιο- από εκεί ξεκινάνε όλα. Ο ακτιβισμός ξεκίνησε ήδη από την Αθήνα με το Σωματείο Υποστήριξης Διεμφυλικών (Σ.Υ.Δ) και πριν ανέβω μου λέει η Μαρίνα Γαλανού, αφού θα πάς Θεσσαλονίκη δες, ψάξε, ρώτα αν μπορούμε να δραστηριοποιηθούμε και εκεί. Έτσι ξεκίνησε αλλά εξελίχθηκε πολύ γρήγορα λόγο συγκυριών, η ανάγκη το έφερε, ήταν το πογκρόμ συλλήψεων εκείνο το διάστημα στην οδό Γιαννιτσών και ο κόσμος δραστηριοποιήθηκε.
Το μαγαζί πώς ήρθε στην πορεία;
Το story έχει ως εξής. Δεν είχαμε στέκια εμείς οι τράνς στην Θεσσαλονίκη. Από εκεί ξεκίνησε. Όταν πρωτοήρθα με πήγανε σε ένα μαγαζί το "Μεταξύ μας", εκεί συχνάζαμε και μετά από κανένα χρόνο πήγα στο ts ενώ το είχε ο Γιώργος ο Παλλάλας και είχε την ονομασία "Παλλάλας". Κλείνει το "Μεταξύ μας", μένει μόνο αυτό και ήταν λίγο πεθαμένα τα πράγματα- 5-6 άτομα κάθε φορά. Δεν ήταν ένα στέκι ουσιαστικά για εμάς, εμείς το επιλέξαμε απλά γιατί ήταν ένας underground χώρος στον οποίο μπορούσαμε να πάμε και να είμαστε αποδεκτές χωρίς φόβο και χωρίς κάποιο πρόβλημα. Κάποια στιγμή μας μπήκε με μια κοπέλα, την Νικόλ, η ιδέα να το πάρουμε μαζί και εγώ τελευταία στιγμή το μετάνιωσα. Δεν μπορούσα να συνεργαστώ με την Νικόλ γιατί είχαμε διαφορετικές ιδέες και το ξέρει, της το έχω πει. Δεν έχει να κάνει με την Νικόλ σαν άνθρωπο, αλλά με το πώς θέλαμε να το λειτουργούμε και δεν υπήρχε λόγος να φτάσουμε σε διαφωνίες και κόντρες. Η Νικόλ το ήθελε διακαώς, της λέω πάρτο εσύ και θα σε στηρίξω όσο μπορώ, θα δουλέψω κιόλας όπως και έγινε, δούλευα στο μπάρ. Η Νικόλ μετά από ένα διάστημα το άφησε και έτσι το πήρα εγώ.
Τι το διαφορετικό έχει από όλα τα άλλα μαγαζιά; Πώς θα μου το περιέγραφες;
Δεν ξέρω αν μπορώ να σου περιγράψω το ts14 με μια μόνο λέξη. Είναι ένα τράνς bar- boys bar, ένα στέκι για τις τράνς, η ιδιοκτησία είναι τράνς, εργάζονται σ αυτό τράνς κορίτσια- από εκεί και πέρα είναι γενικά friendly σε όλο τον κόσμο. Δεν είναι δήθεν, ακόμα και η διασκέδαση και η χύμα συμπεριφορά αυτών που έρχονται δεν υπάρχει πουθενά αλλού, τίποτα δεν είναι στημένο και αυτό δεν μπορείς να το βρεις εύκολα. Θα ανεβούν στο μπάρ να χορέψουν, θα μιλήσουν μεταξύ τους και ας μην γνωρίζονται, παίζει τα πάντα, η μουσική ξεκινάει με ξένο πρόγραμμα, πάει στο ελληνικό πρόγραμμα και μετά στα τσιφτετέλια, τα αραβικά, τα βουλγάρικα, τσιγγάνικα, συρτά, νησιώτικα, ποντιακά και χορεύουν όλοι σε όλα τα κομμάτια.
Τι κόσμος έρχεται στο μαγαζί;
Κάθε καρυδιάς καρύδι. Είναι ανοιχτό σε όλους, πολυπολιτισμικό, έχω από αλλοδαπούς Βούλγαρους, Ρουμάνους, Μουσουλμανάκια, Τσιγγάνους, τράνς, γκέι, bi στρέητ - δεν διώχνουμε κανέναν. Είναι βέβαια δύσκολο να κρατάς τις ισορροπίες σε τόσο διαφορετικούς ανθρώπους με διαφορετική κουλτούρα, συμπεριφορά και συνήθειες αλλά το κατάφερα σχετικά γρήγορα και μ' αρέσει πολύ αυτό. Με εκτιμάνε και μου το δείχνουνε ίσως γιατί η παλιά ιδιοκτησία δεν τους άφηνε μέσα εκτός και αν τους συνόδευε ένας γκέι η μια τράνς. Εγώ άφησα την πόρτα ανοιχτή και είπα ελάτε, δεν έχω πρόβλημα με κανέναν άνθρωπο, δεν θα μπορούσα να κάνω ακτιβισμό αν είχα τέτοια θέματα, αγκάλιασα όλο το σινάφι του Βαρδαρίου αλλά ξεκαθάρισα ότι δεν θέλω να δημιουργούνται προβλήματα και φασαρίες στο μαγαζί και το σεβάστηκαν απόλυτα.
Είχες υποστήριξη από τον κόσμο;
Ναι δεν έχω ειλικρινά κανένα παράπονο. Έρχεται πολύς κόσμος για μένα και άλλος τόσος για το μαγαζί για την αυθεντικότητα του. Ένα μαγαζί που μπορείς να φλερτάρεις υπάρχει ερωτική ατμόσφαιρα γιορτινό κλίμα με πολύ κέφι δεν περιφέρεται απλά ο κόσμος με ένα ποτό στο χέρι.
Αναβιώνεις με λίγα λόγια τα μαγαζιά του παλιού Βαρδάρη όπως το Σεχραζάτ και γνωστά σκυλάδικα όπως το Ηλιοβασίλεμα ...
Αυτό ήθελα να είναι το μαγαζί, γιατί πιστεύω ότι τότε διασκεδάζαμε περνάγαμε καλά με τους έρωτες μας, το χορό τις παρέες. Ήξερες ότι θα πάς σε ένα μαγαζί θα γνωρίσεις κόσμο ακόμα και μόνος σου να είσαι και μετά αν ξαναέρθεις θα ξέρεις ότι έχεις κάνει ήδη και δυο γνωστούς και μπορεί να τους βρεις εκεί. Επίσης αυτό που μ' ενοχλούσε και συνεχιζει να με ενοχλεί πολύ είναι ότι για εμάς τις τράνς σκέφτονται οι περισσότεροι "Τι είναι τρανς; Τι θέλει; Θέλει να την γαμήσω, οκ ας πάω να της το πω και φύγαμε" πουθενά δεν υπάρχει το παιχνίδι τύπου με «θέλει άραγε; με γουστάρει, δεν με γουστάρει;» και ήθελα με κάποιο τρόπο να το φέρω στην πόλη.
Τι μας έκανε και αλλάξαμε τόσο πολύ τον τρόπο διασκέδασης μας;
Οι ρυθμοί της ζωής, ο καθένας πλέον τρέχει από το πρωί μέχρι το βράδυ και κοιτάζει πώς να επιβιώσει δεν έχει χρόνο για τίποτα άλλο.
Σε ποιούς απευθύνεσαι, ποιος περιμένεις να ανοίξει την πόρτα και να έρθει στο μαγαζί;
Στους πάντες εκτός από τους δήθεν που και να έρθουν μπορεί να μην περάσουν καλά. Εδώ πρέπει να έρθεις με διάθεση να γουστάρεις, εδω λύνεται, χαλαρώνει η γραβάτα. Βλέπεις πολλές φορές έναν μόνο και γίνονται δύο, η μια παρέα και ξαφνικά διπλασιάζεται, ενώνεται με την απέναντι.
Δεν είναι ρίσκο να κάνεις ένα τόσο διαφορετικό μαγαζί;
Έχει δυο πλευρές αυτό ξέρεις. Δεν είναι μεν εύκολα αποδεκτό από όλο τον κόσμο και δεν απευθύνεται σε όλους αλλά από την άλλη το εύκολο είναι ότι είναι μονοπώλιο, δεν υπάρχει άλλο τέτοιο μαγαζί. Στηρίχτηκα στο μονοπώλιο και είπα θα παλέψω με την προκατάληψη.
Είναι σπάνιο ένα τρανς άτομο να είναι επιχειρηματίας. Ποσό εύκολο είναι να αντιμετωπίζεις καθημερινά από την γραφειοκρατία μέχρι τους υπαλλήλους της κάβας;
Το να είσαι επιχειρηματίας στην Ελλάδα είναι γενικά πολύ δύσκολο, για ένα τράνς άτομο λίγο περισσότερο. Η συμπεριφορά του κόσμου εξαρτάται κατά πολύ και από εσένα, αυτό που θα δώσεις αυτό θα εισπράξεις. Την πρώτη φορά στην κάβα ήταν όλοι μαγκωμένοι ίσως γιατί βλέπανε κάτι που για αυτούς μπορεί να ήταν άγνωστο, στην πορεία όμως γνωριστήκαμε, υπάρχει οικειότητα, έχουν έρθει και για ποτό στο μαγαζί. Με τις δημόσιες υπηρεσίες υπάρχει ένα θέμα για όλες τις τράνς Πήγα πρόσφατα στο ΤΕΒΕ και αν δεν ρώταγα, αν δεν απαιτούσα, δεν θα έκανα την δουλειά μου. Πρέπει να είσαι λίγο τσαμπουκάς εκεί. Έχει και πάλι να κάνει και με το άτομο που θα πέσεις. Το πρόβλημα θα είχε λυθεί με την νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου για όλους και για όλες.
Το μαγαζί σου θυμίζει λίγο σκηνή από ταινία του Αλμοδοβάρ.
Την ήθελα αυτήν την υπερβολή, ήθελα να ξεχωρίζει και κάτι που έχει μια δόση υπερβολής είναι ξεχωριστό.
Έβγαλες ξανά από τα σπίτια τους ανθρώπους που είχαμε χρόνια να δούμε παλιούς επιχειρηματίες, καλλιτέχνες
Το μαγαζί λειτούργει όπως θα λειτουργούσε ένα αντίστοιχο το 1980-'90. Είναι σαν να μπαίνεις σε μια μηχανή του χρόνου και να σε βγάζει κάπου αλλού. Οι άνθρωποι αυτοί έρχονται γιατί έχουν δει ή έχουν πληροφορηθεί ότι λειτουργούμε με τον τρόπο που αυτοί τότε περνούσαν καλά.
Θέλω να μου περιγράψεις μερικά περιστατικά που σου έκαναν εντύπωση στο μαγαζί.
Ήμουν στην κουζίνα ένα βράδυ, βγαίνω και βλέπω ανοιχτή την πόρτα και τον κόσμο να χορεύει έξω συρτό να μπαίνει και να βγαίνει. Το κάνανε μια φορά και μετά έγινε συνήθειο, ειδικά όταν έχει πολύ κόσμο και δεν χωράνε, να βγαίνουν έξω. Ένα βράδυ ένας μοναχικός πελάτης άνοιξε μια κούτα σαμπάνια και μου είπε να κεράσω όσους ήταν εκείνη την στιγμή εκεί ό,τι ποτό πίνανε. Μου φάνηκε περίεργο, δεν το συνηθίζει ο κόσμος ειδικά αυτές τις εποχές. Ένα άλλο που σπάνια γίνεται αλλού είναι ότι χορεύουν αγόρια αλλά και τρανς μπροστά από τον κόσμο και αυτοί τους βάζουν λεφτά μέσα στα εσώρουχα με αποτέλεσμα πολλές φορές να κατεβαίνουν με ένα ολόκληρο μεροκάματο. Μ αρέσει που βλέπω την καλή αστική τάξη να λύνεται να χαλαρώνει και ακόμα και αυτούς που μου λένε ότι είναι μπανάλ το μαγαζί με χάλια μουσική και το κατηγορούν, να έρχονται να ξαναέρχονται και να φλερτάρουν τα Τουρκάκια.
Έχεις σχέδια για το μέλλον, θέλεις να κάνεις κάτι άλλο;
Μου λένε πολλοί να φύγω να πάω σε άλλο χώρο άλλα δεν θα το κάνω. Θέλω το μαγαζί να είναι στο Βαρδάρη που έχει μακρά παράδοση σαν η Τρούμπα της Θεσσαλονίκης, από εδώ περνάνε όλοι και μπορείς να βρεις τα πάντα. Θα κάνω μερικά live, το έχω ξανακάνει άλλη μια φορά. Και κάποιες άλλες αλλαγές και show που θα δείτε στην πορεία το 2015- έχουμε ακόμα πολλά να κάνουμε.
Φωτογραφίες: Γιώργος Στριφτάρης
σχόλια