Το «κάθε αρχή και δύσκολη» το ακούω από τότε που με θυμάμαι μικρό παιδί. Θυμάμαι να γυρίζω από το σχολείο και να κάθομαι στο γραφείο μου, θέλοντας να διαβάσω. Από μικρή ήθελα να τελειώνω νωρίς με τις υποχρεώσεις μου, ώστε να μπορώ να έχω ελεύθερη τη μέρα για να παίζω. Όταν έπιανα μία καινούργια εργασία και έπρεπε να την κάνω, στην αρχή πάντα μου φαινόταν δύσκολη, πάντα παραπονιόμουν. Και εκεί ερχόντουσαν οι γονείς μου και με απίστευτη φυσικότητα, όταν τους ρωτούσα με παράπονο γιατί είναι όλα τόσο δύσκολα, μου απαντούσαν: «Κωνσταντίνα, συνήθισέ το αγάπη μου. Στη ζωή μας, κάθε αρχή και δύσκολη».
Η παροιμία αυτή έχει από μόνη της κάτι το δυσοίωνο. Από μικρή το ένιωθα. Κουβαλάει έναν αρνητισμό ο οποίος μου φαινόταν αχρείαστος, γιατί αυτόματα συνδυάζει στον ανθρώπινό μας νου το καινούργιο με το δύσκολο, ίσως το κοπιαστικό, ίσως το απογοητευτικό. Και μπορεί να παραπονιόμουν μικρούλα, και να εξακολουθώ να παραπονιέμαι, γιατί αυτή είναι η φύση του σύγχρονου αχάριστου ανθρώπου, αλλά ποτέ δεν ταυτίστηκα με αυτή την αρνητικότητα. Πάντα όταν ξεκινώ κάτι, το ξεκινώ με χαρά, με αισιοδοξία. Νιώθω τη δυσκολία, την αποτυχία που μπορεί να κρύβει η προσπάθεια αλλά κατά βάθος μου αρέσει.
Αξίζουμε όμως, πιο πολύ από όσο πιστεύουμε. Όλοι έχουν πληγωθεί από σχέσεις που έχουν συνάψει. Όλοι έχουν μείνει κάποτε μόνοι τους. Μόνος, μόνη. Σημασία δεν έχει. Όλοι έχουν κάνει τις επιλογές τους και έχουν πληγωθεί, και αυτό τους έχει κάνει να υψώσουν άμυνες, ψηλά τείχη γύρω από το πληγωμένο τους «εγώ».
Κοιτάζω και διαβάζω όλα αυτά που γράφω και που σας εκμυστηρεύομαι. Και νιώθω, ξανά, πως αφήνω κομμάτια ανείπωτα. Και αυτό γίνεται γιατί πολλές φορές φοβάμαι να παραδεχθώ αυτό που πραγματικά συμβαίνει και στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι άλλο από το εξής: η Κωνσταντίνα δεν φοβάται να ξεκινήσει «πράγματα». Δεν φοβάται να μπει στη διαδικασία να μάθει μία καινούργια γλώσσα, να αποφασίσει να βελτιώσει τον εαυτό της και να γίνει καλύτερη, να διαβάσει περισσότερα βιβλία, να συμβουλέψει τους ανθρώπους που την περιβάλλουν, να ταξιδέψει για έξι μήνες στο εξωτερικό με το πρόγραμμα Erasmus, και άλλα εκατοντάδες «πράγματα» που θα μπορούσε να αναφέρει. Η Κωνσταντίνα φοβάται τις ανθρώπινες σχέσεις. Όχι όμως με την κλασσική έννοια του φόβου. Ίσως να μην «φοβάται» τόσο την αρχή αλλά πολύ περισσότερο τη συνέχεια, την κατάληξη. Τι θα γίνει μετά; Πώς θα είναι το «τέλος»;
Πιστεύω πως αυτός ο φόβος επικρατεί και υπάρχει σε όλους μας. Δεν λέω πως αυτό που κάνουμε είναι σωστό. Και όχι μόνο προς τον εαυτό μας, αλλά και προς τους άλλους. Αντί να απολαύσουμε το τώρα, σχεδόν πάντα θα σκεφτούμε το μετά. Και δεν πιστεύω πως σε αυτό ευθύνεται το φύλο μας, άντρες ή γυναίκες, αλλά ο χαρακτήρας και η προσωπικότητα που έχουμε διαμορφώσει. Τα νέα ξεκινήματα με τους ανθρώπους είναι πολύ ενδιαφέροντα αλλά και τρομακτικά. Κανείς δεν γνωρίζει τι επιφυλάσσει το μέλλον. Υπάρχουν αμέτρητες πιθανότητες κρυμμένες πίσω από αυτήν την νέα πόρτα που ονομάζεται «καινούργια γνωριμία». Και αυτό γιατί, δεν υπάρχει σε αυτόν τον πλανήτη πιο απρόβλεπτος παράγοντας από τον άνθρωπο. Μπορείς, και πρέπει να περιμένεις τα πάντα. Με αυτό το «περίμενε» έχουμε πρόβλημα οι περισσότεροι. Το φοβόμαστε. Φοβόμαστε πως κάτι θα γίνει και θα το γκαντεμιάσουμε. Γι'αυτό και είναι εύκολο το «πισωγύρισμα». Εν μέρει κατανοώ όσους επιλέγουν να γυρνούν στο παρελθόν. Το παρελθόν είναι εκεί, αμετακίνητο. Έχει τελειώσει, δεν έχεις να περιμένεις κάτι νέο, κάποια εξέλιξη. Νιώθεις δυνατός απέναντί του γιατί μπορείς να το ελέγξεις. Το παρόν, όμως, και το μέλλον δεν παίζουν με τους ίδιους κανόνες. Δεν μπορείς να ασκήσεις καμία δύναμη πάνω τους.
Δεν θα σας κρύψω πως ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά μου είναι η λογική. Έχω αμέριστη λογική σαν άνθρωπος και θεωρώ πως με έχει σώσει από πολλές αχρείαστες βλακείες. Δεν μπορώ όμως, αν θέλω να είμαι ειλικρινής, να μην παραδεχθώ πως πολλάκις νιώθω πως η λογική μου με αφήνει πίσω. Και καμιά φορά φοβάμαι πως στην «όμορφη» λογική έχω κρύψει και εγώ και πολλοί άλλοι, τα συναισθήματα «δειλία» και «φόβος», αφήνοντάς τα να κάνουν τα μαγικά τους σε βάρος των εμπειριών μου. Παραδεχόμενη αυτά τα ελαττώματα, αυτούς τους φόβους μου, προσπαθώ να τους ξορκίσω, να τους αναγκάσω να με εγκαταλείψουν.
Να μην είστε τόσο «λογικοί» σαν εμένα, ούτε να κρύβεστε πίσω από ψευτορεαλισμούς. Να είστε θετικοί με όσα έρχονται, να τα αντιμετωπίζετε με καλή και θαρραλέα διάθεση. Ξέρω πόσο τρομακτικά είναι τα νέα κεφάλαια της ζωής που ανοίγονται μπροστά μας... Πολύ εύκολα μπορούν να μας οδηγήσουν στο να προσπαθούμε να τα γρουσουζέψουμε εμείς οι ίδιοι. Και όλα γιατί στο βάθος πιστεύουμε πως δεν τα αξίζουμε.
Αξίζουμε όμως, πιο πολύ από όσο πιστεύουμε. Όλοι έχουν πληγωθεί από σχέσεις που έχουν συνάψει. Όλοι έχουν μείνει κάποτε μόνοι τους. Μόνος, μόνη. Σημασία δεν έχει. Όλοι έχουν κάνει τις επιλογές τους και έχουν πληγωθεί, και αυτό τους έχει κάνει να υψώσουν άμυνες, ψηλά τείχη γύρω από το πληγωμένο τους «εγώ». Καταλήγω όμως στο ότι πρέπει να ρισκάρουμε να αντιμετωπίσουμε την καχυποψία μας. Πάντα υπάρχει ο κίνδυνος να απογοητευτούμε αλλά κάνουμε λάθος άμα καταστήσουμε την απογοήτευση «σκοπό ζωής». Αν είμαστε μονίμως κλειστοί και δύσπιστοι με τους άλλους, όχι μόνο δεν θα τους δώσουμε ποτέ την ευκαιρία να μας γνωρίσουν πραγματικά αλλά ποτέ δεν θα δώσουμε στον εαυτό μας την ευκαιρία να γνωρίσει τους άλλους. Και αυτό είναι μάλλον το πλέον σημαντικό.
Όχι για πόσο ήξερες κάποιον αλλά το γεγονός από μόνο του πως τον γνώρισες.
Πιστεύω πως πρέπει να ρισκάρουμε να αφεθούμε. Το ιδανικό θα ήταν να γνωρίσουμε ανθρώπους τέτοιους, «ελεύθερους» που θα μας εμπνεύσουν. Ανθρώπους που θα θέλουμε να ρισκάρουμε μαζί τους, που έχουμε την ανάγκη να ανοίγουμε τα φτερά μας και να πετάμε μακριά. Το πόσο μακριά ή κοντά θα φθάσουμε, δεν έχει σημασία. Αρκεί η εκκίνηση. Αρκεί να μπορείς να κοιτάξεις τον εαυτό σου και να πεις: «Μπορεί να έβλεπα το τέλος, μα διάλεξα να το ζήσω». Και εκεί νομίζω θα έχεις καταφέρει τα πάντα.
σχόλια