Της Σώτης Τριανταφύλλου από το bookpress
Όπως οι περισσότεροι άνθρωποι, κάνω συχνά σκοτεινούς απολογισμούς: πόσα λάθη έχω διαπράξει, πόσες αδικίες... Τα παράπονα δεν λείπουν, οι πικρίες δεν λείπουν. Good times, bad times, you know I've had my share, όπως συνηθίζουμε να λέμε.
Κι όμως, είχα την τύχη, την απρόσμενη τύχη, να με αγγίξει η χάρη του ροκ εντ ρολ. Με το ροκ εντ ρολ συνδέονται οι ωραιότερες στιγμές της ζωής μου, οι ωραιότερες μέρες, οι ωραιότερες νύχτες κι εποχές. «Όταν θα τα έχω χάσει όλα,» σκέφτομαι, «θα έχω ακόμα το ροκ εντ ρολ. Ακόμα κι αν είμαι κουφή, θα το ακούω μέσα στο κεφάλι μου.»
Καμιά φορά σχεδιάζω να γράψω ένα βιβλιαράκι με τα αγαπημένα μου ροκ εντ ρολ κομμάτια· ύστερα μετανιώνω – ποιος ενδιαφέρεται για τα αγαπημένα μου ροκ εντ ρολ κομμάτια; Κανείς. Εξάλλου, θα παραήταν ογκώδες. Πηγαίνω ακόμα στις συναυλίες – σε όλο και λιγότερες: οι περισσότεροι μουσικοί που παρακολουθώ είναι πια πολύ μεγάλοι σε ηλικία και πάλι, όπως συνηθίζουμε να λέμε, την κάνουν σιγά-σιγά. They droplike flies. Φέτος πέθανε η Etta James, o Louisiana Red, o Earl Scruggs, o Levon Helm – τον Levon τον έθαψαν στο Γούντστοκ όπου αναπαύεται κι ο Rick Danko. Μια μέρα πριν απ' αυτόν τον προαναγγελθέντα θάνατο ο Garth Hudson ανέρτησε στο Ίντερνετ μια εκτέλεση του "Knockin' On Heaven's Door" με την Alexis p. Suter - το πήρα βαριά. Δεν είδα ποτέ live τον Levon Helm. Το φθινόπωρο του 1976, όταν έμαθα για την αποχαιρετιστήρια συναυλία των Βand στο Winterland Ballroom του Σαν Φρανσίσκο, άρχισα να φτιάχνω τη βαλίτσα μου για να πάω: δεν ήξερα ότι χρειαζόταν βίζα, δεν ήξερα ότι χρειάζονταν τόσα πολλά λεφτά. Όταν πήγα στο Σαν Φρανσίσκο, δέκα χρόνια αργότερα, το Winterland είχε μόλις κατεδαφιστεί – στη θέση του έκτιζαν πολυκατοικίες. Κι αυτό βαριά το πήρα.
Εκ των πραγμάτων, οι συναυλίες που με ενδιαφέρουν λιγοστεύουν και η ποιότητά τους είναι αμφίβολη. Σε μερικές, όπως σ' εκείνη του Leonard Cohen, η τιμή των εισιτηρίων ήταν απαγορευτική· στηθήκαμε με μια φίλη μου έξω από το Οlympia μήπως βρούμε εισιτήρια μισοτιμής, αλλά, αντιθέτως, νεαροί μαύροι από τα προάστια τα πουλούσαν σε μαυραγορίτικες τιμές. Καταλήξαμε να σιγοπίνουμε κονιάκ σ' ένα καφέ – αχ, έπρεπε να έχουμε βγάλει εισιτήρια...αχ. Πριν από λίγες μέρες, ο John Mayall έπαιξε to «Room to Move» στο Νew Morning κι ύστερα στο «Μail Order Mystics" – κι ενώ περίμενα ότι θα πει όλα τα κομμάτια από την εποχή του Lauren Canyon, δεν τα είπε· στις δέκα ακριβώς, μας καληνύχτισε και βάλθηκε να πουλάει τα cd του. Η νύχτα δεν είχε τελειώσει, είχε μόλις αρχίσει – αναρωτιόμουν πού αλλού γινόταν συναυλία για να πάω. The night is young, σκεφτόμουν, the night is young.
Καθώς η χρονιά πλησιάζει στο τέλος της ξεφυλλίζω το ημερολόγιό μου – κάνω κάτι παιδαριώδες, το ξέρω: σημειώνω τις συναυλίες που είδα. Είδα τον Van Morrison, όπως πάντα, διότι πιστεύω ότι η μουσική του είναι η μοναδική ένδειξη της ύπαρξης του θεού· είδα Black Keys, U2, Fleet Foxes, Primal Scream, Eels, Yardbirds μαζί με Vanilla Fudge – ο κατάλογος είναι μακρύς. Είδα πολλούς παλιούς και κάμποσους νεότερους: είδα την Aretha Franklin στο Radio City γιατί σκεφτόμουν ότι αν δεν τη δω εγώ δεν θα την έβλεπε κανείς· για μια ακόμα φορά, το εισιτήριο παραήταν ακριβό κι έτσι βρισκόμουν τόσο μακριά από τη σκηνή ώστε δεν έβλεπα τίποτα. Ποτέ δεν είμαι ικανοποιημένη: σκέφτομαι τις χαμένες συναυλίες – πώς να ήταν άραγε ο Ringo Starr στο Λονγκ Άιλαντ; Κι ο Neil Young στο Barcleys Center; - αγανακτώ γι' αυτή την ανθρώπινη αδυναμία να μην μπορεί κανείς να βρίσκεται σε πολλά μέρη ταυτοχρόνως.
Η εξέλιξη και ο εμπλουτισμός του Ίντερνετ με έχουν κάνει λίγο πιο ευτυχισμένη: μπορώ ν' ακούσω κομμάτια απ' αυτές τις χαμένες συναυλίες – από την άλλη πλευρά, μαθαίνω όλες τις δυσάρεστες ειδήσεις: τους εξευτελισμούς, τις αρρώστιες, τους θανάτους των αγαπημένων μου μουσικών. Rock and roll will never die, όπως συνηθίζουμε να λέμε – πράγμα που δεν ισχύει για τους ανθρώπους. Όμως το χειρότερο δεν είναι ο θάνατος: οι σημερινοί νέοι δεν ξέρουν πώς ήταν ο Elton John προτού γίνει παλιάτσος, ούτε πώς ήταν ο Eric Clapton προτού γίνει ποπ· ούτε πώς ήταν ο Paul McCartney προτού το ρίξει στους κοσμικούς γάμους. Είναι δύσκολο να κρατήσεις την αξιοπρέπειά σου τόσο αν είσαι μουσικός όσο κι αν είσαι μουσικόφιλος. Αλλά όταν έχεις ζήσει μέσα στο ροκ εντ ρολ, έχεις ένα πολύτιμο πλεονέκτημα: η μουσική πλημμυρίζει το δωμάτιο, το κεφάλι σου, τη ζωή σου ολόκληρη· στους απολογισμούς που προανέφερα υπάρχει κάτι που μας ενώνει, κάτι που είναι μεγαλύτερο από τον καθένα μας, κάτι που μας ξεπερνάει. Rock'n'roll will never die.
Η Σώτη Τριανταφύλλου είναι συγγραφέας. Το τελευταίο της βιβλίο "Μιλώντας με την Αλίκη για τη φιλοσοφία και το νόημα της ζωής" κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη.
Το www.bookpress.gr είναι ένας εξαιρετικός βιβλιοφιλικός ιστότοπος με πρωτότυπα κείμενα μιας εκλεκτής ομάδας συνεργατών
σχόλια