7 αρχιτέκτονες προσπαθούν να αλλάξουν τον τρόπο που βλέπουμε τα εγκαταλελειμμένα κτίρια ή τους ουρανοξύστες που αποστρεφόμαστε. Oι New York Times ζήτησαν από καταξιωμένους ανθρώπους στο χώρο της αρχιτεκτονικής να υπερασπιστούν και να προσδιορίζουν με τη δική τους ματιά τη δομή και το χαρακτήρα αυτών των κατασκευών.
Ο Daniel Libeskind και το Montparnesse
«Είναι θρυλικό όντας το πιο μισητό κτίριο στο Παρίσι. Ήθελα να το υπερασπιστώ όχι λόγω της ομορφιάς του αλλά κυρίως για την ιδέα που αντιπροσωπεύει. Οι Παριζιάνοι τρομοκρατήθηκαν μόλις το αντίκρισαν και όταν εγκατέλειψαν το κτίριο, στην πραγματικότητα εγκατέλειψαν και όσα αυτό πρεσβεύει, την ιδέα, δηλαδή, μιας συμπυκνωμένης προς τα πάνω βιώσιμης πόλης. Ακριβώς επειδή εξόρισαν όλες τις μελλοντικές υψηλές κατασκευές σε κάποια μακρινή γειτονιά, όπως η Defense, διαχώρισαν την ανάπτυξη. Οι Παριζιάνοι αντέδρασαν αισθητικά, κάτι που συνηθίζουν να κάνουν, αλλά απέτυχαν να συνειδητοποιήσουν τις συνέπειες του τι σημαίνει μια πόλη να είναι ζωτική και ενεργή, έναντι μιας πόλης μουσείο. Οι άνθρωποι παρασύρονται από τις αντιλήψεις τους για την πόλη, αλλά με το αποτύπωμα του άνθρακα, τη σπατάλη των πόρων, τη συρρίκνωση της χωρητικότητας μας, δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να κτίζουμε ψηλά κτίρια που είναι και προσιτά. Δεν είναι τυχαίο που οι άνθρωποι πηγαίνουν στο Λονδίνο, όχι μόνο για εργασία, αλλά και για να βρουν διαθέσιμο χώρο. Καμία νέα εταιρεία δεν μπορεί να αντέξει οικονομικά το Παρίσι. Μπορεί το Montparnasse να μην είναι ένα έργο ιδιοφυΐας, αλλά σηματοδοτεί την αντίληψη του μέλλοντος που θα έπρεπε η πόλη να έχει».
Η Ζaha Hadid για το κέντρο Goshen στη Νέα Υόρκη
"Η δεκαετία του 1960 ήταν μια σημαντική στιγμή κοινωνικού ανασχηματισμού. Οι ιδέες της αλλαγής, της ελευθερίας και του φιλελευθερισμού ήταν καθοριστικές. Τώρα, οι άνθρωποι πιστεύουν ότι τα δημόσια κτίρια θα έπρεπε να είναι πιο "πράσινα", αλλά εκείνη την εποχή οι άνθρωποι έκαναν σκληρά πρότζεκτς. Το συγκρότημα είναι διατεταγμένο σε μια ακολουθία εσωτερικών και εξωτερικών δημοσίων χώρων που μοιάζουν να ρέουν ο ένας με τον άλλο. Υπάρχει μια ακεραιότητα μέσα στο σχεδιασμό που παρουσιάζει μια αφοσίωση στη δέσμευση και τη σύνδεση. Πολλά παρόμοια πρότζεκτς ανά τον κόσμο έχουν υποστεί παραμέληση. Ωστόσο η ανακαίνιση με ευαισθησία και ο νέος προγραμματισμός αποκαλύπτουν μια βαθιά φωτεινότητα και γενναιοδωρία, δημιουργώντας συναρπαστικούς και δημοφιλείς χώρους όπου οι άνθρωποι μπορούν να έρθουν σε επαφή. Τα έργα του Rudolph είναι αγνά, αλλά η ομορφιά βρίσκεται μέσα στη λιτότητά τους. Δεν υπάρχουν προσθήκες ώστε να τα κάνουν πιο χαριτωμένα ή ευγενή. Είναι αυτό που είναι».
Η Annabelle Seldorf για το Empire State of Plaza στη Νέα Υόρκη
«Mου αρέσει αυτό το συγκρότημα, ενάντια στην καλύτερη μου κρίση. Εκπροσωπεί τη γλυπτική, αφαιρετική αρχιτεκτονική στα άκρα. Βλέποντάς το από απόσταση, η βαθμίδα της οροφής προκαλεί μια αίσθηση της αναγνώρισης και της δυναμικής της πόλης του Ολμπάνι, ενώ από το επίπεδο των περαστικών, το Plaza διαδραματίζει ένα σημαντικό ρόλο στην κοινότητα. Γνωρίζω πως οι άλλοι το βρίσκουν πολύ σκληρό ή και απαγορευτικό, αλλά πιστεύω ότι είναι όμορφο μέσα από τη μνημειακή και τη ξεκάθαρη εικόνα του. Η μνημειακότητα πάντα ταυτίζεται με μια ανώτερη δύναμη και αυτό είναι τρομακτικό. Εγώ, με κάποιον τρόπο, θεωρώ πως εάν εμπλούτιζε κανείς το Plaza με περισσότερους κήπους, και το μετέτρεπε σε ένα κομμάτι της καθημερινότητας, -το οποίο είχαν δοκιμάσει να κάνουν με αγορές παραγωγών και με πίστες για ice skating- τότε δεν θα ήταν τόσο αφιλόξενο. Στην πραγματικότητα, σχετίζεται με την αίσθηση του να νιώθεις ευπρόσδεκτος. Όταν η ζωή επιτρέπεται να εισχωρήσει, δίνει ζωή στο χώρο. Τότε αυτό μετατρέπεται σε μια έκφραση των δημοκρατικών αξιών για ελευθερία του λόγου».
Η Αdda Tolla για το Vele di Campia στη Νάπολη της Ιταλίας
«Εάν κάποιος παρέθετε εμπρός μου αυτό το συγκρότημα χωρίς να μου εξηγούσε το πλαίσιο και την ιστορία του θα το θεωρούσα ένα δυνατό αρχιτεκτονικό έργο. Υπάρχουν εμβληματικά κτίρια που ενσωμάτωσαν την ιδέα του Μοντερνισμού στη δημιουργία ενός σπιτιού, φιλικού προς τον καθένα. Εκείνη την περίοδο, θεωρούνταν ένα τέτοιο συγκρότημα, θετικό, αισιόδοξο, και καινοτόμο. Ενσαρκώνει την ιδέα μιας γιγάντιας αρχιτεκτονικής ως μηχανισμού που μπορεί να λύσει το πρόβλημα του υπερπληθυσμού και του κορεσμού της πόλης. Ο πολεοδομικός σχεδιασμός ανάπτυξης της περιοχής μαρτυρεί, επίσης, και την αισιοδοξία, με όλους τους δρόμους να παίρνουν το όνομά τους από αριστερές, μαρξιστικές, σοσιαλιστικές ιταλικές επιρροές. Το εσωτερικό της αυλής και το σχήμα του που θυμίζει πανί πλοίου, αποτυπώνουν και την πιο ζωηρή στιγμή της Νάπολης. Το συγκρότημα, όμως, ήταν καταραμένο. Δεν κτίστηκε ως είχε προσδιοριστεί: Η αξία της μηχανικής άλλαξε τη δομή και μείωσε τις εσωτερικές αυλές, και επομένως, μειώθηκε η ποσότητα του φωτός. Δεν κτίστηκαν οι σχεδιασμένοι δημόσιοι χώροι όπως γραφεία ή σχολεία. Tα κτίρια καταλήφθηκαν πολύ πριν από την ολοκλήρωση. Η Καμόρα εγκατέστησε πύλες και εμπόδισε την αστυνομία να εισέλθει. Για μένα το πιο σημαντικό ήταν να αναγνωριστεί ότι το Vele δεν είναι μια αρχιτεκτονική αποτυχία, αλλά περισσότερο μια αποτυχία εκτέλεσης και διαχείρισης. Η κατεδάφιση είναι συχνά μια προσπάθεια να κρύψουμε κάτω από το χαλάκι τα προβλήματα, και δεν είναι ο σωστός τρόπος να μάθουμε από το παρελθόν».
Ο Norman Foster και το αεροδρόμιο Templehof στο Βερολίνο
To Templetof είναι ένα από τα αριστουργήματα της μοντέρνας εποχής και και ως τέτοιο θα έπρεπε να θεωρείται από όλους. Ο αρχιτέκτονάς του, Ernest Sagebiel, μαθήτευσε δίπλα σε Εβραίο δάσκαλο αλλά αργότερα εντάχθηκε στους Ναζί. Το αεροδρόμιο μετατράπηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης όπου κρατούνταν δημοσιογράφοι, πολιτικοί, και Εβραίοι ως «ανεπιθύμητοι» και συσχετίστηκε με τους πιο αρνητικούς συνειρμούς. Όπως ένα εκκρεμές, υπηρέτησε τους σκοπούς του φασισμού και στη συνέχεια έγινε μια σανίδα σωτηρίας για τις αερογέφυρες του 1948 και 1949, που μετέφεραν τρόφιμα και εφόδια στο Δυτικό Βερολίνο. To κτίριο γεμάτο παράδοξα και αντιθέσεις. Το πίσω μέρος του είναι μια σαρωτική με προβόλους καμπύλη. Ο αρχιτεκτονικός σχεδιασμός ήταν ηρωικός, όχι με την πομπώδη και κενή έννοια, αλλά με μηχανισμό που ανυψώνει το πνεύμα. Aν κανείς ιχνηλατήσει τα Μνημεία και την καταγωγή τους μπορεί να ανακαλύψει ενοχλητικά πράγματα για το παρελθόν. Παρ 'όλα αυτά, έχουν μια ποιότητα που θα μπορούσε να γίνει παράδειγμα για εμάς."
Η Amanda Levete για το ΒΤ Tower στο Λονδίνο
«Αυτό που με συναρπάζει είναι ότι στην εποχή του, ο BT Tower ήταν ένα κτίριο που προσδιοριζόταν πλήρως από τη λειτουργία του ως πύργος τηλεπικοινωνιών: Ο σκοπός του ήταν το ύψος του. Τώρα, καθώς δεν έχει πλέον τα δορυφορικά πιάτα, αυτός ο σκοπός είναι περιττός. Έχει χάσει μεγάλο μέρος της οπτικής και συμβολικής δύναμής του. Ήμουν 10 ετών όταν ολοκληρώθηκε το 1965 και ήταν το ψηλότερο κτίριο στο Λονδίνο για πολλά χρόνια. Ήταν ένας δείκτης ότι έφτανες στην πόλη, αν ερχόσουν από τον βορρά. Αυτό, στο πλαίσιο του ορίζοντα του Λονδίνου όπως είναι σήμερα, είναι επληκτικό. Ήταν το πρώτο κτίριο με παρατηρητήριο -αυτός ο τρόπος εμπλοκής με την πόλη ήταν πρωτοποριακός και ξεκίνησε από αυτόν τον πύργο. Είχε ένα εστιατόριο που δεν ήταν ιδιαίτερα ακριβό. Τα ψηλά κτίρια σήμερα εκμεταλλεύονται τον ορίζοντα για προσωπικό κέρδος. Όμως οι Λονδρέζοι μπορούν να γίνουν και νοσταλγικοί: Έχουμε έναν σταθμό παραγωγής ενέργειας ο οποίος σήμερα είναι μια γκαλερί μοντέρνας τέχνης. Αναρωτιέμαι αν τα δορυφορικά πιάτα και οι κεραίες πρέπει να επανεγκατασταθούν προκειμένου να επικοινωνηθεί ο σκοπός του ως ένα διαρκές σύμβολο εκείνης της εποχής τη δεκαετία του 1960, όταν η τεχνολογία προώθησε τη Βρετανία στη διεθνή σκηνή. Είναι μια υπενθύμιση. Τόση σημασία συγκεντρώνεται σε έναν κομψό, λεπτό κύλινδρο.»
Ο Vincent Van Duysen για το κέντρο Pompidou στο Παρίσι
"Θαυμάζω το θράσος και την ειλικρίνεια του ως ένα κτίριο που συμμετέχει -και είναι συνυφασμένο- στην πόλη του, τη θέση του, την εποχή του. Ήταν, χωρίς κανένα σεβασμό για το περιβάλλον, ένα πολιτιστικό εργοστάσιο όπου μπορούσες να δεις σημαντικές συλλογές σύγχρονης τέχνης, ένα υπερεκφραστικό, πολύχρωμο κτιριακό συγκρότημα. Θεωρήθηκε ως μια απόρριψη της γειτονιάς του Μαραί και του ίδιου του Παρισιού. Το Παρίσι ξεχωρίζει για τη γαλλική πέτρα, τις γκρι στέγες και τα όμορφα φυσικά χρώματα, και ξαφνικά εμφανίζεται αυτό το αρχιτεκτονικό μηχάνημα. Από την άλλη πλευρά, το κτίριο έχει δημοκρατικό σκοπό επειδή προσελκύει εκατομμύρια κόσμο κάθε χρόνο. Δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από πάνω του όταν σπούδαζα αρχιτεκτονική. Αντέστρεψε το τυπικό μοντέλο ενός μουσείου σε κάτι που ενέπλεκε και προσκαλούσε το κοινό. Η αρχιτεκτονική εκείνη την περίοδο έπρεπε να κάνει τα πράγματα διαφορετικά, σαν ένα σοκ. Το σοκ απελευθερώνει πολλά συναισθήματα και αντιλήψεις."
σχόλια