«Νιώσατε ποτέ ότι εξαπατηθήκατε; Άντε, καληνύχτες τώρα!» σάρκασε ο Johnny Rotten προς το κοινό μετά την τελευταία συναυλία των Sex Pistols στο Σαν Φρανσίσκο (Ιανουάριος '78). Ο τρομερός «Γιαννάκης ο Σάπιος» συνειδητοποιούσε ότι το πανκ ως κίνημα ήταν ήδη νεκρό, ότι η επαναστατικότητα και η αυθεντικότητά του είχαν «προδοθεί», ότι στο εξής θα ήταν μια ακόμα εμπορευματοποιημένη δήλωση μόδας.
Πληθαίνουν τελευταία οι φωνές που λένε ότι η κυβέρνηση ξεπουλιέται στο χαλαρό, ότι η συμφωνία είναι ήδη ειλημμένη, ότι όλο αυτό που παρακολουθούμε πια είναι μια προδιαγεγραμμένη μάχη εντυπωσιασμού. Ότι έχει ήδη συνθηκολογήσει με αντάλλαγμα τη μακροημέρευσή της, ρίχνοντας λίγες ακόμη μπαλοθιές στον αέρα, έτσι, για την τιμή των όπλων. Ότι, ταυτόχρονα, ακόμα και οι πιο σκληροπυρηνικοί «θεσμικοί» διαπραγματευτές μας έχουν συνειδητοποιήσει ότι η κατάσταση στην Ελλάδα σήμερα είναι «ΣΥΡΙΖΑ ή χάος», άρα, όσο κι αν τους «γυρίζουν τ' άντερα» οι αριστερισμοί του Λαφαζάνη και της Πλατφόρμας –που ευχαρίστως θα βλέπανε στην αντιπολίτευση–, μόνη λύση να διατηρηθεί ακέραια η Ευρωζώνη, να μην ταραχτούν οι γεωπολιτικοί σχεδιασμοί του ΝΑΤΟ αλλά και να εξοφληθούν κάποτε, έστω εν μέρει (γιατί ένα νέο «κούρεμα» του χρέους μοιάζει αναπόφευκτο), οι δανειστές είναι να αφήσουν την Πρώτη Φορά Αριστερά με... ολίγη από Ακροδεξιά να τη βγάλει την τετραετία. Στο πλαίσιο αυτό, ακόμα και η «κόντρα» με τη δόση του ΔΝΤ –που ορθά μετατέθηκε– γίνεται, λέγεται, περισσότερο για λόγους εντυπωσιασμού, τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό.
Όσο περισσότερες τέτοιες μικρές και μεγάλες «μάχες» κερδίζονται, τόσο μεγαλύτερος ο χώρος για αξιοπρέπεια, κοινωνική δικαιοσύνη, ανατροπές, δικαιώματα, νέες αφηγήσεις, ό,τι αξίζει να αγωνίζεσαι στη ζωή εν τέλει.
Είναι, βέβαια, κοινό μυστικό ότι οι σοσιαλδημοκρατικές/αριστερές κυβερνήσεις έχουν συχνότατα αποδειχτεί οι καλύτεροι πρεσβευτές των μεγάλων συμφερόντων, εκείνες που μπορούν να περάσουν ευκολότερα μέτρα απεχθή που, αν προτείνονταν από μια κυβέρνηση συντηρητική –πόσο μάλλον «ελαφρώς» φασίζουσα, όπως η προηγούμενη δική μας–, δεν θα είχαν καμία τύχη. Εντάξει, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ακριβώς σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, αλλά μήπως το πρώιμο ΠΑΣΟΚ ήταν; Τη συνέχεια, βέβαια, όλοι οι «παλιότεροι» τη γνωρίζουμε... Επιχειρείται, οπότε, ο Αλέξης να διαχωριστεί από τους ριζοσπάστες του κόμματός του ως ένας σοβαρός, υπεύθυνος πρωθυπουργός, που πρέπει να στηριχτεί πάση θυσία ώστε να μην κινδυνεύσει η συμφωνία και μαζί το υφιστάμενο ευρωπαϊκό πολιτικό και χρηματοπιστωτικό status quo, το οποίο επίσης ξεμπροστιάστηκε χοντρά τέσσερις μήνες τώρα (τη λες και τη μεγαλύτερη «νίκη» του ΣΥΡΙΖΑ, έστω δίχως ουσιαστικό αντίκρισμα, όχι ακόμα τουλάχιστον). Κοντολογίς, αν η «αριστερή παρένθεση» δεν είναι εφικτή, τόσο το χειρότερο για την Αριστερά και τη χώρα που την ψήφισε.
Δεν θα συνηγορήσω στο απαξιωτικό ευκολάκι «είναι όλοι απατεώνες», «πουλημένοι» κ.λπ. Είναι, άλλωστε, φανερό ότι σε επίπεδο βάσης αλλά και στελεχών μέλη και «φίλοι» του ΣΥΡΙΖΑ έχουν χαλαστεί. Ότι άλλες πολιτικές επιθυμούσαν. Ότι ακόμα κι αν έξω ένας επώδυνος συμβιβασμός με αντάλλαγμα λίγες χάντρες και καθρεφτάκια για ξεκάρφωμα φαντάζει τελικά ο μόνος εντός ευρώ βιώσιμος δρόμος (γιατί ο «εκτός», είπαμε, στερείται σοβαρών προϋποθέσεων αλλά και αξιόπιστων λαϊκών ερεισμάτων), τουλάχιστον στο εσωτερικό ανέμεναν να παίζουμε σε γήπεδο «δικό μας». Έλα όμως που κι αυτό φαντάζει προβληματικό. Καλά τα νομοσχέδια για ληξιπρόθεσμες οφειλές, κατάργηση της προσωποκράτησης, προστασία πρώτης κατοικίας, ιθαγένεια, ΕΡΤ, φυλακές, εργασιακά, Σύμφωνο Συμβίωσης (στα «προσεχώς» τα δύο τελευταία) κι ας θέλουν βελτιώσεις. Καλές οι εξεταστικές για χρέος, γερμανικές πολεμικές επανορθώσεις, Siemens κ.λπ. Όμως ήδη διαπιστώνονται αλαζονικές συμπεριφορές, «περίεργοι» διορισμοί, παραγοντισμοί...
Οι τράπεζες παραμένουν στο απυρόβλητο – μάλιστα, οι τελευταίες ελληνικές προτάσεις στους δανειστές προβλέπουν δραστική συρρίκνωση των αποζημιώσεων που δικαιούνται οι πρώην εργαζόμενοι των χρεοκοπημένων ιδιωτικών επιχειρήσεων, προς όφελος βεβαίως των τραπεζών και λοιπών πιστωτών! Οι διαπλεκόμενοι ολιγάρχες (το προνομιούχο εκείνο 1% που εν μέσω κρίσης έφτασε να κατέχει το 56% του εγχώριου πλούτου, σύμφωνα με έκθεση της ελβετικής τράπεζας Credit Suisse) βγάζουν κοροϊδευτικά τη γλώσσα, προσφέροντας μια συνεργασία που φαντάζει μονόδρομος με αντάλλαγμα τις γνωστές «ασυλίες». Το υπουργείο ΠροΠο κάνει αθέμιτη συχνά αντιπολίτευση, το υπουργείο Άμυνας λειτουργεί με καθεστώς... Βατικανού. Η υπερφορολόγηση των μη προνομιούχων είναι, ως φαίνεται, ξανά εδώ, η «μονομερής» αύξηση του κόστους ζωής επίσης.
Κι όμως, υπάρχει μια «λεπτή κόκκινη γραμμή» σαν της ομώνυμης πολεμικής ταινίας του Τέρενς Μάλικ (1998) που οφείλει να αντέξει, έστω κι αν όλες οι άλλες καταρρεύσουν. Είναι αυτή που υποχρεώνει κάθε άνθρωπο να μάχεται τον δικό του πόλεμο, καθώς ανέγραφε ο υπότιτλος του φιλμ. Μέσα κι έξω του. Όσο περισσότερες τέτοιες μικρές και μεγάλες «μάχες» κερδίζονται, τόσο μεγαλύτερος ο χώρος για αξιοπρέπεια, κοινωνική δικαιοσύνη, ανατροπές, δικαιώματα, νέες αφηγήσεις, ό,τι αξίζει να αγωνίζεσαι στη ζωή εν τέλει. Καλή δύναμη.
σχόλια