________________
1.
Αγαπητη Λενα, πως ξεπερνιεται η απολυτη ειλικρινια;Εχω παρατηρησει πως οταν συναναστρεφομαι με ατομα απ'τη δουλεια μου και τη σχολη μου ειμαι παρα πολυ ειλικρινης οσων αφορα (μονο) τα προσωπικα μου θεματα.Μεχρι στιγμης δεν εχει δημιουργηθει καποιο προβλημα αλλα αισθανομαι απιστευτα εκτεθμιμενη και καλα να παθω!- βερν
Ξεπερνιέται αν παραδεχτείς ότι χρησιμοποιείς λάθος λέξη. Δεν είναι 'ειλικρίνεια' να λες παραπάνω από όσα αρμόζουν σε κάθε κοινωνική σου σχέση. Μην χρησιμοποιείς θετικό πρόσημο για το ελάττωμα σου. Αυτό που κάνεις είναι συναισθηματικός εμετός, όχι ειλικρίνεια. Μπορείς να λες τα μισά από όσα λες, αυτό δε σημαίνει ότι θα είσαι λιγότερο ειλικρινής.
Αφού το διευκρινίσαμε αυτό, είναι απαραίτητο να παραδεχτείς γιατί το κάνεις: επειδή προσπαθείς να εκβιάσεις εγγύτητα από τον συνομιλητή σου. Αισθάνεσαι εκτεθειμένη επειδή δεν είδες να πετυχαίνει η στρατηγική σου, και πολύ καλά κάνεις. Καλά να πάθεις, δυστυχώς σε αυτό έχεις απόλυτο δίκιο.
________________
2.
Διάβαζα πρόσφατα το "Να σου πω μια ιστορία" του Μπουκάι, και στο δεύτερο κεφάλαιο συνειδητοποίησα ένα μεγάλο μου ελάττωμα [εν συντομία θα σου αναφέρω περί τίνος πρόκειται (σε περίπτωση που δεν έχεις διαβάσει το βιβλίο), ο αφηγητής φτάνει στο γραφείο του ψυχαναλυτή του και δε χτυπάει το κουδούνι για να μην ενοχλήσει. Ο Μπουκάι τότε συμπεραίνει: "Για να μην ενοχλήσεις; Μάλλον έτσι είσαι στη ζωή σου εσύ"].
Η τελευταία φράση νιώθω οτι συμπυκνώνει τη ζωή μου. Ενώ μου αρέσει πολύ να γνωρίζω καινούργιες προσωπικότητες, δυσκολεύομαι να μιλήσω πρώτος για να μην ενοχλήσω και κυρίως τώρα που επειδή μετακόμισα σε ένα ξένο κράτος με την οικογένειά μου δεν έχω σταθερό κύκλο για να μην πω καθόλου κύκλο. Αυτό συμβαίνει και με τις υπάρχουσες σχέσεις μου αλλά και σε διάφορες άλλες περιπτώσεις, παρόμοιες με αυτή που αναφέρεται στο βιβλίο. Το μεγαλύτερο πρόβλημα που μου δημιουργεί έγκειται στο ότι θέλω να ασκήσω ένα επάγγελμα που νομίζω οτι αυτό το μειονέκτημα είναι καθοριστικό για την ενασχόλησή μου μαζί του. (Θέλω να γίνω ηθοποιός). Πιστεύεις οτι υπάρχει σωτηρία ή θα καταλήξω μια ζωή να ζω με τον φόβο για το αν θα ενοχληθεί ο άλλος από την παρουσία μου κλπ; Κάθε συμβουλή πολύτιμη και σε ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σου!- chris
Ίσως θέλεις να γίνεις ηθοποιός γιατί πιστεύεις ότι έτσι θα ξεπεράσεις τον δισταγμό σου. Μπορεί και να ισχύει, μπορεί η ηθοποιία να σε βοηθήσει. Τα μαθήματα υποκριτικής θα σε αναγκάσουν να βγεις από το κουκούλι σου. Αν θέλεις να γίνεις ηθοποιός, δεν πρέπει να τα ξεκινήσεις; Η άλλη μου συμβουλή είναι αναμενόμενη: θέλεις να αλλάξεις κάτι που πιστεύεις ότι σου δημιουργεί προβλήματα με τις σχέσεις του, και δεν ξέρεις πώς. Θα καταλάβεις πώς, αν πας σε έναν ψυχολόγο.
________________
3.
Αγαπητή Α,μπα, κάνω μεταπτυχιακό στο ΕΑΠ. Κάθε χρόνο παίρνω από μία θεματική ενότητα αντί για δύο λόγω οικονομικών, κι έτσι συγκεκριμένα τώρα βρίσκομαι στη δεύτερη ενότητα. Η κάθε ενότητα έχει 3 υποχρεωτικές εργασίες και μία προαιρετική. Γενικώς ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με τις εργασίες, στη σχολή μου επέλεγα πάντα εξετάσεις αντί για εργασίες και η πρώτη εργασία που έγραψα ήταν η πτυχιακή μου στο προπτυχιακό. Αυτό λοιπόν που παθαίνω κάθε φορά που γράφω εργασία είναι ότι αρρωσταίνω, έχω ένα διαρκές άγχος που με τρώει συνέχεια μέσα μου, δυσκολεύομαι να συγκεντρωθώ με αποτέλεσμα να κάθομαι να γράφω από το πρωί μέχρι το βράδυ στην κυριολεξία, χωρίς στην ουσία να γράφω παραπάνω από 1 σελίδα. Παρατήρησα επίσης πως το μήνα που παραδίδω εργασία δεν έχω περίοδο, ενώ επίσης εκείνες τις μέρες αντιμετωπίζω σοβαρά ψυχοσωματικά (ας μην μπω σε λεπτομέρειες). Πέρσι που δούλευα κιόλας τα πράγματα ήταν τραγικά. Φέτος που έμεινα άνεργη μπορώ να αφιερώσω και παραπάνω χρόνο αλλά ενώ νόμιζα θα είχα λιγότερο άγχος, δε συμβαίνει όμως τελικά αυτό. Και δεν είναι το άγχος τύπου "πρέπει να κάνω τα πάντα για να κάνω την τέλεια εργασία", είναι το άγχος τύπου "δε βγαίνω από το σπίτι για 1 μήνα γιατί έχω εργασία, ζαλίζω τους πάντες γι'αυτή την εργασία, γκρινιάζω, αλλά στην πραγματικότητα την εργασία κάθομαι να τη γράψω τις τελευταίες 10 μέρες γιατί δεν έχω κουράγιο να αντικρύσω τα βιβλία νωρίτερα". Τι να κάνω για να διαχειριστώ όλο αυτό το βάρος που με φορτώνουν οι εργασίες; Ευχαριστώ.- Ella
Για να το διαχειριστείς, πρέπει να καταλάβεις τι είναι αυτό που σε τρομοκρατεί τόσο πολύ. Τι συμβολίζουν οι εργασίες; Δεν μπορεί να είναι η σκέτη απαίτηση να αποδώσεις, γιατί έχεις δουλέψει, έχεις σπουδάσει, και οι τυπικές εξετάσεις δεν σου δημιουργούν το ίδιο πρόβλημα. Δεν μπορώ να απαντήσω, εσύ ξέρεις τι είναι αυτό που σε κάνει να παγώνεις σε τέτοιο βαθμό. Είναι υπερβολικά έντονο το φαινόμενο για να το αφήσεις έτσι, τα 'σοβαρά ψυχοσωματικά' δεν σε έχουν κάνει να σκεφτείς μήπως πρέπει να το συζητήσεις με κάποιον;
________________
4.
Αγαπητή Α,μπα, θα ηθελα να μου δώσεις τα φώτα σου σε ενα θέμα με τους γειτονες μου. Ειμαι 29, μένω σε πολυκατοικία και τον τελευταιο καιρό οι ενοικοι των 2 διπλανών διαμερισμάτων (γυρω στα 60 αυτοι) εχουν (ξανα)αναπτύξει στενές σχέσεις. Τι εννοώ ομως με το στενές...Χτυπάει ο ενας κάθε τρεις και λίγο το κουδούνι του αλλου και πιανουν τη κουβέντα στον διαδρομο στεκόμενοι στις πορτες τους. Αυτο έχει αρχίσει να μου την δίνει γιατι γίνεται καθε μέρα, απο πολλές φορές (5φορές μεσα στην μέρα σιγουρα) ,σε ο,τι ώρα να ειναι ακομα και μεσημέρι, και καθε φορά το κουτσομπολιό κρατάει ενα τεταρτο με εικοσάλεπτο. Φωνάζουν, γελάνε χωρις να υπολογιζουν κανενα λες και μένουν μονοι τους... Δεν είναι αγένεια? Εγω ξέρω οτι οταν θες οντως να εχεις τόσο στενές σχέσεις με τον γειτονα σου θα του πεις να έρθει σπιτι σου για καφέ να τα πείτε, ή εστω οταν σου χτυπάει το κουδουνι για κουβέντα θα τον βάλες μεσα. Για να του μιλάς με μισοκλειστη πόρτα (λες σου έχει χτυπήσει Ιαχωβάς) προφανώς και δεν θέλεις σχέσεις, αρα γιατι δεν το κόβεις εντελως?
Φοβαμαι την στιγμή που θα γυρίσω σπίτι και θα τις βρω να έχουν βγάλει καρέκλες στον διαδρομο οπως στα χωριά. Αν δεν ήμασταν γείτονες τοσα χρόνια θα τους έκανα παρατηρηση και ας μου κόβανε τη καλημέρα αλλα τώρα ειναι δυσκολο... Ειναι και οι γονείς μου στην μέση που ναι μεν τους την σπάει αυτη η καταστάση αλλα δεν θέλουν να παρεξηγηθουν κιόλλας.. Επισης δουλέυω απο το σπίτι οπότε αναγκαστικά τις ακούω.
Εχεις κανένα τρόπο αντιμετώπισης? Μπορώ να κάνω κατι ή να περιμένω μήπως ξανατσακωθούν και δεν μιλάνε απο μόνες τους οπως είχε γίνει και πριν κατι χρόνια? Προς το παρόν όποτε έρχεται κάποια φίλη μου γκαρίζω και εγώ στον διαδρομο, ή μιλαω δυνατά με τους γονείς μου αλλα δεν βλέπω αποτέλεσμα -i geitonissa
Θα παρεξηγηθούν από μόνες τους, είναι βέβαιο, αλλά βάλε κι εσύ το χεράκι σου. Βρες τρόπο να ξεμοναχιάσεις και τις δυο και πες τους 'τις προάλλες στης τάδε ήρθε επίσκεψη μια κυρία και την έβαλε αμέσως μέσα, εμάς γιατί δεν μας ανοίγει και μας μιλάει από το διάδρομο;' Αν δεν θέλεις να καταφύγεις σε μακιαβελικές πρακτικές, θα πρέπει να γίνεις δυσάρεστη, όχι γκαρίζοντας (σε αυτό έχουν ανοχή). Δεν χρειάζεται να είσαι αυστηρή, ένα 'βρε κορίτσια, λίγη ησυχία, προσπαθώ να δουλέψω' μπορεί να κάνει δουλειά για ένα πεντάλεπτο.
________________
5.
Αγαπημενη α μπα, σου εχω ξαναστειλει αλλα δνε εχω λαβει απαντηση στο ερωτημα μου. Εγω λοιπον ειχα μια σχεση που εληξε αδοξα. Και αυτο το αγορι πλεον εχει μια αλλη σχεση. Εγω λοιπον εκανα ενα προφιλ ψευτικο και μιλουσα μαζι του. Εκεινος χωρις να ξερει ποια ειμαι φλερταρε μαζι μου. Και ενω εχει σχεση εδω και καιρο με μια κοπελα μου ειπε οτι ειναι ελευθερος. Εγω λοιπον νιωθω οτι κατα καποιο τροπο πρεπει αν ενημερωσω την κοπελα του. Βρηκα το τηλ και ξερω που μενει. Να της στειλω την συνομιλια? Ειναι κριμα τετοιοι αντρες να καροιδευουν τον κοσμο. Σε διαβασω καθε μερα, πλιζ απαντησε μου. Ξερω οτι δεν ειναι ηθικο να της στειλω την συνομιλια αλλα δεν ειναι ασχημο να αφηνουμε τετοιους αντρες να μας κοροιδευουν? Εγω θα ηθελα να ξερω αν ο αλλος παιζει πισω απο την πλατη μ.- Ελενα
Σταμάτα ό,τι κάνεις, σβήσε το προφίλ σου, ξέχασε αυτόν, αυτήν και τον κακό σου εαυτό. Έχεις ξεπεράσει πολλά όρια ευπρέπειας. Ή συνέχισε, ανακάτεψε κι άλλο το καζάνι με τα απόβλητα, πέσε και μέσα και λούσου τις συνέπειες, δεν ξέρω. Να ξέρεις όμως ότι δεν υπάρχει απολύτως τίποτα σωστό στις σκέψεις που κάνεις, και ότι κανείς δεν σε όρισε Σερίφη. Κορόιδεψες και σε κοροϊδεύουν, παθαίνεις ακριβώς αυτά που προκαλείς, δεν είσαι καλύτερη από κανέναν.
________________
6.
Αγαπητή Λένα,
Δεν είναι η 1η φορά που σου γράφω, με χεις βοηθήσει αρκετά και είσαι άξια θαυμασμού. Στο κυρίως θέμα, σε μια ερώτηση που είχε δημοσιευθεί 25/02 απάντησες ότι γενικά πρέπει να αποφεύγουμε ανθρώπους που μας ωθούν στα άκρα. Όπως η πλειοψηφία γυναικών, έτσι κι γω έχω ή μάλλον είχα (πλέον τα ξεπερνάω, είμαι 21 ετών και πιστεύω πως απλά είχα κατάλοιπα από την παιδική-εφηβική ηλικία που ήμουν πιο παχουλή) κάποια κόμπλεξ με το σώμα μου. Κρατούσα φιλική σχέση με ένα παιδί σχεδόν από το νηπιαγωγείο και προς το τέλος του λυκείου σε ένα πάρτι προσπάθησε να με φιλήσει, αρνήθηκα κ από τότε βγάζει όλα του τα απωθημένα. Είχαμε κοινή παρέα κ δεν μπορούσα να αποφύγω την παρέα του, κάθε φορά που θα τον συναντούσα ή θα μου έλεγε κάτι για το σώμα (ήξερε την αδυναμία μου), ή κάτι για τα ρούχα μου, ή κάτι για τα μαλλιά μου, αλλά και πιο γενικά θέματα, όπως κάτι για τη σχολή μου (υποτιμητικά, οτι αυτός πέρασε σε καλύτερη), είτε ότι οι δικές του απόψεις πάνω σε θέματα πολιτικής, μουσικής κλπ ήταν σωστότερες (και όλα αυτά μεταξύ σοβαρού και αστείου). Είχα φτάσει στο σημείο να μην θέλω να τον βλέπω. Πάλι καλά έκανε 10% κ πήγε Πάτρα. Τώρα τον βλέπω πολύ σπάνια, μην έχοντας αλλάξει η διάθεση του. Ξέρει τον τρόπο να με κάνει να νιώθω σκατά και παρόλο που ξέρω πως το κάνει επίτηδες με επηρεάζει πολύ στην ψυχολογία. Μπορώ ν τον αποφεύγω αλλά όταν έρχεται η στιγμή να τον συναντήσω τι να κάνω; πως να του την πω στα αστεία αλλά να πάρει το μήνυμα; - Ευχαριστώ εκ των προτέρων
Μη τον προστατεύεις. Γενικά καλύτερα να τον αποφεύγεις όσο πιο πολύ γίνεται, αλλά αν για κάποιο λόγο πρέπει να τον βλέπεις, μην το γυρίζεις στο αστείο. Ξεμπρόστιασε τον μπροστά σε άλλους, πες σε όποιον ξέρει εσένα και αυτόν για τον τρόπο που σου φέρεται, και πες σε όλους γιατί σου φέρεται έτσι. Η κοινωνική κριτική είναι το πιο αποτελεσματικό μέσο για τους bullies αυτού του είδους. Να είσαι αμείλικτη, να μην τα κρατάς μέσα σου, ενημέρωσε το σύμπαν, πάρε τους άλλους με το μέρος σου, και μην γελάς, μην χαμογελάς, δείξε ότι καταλαβαίνεις πλήρως ότι θέλει να σε προσβάλει, δείξε θυμό και συναίσθημα αν χρειαστεί. Μη φοβάσαι τίποτα, μην φοβάσαι να εκφράσεις αυτά που σκέφτεσαι, αυτός σε φοβάται περισσότερο, κι ας μην το βλέπεις τώρα. Αν διαβάζεις, πες μας τι έγινε.
________________
7.
Αγαπητή Αμπα, η μητέρα μου εδω κ 1 χρόνο έχει διαγνωστεί με τελικού σταδίου Κ. Ηταν σταθερή και τώρα αρχίζει να πέφτει. Η πορεία θα είναι αγνωστου χρόνου αλλά προδιαγεγραμμένη. Δε μπορώ να χωνέψω οτι δεν το πρόλαβε νωρίτερα. Υποτίθεται οτι είχε κάνει προληπτική εξέταση 6 μήνες πριν τη διάγνωση αλλά δεν ξέρω αν λέει αλήθεια - είχε πάντα την τάση να διαστρεβλώνει την πραγματικότητα- (έμενε επαρχεία και δεν είχαμε και την καλύτερη σχέση σε όλο τον κοινό μας βίο). Τώρα μένουμε μαζί και με τον πατέρα στην Αθήνα. Φυσικά δε μπορώ να τις ζητήσω κι εξηγήσεις από πάνω γι αυτό που της συμβαίνει. Βασανίζομαι, νιώθω οτι φταίω, οτι αν ενδιαφερόμουν περισσότερο, αν είχα καλύτερη σχέση μαζί της ίσως και να το είχε προλάβει. Ξέρω οτι δεν έχει σημασία να σκέφτομαι τι έγινε αλλά τι κάνω απο δω και πέρα. Υπάρχει τρόπος να πάψω να νιώθω υπεύθυνη; Είμαι μεγάλη γαϊδούρα που ενώ αυτή βιώνει αυτή την κατάσταση εγώ σκέφτομαι τον εαυτούλη μου; Τύψεις, ετών 28
Έτσι είναι ο άνθρωπος. Μόνο τον εαυτούλη του μπορεί να σκεφτεί. Σε όλες τις τραγωδίες η πρώτη μας σκέψη είναι 'πώς επηρεάζει αυτό εμένα;' 'Και τώρα, τι θα απογίνω εγώ;' Επειδή όμως είναι έτσι, χάρη σε αυτή του την αδυναμία, μόνο τον εαυτό του μπορεί να σώσει. Είναι η άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος. Δεν μπορούσες να κάνεις απολύτως τίποτα για τη μαμά σου. Δεν υπήρχε τρόπος να την αναγκάσεις και δεν υπήρχε τρόπος να ξέρεις αν σου λέει αλήθεια, έτσι κι αλλιώς. Δεν είσαι υπεύθυνη για την τραγωδία που σας βρήκε. Έτσι είναι οι τραγωδίες, χτυπούν ξαφνικά, χωρίς καμία λογική, χωρίς να υπάρχει εξήγηση ή προετοιμασία ή κάποιο σημάδι πριν, χωρίς να γίνεται διαχωρισμός σε νέους ή γέρους ή προσεκτικούς ή απρόσεκτους. Μην προσπαθείς να βρεις νόημα σε αυτό που έγινε ('φταίει που αν, τότε είχε γίνει το α, το β...') δεν υπάρχει νόημα. Μην ψάχνεις κάποια απάντηση ή κάποια τακτοποίηση σε αυτά που δεν μπορείς να ελέγξεις. Πρέπει να μάθεις να τα αφήνεις έτσι, ανεξήγητα, εκεί που είναι.
Αυτό που έχει νόημα είναι να είσαι δίπλα της τώρα. Έχει νόημα για αυτήν και πολύ μεγάλο για σένα. Αυτό, και στο χέρι σου είναι, και σημασία έχει. Αυτό απαιτεί και την μεγαλύτερη προσπάθεια, οπότε προσπάθησε να εξετάζεις τον εαυτό σου, για το τι κίνητρο έχει να σκέφτεται αντί να πράττει.
σχόλια