________________
1.
γεια! είμαι ίσως από τα λίγα άτομα που είναι ευτυχισμένα. Πιθανών δεν το αξίζω, ή θα έπρεπε να νιώθουν και άλλοι το ίδιο ομορφα όσο και γω, όπως και να χει όμως η αιτία της ευτυχίας μου είναι ο άνθρωπος με τον οποίο είμαι ερωτευμένη. Δεν θα μπορούσα να χω κάτι παραπάνω απο αυτά που έχω μαζί του, όμως το πρόβλημα μου είναι ο φόβος. Κάθε στιγμη φοβάμαι μήπως πάθει τίποτα, μήπως αλλάξει η κατάσταση μεταξύ μας, μήπως κάνω ποτέ κάτι που θα τον στεναχωρέσει, και πάλι μη του συμβεί κανένα κακό. Ξέρω ότι αυτό είναι ανασφάλεια, αλλά οταν εχες κάτι πολύ όμορφο, δε φοβάσαι μή το χάσεις; Δεν είναι φυσιολογικό;
ΥΓ δεν είναι οι αρχές της σχέσης μας, γι αυτό δεν αποδίδω το φόβο μου στο τρακ του χαζοχαρούμενοι ερωτευμένου, Και δεν τον ενοχλώ ευτυχώς με τους φόβους μου, τους έχω μοιραστεί μαζί του, αλλά συνεχίζουν.. Θα την εκτιμούσα μια συμβουλή σου, Σε ευχαριστώ.- μελαχρινή
Τι να συμβουλέψω, αφού φαίνεται ότι τα κάνεις όλα καταπληκτικά. Κατάφερες και είσαι από τα λίγα άτομα που είναι ευτυχισμένα, δεν θα μπορούσες να είσαι καλύτερα ερωτευμένη, η σχέση είναι σταθερή και κρατάει καιρό (αλλά ο έρωτας συνεχίζεται ακάθεκτος), ευτυχώς δεν τον ενοχλείς καν με τους φόβους σου... τι άλλο να καταφέρεις πια; Εντάξει, έχεις και έναν φόβο, αλλά βλέπω ότι τον κρίνεις ως απολύτως φυσιολογικό. Λοιπόν, ας μείνεις και με ένα μικρό αγκαθάκι στην τελειότητα, για να σου υπενθυμίζει πόσο τέλεια είναι όλα.
________________
2.
Γενικά πάντα με απασχολούσε αυτό που σε ρωτάω τώρα αλλά όχι ιδιαίτερα άρα δεν έμπαινα στον κόπο για περισσότερη ανάλυση. Είμαι 17 και κάτι, πηγαίνω Γ λυκείου σε σχολείο επαρχίας και υπάρχει θέμα! Ποτέ δεν είχα ιδιαίτερη αυτοπεποίθηση η αλήθεια είναι. σε κάποιες φάσεις της ζωής μου καθόλου σε άλλες χειρότερα από καθόλου και σε άλλες λίγο καλύτερα(κυριώς διότι είχα άτομα κοντά μου που με ανέβαζαν) Για να μη πολυλογώ φέτος είχα αποφασίσει πως η χρονιά θα ήταν τέλεια αν και είμαι γεμάτη απο δυσάρεστες κι αδιάφορες σχολικές εμπειρίες. Ποτέ δεν ήμουν ούτε δημοφιλής ούτε ιδιαίτερα συμπαθής. Είχα μια παρέα από την 1η Δημοτικού η οποία ας πουμε ότι δεν μου ταιριάζει όσο ήθελα (Δεν ήθελα να βρω και το άλλο μου μισό) Τέλος πάντων επειδή ακριβώς το είχα πάρει απόφαση να περάσω καλά δεν άφηνα κανένα να με στενοχωρήσει. Πρόσφατα ανακαλύψαμε μέσω κοινής φίλης ότι τα περισσότερα παιδιά και μάλιστα τα πιο "κοολ" έχουν πει πολλά και γενικότερα σχολιάζουν και κοροϊδεύουν άσχημα και δημοσίως μία από τις φίλες μου. Οκ κάποια από αυτά τα σκεφτόμουν όπως το ότι είναι πολύ προκλητική ώρες ώρες χωρίς να μπορεί να το υποστηρίξει-δεν το αρνούμαι αλλά δεν ήθελα να στενοχωρήσω κανέναν. Ακούγοντας τα έγινα κατευθείαν λίγο πιο υποψιασμένη και άρχισε να με ενδιαφέρει περισσότερο η γνώμη του καθενός και να παρατηρώ περισσότερο. Και κατάλαβα ότι τρώω κράξιμο! Με θεωρούν ίσως ξενέρωτη, ξινή, χαζή τελείως, ψωνάρα;; δεν έχω ιδέα αλλά μου φαίνεται τελείως άδικο από τη στιγμή που δεν προκαλώ πουθενά να ακούω πράγματα τύπου" Παιδιά η Χ είπε να σταματήσετε. Ε Αφου το είπε η Χ..κτλπ κτλπ. " δε ξέρω αν είναι μπουλινγκ ή αν έιμαι υπερβολική αλλά προτιμώ να περνάω εντελώς απαρατήρητη παρά να δημιουργώ εντύπωση άσχημη! Γιατί τσάμπα έπειθα τον εαυτό μου ότι η γνώμη των άλλων δε μετράει καθόλου! -.- Αυτο που θέλω να ρωτήσω είναι πως εκεί που (μακάρι) θα πάω του χρόνου πως μπορώ να αποφύγω τέτοια περιστατικά από τη στιγμή που δεν με αγαπώ καθόλου και μόλις βλέπω ενδιαφέρον από άλλους ψωνίζομαι και λειτουργώ κάπως αποτυχημένα;
(Θέλω να πάω σε ψυχολόγο αλλά ίσως χρειαστεί ολόκληρη θεραπεία και δεν θέλω να δημιουργήσω τέτοιο οικονομικό βάρος στους γονείς μου)- bernadette
Η γνώμη των άλλων μετράει, αλλά είσαι μικρή ακόμα και δεν μπορείς να ξεχωρίσεις την γνώμη των άλλων από το κοινό κουτσομπολιό και την κοινή εφηβική σκληρότητα. Επίσης δυσκολεύεσαι να κατανοήσεις ότι δεν έχουν όλες οι γνώμες την ίδια σημασία. Η έλλειψη αυτογνωσίας και η ανασφάλεια σου έχουν σχέση με την ηλικία σου, αλλά σιγά σιγά πρέπει να αναζητήσεις άλλες διεξόδους για να νιώθεις καλά, που δεν εξαρτώνται από τις διαθέσεις των άλλων. Οι συμμαθητές σου δεν είναι Θεοί, δεν είναι παντογνώστες, και η γνώμη τους δεν είναι τόσο σημαντική όσο νομίζεις τώρα. Υπάρχουν άλλες ασχολίες που θα σε βοηθήσουν να περνάς το χρόνο σου μαθαίνοντας καλύτερα τον εαυτό σου και τις δεξιότητές σου, όπως είναι το διάβασμα, η μουσική, η τέχνη, ο χορός, ο αθλητισμός. Βρες τι σου αρέσει και ξεκίνα το, χωρίς να απαιτείς να είσαι τέλεια σε αυτό. Είναι όμως απαραίτητο να αποκτήσεις δεξιότητες και γνώσεις που δεν περιορίζονται στα βιβλία του σχολείου – και εννοείται πως η προσπάθεια που κάνεις στο σχολείο είναι πάρα πολύ σημαντική.
Πάρε τηλέφωνο στο 116-111 για να μιλήσεις για ό,τι σε απασχολεί, χωρίς να επιβαρύνεις τους γονείς σου.
________________
3.
Καλημέρα.
Σου γράφω γιατί έχω φτάσει σε αδιέξοδο. Δεν αντέχω πια τον άντρα μου. Είμαστε μαζί εδώ και 14 χρόνια. Το πρόβλημά μου είναι ότι αποφεύγει τα προβλήματα και με αφήνει να τα αντιμετωπίζω μόνη μου. Όταν έτυχε τα παιδιά μας να αρρωστήσουν και να νοσηλευτούν ποτέ δεν ήρθε στο νοσοκομείο. Όταν φτιάχναμε το σπίτι μας, ο γιος μας τότε ήταν μόλις 8 μηνών, προφασιζόμενος διάφορες δικαιολογίες, άφησε την επίβλεψη της οικοδομής σε μένα, που έτρεχα στο γιαπί και κυνηγούσα τους μαστόρους με το μωρό στο μάρσιπο. Αναφέρομαι στα πιο επώδυνα, για μένα, περιστατικά, γιατί υπήρξαν και άλλα, λιγότερο τρανταχτά. Θέλει να βοηθήσει στην κοινή μας ζωή, αλλά περιορίζεται στο σπίτι, καθαρίζει, μαγειρεύει, οτιδήποτε εμπλέκει αποφάσεις ή αντιπαράθεση το αποφεύγει και μάλιστα διαστρέφει την πραγματική εικόνα όταν προκύπτουν προβλήματα προς επίλυση, ώστε να φαίνεται ότι όλα είναι φυσιολογικά και δεν πρέπει κανείς να κάνει τίποτα. Γενικά αισθάνομαι ότι κρύβεται πίσω μου. Τα κενά που αφήνει έρχονται να τα καλύψουν οι γονείς μου, τόσο σε πρακτικά, όσο και σε οικονομικά ζητήματα. Αυτό μου προκαλεί αγανάκτηση, γιατί, ναι μεν έχω καλή σχέση μαζί τους, αλλά ζούσα μόνη μου, ανεξάρτητη, από τα 22 που πήρα πτυχίο και βρέθηκα, ουσιαστικά, να ξαναβασίζομαι στους γονείς μου και να εξαρτώμαι από αυτούς χωρίς να το θέλω και σε μια φάση της ζωής μου που δεν το περίμενα. Γενικά αισθάνομαι ότι έχει κολλήσει πάνω μου σα βδέλλα, ότι όχι μόνο δεν μου προσφέρει ό,τι έχω ανάγκη, δηλαδή έναν άντρα δίπλα μου, αλλά ότι παίρνει από μένα και τους γονείς μου χωρίς να δίνει. Τον αντιπαθώ πια τόσο πολύ που νομίζω ότι θα τρελαθώ. Γίνονται, κατά καιρούς, φοβεροί καυγάδες μπροστά στα παιδιά και αυτό με πεθαίνει, δεν μπορώ να ησυχάσω από τις τύψεις. Του έχω ζητήσει επανειλημμένα να φύγει από το σπίτι, να χωρίσουμε, αλλά αρνείται κατηγορηματικά. Δεν αντέχω άλλο να ζω με έναν άνθρωπο που κρύβεται πίσω μου, που δεν παίρνει πρωτοβουλίες και με αφήνει να τραβάω όλο το κουπί μόνη μου, νιώθοντας την ασφάλεια ότι θα με ξελασπώσουν οι γονείς μου για να μην τρελαθώ. Εν τω μεταξύ φαίνεται τόσο πρόθυμος και καλόβολος στους έξω. Εννοείται πως δεν έχουμε σεξουαλική ζωή εδώ και 3-4 χρόνια. Δεν αντέχω άλλο. Σε παρακαλώ πες μου τη γνώμη σου.
Σε ευχαριστώ.- Εκάτη
Αν δεν αντέχεις άλλο, δεν αντέχεις άλλο. Η γνώμη μου δεν έχει θέση εδώ. Δεν είναι στο χέρι του αν θα χωρίσετε ή όχι. Φυσικά 'αρνείται κατηγορηματικά', αν είναι όπως τα γράφεις, το τελευταίο που θέλει είναι να παίρνει δύσκολες αποφάσεις, όμως δεν χρειάζεται να συμφωνεί για να πάρεις διαζύγιο.
________________
4.
Η δουλειά μου είναι σχετικά κοντά στο σπίτι μου και επειδή δουλεύω περίεργα ωράρια κάποιες φορές επιλέγω να πάρω ταξί για να φύγω από την δουλειά. ο μισθός που έχουμε εκεί δεν είναι και ο καλύτερος αλλά εγώ έχω λεφτά για να κινηθώ. που θέλω να καταλήξω κάθε φορά που το κάνω δέχομαι κριτική από συνάδελφο! Γιατί παίρνω ταξί και δεν παίρνω λεωφορείο κλπ τι ζόρι τραβάει;;;;
Ωχ, έπεσες σε ΙΠΒ, Ιεροεξεταστή Πολυτελούς Βίου. Είναι χειρότεροι και από τους ΕΑ, τους Επιθετικοπαθητικούς Αυτοδίκαιους (δες ερώτηση 7). Πρέπει να τους αποφεύγεις φανατικά, αλλά πετάγονται και στα καλά καθούμενα οι άτιμοι, σαν τις νάρκες.
________________
5.
Η αδερφή μου δυσκολεύεται να ωριμάσει. Βασικά δυσκολεύεται να ενταχθεί στις απαιτήσεις που έχει ορίσει η ζωή και η κοινωνία για τους ενηλίκους.
Δεν είχε δουλέψει μέχρι τα 30 της οπότε και αναγκάστηκε. Με τo φίλο της συγκατοικούν εδώ και 10 χρόνια, επειδή βολεύτηκαν στο σπίτι της αδερφής μου (εννοώ ότι δεν ήταν μια συνειδητή απόφαση).
Ο φίλος της παραιτήθηκε απ' τη δουλειά του πριν τρία χρόνια και δε δείχνει πολύ πρόθυμος να βρει κάτι άμεσα.
Εννοείται πως όλο αυτό το υποστηρίζουν οι δικοί μου με την ανοχή τους η οποία σε μεγάλο βαθμό στηρίζεται στο χρόνιο μη ιάσιμο πρόβλημα υγείας που έχει η αδερφή μου αλλά και στη γενικότερη φιλοσοφία του once γoνιός always γονιός.
Εγω είμαι η φωνή της λογικής (ή της τρελής) που φωνάζω εεε περνάνε τα χρόνια εεεε δεν εχουμε τα λεφτα που ειχαμε καποτε εεε δε γίνεται να είσαι σε αυτή την ηλικία και να μην έχεις πάρει αποφάσεις για το τι θέλεις απ' τη ζωή σου. Οι φωνές μου ίσως βοήθησαν στο να βρει δουλειά πράγμα που όπως ομολογεί της εχει δώσει απίστευτη ζωή και ενέργεια (και λεφτά).
Δε θα είχα πρόβλημα αν μου έλεγε οτι δε θέλει παιδιά και γάμους. Αλλα δε λέει αυτό. Δε λέει ούτε και το αντίθετο. Έχω πρόβλημα γιατί και οι δυο δειχνουν σα να να εχουν μονο δικαιώματα και καμία υποχρέωση ως προς τους γύρω τους. Σα να είναι 16 ετών. Σα να μην έχουν καταλάβει το ρόλο τους σε αυτή τη κοινωνία. Δεν ξερω αν η αποφασή της να μην προχωραει τη ζωη της είναι επειδή όντως δε θέλει ή επειδή βλέπει τον άλλον να χωνεται πιο βαθιά στον καναπε και επηρεάζεται.
Σκεφτομαι ότι ίσως απλά της αρέσει αυτη η ζωή του καναπέ αλλά στεναχωριέμαι, γιατί βλέπω ότι στεναχωριέται που οι γυρω της φευγουν απ' αυτη τη φάση και επίσης στεναχωριέμαι γιατι πως να το κανουμε η ζωη εχει απαιτησεις που δε γίνεται μια ζωη να στις καλύπτουν άλλοι. Δε θέλω να ξυπνήσει μια μέρα και να συνειδητοποιήσει ότι δεν εκανε παιδι πχ επειδή φοβόταν να αντιμετωπίσει τον φίλο της και τον εαυτό της.
Δεν ξέρω πραγματικά α, μπα πως να το χειριστώ. Ξέρεις όταν έχω ένα θέμα γενικά σκέφτομαι τι θα έλεγες εσύ και σε θεωρώ κατά κάποιο τρόπο φίλη μου. Αλλά εδώ έχω κολλήσει. Δεν μπορώ να σκεφτώ τι θα έλεγες. Λοιπόν;- εδώ και καιρό προβληματισμένη
Δεν μπορείς να σκεφτείς τι θα έλεγα επειδή δεν θα σου αρέσει η απάντηση.
Δεν είναι δική σου δουλειά να υποδείξεις τον ορθό τρόπο ζωής στους άλλους. Σε κανέναν. Ούτε στην αδερφή σου, ακόμα και αν πιστεύεις ότι έχεις όλα τα δίκια του κόσμου. Ζήσε τη δική σου ζωή και κάνε τα δικά σου λάθη. Μέχρι εκεί φτάνει η δικαιοδοσία σου.
Αν η αδερφή σου ζητήσει βοήθεια και συμβουλή, οπωσδήποτε να είσαι ειλικρινής. Μόνο που πουθενά δεν βλέπω να σου ζητάει να μεταλαμπαδεύσεις τη σοφία σου. Δεν βλέπω καν να είναι δυσαρεστημένη από τη ζωή της. Δε νομίζω ότι οι φωνές σου την έκαναν να βρει δουλειά. Δε νομίζω ότι ακούει αυτά που λες. Τα έχεις πει τόσες φορές που τώρα θα τα ακούει σαν παράσιτα στο ραδιόφωνο.
Το τι κάνουν οι γονείς σου για το θέμα είναι επίσης εκτός της δικαιοδοσίας σου. Αν κάνεις παιδιά, θα αποκτήσεις το αντίστοιχο δικαίωμα, κι εκεί θα πρέπει να περιοριστείς.
________________
6.
Πως πετυχαινει καποιος αυτο που ειχες πει σε μια απαντηση "ισοτιμες φιλιες"; τις δημιουργει ή τις διεκδικει;- Marcy
Σίγουρα δεν τις δημιουργεί, γιατί κανείς μας δεν είναι ένας μικρός Θεός που δημιουργεί σχέσεις. Οι σχέσεις σχηματίζονται με συμμετοχή. Αν δεν υπάρχει θέληση από την άλλη πλευρά, δεν γίνεται τίποτα. Τις ποτίζει για να μεγαλώσουν, τις συντηρεί, και αν χρειαστεί, τις διεκδικεί ή τις επαναδιαπραγματεύεται.
________________
7.
Καλή μου Α, μπα
Μια από τις ημέρες που ήμασταν στο νοσοκομείο, βρέθηκα έξω από τη γραμματεία της χειρουργικής και είδα κολλημένο σε μια ντουλάπα ένα χαρτί, με πρόχειρα εκτυπωμένο «Καμία καλοσύνη δε μένει ατιμώρητη». Κατάλαβα, αφού το σκέφτηκα και το ξανασκέφτηκα, πως μάλλον αφορούσε την αχαριστία των ασθενών προς το προσωπικό του νοσοκομείου. Επειδή όμως δε σκεφτόμαστε όλοι το ίδιο, ειδικά σε τέτοιες συνθήκες και επειδή δεν έφευγε από το μυαλό μου, ξαναπήγα κάποια στιγμή προκειμένου να παρακαλέσω έστω να το βάλουν σ' ένα όχι τόσο «πάρε να'χεις» σημείο. Στο γραφείο ήταν η προϊσταμένη μόνο. Ευγενικά, σχεδόν δειλά και χωρίς να τη διακόψω από κάτι, τη ρώτησα τι σημαίνει και μου απάντησε ενοχλημένη κάτι που τελείωνε σε «πώς λέμε κάνε το καλό και ρίξ'το στο γιαλό; Ε, κάτι τέτοιο». Την παρακάλεσα τότε να γράψουν αυτό γιατί ασθενείς και συγγενείς, διαβάζοντας το άλλο, μπορεί να σκεφτούν πως βρίσκονται εκεί επειδή τιμωρούνται. Είπε κάτι που σήμαινε όχι, την παρακάλεσα έστω να του αλλάξουν θέση, να μη φαίνεται στον διάδρομο με ρώτησε αν θέλω κάτι άλλο, την ευχαρίστησα κι έφυγα. Δεν κράτησε ένα λεπτό όλο αυτό. Ούτε το χατήρι ήθελα να μου κάνει, ούτε να απολογηθεί. Δεν πήγα με προσδοκίες, δε θυμάμαι να το είχα αναλύσει καν στο μυαλό μου. Εμείς δε θα το ξαναβλέπαμε όμως περνάει τόσος κόσμος από εκεί. Διαπίστωσα ότι αυτό που περίμενα ήταν κατανόηση, συμπάθεια. Κι ας ήταν όχι. Ακριβώς επειδή δεν πίστευα πως είχε σκεφτεί αυτό το ενδεχόμενο, της παρανόησης.
Πραγματικά αναρωτιέμαι, ένας άνθρωπος που καθημερινά βλέπει την πίκρα, γιατί να μην επιλέγει να είναι γλυκός; Το περιστατικό αυτό είναι αφορμή για την ερώτηση. Μακάρι όμως κάποιος να το δει και να κάνει αυτό που δεν έκανα εγώ. Να μπει, να το σκίσει και να τους πει ότι είναι απαράδεκτοι.
(Τώρα που το σκέφτομαι, έπρεπε να τη ρωτούσα ποιος το είπε και να την απειλούσα με μήνυση για λογοκλοπή. Το πιθανότερο είναι να έλεγε «στο Γκρέις Ανάτομι» γιατί σε κάποιο ζάπινγκ το άκουσα και εκεί, αλλά εύστοχα. Μετά θα το έσκιζα και θα την έλεγα αμόρφωτη. Με βλέμμα Τζέσικα Ράμπιτ.) –ksexasaolataparatsoukliasou
Ένας άνθρωπος που βλέπει καθημερινά την πίκρα, ίσως να μην έχει κουράγιο να εξηγεί γιατί υπάρχει ένα χαρτί με ένα τσιτάτο έξω από την πόρτα.
Όταν κάποιος προσβάλλεται από κάτι, δεν αποκτά αυτόματο δικαίωμα επανόρθωσης της ψυχολογίας του. Δεν είναι αυτονόητα ιερή η αγανάκτηση σου. Υπάρχουν πάρα πολλά πράγματα που ενδεχομένως θα βρίσκεις προσβλητικά ή ενοχλητικά – τα περισσότερα θα αναγκαστείς να τα κάνεις γαργάρα, γιατί οι υπόλοιποι δεν θα συμφωνούν με την ευαισθησία σου. Υπάρχουν όρια, αλλά τα όρια δεν τα ορίζει ο καθένας μας ανάλογα με το γούστο του. Τα όρια τα συμφωνούμε από κοινού, ως κοινωνία.
Είναι άγνωστο σε ποιον ανήκει ο αφορισμός, οπότε η ιδέα σου για λογοκλοπή δυστυχώς πάει άπατη. Είναι μια φράση που έχει σκοπό να προκαλέσει αυτού του είδους το δυσάρεστο συναίσθημα που σε αναγκάζει να εξετάσεις τα δικά σου κίνητρα. Είναι μια πανανθρώπινη αλήθεια που μπορεί να σε κάνει να χαμογελάσεις αμήχανα, είναι ένα τσιτάτο που μέσα από μια τσιμπιά, αποκαλύπτει μια αδυναμία της ανθρωπότητας. Εφαρμόζεται στην αχαριστία των ασθενών, εφαρμόζεται στην αχαριστία των γιατρών, εφαρμόζεται στην αχαριστία μεταξύ γιατρών, μεταξύ ασθενών, μεταξύ συγγενών, μεταξύ διοίκησης και υπουργείου Υγείας, μεταξύ περαστικών και μεταξύ αγνώστων. Η ερμηνεία που έκανες και το συμπέρασμα που έβγαλες το μόνο που δείχνει είναι πώς λειτουργεί το δικό σου μυαλό. Για το δικό μου μυαλό είναι εντελώς τραβηγμένη η ερμηνεία σου, για να μην πω σοκαριστικά άσχετη. Δεν γίνεται να σκίζουμε χαρτιά επειδή κάποιος μπορεί να βρει μια ενοχλητική παρανόηση σε μια παροιμία που είναι κολλημένη πάνω σε μια ντουλάπα. Αυτό που συνέβη, κυρίως, είναι ότι η ψυχοσύνθεσή σου δεν μπορεί να δεχτεί την ειρωνεία. Βλέπει μόνο την επίθεση και δεν βλέπει το χιούμορ και την δεκτικότητα που βρίσκεται από πίσω. Για σένα είναι απαράδεκτη, για μένα αυτή η φράση είναι απολύτως κατάλληλη για διάδρομο νοσοκομείου.
Ίσως ήσουν σε ευαίσθητη ψυχολογική κατάσταση επειδή ήσουν σε νοσοκομείο. Αν είναι έτσι, όλα δικαιολογημένα. Επ' ευκαιρία, δες και το σήριαλ Getting On. Θα σε προσβάλλει σε χαραμάδες του Είναι σου που είναι ακόμη ανέγγιχτες.
σχόλια