ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ

Το ημερολόγιο μιας (μακροχρόνια) άνεργης***

Το ημερολόγιο μιας (μακροχρόνια) άνεργης*** Facebook Twitter
5

Δευτέρα πρωί. Ο απόλυτος συνδυασμός δύσκολης μέρας και ώρας για μια μακροχρόνια άνεργη. Μπορεί να υπάρχουν αντιρρήσεις βέβαια από την μειοψηφία (;) των εργαζομένων σε αυτό τον τόπο και να πουν ότι είναι πιο δύσκολη μέρα για αυτούς, αλλά επειδή εγώ έχω περάσει και από τις δύο φάσεις, σου λέω φίλε που γελάς με ειρωνικό ύφος μπροστά από την οθόνη σου πως είναι ότι χειρότερο.

Το συναίσθημα είναι ένα περίεργο μείγμα αχρηστίας, βαρεμάρας, ενοχής απέναντι στα παραγωγικά άτομα αυτής της κοινωνίας και λίγο... μούχλα! Ναι σου το ορκίζομαι ότι ορισμένες φορές καταλαβαίνω πως νιώθει η μούχλα στον τοίχο. Συμπάσχω με την μούχλα, πόσο πιο αξιοθρήνητη πια θα γίνω;

Στο σχολείο μου έμαθαν πολλά αλλά μάλλον ξέχασαν να μου μάθουν πώς να ζω. Shit happens!

Βέβαια αυτό συμβαίνει μόνο το πρωί γιατί όπως όλα τα συναισθήματα έτσι και αυτό της ανεργίας μεταβάλλεται και μάλιστα πολύ γρήγορα. Μέχρι το μεσημέρι έχει μεταλλαχθεί σε εσωτερική αναζήτηση.

Τα γνωστά και διαχρονικά ερωτήματα «ποιος είμαι και πού πάω;» κάνουν την εμφάνιση τους κάπου εκεί στις 12:00 το μεσημέρι. Ωραία ώρα για εσωτερισμό! Δεν έχει αρχίσει ακόμα η μεγάλη πείνα (κοινώς λόρδα) αλλά έχει φύγει και το πρωινό hangover. Μετά το φαγητό βέβαια δεν υπάρχει άλλο χρόνος για φιλοσοφικές αναζητήσεις γιατί η αντίληψη της πραγματικότητας αλλάζει για άλλη μια φορά.

Κάπου εκεί στο μεσημεριανοαπόγευμα βγαίνει όλη η δημιουργική διάθεση.
Αλλιώς ονομάζονται και βαρύγδουπες δηλώσεις που πάνε κάπως έτσι... «Αύριο θα κάνω αυτό» ή «αύριο θα κάνω εκείνο» και όπου βλέπεις «αυτό» και «εκείνο» συμπλήρωσε κάτι μεγαλειώδες και μνημειώδες που θα μου αποφέρει χρήματα και θα με γεμίζει τα εντός μου ταυτόχρονα. Υπέροχος τρόπος να σκοτώσεις την ώρα σου! Και στο λέει κάποια που έχει κάνει διατριβή πάνω στο σκότωμα της ώρας. Είναι πιο δύσκολο από όσο ακούγεται.

Όταν έρθει το βραδάκι σαν φυσικό επακόλουθο του αέναου κύκλου του χρόνου έρχονται και οι τίτλοι τέλους...


Μέρα ήταν και πέρασε, ζωή ήταν και πέρασε (και δεν ακούμπησε).


Το μόνο που άφησε είναι η σκέψη αν τελικά αυτοπροσδιορίζομαι μόνο μέσα από την εργασία.


Δεν ξέρω αν είναι σωστό ή λάθος το μόνο που ξέρω είναι ότι Αυτή είναι η πραγματικότητα μου.


Στο σχολείο μου έμαθαν πολλά αλλά μάλλον ξέχασαν να μου μάθουν πώς να ζω. Shit happens!

5

ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

3 σχόλια
Οι δουλειές είναι λίγες και οι άνεργοι πολλοί. Δεν φταις - εκτός και αν απλά κοιτάς το ταβάνι. Ασχολήσου με τον εθελοντισμό. Επίσης, υπάρχουν αρκετά δωρεάν πράγματα να κάνεις στην πόλη. Να τώρα κάθε βδομάδα θα έχουμε δύο συγκεντρώσεις, μπορείς να πηγαίνεις να γνωρίσεις κόσμο. ΥΓ: Αφού είσαι άνεργη γιατί ξυπνάς πρωί;
Εντάξει άνεργη είναι όχι τεμπέλα.Για τον εθελοντισμό έχεις δίκιο,υπάρχουν πολλές ομάδες στην Αθήνα που μπορείς να προσφέρεις ,να γνωρίσεις ανθρώπους και νιώθεις χρήσιμη.Τα έχω περάσει και ξέρω
Δεν ήταν η επιτομή της σοβαρότητας το σχόλιο μου, άλλα όπως και να έχει δεν σε κάνει τεμπέλη το να μην ξυπνάς πρωί εφόσον δεν έχεις τι να κάνεις. Νομίζω είναι πιο παραγωγικό να κοιμάσαι από το να ξυπνάς και να περιμένεις σερφάροντας μόνο να έρθει το μεσημέρι να φας. Μπορεί να ξυπνάς μεσημέρι και να κάνεις πιο πολλά πράγματα από ότι κάνει κάποιος που ξυπνάει πρωί, ακόμη και να δουλεύεις (άλλες ώρες εκτός από τις πρωινές). Εντάξει μπορεί να είναι πρωινός τύπος η τύπισσα. Πάντως ο ύπνος καλό κάνει, κακό δεν κάνει.