Ένα αιχμηρό άρθρο περί της γερμανικής προπαγάνδας δημοσιεύει το περιοδικό Spiegel στο οποίο ο αρθρογράφος αφού δίνει τον ορισμό και την προϊστορία της λέξης προπαγάνδα (από τον Edward Bernays και το ομότιτλο βιβλίο του) αναλύει το πώς χρησιμοποιείται στις σημερινές περιστάσεις με την Ελλάδα από τη γερμανική πλευρά.
Όπως σημειώνει ο αρθρογράφος Georg Diez βλέπουμε πολλούς τίτλους για το πώς η Μέρκελ "έσωσε την Ελλάδα", κανέναν όμως για το "πώς η Μέρκελ έσωσε τις Τράπεζες",-αυτή όπως γράφει θα ήταν η πιό ενδεδειγμένη φράση για το τι ακριβώς συνέβη από το 2010 και μετά.
Η λέξη "διάσωση" δεν είναι τίποτα άλλο από προπαγάνδα σημειώνει ο συντάκτης, καθώς υποδηλώνει κάποιον που δεν κάνει τίποτα ενώ βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού και κάποιον άλλον που τείνει το χέρι για να τον σώσει, μοιράζοντας τους ρόλους στον ενεργό και στον απαθή.
Το χρέος και η διάσωση δηλαδή περιγράφονται με λέξεις ευγνωμοσύνης και αποτυχίας, κατευθυνόμενες ηθικά για να επιτύχουν στο συναισθηματικό επίπεδο.
Ο «σωτήρας» είναι αυτός που έχει στην κατοχή του την αλήθεια και ενεργεί με υψηλότερα κίνητρα, μια λέξη που στη δημοσιογραφία συσκοτίζει τα κίνητρα και τα συμφέροντα που συνθέτουν την πολιτική.
Στη συνέχεια παραθέτει απόψεις πολιτικών και προσωπικοτήτων της Γερμανίας όπως ο Ambrose Evans-Pritchard ο οποίος λέει ότι «Είναι ένα καταπληκτικό θέαμα. ΕΚΤ και ΔΝΤ χτυπούν εξαγριωμένοι μια εκλεγμένη κυβέρνηση που δεν κάνει ό,τι θέλουν". Ή του φιλοσόφου Jürgen Habermas που με αφορμή την Ελλάδα κατέκρινε το δημοκρατικό έλλειμμα της Ε.Ε..
«Το δρόμο τον έχει δείξει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα που τον Αύγουστο του 2011 έστειλε μυστικές επιστολές προς την ισπανική και την ιταλική κυβέρνηση, με τις οποίες ζητούσε αλλαγές σε νόμους, παρεμβαίνοντας με αυτό τον τρόπο στις εσωτερικές υποθέσεις των χωρών αυτών», γράφει.
Περιέργως, σημειώνει ο Diez , κείμενα με τις πληροφορίες αυτές βρίσκει κανείς κυρίως σε αμερικανικά και βρετανικά μέσα ενημέρωσης και όχι σε γερμανικά ΜΜΕ.
Το γεγονός ότι η ευημερία όλων των χωρών-μελών της ΕΕ, είναι ένα από τα βασικά θεμέλια της ΕΕ, λείπει από την ιστορία της "διάσωσης" της Ελλάδα, γράφει επίσης.
«Αντ 'αυτού, βλέπουμε να γράφονται ξανά και ξανά τα περί "σωτηρίας" και "σωτήρα" που νομιμοποιούν όσους βρίσκονται σε μόνιμη κατάσταση έκτακτης ανάγκης, προκειμένου να νομιμοποιηθούν και τα δραστικά μέτρα. Η δημοσιογραφία εμπλέκεται σε ένα κλιμακούμενο δράμα που δεν αφήνει κανένα περιθώριο για σκέψη».
Και την ίδια στιγμή-συνεχίζει ο Γερμανός αρθρογράφος- γράφουμε στο «Tagesspiegel» για τα μπλε μάτια του Σόιμπλε που δεν μπορεί να πει ψέματα και για τη σύζυγο που Τσίπρα στους Times, σε ένα είδος σαπουνόπερας με στόχο να κρυφτούν τα υποκείμενα πολιτικά προβλήματα.
Η συνενοχή μεταξύ της πολιτικής και των μέσων ενημέρωσης
Ο αρθρογράφος κάνει λόγο για συνενοχή μεταξύ ΜΜΕ και πολιτικής και αναφέρεται στην πρόσφατη "εξομολόγηση" στο εξώφυλλο και το κεντρικό θέμα των Times για τα λάθη που έχουν γίνει από τον πόλεμο του Ιράκ ως την χρηματοπιστωτική κρίση του 2008. Μια αυτοκριτική που καταλήγει ότι πλέον «οι συντάκτες έχουν τώρα μάθει από τα λάθη τους.»
Διερωτάται λοιπόν ο συντάκτης του Spiegel: Δεν είναι η Ελλάδα και ο τρόπος που λειτουργούν οι ειδήσεις ένα ακόμη παράδειγμα για τον πώς λειτουργεί η χειραγώγηση και η μονομερής δημοσιογραφία η οποία ασχολείται κατά κύριο λόγο με τα γερμανικά συμφέροντα και τις γερμανικές απόψεις, μια τακτική που εξαπλώνεται ενώ απέχει παρασάγγας από ό, τι σκέφτονται και γράφουν σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες;
«Η συνειδητή και έξυπνη χειραγώγηση της συλλογικής συμπεριφοράς και η δημιουργία γνώμης στις μάζες είναι ένα σημαντικό στοιχείο στη δημοκρατική κοινωνία», γράφει ο Edward Bernays. "Υπάρχει μια αόρατη κυβέρνηση, η οποία χειρίζεται αυτό τον κρυμμένο κοινωνικό μηχανισμό και αυτή είναι η πραγματική κυρίαρχη δύναμη στη χώρα μας."
Είναι μια κυβέρνηση που κανείς δεν έχει εκλέξει και κανείς δεν ελέγχει, καταλήγει ο Georg Diez.
