Από το the elf at bay
Την δεκαετία του 1990, όταν διάβαζα Μαρξ, κλείνοντας το μάτι στον Χέγκελ λόγω της έξυπνης αθεΐας του τελευταίου, προσπαθούσα να ερμηνεύσω κινήσεις, σκέψεις και συμπεριφορές του ευρύτερου περιβάλλοντος, ανακαλύπτοντας το εξής συνταρακτικό: άπαντες απήγγελλαν κομμουνιστικά τσιτάτα, με την σιγουριά ότι εκπροσωπούν το ιερό αίμα των αρχαίων Ελλήνων, ικανοποιημένοι από τους παχυλούς μισθούς, το ευρωπαϊκό πέπλο και την πεποίθηση ότι το σοβιετικό λάθος ήταν απόρροια του καπιταλιστικού τέρατος που εισέβαλε στην ρωσική τούνδρα και όχι της γραφειοκρατικής λύσσας και της απάνθρωπης διαχείρισης του ανθρώπινου δυναμικού απ'τους εκτελεστές πιονιέρους. Δεν εκπλήττομαι, δεδομένου ότι ο ντετερμινισμός του δρώντος υποκειμένου είναι τόσο ολοκληρωτικός, που και το ασυνείδητο είναι προκαθορισμένο κι αδιέξοδο για τους λάτρεις του Κεφαλαίου. Εξάλλου το μίσος των προλετάριων δεν έχει όρια ούτε γούστο.
Το ΔΝΤ αποκάλυψε τρία πράγματα στην σφηκοφωλιά της βαλκανικής παράνοιας: την αμορφωσιά του όχλου, το πάθος για το εύκολο χρήμα και τον εμμονικό τοπικισμό, ένθεν κακείθεν. Η περιώνυμη συναίνεση δεν αφορά κανέναν καθώς στην Ελλάδα του χαλβά, των σουβλακερί και των σκυλάδικων η συνοχή, τα κίνητρα και οι αξίες, οφείλουν να περάσουν από φασματογράφο για την απαραίτητη έγκριση χρώματος. Το κατακερματισμένο ασκέρι της μνησικακίας και της παράνοιας αυτοβαφτίζεται «αριστερό» και «αναρχικό», στήνοντας ικριώματα και κηρύσσοντας νόμους σαν τον Ένγκελς όταν κατέθεσε την υλιστική του θέαση για την δεύτερη Γαλλική Δημοκρατία. Ο φασισμός δεν αφορά μόνο τους θιασώτες της Χρυσής Αυγής αφού μια βόλτα απ'τα κοινωνικά δίκτυα, καθιστά τον διάλογο και την σύνεση μικροαστικό κατάλοιπο για να παίζουν τα νήπια με την αυτονομία και τους θεσμούς. Υπεράνω όλων η ιαχή και το χάος.
Δεν υπερβάλλω όταν εμμένω στην κάκιστη ποιότητα των Ελλήνων. Μια βόλτα σε εφορία, υποκατάστημα ΙΚΑ ή στη λαϊκή, προδίδει αυτό που εθελοτυφλούμε να παραδεχτούμε. Αντιλαμβάνομαι την δυσκολία πολλών να απαγκιστρωθούν από το μοτίβο που ενέχει αναθεμάτισμα, χρόνια επαιτεία και κουτοπόνηρη ανημπόρια. Από την εμπειρία μου φρονώ ότι ποτέ δεν ασχοληθήκαμε με τα κοινά, το Δημοκρατικό Ιδεώδες, τα πολιτιστικά και κοινωνικά φαινόμενα, δεν διαβάσαμε Ιστορία χωρίς να την ερμηνεύσουμε με τα εύκολα εργαλεία της παραγωγής και της εκμετάλλευσης, αδιαφορώντας για την τυχαιότητα, την δημογραφία, τα γλωσσικά στοιχεία, τον μη οικονομικό σκοπό. Αναλωνόμαστε σε ένα κακέκτυπο κοινωνιολογικού εφιάλτη αφού το προσωπικό στίγμα δεν υπόκειται σε κοινωνικό έλεγχο. Ο όχλος δεν ξεχνά αυτούς που του φέρονται με το γάντι. Το νοητό εξάλλου αγνοεί το αισθητό. Ποτέ το αντίθετο.
Τελικά, δεν βγαίνει άκρη καθώς η λογική, η άρνηση υπέρβασης της δυσκοίλιας θέασης λόγω κόμματος και η συντεχνιακή αλητεία των σταλινιστών και ηλιθίων αναρχοφασιστών, οδηγούν σε αυτό που έπρεπε να ήμαστε από καιρό. Μια μπανανία που τρέφεται με δόγματα σοκ, που επιχειρηματολογεί με αστεία βιβλιογραφία για το θέσει ακατανόητο των πράξεων με βανδαλισμούς και πετροπόλεμο με τα ΜΑΤ, που ζητάει περισσότερα δικαιώματα για να δουλεύει λιγότερο απολαμβάνοντας την σύνταξη στα 45, που κόπτεται για την αλληλεγγύη και το εθνικό χάλι, εμφυτεύοντας την ενοχή στον διπλανό του δεδομένου ότι η ευτυχία εν Ελλάδι αφορά τους πλουσίους, τους τυχερούς και τους αιθεροβάμονες. Ξεχνώ βεβαίως ότι στα 38 χρόνια ζωής, αντιλήφθηκα με ενάργεια και περίσσεια θάρρους ότι οι περισσότεροι γύρω μου παλεύουν ακόμα με τα φαντάσματα της αυτοάνοσης μιζέριας τους. Αδιαφορώ και συνεχίζω. Είτε με συμπαθούν, είτε όχι.
σχόλια