LUPIMARIS - Οι Λύκοι της θάλασσας
Αυτοί είναι οι τελευταίοι του είδους τους. Οι τελευταίοι Παριανοί ψαράδες που απειλούνται με εξαφάνιση. Αυτό το πρότζεκτ είναι αφιερωμένο στην ιστορία, τις προσωπικές αφηγήσεις και τα πρόσωπα των Ελλήνων ψαράδων και τα παραδοσιακά πολύχρωμα ξύλινα σκάφη τους που τους συντρόφευαν για όλη τους τη ζωή , τα καΐκια τους.
Τo LUPIMARIS είναι ένα κληροδότημα για τον ελληνισμό με την υπογραφή ενός Αυστριακού φωτογράφου που επί πέντε χρόνια κατέγραφε τους τελευταίους ψαράδες της Πάρου. Ο Christian Stemper και το επιτελείο του απαθανάτισαν 31 ψαράδες και 99 βάρκες σε ένα μνημειώδες λεύκωμα που κυκλοφόρησε πριν από λίγες μέρες. Η πρώτη παρουσίαση της δουλειάς έγινε στο CNN και το LIFO.gr εξασφάλισε και παρουσιάζει την αποκλειστική επίσημη πρεμιέρα του πρότζεκτ σε ελληνικό μέσο.
Ο Christian Stemper περιγράφει την εμπειρία του και την αγάπη του για το νησί και τους ανθρώπους με θερμά λόγια και κάνει λόγο για μια σπάνια κάστα ανθρώπων. Το πρότζεκτ αυτό του καρφώθηκε στο μυαλό μετά από διακοπές στο νησί. Η αρχική προσέγγιση για τα πορτρέτα αντιμετωπίστηκε με δισταγμό. Οι ψαράδες τον άφησαν νσ φωτογραφίσει τις βάρκες τους, αλλά οι ίδιοι δεν ενδιαφέρονταν να ποζάρουν. Αυτό έγινε μετά από πολύ καιρό και επειδή ο Stemper ήταν ευγενικά επίμονος και κέρδισε την εμπιστοσύνη τους.
Οι Λύκοι της Θάλασσας, οι βάρκες και οι θρύλοι
Η βάρκα είναι κάτι σαν σύζυγος του ψαρά. Οι Έλληνες ψαράδες έχουν μια ιδιαίτερη σχέση με τις βάρκες τους. Συνήθως της δίνουν το όνομα της συζύγου τους ή της κόρη τους. Εναλλακτικά παίρνουν ονόματα των αγίων τους. Σε κάθε περίπτωση, τα ονόματα έχουν μια εξαιρετική σημασία για τους ψαράδες Αντανακλούν μια ιδιαίτερη σχέση ή τιμούν τη μνήμη ενός σημαντικού πρόσωπο.
Η ζωή των ψαράδων κινείται στα όρια της μυθοπλασίας και έχει πολύ φαντασία. Ξοδεύουν ημέρες, εβδομάδες ή ακόμη και μήνες σε μόνιμη μοναξιά στη θάλασσα. Αυτό διεγείρει τη φαντασία. Οι μύθοι και οι θρύλοι αναπτύσσονται αφενός από την ανάγκη τους να να συμβιβαστούν με δραματικές και τραυματικές εμπειρίες στη θάλασσα, αλλά συχνά είναι μια προσπάθεια για να εξηγήσουν ή να εξιδανικεύσουν τη σχέση τους με τη φύση και την άγρια ζωή. Οι ίδιοι οι ψαράδες συχνά περιγράφουν τους συναδέλφους τους ως αναξιόπιστους ονειροπόλους ή ακόμα και ψεύτες. Πολλά παρατσούκλια είναι απλά αστεία ή πονηρά, αλλά μερικές φορές είναι πραγματικά άσχημα. Παρ 'όλα αυτά, υπάρχει ένας κώδικας τιμής: Οι γηραιότεροι αλιείς με τη μεγαλύτερη εμπειρία είναι άνθρωποι σεβαστοί και οι ιστορίες τους δεν αμφισβητούνται ποτέ.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΡΙΤΣΑΛΗΣ, 1966
Είναι καλοτάξιδη και είναι ικανή να σου δείξει ότι είναι ζωντανή και ότι αγαπάει τη ζωή όπως κι εμείς οι άνθρωποι. Της αρέσει να ζει μαζί με τους ανθρώπους. Όπως παίζουν τα δελφίνια μαζί της έτσι κι εκείνη παίζει μαζί μας.
ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΑΡΑΠΕΤΗΣ, 1947
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΕΡΑΝΤΙΝΟΣ, 1937
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΣΤΡΑΤΗΣ, 1941
Οι ψαράδες τσίμπησαν το δόλωμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και γινήκαν ψάρια οι ίδιοι.
ΝΙΚΗΤΑΣ ΜΑΛΑΜΑΤΕΝΙΟΣ, 1957
Η δουλειά είναι δύσκολη και το εισόδημα μικρότερο από παλιά οπότε δεν είναι ελκυστική για τη νέα γενιά. Ήμουν ψαράς από πάντα - όχι από ανάγκη αλλά από επιλογή.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΒΙΣΑΔΑΚΗΣ, 1953
ΠΕΤΡΟΣ ΑΛΙΠΡΑΝΤΗΣ, 1953
Πάει. Τέλειωσε. Ως εδώ ήταν! Κανείς δεν μαθαίνει αυτή την τέχνη πιά.
ΠΕΤΡΟΣ ΔΕΛΕΝΤΑΣ, 1942
Στα 18 μου έγινα ναυτικός και ταξίδεψα τον κόσμο σαν ασυρματιστής. Δεν το είδα ρομαντικά αλλά εκείνη την εποχή δεν υπήρχε τίποτα να κάνω εδώ. Η βάρκα μου με έσωσε. Ήταν η άγκυρα που με τράβηξε πίσω στην Πάρο και με την οποία κατάφερα να φτιάξω τη ζωή μου κι έτσι ξέφυγα από τη ζωή του ναυτικού. Αυτή η βάρκα είναι η αγάπη μου.
ΦΙΛΙΠΠΑΣ ΤΣΑΝΤΑΝΗΣ, 1944
Ο παππούς μου ήταν ψαράς. Τον αποκαλούσαν "Ο Επιστήμονας". Έχω πάρει το όνομά του. Η οικογένειά μου έχει βγάλει πολλούς ψαράδες και ναυτικούς. Στο σόι μας κάθε οικογένεια είχε το δικό της ψευδώνυμο και όλα τους είναι τόσο παλιά που κανείς δεν ξέρει πια πως προέκυψαν. Ο παππούς μου κοιμόταν στη βάρκα του διότι έβγαινε πάντα στα ανοιχτά για μέρες. Εκείνη την εποχή έβγαιναν πάντα με κουπιά μέχρι το Ναύπλιο για ψάρεμα. Φόρτωναν ύστερα τα ψάρια στην πλάτη και τα πωλούσαν στο λιμάνι.
ΣΠΥΡΟΣ ΤΑΝΤΑΝΗΣ, 1937
ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΑΝΤΑΝΗΣ, 1940
Έμαθα τη δουλειά από τον παππού και τον πατέρα μου. Αυτή η γνώση θα χαθεί αφού δεν υπάρχει κάποιος να συνεχίσει την παράδοση. Όταν φύγουμε από τη ζωή, θα χαθεί μαζί μας. Νιώθω άδειος όταν βγαίνω στη στεριά και με κυριεύει ένα αίσθημα ότι είμαι άχρηστος. Τα παιδιά μου θέλουν να σταματήσω. Τους είπα ότι αν με αγαπάνε πρέπει να με αφήσουν να συνεχίσω. Η θάλασσα είναι όλη μου η ζωή.
ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΠΑΡΟΥΣΗΣ, 1945
Αν δε βλέπω θάλασσα, δε ζω. Αν χρειαζόταν να μείνω στην Αθήνα δε θα επιβίωνα ούτε για ένα 24ωρο. Θα τρελαινόμουν.
Το συλλεκτικό λεύκωμα LUPIMARIS μπορείτε να προμηθευτείτε από εδώ
Περισσότερα για τον Christian Stemper και τη δουλειά του μπορείτε να δείτε εδώ
σχόλια