ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν εχει μια.. Το αγορι μου, η οικογενεια του, βρισκονται σε πολυ ασχημη κατασταση οικονομικα. Εκεινος ειναι φοιτητης στην Αθηνα απο επαρχια, και δουλευει μονο η μητερα του. Ο πατερας του ειχε ενα καταστημα αλλα αναγκαστηκε να το κλεισει πριν λιγες μερες. Το αγορι μου εχει παει στους δικους του για καλοκαιρι, και καθε μερα η κατασταση χειροτερευει. Θα χρειαστει να μετακομισει στη θεια του, αφου πλεον δεν μπορουν να πληρωνουν ενοικιο στην Αθηνα. Μου ειπε οτι δεν θα καταφερει να ερθει στα γενεθλια μου, και οτι θα κανω 40 μερες να τον δω. Και εγω η ηλιθια θυμωσα. Θυμωσα και του μιλησα ασχημα. Οχι επειδη δεν τον αγαπαω, αλλα καθε αλλο. Επειδη τον αγαπαω περισσοτερο απο την ιδια μου τη ζωη, και με σκοτωνει που δε θα μπορω να τον δω ολο το καλοκαιρι. Με σκοτωνει που ειναι ετσι η κατασταση, ειναι ο πιο γλυκος και καλος ανθρωπος που εχω γνωρισει, ειναι αμαρτια ρε γαμωτο να ειναι ετσι. Και με σκοτωνει ακομα που δεν μπορω να τον βοηθησω, δεν δεχεται καμια βοηθεια απο μενα. Του ειπα να του πληρωσω τα εισιτηρια του, τα παντα, να ερθει εστω και για μια μερα. Ειχαμε πει να παω στην πολη του για λιγες μερες, αλλα στην κατασταση που βρισκονται δεν το σκεφτομαι καν πλεον. Δεν θελω να ειμαι βαρος, ακομα και ψυχολογικα οι ανθρωποι δεν θα ειναι καλα. Εχω εναν κομπο στο στομαχι αυτες τις μερες, ολο κλαιω, προσπαθω να μην του δειχνω οτι στεναχωριεμαι, αλλα στεναχωριεμαι ρε γαμωτο μου, παρα πολυ. Και το καταλαβαινει αμεσως. Δεν ξερω τι να κανω. Σκεφτομαι απλα να εμφανιστω μια απ αυτες τις μερες εξω απ το σπιτι του και να του πω κατεβα. Να παμε μια βολτα, να τον δω, να τον φιλησω, να νιωσω παλι την αγκαλια του.. Και το βραδυ να φυγω. Και ας κανω 40 ωρες ταξιδι, δε με νοιαζει, αν ειναι να κανω 40 μερες να τον ξαναδω..