ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μόλις γύρισα απο το σπίτι της.Αύριο έφευγα διακοπές και ετοιμαζόμουν για ύπνο, χτύπησε το τηλέφωνο και μου είπαν ότι έφυγε.Και νιώθω έντονη την ανάγκη σαν να εξομολογηθώ. Ήμουν το αγαπημένο της εγγόνι,μου έκανε όλα τα χατίρια, ποτέ δε μου αρνήθηκε τίποτα,είχα μια σχέση τόσο δεμένη μαζί της που με θυμάμαι πιτσιρίκο να κλοτσάω τα πίσω παράθυρα του αυτοκινήτου όταν με έπαιρναν απο αυτή, με θυμάμαι να την παίρνω το καθημερινό τηλέφωνο και να κλαιω με λιγμους λέγοντας της τα χαζο-παραπονάκια μου να μετράω τα χρόνια που με πέρναγε και να υπολογίζω πόσα χρόνια θα την έχω ακομα στη ζωή μου και εκέινη με έβγαζε βόλτα και καμάρωνε για τον εγγονό της με πήγαινε στην πλατεία με μάθαινε να μην βρίζω να είμαι καλό αγόρι. Άπειρες όμορφες αναμνήσεις πέρασαν απο το μυαλό μου αυτά τα 5 λεπτά μετά απο το τηλέφωνο που δέχτηκα για να μαθω τα δυσάρεστα νεα και μαζί με όλα αυτά μια απέραντη ενοχή που με κάνει να εξομολογούμε.Την είχα παραμελήσει τα τελευταία χρόνια, πήγαινα πολύ σπάνια να την βλέπω. Επασχε απο άνοια , όποτε πήγαινα δεν με αναγνώριζε ,με έθλιβε το γεγονός οτι δεν θυμόταν ποιος είμαι μου έλεγε ασυνάρτητα πράγματα και εγώ έπαψα να την επισκέπτομαι, εγώ που ήμουν ο αγαπημένος της εγγονός. Την τελευταία φορά που την είδα πριν 2-3 μήνες της έγραψα χαρτάκι με τα στοιχεία της και της έλεγα να το έχει πάντα πάνω της για να μή χαθεί.Το είδα πρίν λίγο το είχε βάλει κάτω απο το τζάμι του τραπεζιού. Επρεπε να έιμαι εκέι, ακόμη και αν ήξερα οτι δεν καταλάβαινε πια ποιος έιμαι, ίσως να της έλειψε η αγάπη, θα μπορούσα να της δώσω λίγη αγάπη ακομη και ως ''ξένος'', έκανα λάθος. Γεία σου γιαγιά Μαρία. Ο χρόνος δυστυχώς δε γυρνάει πίσω να σε πάρω μια ακόμη αγκαλία απο αυτές που με έσφιγγες και έκλαιγες όποτε με έβλεπες.