ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είναι Αυγούστος. Και μια μέρα ξυπνάς και έχουν φύγει από τη μέση όλα τα εμπόδια που υπήρχαν και που σε έκαναν να μην βλέπεις καθαρά. Ξεδυαλυνε το τοπίο, αραιωσαν οι καπνοί, έμεινες μπροστά στην αλήθεια. Μεγαλώνεις μόνη. Δεν το διάλεξες. Έκανες ότι έπρεπε (και παραπάνω) για εκείνη την μονακριβη συντροφικοτητα. Και δεν πέτυχε. Έτυχες σε έναν άνθρωπο που σου έκανε ζημιά. Που θα μπορούσε να σε προστατέψει και δεν το έκανε. Που ήταν προβληματικός, όχι με την έννοια που έβλεπες στο σινεμά και σε γοητευε αλλά στα αλήθεια. Ζημιά. Κι ήρθε ο λογαριασμός να τον πληρώσεις εσύ. Υπερανθρωπες προσπάθειες να σταθείς στα πόδια σου μετά απ' αυτό. Γενναία, μαχητική, αγωνιστρια. Και τώρα; Είναι Αυγούστος και βλέπεις καθαρά. Δεν είναι η μοναξιά που γνώριζες αυτή, είναι άλλη. Πιο παχιά, πιο αδιαπεραστη, σαν τοίχος. Μεγαλώνεις μόνη. Φεύγουν οι άνθρωποι γύρω σου. Για κάποιες επιλογές φταις εσύ αλλά για εκείνη την άλλη την μεγάλη επιλογή όλοι σου λένε "πως θα μπορούσες να ξέρεις;" Το χειρότερο; Αυτό που δεν μπορείς να δεχτείς; Ότι σε πλήγωσε αυτός που πιστεψες πως ήταν η καλύτερη επιλογή σου, η πιο ασφαλής. Σα να διαλέγεις για πρώτη φορά με γνώμονα την ηρεμία, το μέλλον, το μαζί και τρως τη μεγαλύτερη ήττα από όλες. Συμβαίνουν αυτά, θα σου πουν. Το ξέρω. Μου συνέβη.Αλλά αλήθεια, πως συνεχίζεις; Έχει περάσει καιρός και έχουν ξεκαθαρίσει όλα πια. Έπαιξες κι έχασες. Την πάτησες. Έλα, πες το καθαρά, δεν έχει νόημα πια να το κρύβεις: Κυρίες και Κύριοι, ήμουν απ' αυτούς που τολμανε. Ήμουν απ' αυτούς που όταν τους έρχεται η ευκαιρία την αρπάζουν, δεν έμεινα με σταυρωμένα χέρια, δεν διάλεξα την βολική σκιά. Βγήκα στην κεντρική σκηνή. Τα δωσα όλα. Και έχασα. Υπάρχω κι εγώ. Μη νομίζετε πως επειδή δεν φτιάχνονται συχνά τραγούδια ή ταινίες για τους ηττημένους, ότι δεν υπάρχουμε. Και εκείνη τη στιγμή που διαλέγεις να ζήσεις δεν μπορείς να φανταστείς που θα σε πάει η ζωή. Δεν μπορείς. Ξέρω πως όσο ζούμε όλα είναι πιθανά, δεν είναι εκεί το θέμα. Το ξεπέρασα το παρελθόν και μου έχει μείνει μια λαχτάρα για να ζήσω. Αλλά αυτή η λαχτάρα τρομάζει τους άλλους. Σε αυτήν την ηλικία θα έπρεπε να έχεις οικογένεια και παιδιά, έτσι σκέφτονται όλοι. Κι ας είχες μπουχτίσει τώρα, κι ας ξενοκοιταγες εσύ ή ο άλλος. Τουλάχιστον θα έψαχνες εδώ μέσα εκ του ασφαλούς, θα ήσουν κι εσύ σχεδόν σαν όλους τους άλλους. Δεν θα τους τρόμαζε η περίπτωση σου. Όμως το θέμα είναι πως εγώ δεν μπορώ άλλο να ονειρεύομαι κάτι που δεν πιστεύω πια ότι υπάρχει. Για μια μονακριβη συντροφικοτητα τα έδωσα όλα και οι συνθηκες υποτίθεται ήταν τότε με το μέρος μου. Ειρωνεία να πρέπει να δεχτώ τώρα πως μεγαλώνω μόνη. Και πως δύσκολα εγώ η ίδια θα αφήσω κάποιον να έρθει πολύ κοντά. Αν υπάρχει ακόμα κάποιος που να θέλει δηλαδή. Μετά απ' όλα αυτά.Ποτέ δεν φανταζόμουν πως η ζωή μου θα έφτανε να έχει τέτοια γεύση. Κι ας λέει η ψυχολόγος μου ότι είμαι γενναία και ότι άνθρωποι σαν και μένα δεν χάνονται.(συγνώμη για το δράμα, ήθελα κάπου να τα πω έτσι όπως μου βγαίνουν...)