Εγώ σκεφτόμουν πάντα πως θα ήθελα να έχω τους φίλους μου σαν την οικογένεια που θα επιλέξω, σε κάποια χρόνια από τώρα. Μέχρι τώρα έχω διαπιστώσει πως υπάρχει πολύ έντονη αναλωσιμότητα στις μέχρι τώρα φιλίες που είχα με ελάχιστες εξαιρέσεις. Ή γενικότερα λάθος εκτίμηση του είδους της σχέσης που υπήρχε. Ίσως τα φοιτητικά χρόνια είναι από τη φύση τους πολύ αναλώσιμα και εκ των υστέρων που κατασταλάζεις σε πολλούς τομείς και υποτίθεται υπάρχει μια πιο βραδεία ωρίμανση να μένουν και οι κατάλληλοι άνθρωποι. Αναγκαστικά από την άλλη βέβαια και το ερωτικό είναι σημαντικό κομμάτι της ζωής μα θεωρώ τον παραμερισμό ανεκτό ως ενός σημείου, αλλιώς αρχίζεις να αναθεωρείς την ισχύ της φιλίας ή και τη φιλία εν γένει.Μπερδεμένες σκέψεις πάνω στο θέμα βασικά :P
11.8.2015 | 17:33
Οι σχέσεις έρχονται και παρέρχονται,
λένε, οι φίλοι, όμως, μένουν! Πόσο ψέματα είναι αυτό, μετά τα 26 σου χρόνια! Οι σχέσεις γίνονται η απόλυτη προτεραιοτητα για όλους, καλώς ή κακώς, διότι ένας σύντροφος μπορεί να είναι ο άνθρωπος με τον οποίο θα κάνεις οικογένεια, οι δε φίλοι κοιτάνε κι αυτοί τον εαυτό τους και σε παραμερίζουν για τη σχέση τους! Δεν το κρίνω, αλλά για κάποιο λόγο όλο αυτό με θλίβει και μου υπενθυμίζει ότι μεγαλώνω...
2
