Οπωσδήποτε αυτό που βιώνεις είναι ΑΠΟΛΥΤΑ φυσιολογικό. Απλώς δεν θα ακούσεις να το παραδέχεται ΚΑΜΜΙΑ γιατί υποτίθεται είναι μέγιστο ταμπού να λες ότι δεν ικανοποιείσαι στο 100% με το να είσαι μάνα. Η Αγία Μάνα είναι ο στυλοβάτης της ελληνικής οικογένεια και φυσικά υπέυθυνη (η έννοια, όχι το πρόσωπο) για όλες τις συμπλεγματικές καταστάσεις που ζούμε χρόνια τώρα στην κοινωνία μας (από πλευράς αντρών που την αγιοποιούν, από πλευράς γυναικών που αποδέχονται αυτό το καλούπι, από πλευράς παιδιών που περιμένουν η μάνα τους να είναι τουλάχιστον η Superwoman). Με την εμπειρία ανρθώπου που έχει βασανιστεί για να μεγαλώσει παιδιά χωρίς ουδεμία βοήθεια από κανέναν, και με ανώτατη μόρφωση, και με απασχόληση και δουλειά, και με άντρα που τα ήθελε τα παιδιά και συμπαραστεκεται, η μόνη διαφορά μας είναι ότι τα'κανα μεγάλη (αλλη συζήτηση αυτή όχι επί του παρόντος) θα σου πω τα εξής. Τα παιδιά σου σε λατρεύουν. Τα λατρεύεις και εσύ. Κάθε μάνα τα λατρεύει γιατί η φύση την έχει έτσι προικίσει. Το ότι κάποιες (με πόνο ψυχής πιστεύω) θεωρούν ότι δεν θα μπορέσουν να τα μεγαλώσουν εκείνες και τα δίνουν για υιοθεσία δεν τις κάνει άκαρδες. Εμείς που τα θελήσαμε τα παιδιά μας, που ξέρουμε καλά γιατί τα κάναμε, και βασανιστήκαμε γι'αυτά σε σωματικό και σε ψυχικό επίπεδο, μπορούμε να το πουμε: EINAI KΟΥΡΑΣΤΙΚΑ. Ναι, είναι. Και ΑΓΧΩΤΙΚΑ. Δεν μπορείς να κοιμηθείς, δεν μπορείς να φας, δεν μπορείς να κάνεις μια δουλειά ήσυχη, δεν μπορείς ούτε ένα μπάνιο ή ένα χέσιμο (συγγνώμη κιόλας) να κάνεις χωρίς το σπλάχνο σου να σε τραβολογάει από το μανίκι για κάποιο λόγο. Δεν μπορείς να ησυχάσεις ούτε κι άν κάποιο μαγικό απόγευμα βρεθει μια ευκαιρία να μείνουν με κάποια φίλη για μια ΄ώρα με άλλα παιδάκια παρέα. Το μυαλό σου θα είναι εκεί. Μήν πάθουν κάτι, μην χτυπήσουν, μην τα παρασύρουν, μην γίνει κάτι άλλο, μην μην μην....Θα μεγαλώσουν και θα ανησυχείς για χίλια δυο: το σχολείο, τις παρέες τους, το αν έχουν ερωτευτεί, το που θα σπουδάσουν κι αν θα σπουδάσουν, αν θα σε κάνουν γιαγιά, αν πρέπει καν να σε απασχολεί αν θα γίνεις γιαγιά αρκεί αυτά να είναι ευτυχισμένα. Γιατί είναι αυτόνομα άτομα και τα αγαπάς και όποιος αγαπάει αφήνει τον άλλο ελεύθερο. Ώρες ώρες (κι όσο μεγαλώνει το μικράκι σου) θα θες να τα καρυδώσεις!! Θα φωνάζεις. Θα ξεφεύγει ο τέλειος έλεγχος που υποτίθεται θες να ασκείς στην διαπαιδαγώγησή τους. Θα νιώθεις ότι τα κάνεις όλα λάθος. Ότι είσαι κακή μάνα. Ότι μηπως δεν έπρεπε να γίνεις μάνα καν και πώς θα ήταν η ζωή σου διαφορετικά. Οτι αλλαξε η ισορροπία του ζευγαριού. Ότι έχεις χάσει τον εαυτό σου και δεν κάνεις τίποτα για σένα. Ότι θες να φύγεις μακριά και να μην σε ξαναδεί ψυχή.Αλλά μόλις έρθουν με τα χεράκια τους να σε αγκαλιάσουν, να σου πούν "μανούλα θέλω να δεις τι έφτιαξα", όταν σου χαμογελάσουν απλά γιατί τα πας στο πάρκο, σου δείξουν με καμάρι τους βαθμούς τους, τις ζωγραφιές τους, τους φίλους τους, όταν κλάψουν στην αγκαλιά σου γιατί φοβούνται το σκοτάδι, την κυρία δασκάλα, τον Νικολάκη που δεν τους θέλει για παρέα, την Μαρία που δεν θέλει να τους φιλήσει στο στόμα, και νιώσεις ότι τα αναφιλητά τους έχουν φύγει με την αγάπη σου, θα καταλάβεις ότι η μάνα είναι ένας άνθρωπος κι αυτή και η αξία της αναντικατάστατη αν κάνει και λάθη.Κι όταν θα χάσεις κάποια στιγμή και την δική σου μάνα, θα αναπολήσεις και θα πείς τι τυχερή ήμουν που αξιώθηκα να με αγαπήσει μια μάνα. Γιατί όπως αγαπάει η μάνα δεν έχει άλλο. Και θα τα ερωτευτείς τα παιδάκια σου πάλι από την αρχή. Κάθε μέρα ξανά.
29.8.2015 | 14:41
Παντρεμένη ετών 30
από τα 24.Στα 25 πρώτη φορά μαμά, ένα υπέροχο κοριτσάκι, ένα απίθανο πλάσμα που πλέον κοντεύει 6.Στα 30 δεύτερη φορά μαμά, χωρίς να το πολυθέλει, αλλά όλος ο κόσμος έπεσε να τη φάει "που δεν πρέπει να μείνεις με ένα παιδί, που η κόρη σου δεν θα έχει παρέα, που είσαι εγωίστρια και κοιτάς τον εαυτό σου μόνο, που είσαι τόσο νέα κι έχεις αντοχές"Τους έδωσε δίκιο κι έτσι έκανε και το δεύτερο παιδί, ένα γλυκό αγοράκι.Όλοι είναι υγιείς και άρα θα έπρεπε να νιώθει υπερευτυχισμένη.Τί φταίει που νιώθει τόσο μόνη και εγκλωβισμένη? Είναι τόσο αχάριστη?
19
