ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Παιδιά χαιρετώ...Θα ήθελα παρακαλώ την γνώμη σας στο θέμα που με απασχολεί, μήπως κάποια/ος έχει ανάλογη εμπειρία, έχει περάσει κάτι ανάλογο να με συμβουλέψει/να με "ταρακουνήσει" κλπ.Μπήκα στα 28 πριν λίγο καιρό και το θέμα μου είναι πως... δεν έχω πτυχίο. Πέρασα στην Γ' Λυκείου (το 2005) με καλό βαθμό στην πρώτη μου επιλογή τότε σε ΑΕΙ της Αθήνας. Ήμουν τρισευτυχισμένη μια και είμαι Αθηναία, δεν θα έβαζα έξοδα στους γονείς μου, και ήταν και η 1η μου επιλογή! Πέρασαν 3 χρόνια έτσι, πήγαινα συχνά στις παρακολουθήσεις, σχεδόν κάθε μέρα, πέρναγα μαθήματα χωρίς ιδιαίτερο διάβασμα γιατί πρόσεχα στις παραδόσεις, παρόλο που ήδη είχα αντιληφθεί πως εν τέλει δεν μου αρέσει η σχολή μου. Στα τέλη του 3ου έτους αναγκάστηκα, λόγω τρομερών οικογενειακών δυσκολιών, να βρω άμεσα δουλειά. Και εδώ έρχεται η μαλακισμένη επιπολαιότητά μου.Γλυκάθηκα με το χαρτζηλίκι και την δουλειά, νόμιζα πως "έκανα την ζωή μου¨, έβγαινα κλπ, πέρναγα τέλεια.(Έτσι νόμιζα. Με μουτζώνω τώρα!). Ήταν η πρώτη φορά που δεν ζήταγα από τους γονείς μου τίποτα και λίγο τους βοηθούσα κιόλας.Η συνέχεια γνωστή... Χάθηκα από τη σχολή σιγά σιγά, δεν πήγαινα στις εξεταστικές, ψιλοέκοψα με τις τότε φίλες μου από τη σχολή για ηλίθιους λόγους και για να μην σας κουράζω άλλο, βρίσκομαι στο τώρα, 28 χρονών να χρωστάω 19 μαθήματα σε αυτήν τη σχολή. Όλο το 4ο έτος + κάποια από τα προηγούμενα 3.Είναι τρομερό αγκάθι το θέμα αυτό για μένα όλα αυτά τα χρόνια, για τους γονείς μου που υπεραγαπώ, για την ψυχολογία μου... Μετανιώνω για όσα (δεν) έκανα και τις προτεραιότητες που έδωσε το αφελές κορίτσι των 22 ετών τότε, κοτζάμ γαιδάρα που ήμουν κιόλας.Πλέον, ούσα ολίγον τι πιο ώριμη από τότε και με καθαρό μυαλό για εμένα, τα θέλω μου, τις προτεραιότητές μου, ήρθε η ώρα φέτος να φέρω στην επιφάνεια αυτήν την βαλιτσούλα που είχα κρύψει όλα αυτά τα χρόνια στο πίσω μέρος του μυαλού μου και που με το που άνοιγε κάποιος θέμα για αυτό "τι θα γίνει με την σχολή σου;" κλπ, τον έβριζα και τσατιζόμουν και άλλαζα θέμα πάντα.Είμαι άνεργη τώρα και γενικώς ψάχνω για δουλειά. Έπειτα όμως από πρόσφατη σοβαρή συζήτηση με τον άντρα μου (παντρευτήκαμε πριν λίγο καιρό), επειδή με έβλεπε πόσο χάλια είμαι σχετικά με αυτό το θέμα και ότι κυρίως εδώ και 3 χρόνια με τρώει το πτυχίο αλλά από πράξεις ΜΗΔΕΝ, κοιτάξαμε τα οικονομικά μας και εάν δεν συμβεί κάτι καταστροφικό, μας παίρνει ίσα ίσα να μην βρω δουλειά ακόμη και να ασχοληθώ αποκλειστικά με την σχολή μου. Θα με βοηθήσει κι εκείνος όσο μπορεί με κάποια οικονομικής φύσεως μαθήματα που έχει γνώσεις. Η απόφαση είναι δική μου, είτε να συνεχίσω την σχολή, είτε όχι, είτε να σπουδάσω κάτι άλλο, τώρα στα... 28.Το θέμα μου είναι πως ντρέπομαι να βρεθώ 28 χρονών μουλάρα, με τα παιδιά των 18,19,20 ετών. Πώς τα ξαναρχίζω όλα από την αρχή;;; Δεν έχω πια γνωστούς, φίλους στη σχολή, τίποτα... Τα βιβλία έχουν αλλάξει, οι καθηγητές που θυμόμουν το ίδιο, και τα μαθήματα έχουν γίνει αντιστοιχία με καινούρια παρεμφερή μαθήματα... Πχ η "μικροοικονομική", έγινε "Οικονομική Ανάλυση". 'Αλλο βιβλίο, άλλος καθηγητής, άλλες σημειώσεις, θεωρητικά ίδιο μάθημα. Μου φαίνεται ένα τεράστιο βουνό. Εχω ξεφύγει τόσο πολύ από το mood του φοιτητή. Με πονάει τόσο πολύ η σκέψη να κάνω την αρχή. Παιδιά, "φοβάμαι", με πιάνει πανικός στη σκέψη να βρεθώ έξω από το Πανεπιστήμιο πάλι. Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω τι έχω πάθει.Ο μόνος λόγος που το σκέφτομαι να συνεχίσω είναι το "κρίμα ειναι, 64 μαθήματα ήταν στην αρχή" και μπλα μπλα μπλα, ενώ το αντικείμενο της σχολής δεν μου αρέσει, από τον 2ο χρόνο τότε το είχα καταλάβει αυτό...Συγγνώμη βρε παιδιά για το κατεβατό, είναι η πρώτη φορά που τα αραδιάζω και τα γράφω όπως είναι και ουσιαστικά με βοηθά να κοιτάξω και το πρόβλημα κατάματα έτσι. Επειδή σας κούρασα ήδη πολύ, κλείνω σιγά σιγά με την τελευταία μου σκέψη. Θεωρείτε εφικτό μετά από τόσα χρόνια να μπορέσω (με στρώσιμο κώλου φυσικά) να πάρω αυτό το ρημάδι το χαρτί; Να μπορέσω να κάνω αυτήν την αρχή που με τρομάζει τόσο;Θεωρείτε πως θα ήταν προτιμότερο να έδινα πχ Πανελλήνιες του χρόνου και να δήλωνα κάποια άλλη σχολή την οποία θα την έπιανα από την αρχή, κατασταλαγμένη πλέον για το τι μου αρέσει;Ή τέλος, το καλύτερο από όλα για την ηλικία μου θα ήταν να εγγραφώ σε κάποιο κολέγγιο, ιδιωτική σχολή/Πανεπιστήμιο/ΕΑΠ και να κάνω εκεί τις σπουδές μου;(Φυσικά υπάρχει και η επιλογή να μου πείτε "που πας ωρέ Καραμήτρο, πάλι σκ@τά θα τα κάνεις όλα, μεγάλωσες, βρες δουλειά, κάνε παιδί και άσε τα πτυχία για άλλους που είναι 10 χρόνια πίσω", η οποία επιλογή δεν είναι και το ζητούμενο...)Θέλω πολύ να σπουδάσω, πλέον το θέλω πάρα πολύ. Δεν το εκτίμησα όταν το είχα "δεδομένο" και στο πιάτο, το εκτιμώ όμως τα τελευταία χρόνια και τέλειωσαν πια τα ψέμματα... πρέπει/θέλω φέτος να πάρω μια απόφαση για το τι στο καλό θα κάνω. Αγαπάω τη γνώση, τη μάθηση, το έχω ανάγκη να σπουδάσω.Σας ευχαριστώ πολύ όσους διαβάσατε μέχρις εδώ.