__________________
1.
Είχα με έναν φίλο μου μια πολιτική κουβέντα. Δεν θα παίρναμε κάποια απόφαση ή θα κάναμε κάποια ενέργεια. Απλή ανταλλαγή απόψεων φιλολογικού τύπου. Και τσακωθήκαμε. Χοντρά. Με φωνές και κοπάνημα πόρτας. Την επόμενη μέρα έκανα κίνηση να τα βρούμε και τον προσέγγισα λέγοντας ότι ξανασκέφτηκα κάποιες από τις απόψεις του, αναγνωρίζω τη δική του πλευρά με συγκεκριμένα παραδείγματα στο πού έχει δίκιο (δεν είπα ούτε ένα «ναι μεν, αλλά», ορκίζομαι!) και ότι οι συζητήσεις μας είναι απολαυστικές παρά ή και λόγω των διαφωνιών μας. Άρχισε να με ειρωνεύεται λέγοντας ότι αυτή μου η προσέγγιση δείχνει χειριστική συμπεριφορά και ύπουλη καθοδήγηση. Ε, εγώ τον είπα καχύποπτο, αγνώμονα και γελοίο και ξανατσακωθήκαμε. Και ερωτώ: με ποιόν τρόπο μπορείς να δείξεις ότι παραδέχεσαι τα δίκια του άλλου μετά από καβγά χωρίς να νομίζει ότι τον κοροϊδεύεις; Κατά τα άλλα είμαστε και οι δύο φιλήσυχοι άνθρωποι.- Α μα πια!
Έχω καταλάβει ότι οι τσακωμοί σπάνια γίνονται για το θέμα που συζητιέται. Λέμε άλλα λόγια για να (μην) αγαπιόμαστε. Άλλο μας ενοχλεί, και άλλη αφορμή βρίσκουμε για να επιτεθούμε. Κάτι που μας είπε κάποτε κάποιος και δεν απαντήσαμε την ώρα που έπρεπε, το θυμόμαστε σε μια μικρή διαφωνία, και αρχίζουμε και επιμένουμε για πράγματα που δεν πιστεύουμε καν 100%.
Όλα αυτά, τον καλό καιρό. Τώρα τελευταία που έχουν ανάψει ιδιαίτερα τα αίματα και όλοι ανακαλύψαμε ότι οι φίλοι μας έχουν τελείως διαφορετικές απόψεις για ζητήματα που θεωρούσαμε δεδομένα, πέφτουμε όλοι συνεχώς από τα σύννεφα. Θα έλεγε κανείς ότι δεν υπάρχει άλλο περιθώριο πεσίματος, αλλά έλα που πάντα υπάρχει. Τότε, η συζήτηση είναι ακόμη πιο δύσκολη, γιατί ο καθένας ξεκινάει από εντελώς διαφορετική βάση, και η συνεννόηση είναι αδύνατη. Το πράγμα περιπλέκεται επιπλέον με τις διάφορες αποχρώσεις της εξωλεκτικής επικοινωνίας. Μπορεί να λέμε κάτι, αλλά η φωνή μας και ο τόνος να λένε κάτι άλλο, και αυτά τα μηνύματα είναι πιο σημαντικά από τα λόγια.
Αυτό που νομίζω όμως ότι είναι στη βάση όλων των τσακωμών, η Μητέρα της Διαφωνίας ας πούμε, είναι οι αλληλοπαρεξηγήσεις. Όλοι νομίζουν ότι είναι πολύ έξυπνοι, και καταλαβαίνουν ακριβώς όχι μόνο τι έχει πει ο άλλος, αλλά και τι εννοεί, πριν ακόμα ολοκληρωθεί η πρόταση. Παράλληλα όλοι θεωρούν αυτονόητο ότι έγιναν πλήρως κατανοητοί, επειδή τα λένε τρομερά ξεκάθαρα. Όμως, αν δεν είμαστε τρομεροί και σπάνιοι ρήτορες, πολύ σπάνια λέμε πραγματικά αυτό που έχουμε μέσα στο κεφάλι μας, και ακόμη χειρότερα, δεν έχουμε εικόνα του πώς ακούστηκε αυτό που είπαμε. Ταυτόχρονα, ερμηνεύουμε τα λόγια των άλλων σύμφωνα με τα δικά μας κολλήματα, και δεν δίνουμε χρόνο να σιγουρευτούμε ότι καταλάβαμε αυτό που ήθελε να πει ο άλλος, χωρίς φόβο και χωρίς πάθος.
Όλα αυτά κάνουν τις συζητήσεις πάρα πολύ δύσκολες, ακόμα και αυτές που έχουν ως πρόθεση τη συμφιλίωση. Κάνε άλλη μια προσπάθεια, γιατί νομίζω ότι το διασκεδάζετε και λίγο εσείς οι δύο.
__________________
2.
Αγαπητή Αμπα,
Είμαι 30 χρονών και είχα σχέση εδώ και 1,5 χρόνο με ένα παιδί που συνεννοούμασταν και περνάγαμε καλά και γενικώς αγάπες και λουλούδια. Μετά του παρουσιάστηκε μια δουλειά στο εξωτερικό και την πήρε γιατί όντως ήταν μεγάλη ευκαιρία για αυτόν. Κατανοώντας πλήρως τους λόγους γιατί δέχτηκε και προσπαθώντας να αντιμετωπίσω τα δικά μου εγωιστικά συναισθήματα (που σκατά πας γαμώτο) περάσαμε το τελευταίο διάστημα και τώρα πια έχει φύγει. Μου ζήτησε να πάω μαζί. Και για να μην σου κρύβομαι φοβάμαι. Γιατί από τη μια θέλω από την άλλη ξέρω ότι αν το κάνω μόνο για αυτόν υπάρχει περίπτωση να μας γυρίσει μπούμερανγκ γιατί η ζωή δεν είναι μόνο αγάπες και δεν θα ήθελα κάποια στιγμή να χρεώσω την απόφαση μου σε αυτόν. Και αυτά τα κάνουμε οι άνθρωποι ανά στιγμές. Ψάχνω τις επιλογές μου μέσω ιντερνέτ για δουλειά έτσι ώστε το να φύγω να αποτελεί ένα βήμα εξέλιξης και για μένα. Αλλά φοβάμαι μήπως δεν τα καταφέρω. Πιστεύεις πρέπει να περιμένω να δω πως θα πάει; Θεωρείς λογικό να περιμένω ένα επίπεδο δέσμευσης από τον ίδιο για να πάρω την απόφαση, να με στηρίξει για να γίνει πιο εύκολο για μένα ή τον αδικώ και θα έπρεπε να πάω εκεί που μου λέει η καρδιά μου γιατί μια ζωή την έχουμε; Και τέλος θεωρείς ότι θα υπάρξει μια στιγμή που θα νιώσω τη σωστή απόφαση ή να συνεχίσω να κάνω λογικές λίστες με pros και cons;- Κ.
Και τι σε εμποδίζει να πας χωρίς να χρεώσεις την απόφαση σε αυτόν; Πας για σένα, έτσι κι αλλιώς. Πας επειδή είναι αυτός εκεί, αλλά δεν πας για αυτόν, πας επειδή θέλεις να είσαι εκεί, μαζί του. Αυτό το κάνεις για σένα. Θα πας επειδή πιστεύεις, αν το πιστεύεις, ότι σε αυτή τη φάση της ζωής σου είναι καλύτερα να κάνεις αυτό. Αν στο μέλλον δεν είναι καλά εκεί, δεν θα σημαίνει ότι τώρα παίρνεις λάθος απόφαση. Κάθε απόφαση παίρνεται με τα δεδομένα του παρόντος, οπότε το κατά πόσο είναι σωστή και λάθος έχει να κάνει με τα δεδομένα που έχεις τώρα, όχι με αυτά που θα σου αποκαλυφθούν στο μέλλον.
Φυσικό είναι να φοβάσαι, αλλά ο ίδιος φόβος δεν είναι, είτε μείνεις, είτε φύγεις; Αν θέλεις, μπορείς πάντα να αναρωτιέσαι τι θα ήταν το καλύτερο, ό,τι και να κάνεις. Η ζωή δεν έχει undo, και δεν έχει πραγματικά διλήμματα, γιατί ποτέ δε θα έχεις την ευκαιρία να γυρίσεις πίσω, να διαλέξεις τον άλλο δρόμο, και να μάθεις τι θα γινόταν. Θεωρώ λογικό να περιμένεις ένα επίπεδο δέσμευσης, ναι, αλλά μην ξεχνάς ότι την ίδια υποχρέωση έχεις κι εσύ, δηλαδή να μην τα παρατήσεις αν ανακαλύψεις ότι δεν ήταν όπως τα φανταζόσουν.
Πάντως βρε παιδί μου, δεν χρειάζεται να είναι ή όλα ή τίποτα. Μην γινόμαστε όλοι Σκάρλετ Ο' Χάρα με την παραμικρή ευκαιρία. Πήγαινε μερικά ταξίδια αναγνωριστικά, να δεις πώς είναι εκεί και πώς τα πάτε, κάνε κινήσεις για δουλειά να δεις πώς θα πάει, οργάνωσε την κατάσταση στην Ελλάδα έτσι ώστε να μπορείς πάντα να γυρίσεις, και τίποτα δεν είναι ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ, έτσι κι αλλιώς. Δεν χρειάζεται μελόδραμα για κάτι που λύνεται με ένα αεροπορικό εισιτήριο.
__________________
3.
Ο σύντροφός μου είναι πολυ πολυ καλός μαζί μου! Είμαστε συνομήλικοι και είμαστε μαζί στη ζωή τα τελευταία 2 χρόνια. Μου φτιάχνει πρωινό, μου ετοιμάζει το κολατσιο μου για τη δουλειά, ψωνίζει, βοηθάει στις δουλειές του σπιτιού, ταυτόχρονα κάνει 2 δουλειές, με αγκαλιάζει και με κοιτάει με τρυφερότητα, αν πω ότι μου αρέσει κατι σε μια βιτρίνα παει την αλλη μέρα και μου το κανει δώρο, δε μου λέει όχι ποτέ, τα βράδια που διαβάζω τα βιβλία μου μέχρι αργά έρχεται κατω απ το χέρι μου για να τον χαιδεύω και κοιμάται. Συζούμε και προγραμματίζουμε το επόμενο λέβελ! Η ερώτηση: δεν είναι πολύ γλυκος;;;- γλυκια ζωή
__________________
4.
Γιατί λένε όλοι όταν πιέζονται ότι θα τα βροντήξουν να πάνε στην Καραϊβική να πίνουν κοκτέιλ με ρούμι ενώ θα χορεύουν με ωραίους/ες ντόπιους/ες; Καλά δεν το λένε όλοι, αλλά το λένε κάμποσοι. Άμα ήταν εφαρμόσιμο να τα βροντήξεις και να ζήσεις τη ζωή που θεωρείς ότι θα ζήσεις στην Καραϊβική γιατί δεν το κάνεις και κάθεσαι εδώ στη μιζέρια όπως λες; Τελευταίο κρούσμα η κολλητή μου που λέει ότι θα πάει στην Καραϊβική και θα χορεύει ρούμπα. Ιδέα μου είναι ή αν όντως ήταν μια συγκεκριμένη (οποιαδήποτε) χώρα ο παράδεισος θα φεύγανε όλοι να πάνε εκεί; Καλά το λες μια φορά αλλά όχι κάθε τρεις και λίγο. Γιατί;
Εδώ η φίλη του δευτέρου ορόφου δεν πάει στο εξωτερικό που της το ζήτησε το αγόρι που αγαπάει, που βρήκε και καλή δουλειά. Θα πάει κάποιος μόνος του, έστω και στον Παράδεισο;
__________________
5.
Α μπα έχω πρόβλημα. Θα ακουστεί κάπως αλλά πλέον μου δημιουργεί προβλήματα στις σχέσεις μου με άλλους ανθρώπους. Δεν ξέρω τι μου "φταίει" αλλά τώρα τελευταία νιώθω ότι έχω ξυπνήσει σε κάποια θέματα. Δεν θυμάμαι ποτέ να έχω ρατσιστικές απόψεις, αλλά πλέον οποτεδήποτε γίνεται συζήτηση που στρέφεται γύρω από θέμα αλλοδαπών/αλλόθρησκων/γκέι/γυναικών και γενικά οποιασδήποτε ομάδας που θίγονται τα συμφέροντά τους νιώθω μια αηδία και μία ντροπή για τις απόψεις που ακούγονται και πασχίζω να τις "διορθώσω". Και δε μιλάω μόνο για τις κλασικές ηλίθιες απόψεις τύπου "οι γκέι το κάνουν από επιλογή", μιλάω και για πιο (επιφανειακά τουλάχιστον) ανώδυνα θέματα, πχ. πω πω, δεν θα έμενα στη Σουηδία με τίποτα, τι κρύοι άνθρωποι. Έχει αρχίσει να με ενοχλεί απίστευτα αυτή η αφοριστική στάση που αναγνωρίζω πολλές φορές στο περιβάλλον μου, και έχω φτάσει σε σημείο να διυλίζω τον κώνωπα που λέμε και να βρίσκω κάτι σε όλους. Το νέο μου κόλλημα είναι πως έχω βαρεθεί να βλέπω το μακρύ και το κοντό του καθενός στο facebook ενώ κόσμος πεινάει και πεθαίνει. Καταλαβαίνω ότι γίνομαι παράλογη, γιατί όταν οι άλλοι ασχολούνταν με την πείνα και τη δίψα, εγώ τι έκανα; Έγραφα το μακρύ μου και το κοντό μου στο facebook. Μήπως ήρθε η στιγμή να προσφέρω στο σύνολο; Όχι μόνο (πιστεύω ότι) θα βγω από αυτό τον κύκλο αυτομομφής για την απουσία ενέργειάς μου προς όφελος και κάποιου άλλου, αλλά πραγματικά νομίζω πως πρέπει και πως ήρθε η ώρα. Αυτά θα περιμένουν μέχρι το μεταπτυχιακό μου όμως γιατί εδώ που βρίσκομαι από όσο έχω ψάξει δεν υπάρχει κάτι που μπορώ να προσφέρω. Η ερώτηση για το τέλος: Ο κόσμος είναι σάπιος - μαθαίνουμε να τον αποδεχόμαστε και κάνουμε ότι μπορούμε για να τον βελτιώσουμε ή διατηρούμε μία παθητική στάση αποδεχόμενοι πως όλα είναι μάταια; Αν βρίσκεις την απάντηση κάπου στη μέση θα χαρώ να ακούσω την άποψή σου και των αναγνωστών.
ΥΓ. Καθαρά ανθρωποκεντρική απάντηση, το ξέρω πως το Σύμπαν αδιαφορεί.
Ήμουν στο παρατσάκ να προσπεράσω αυτή την ερώτηση, αλλά την βάζω ως παράδειγμα για όσους με ρωτούν κατά καιρούς «μα γιατί δεν απάντησες στην ερώτηση μου, ενώ απαντάς σε πολύ χειρότερες».
Μπορείς να αποδεχτείς τον κόσμο, μπορείς να κάνεις ό,τι είναι μέσα στις δυνατότητες σου για να τον βελτιώσεις, μπορείς και να διατηρήσεις μια παθητική στάση αποδεχόμενος ότι όλα είναι μάταια. Μπορείς να κάνεις έναν συνδυασμό των παραπάνω, ανάλογα με το ποιο θέμα σε ενοχλεί περισσότερο. Επίσης μπορείς να κάνεις μια το ένα και μια το άλλο, ανάλογα με την κάθε φάση της ζωής. Ο καθένας κάνει ό,τι μπορεί ή ό,τι θέλει, σύμφωνα με τις δυνάμεις, τα περιθώρια, την ψυχολογία και τη νοημοσύνη του. Ρωτάς κάτι που δεν είναι ερώτηση, ή μάλλον, δεν ρωτάς τίποτα. Μας κάνεις μια γενική περιγραφή του τι σκέφτεσαι αυτή την εποχή. Αυτό δεν είναι πάσα για να πω κάτι. Να πω την άποψη μου για ποιο πράγμα; Για το τι κάνω εγώ; Για το τι κάνεις εσύ; Που δεν ξέρω ποια είσαι, και δε μας λες πού βρίσκεσαι, και τι σπουδάζεις; Για το τι κάνει ο κόσμος; Ή για το τι θα έπρεπε να κάνει ο κόσμος; Τι θα έπρεπε να κάνει για ποιο θέμα από όλα; Ποιος είναι ο κόσμος;
Σας υπενθυμίζω ότι το «Α μπα» δεν είναι φόρουμ. Δεν υπάρχει τρόπος να κάνουμε διάλογο, και δεν υπάρχει τρόπος να κάνω διευκρινιστικές ερωτήσεις. Επίσης, δεν γίνεται να απαντάω σε διάφορες πιθανές ερωτήσεις που προκύπτουν από κάτι σαν αυτό που διαβάσατε μόλις, ελπίζοντας να πετύχω την ερώτηση που υπάρχει (αν υπάρχει).
Εκτός και αν αρκεί η πασπαρτού απάντηση «εγώ πιστεύω ότι όλα είναι θέμα παιδείας».
__________________
6.
Ο κολλητος μου. Η μαλλον οχι. Ο καλυτερος μου φιλος. Η τελος παντων ο ας τον πουμε Ginseng, εφυγε και πηγε σε αλλη ηπειρο να κανει μια νεα αρχη. Τελικα κατι πηγε στραβα και 15 Ιουνιου επιστρεφει. Μονιμα. Και εγω δεν ξερω πως να το αντιμετωπισω. Συνηθισα στην ιδεα να ειναι εκει και να συνεχιζονται παραλληλα οι ζωες μας ενω μιλαμε καθε μερα για καθε βλακεια και μη. Τι πρεπει να κανω; Τι κανουν σε τετοιες περιπτωσεις; Κρατας την ιδια επαφη, κολλας πανω στον αλλον; Και αν φτασει σε σημειο να μην παιρνει αερα; Εχω μια ταση να γινομαι βδελλα ειναι η αληθεια... Εσυ τι λες;;
Σε παρακαλω, απαντησε μου πριν προλαβει να πατησει το ποδι του στην Ελλαδα!- Μυρτω
Λέω ότι αυτό που πρέπει να κατανοήσεις και να αναλύσεις είναι το γιατί έχεις την τάση να γίνεσαι βδέλλα στους άλλους. Αυτό είναι το σημαντικό. Τίποτα δεν είναι επείγον.
Αν δεν φοβόσουν αυτό, η ερώτηση δεν θα υπήρχε. Δεν υπάρχει καν πρόβλημα που πρέπει να λυθεί. Ήρθε στην Ελλάδα, και θα γίνει ό,τι είναι να γίνει. Θα φανεί και από τις δύο πλευρές πόσο υπάρχει θέληση για επαφές και συναντήσεις, δεν χρειάζεται να σχεδιαστεί τίποτα. Οι κολλητοί, οι καλύτεροι φίλοι, είναι αυτοί που δεν έχουν τέτοιου είδους προβλήματα. Οι καλύτεροι φίλοι βρίσκονται χωρίς πολλά πολλά, και χωρίς αναλύσεις και άγχη. Παίρνουν τηλέφωνο, και βρίσκονται.
__________________
7.
Α μπα..
Τι γνωμη εχεις για το πεπρωμενο?? Σαφως δεν πιστευω οτι υπαρχει καποια ανωτερη δυναμη που καθοριζει τις ζωες μας. Εμεις παιρνουμε τις αποφασεις, αλλα δεν αρκει μονο αυτο...ειναι και οι αποφασεις των αλλων που μας επιρεαζουν, ειναι χιλιοι δυο παραγοντες που μπορουν να τα ανατρεψουν ολα...
Αλλα ειναι δυνατον να γνωριζεσαι και να δενεσαι με ανθρωπους απλα επειδη ετυχε? Ξερω..αν δεν ηταν αυτοι θα ηταν καποιοι αλλοι..... αλλα ισως με λιγοτερη σημασια.. ισως να ησουν λιγοτερο ευτυχισμενος...
Αυτη η ιδεα με τρελαινει.
Ειναι σαν καποια ατομα να ειναι γραφτο να ερθουν στην ζωη σου ..εκεινη την στιγμη με εκεινον τον τροπο και να γινουν κομματι σου.....
Destiny or not?
Τελικά πιστεύεις ή δεν πιστεύεις; Νομίζω ότι πιστεύεις, ενώ δεν σου φαίνεται λογικό, μόνο επειδή δεν αντέχεις την ιδέα «που σε τρελαίνει». Τότε προτείνω να προσπαθήσεις να εξορκίσεις την ιδέα «που σε τρελαίνει», γιατί πραγματικά δεν χρειάζεται να σε τρελαίνει.
Μεταξύ των όσων τυχαίνουν, παίρνεις αποφάσεις. Αυτά που σου τυχαίνουν, είναι ζήτημα του χάους, αλλά οι επιλογές, καθόλου, είναι όλες δικές σου. Αυτοί που είναι δίπλα σου δεν «έτυχε» να είναι δίπλα σου, έτυχε να βρεθούν στο δρόμο σου, αλλά η δημιουργία σχέσης έγινε με πολλή δουλειά, δική σου και των άλλων. Πολλοί τυχαίνει να περνούν από τη ζωή σου, αλλά δε δένεσαι με όλους αυτούς, παρά με ένα πολύ μικρό ποσοστό, και αυτοί που εξαφανίζονται τελικά, ούτε που σου περνούν από το μυαλό, και αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο.
Το πόσο ευτυχισμένος άνθρωπος είσαι δεν εξαρτάται από αυτούς που γνωρίζεις αλλά από την ικανότητα που έχεις να κάνεις τον εαυτό σου ευτυχισμένο. Κανείς δεν μπορεί να σε κάνει να ευτυχήσεις αν δεν θέλεις, και γι' αυτό υπάρχουν τόσοι μίζεροι που δεν τους λείπει τίποτα, ή αντίστοιχα, πολλοί ευτυχισμένοι παρά τις αναποδιές της ζωής. Η ικανότητα αυτή επίσης δεν είναι αποκλειστικά θέμα τύχης, είναι κυρίως θέμα ολοκληρωμένου χαρακτήρα, και προσωπικής φιλοσοφίας και προσπάθειας.
Αυτό που σε τρελαίνει περισσότερο είναι ότι είσαι ένα μικρό και ασήμαντο μέρος αυτού του κόσμου, που τυχαία βρέθηκε στη ζωή, που ελέγχει ένα μικρό κλάσμα όσων το περιβάλλουν, και θα εξαφανιστεί όπως εμφανίστηκε, όπως θα εξαφανιστούν και όλοι όσοι αγάπησε και δε θα μείνει ούτε η ανάμνηση, οπότε προσπαθείς να πιαστείς από δεκανίκια όπως το πεπρωμένο. Γι' αυτό το ζήτημα δεν μπορώ να σου πω τίποτα, είναι η προσωπική σου μάχη, και πρέπει να την αντιμετωπίσεις όπως μπορείς καλύτερα, εκτός από το εξής: όλες αυτές οι στενές σχέσεις που περιγράφεις, που έρχονται σαν από μαγεία και σου αλλάζουν τη ζωή, αυτή είναι η αξία του να ζεις. Το γιατί δεν χρειάζεται να το λύσεις.
σχόλια