__________________
1.
τι ειναι αυτο που κανει το φαγητο των μαμαδων ξεχωριστο? επισης διαφερει και το φαγητο μαμαδων-γιαγιαδων. γιατι αν εγω βαλω τα ιδια υλικα το αποτελεσμα διαφερει?
σπαω το κεφαλι μου να μαθω και καταληγω πως η μονη διαφορα ειναι τα σκεύη/ κουζινα που χρησιμοποιουμε πλεον + ο χρονος που αφηναν οι παλιοι το φαγητο να "κατσει"-θυμαμαι τη μαμα μου να σηκωνεται απ τις 8 το πρωι να ετοιμαζει το φαγητο για να το φαω γυρνωντας απ το σχολειο στις 2. τη γιαγια μου (σε οσες λιγοστες μνημες μου χουν μεινει) τη θυμαμαι να σηκωνεται απ τα χαραματα. λες αυτο να ναι το μυστικο? ή κατι αλλο?- αγγελικουλα-27
Αυτό που κάνει το φαγητό της μαμάς και της γιαγιάς ξεχωριστό είναι η ανάμνηση των παιδικών σου χρόνων. Το φαγητό δεν είναι μόνο γεύση. Τη μνήμη προσπαθείς να ανασκευάσεις, και αυτό είναι αδύνατο.
Άλλη γεύση έχει το μοναχικό φαγητό, κλαίγοντας για τον αλήτη που μας ράγισε ην καρδιά, άλλη το φαγητό που τρώμε μαζί με τον φρέσκο έρωτα, και άλλη το φαγητό όταν το τρώμε στην ασφάλεια της παιδικής ασφάλειας, με τη μαμά να επιβλέπει και να φροντίζει και να μας προστατεύει (δεν το ξέρουμε, αλλά το αισθανόμαστε) και με τη ζωή της, αν χρειαστεί. Ακόμη και οι μεγαλύτεροι σεφ αυτό το φαγητό προσπαθούν να ξαναφτιάξουν. Η νοστιμιά της νοσταλγίας αντικαθίσταται από τη γνώση τους και την τεχνική τους, ή τουλάχιστον αυτό προσπαθούν να κάνουν.
Αυτό που θυμάσαι δεν ξαναγίνεται, ούτε με σκεύη, ούτε με τίποτα. Αυτό που μπορείς όμως είναι να δημιουργήσεις τις ίδιες αναμνήσεις για τις επόμενες γενιές, για να αναρωτιούνται και αυτές στο μέλλον τι έκανε η μαμά/γιαγιά/θεία και ήταν το φαγητό της τόσο νόστιμο.
__________________
2.
Είναι μεσημέρι, είμαι κάπου στην Αθήνα και διαβάζω για την σχολή. Περίπου το ίδιο κάνω κάθε μέρα. Σχολή, διάβασμα, καμιά ταινία, χορός, και το σαββατοκύριακο δουλειά για χαρτζιλικί. Και μέρα με την μέρα μαραζώνω και όταν τα πρώτα δάκρυα κυλούν σκέφτομαι, «είσαι ελεύθερος άνθρωπος, μπορείς να κάνεις , ό,τι θέλεις, Ό,ΤΙ θέλεις». Και η αμέσως επόμενη σκέψη είναι, «τι θέλω να κάνω λοιπόν;» ή «τι θα έκανα αν ήξερα ότι είχα ένα χρόνο ζωής για παράδειγμα;». Οι επιλογές μου θα ήταν τελείως διαφορετικές. Θα άνοιγα την πόρτα, και θα εξαφανιζόμουν. Θα δοκίμαζα ιαπωνικό τσάι, θα βοηθούσα τους σεισμόπληκτους στο Νεπάλ, θα έκανα σαφάρι στην Αφρική, θα μάθαινα να λέω καλημέρα στα Αφρικαανς, θα μαθήτευα ως Σαολίν στην Κίνα, θα προσπαθούσα να φάω φορώντας μπούρκα στην Σαουδική Αραβία και επειδή μπορώ να συνεχίσω τον κατάλογο μέχρι να γεμίσω τόμο, σταματάω. Επίσης, θα ήθελα να έχω ένα αγόρι σε κάθε χώρα. Αντ' αυτού, διαβάζω για την σχολή μου, για να μπορέσω να γίνω καλή στο αντικείμενό μου, για να κάνω μια δουλειά που θα μου αρέσει, και να μπορώ να έχω λεφτά για τα ταξίδια που είναι η μεγάλη μου αγάπη στα 35,40,50 κοκ. Και έχω ένα αγόρι που είναι καλό, με σέβεται και με αγαπάει και τον διάλεξα με την προοπτική του με ποιόν θα ζήσω «για μια ζωή». Όχι ότι καίγομαι να παντρευτώ, απλά εννοώ ότι για πολλά χρόνια, δεν θα ήθελα κάποιον που θα με απατάει, θα μου λέει ψέματα κλπ. Τώρα αν τον είχα για 5 μήνες, δε θα με ένοιαζε. Οπότε το σκεπτικό είναι το εξής : Εφόσον δεν έχω κάποια ασθένεια και είμαι νέα, κατά πάσα πιθανότητα θα ζήσω αρκετά χρόνια ακόμα. Υπάρχουν και τα ατυχήματα, αλλά επειδή είναι κάτι έκτακτο δεν μπορώ να το υπολογίσω. Άρα δεν μπορώ να παίρνω αποφάσεις που θα μετανιώνω και θα κουβαλάω μια ζωή, αλλά πρέπει να παίρνω πιο ρεαλιστικές και πρακτικές αποφάσεις. Γιατί αυτή η λογική (νομίζω) αλληλουχία σκέψεων, με οδηγεί σε εσφαλμένες (μάλλον) αποφάσεις; By the way ένα μήνα τον χρόνο κάνω διάφορα από όσα ανέφερα, μέσω εθελοντικών προγραμμάτων, κλπ. Αλλά αυτό δε μου λύνει το πρόβλημα. السلام
Το πρόβλημα σου το έχει δημιουργήσει το πρόσφατο κύμα νέο-ναρκισσισμού που έχει επικρατήσει, ή έχει βρει πρόσφορο έδαφος, στους σημερινές γενιές. Ένα πρόβλημα που έχει προκύψει από την τάση για άμεση ικανοποίηση, την ψευδαίσθηση των άπειρων επιλογών, και το κυνήγι της μόνιμης ευτυχίας.
Όχι, δεν μπορείς να κάνεις Ο,ΤΙ θέλεις.
Είναι κωμικοτραγικό που υπάρχει ολόκληρη γενιά που έχει μεγαλώσει πιστεύοντας κάτι τέτοιο. Από την μιζέρια του μικροαστισμού που εχθρευόταν όλες τις καινοτομίες, περάσαμε τόσο γρήγορα στο άλλο άκρο; Φυσικά και δεν μπορείς να κάνεις Ο,ΤΙ ΘΕΛΕΙΣ, και είναι αυταπόδεικτο: αφού δεν κάνεις αυτό που θέλεις, δεν μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις. Αν μπορείς, γιατί δεν το κάνεις;
Η ψευδαίσθηση της παντοδυναμίας που σε έχει τυφλώσει ψάχνει διάφορους λόγους, μεταφυσικούς, ψυχολογικούς, που δεν πραγματοποιείται αυτό που σου έχει υποσχεθεί (;) η ζωή. Το μεθύσι αυτό σε εμποδίζει να δεις τους προφανείς λόγους που δεν μπορείς να κάνεις Ο,ΤΙ ΘΕΛΕΙΣ, για παράδειγμα, ανάλογα με την περίσταση: δεν έχεις τα λεφτά. Δεν έχεις τις διασυνδέσεις. Δεν έχεις τις γνώσεις. Δεν έχεις τις ικανότητες. Δεν έχεις την εμφάνιση. Δεν έχεις την υποστήριξη. Δεν έχεις την ελευθερία.
Για να κερδίσεις οτιδήποτε από τα παραπάνω, αν δεν σου έχουν χαριστεί, ώστε να έχεις τα προσόντα για να διεκδικήσεις κάτι από όλα όσα θέλεις, πρέπει: Να μορφωθείς. Να εργαστείς. Να κάνεις γνωριμίες. Να καλλιεργήσεις τον εαυτό σου και την εμφάνισή σου. Να δημιουργήσεις υποχρεώσεις σε άλλους. Να γίνεις ειδήμων σε κάτι. Να γίνεις απαραίτητη. Και ευτυχώς, αυτό κάνεις.
__________________
3.
Αγαπητή μου Α Μπα.... Είμαι ο Μπ. Χ. και θέλω να ζητήσω τη συμβουλή σου σ' ένα θέμα που με ταλανίζει εδώ και πολύ καιρό (όχι μη φοβάσαι, δεν είναι ερωτικής φύσεως, περισσότερο επαγγελματικής θα έλεγα!)
Είμαι ένας υπερεπιτυχημένος επαγγελματίας, με σούπερ σπουδές στα καλύτερα πανεπιστήμια ψυχολογίας και αυτοβελτίωσης (φαντάσου ότι πήρα το phd μου από το Πανεπιστήμιο της Νοτίου Αλάσκας). Χαίρω μεγάλης εκτίμησης στον πανεπιστημιακό κόσμο (πίνουν νερό σου λέω στο όνομα μου) και γράφω βιβλία εκλαϊκευμένης ψυχολογίας που γίνονται αντικείμενο λατρείας απ' τους κοινούς θνητούς. Αλήθεια σου λέω, μια φορά ένας θαυμαστής μου είχε βάλει το βιβλίο μου στο εικονοστάσι δίπλα σ' ένα κομμάτι τιμίου σταυρού και μιας παρανυχίδας της Οσίου και Μεγαλομάρτυρος Άννης.
Συγγνώμη για τη μακρηγορία, δεν ξέρω πως παρασύρθηκα, εγώ συνήθως σε μια φράση ξεπετάω τρεις Γιουνγκ και καμιά δεκαριά Φρόυντ...
Στο θέμα μας τώρα: Έχω ένα συνάδελφο, ας πούμε πως τον λένε Π.Κ. που με εχθρεύεται φοβερά για το ταλέντο και τις επιτυχίες μου. Τι να κάνω Α, μπα μου , με την πάρτη του; Έχει καλές σχέσεις με το σύμπαν και φοβάμαι μην συνωμοτήσει και το ξαμολήσει εναντίον μου.
Ο τρομερός εχθρός- Ελέφαντας που επιτέλους βρήκε τον αυτοσεβασμό του.
__________________
4.
Α μπα μου καλή ελπιζω να μην φανώ θείτσα με το πρόβλημά μου. Πριν λίγες μέρες παντρεύτηκα. Επειδή άπειροι καλεσμένοι είχαν έρθει από μακριά και πολλοί φίλοι μου είναι vegetarian και επειδή επειδή επειδη, χρειάστηκε άπειρος χρόνος και κόπος για να οργανώσω τον γάμο μου ουτως ώστε να χαρουν οι καλεσμένοι. Και... πήγαν όλα στραβά. Ο φωτογράφος κάτι έπαθε τελευταία στιγμή και δεν έχουμε (επαγγελματικές) φωτογραφίες, ήρθαν άτομα που μας είπαν πως δε θα ρθουν και έγινε πανζουρλισμός για να στηθούν έξτρα τραπέζια επιτόπου και κυρίως ο dj μας έκανε ένα πρόγραμμα λες και είμαστε στα μπουζούκια του 1980 επιεικώς τραγικό. Κανείς δε χόρευε μόνο κάτι μεθυσμένα τραγικά ξαδέρφια που κάναν καραγκιοζιές και γενικά η φάση βγήκε πολύ μίζερη. Ο άντρας μου (πλέον) μου λέει πως είμαι υπερβολική και ότι το point είναι ότι παντρευτήκαμε και Οι φίλοι με καθησυχάζουν λέγοντας πως όλα καλά και να μη μασάω αλλά εγώ νιώθω εντελώς looser με την παρακμιακή φάση του γάμου. Πώς μπορώ να ξεπεράσω την ηττάρα? Δεν ήθελα να είμαι μία πριγκίπισσα στο γάμο αλλά η φάση βγήκε εντελώς τράτζικ.. Πες μου κάτι που θα με κάνει να νιώσω λιγότερο down.
Εμένα τέλειος γάμος μου φαίνεται! Μακάρι να ήμουν καλεσμένη. Από τα μπουζούκια της δεκαετίας του '80 έχει να παρτάρει η Ελλάδα.
Κάθεσαι και σκας για κάτι που νομίζεις ότι έχει σημασία για τους άλλους, οπότε έχει για σένα, αλλά είναι χαμένη ενέργεια, για το τίποτα. Τους γάμους μόνο τα ζευγάρια, άντε και οι γονείς και τα αδέρφια τους θυμούνται. Για τους υπόλοιπους είναι μια βραδιά που ξεχνούν πάρα πολύ γρήγορα. Αυτοί που βαρέθηκαν, την ξεχνούν ακόμη πιο γρήγορα. Έκανες πάρα πολύ κόπο για να ευχαριστηθούν οι άλλοι. Μην συνεχίζεις να κάνεις τόσο κόπο νομίζοντας ότι είναι ένα βράδυ που σε στιγματίζει ή σε χαρακτηρίζει. «Ηττάρα!» Το point, και έχει πολύ δίκιο ο άντρας σου, είναι ότι παντρευτήκατε.
__________________
5.
Προχθες είδα το Αβέντζερς 2 και πωρώθηκα. Γενικά όλες οι περιπέτειες πάνω κάτω κάπως μου κάνουν ρε παιδί μου, είναι λίγο η πρέζα μου. Πήρα λοιπόν την εγκυκλοπαίδεια της Μάρβελ και διάβαζα για τους ήρωες. Το πρόβλημα είναι ότι οι χαρακτήρες στη μάρβελ είναι δυναμικοί, από την άποψη ότι δεν υπάρχουν οι άπειρες ιστορίες (πχ να είναι για 60 χρόνια 30 χρονών για να βγάλουν όσες ιστορίες γίνεται) αλλά ξεκινούν, ζουν τη ζωή τους, εξελίσσονται και καταλήγουν κάπου, κάποιοι πεθαίνουν, για κάποιους δεν μαθαίνουμε πια κλπ. Ενώ μου αρέσει αυτή η αντιμετώπιση, και μοιάζει πιο πολύ στα δικά μας (αν εξαιρέσεις τους κοιλιακούς του Θωρ που είναι εκτός πραγματικότητας) με πιάνει μια κατάθλιψη, μια μελαγχολία που τελειώνει το γνώριμο! Τι είναι αυτό το πράγμα! Τι να σου λέω, να διαβάζω πχ ότι ο Χ έφυγε από την ομάδα και μετά πέθανε και να νιώθω ένα σφίξιμο λες και μιλούσε για δικό μου άνθρωπο! Ενώ στα περισσότερα βιβλία, ξεκινάει μια ιστορία, την τελειώνει και μετά μένει αθάνατη! Από την άλλη διάβασα μια τριλογία βιβλίων που τα δύο πρώτα εξελίσσονταν σε 40-50 χρόνια και το τρίτο ξεκινάει 800 χρόνια μετά που όλα έχουν αλλάξει και όλοι όσοι γνώριζα είχαν πεθάνει, η περιοχή είχε αλλάξει κλπ κλπ. Δεν κατάφερα να το διαβάσω, δεν το άντεξα. Υπάρχει λύση εκτός από το να μην τα διαβάζω;
Δεν κατάλαβα γιατί το παθαίνεις μόνο με τα βιβλία σε συνέχειες, και όχι με όλα τα βιβλία. Κάθε φορά που τελειώνει ένα, ειδικά αν είναι πολύ ωραίο και μεγάλο, δεν αποχαιρετάς ένα σύμπαν; Όταν τελείωσα το Middlemarch ένιωσα σα να με έβαλαν να μετακομίσω με το ζόρι. Όταν το παθαίνω αυτό, στενοχωριέμαι αλλά και χαίρομαι, γιατί ξέρω ότι μόλις τελείωσα ένα βιβλίο που θα έχω μέσα μου για πάντα, και θα μπορώ να το επισκέπτομαι όποτε θέλω.
__________________
6.
Λένα έχω θέμα. Χαζό μεν, θέμα δε. Κοίτα να δεις τι παίζει. Αγαπάω τον εαυτό μου και έχω μία γενική εικόνα του τι άνθρωπος είμαι (γενική, πάνω κάτω, δεν έχω βρει την απόλυτη αλήθεια προφανώς) αλλά ρε παιδί μου για κάποια πράγματα ξέρω την άποψή μου και τους λόγους που έχω καταλήξει σε αυτή. Παρ'όλα αυτά πολύ συχνά μου τυχαίνει να μην μπορώ να σχηματίσω άποψη για κάποιο γεγονός ή κάποιο πρόσωπο κλπ. Παράδειγμα, ακόμα και στις ερωτήσεις που ανεβάζει ο κόσμος εδώ, ποτέ δεν μπορώ να πω ότι πχ. Α, αυτή μάλλον έχει κάνει λάθος εκεί, ή αυτός μάλλον χρησιμοποιεί κάποιον κλπ. Από την άλλη βλέπω εύστοχες παρατηρήσεις από εσένα και τους αναγνώστες και θαυμάζω τον τρόπο που μπορείτε να βγάζετε συμπεράσματα μόνοι σας. Διευκρινίζω ότι δεν εννοώ ότι κρίνετε κάποιον άδικα ή τίποτα τέτοιο, αλλά ότι σας δίνονται πληροφορίες και μπορείτε να τις επεξεργαστείτε μόνοι σας. Εγώ από την άλλη αν δεν ακούσω κάποια άποψη δεν μπορώ να αξιολογήσω πληροφορίες. Δεν μπορώ να καταλάβω εάν κάτι που μου είπε κάποιος (ακόμα και να με επηρεάζει άμεσα) έχει ειπωθεί με καλό ή κακό σκοπό και τι αντίκτυπο θα έχει αυτό σε εμένα. Μόλις συνειδητοποίησα ότι δεν πρέπει να βγάζει και ιδιαίτερο νόημα όλο το κατεβατό μου αλλά πραγματικά δεν ξέρω πώς αλλιώς να το περιγράψω. Μέχρι πρότινος θεωρούσα πως ήταν προσόν, και πως δεν ήθελα να εκφέρω άποψη μέχρι να έχω όλα τα γεγονότα, αλλά έστω μία κάποια μικρή κρίση πρέπει να την έχουμε, αν μη τι άλλο να την κρατάμε για τον εαυτό μας. Πρέπει να μπορώ να δω αν ο Τάδε έχει γενικά μια εγωιστική συμπεριφορά ή αν είναι μόνο προς εμένα, έτσι δεν είναι; Δεν έχω συγκεκριμένο παράδειγμα στο μυαλό μου, απλά το συνειδητοποίησα. Έχεις να προτείνεις κανέναν τρόπο να δημιουργώ άποψη χωρίς να περιμένω να ακούσω των άλλων πρώτα;- άβουλη
Επειδή λίγα πράγματα μπορούμε να αλλάξουμε στον εαυτό μας, και αυτά με πάρα πολύ κόπο και επιμονή, πρέπει να διαλέγουμε προσεκτικά τις μάχες μας. Έχει περισσότερο νόημα να προσπαθήσεις να αλλάξεις κάτι επειδή σου δημιουργεί προβλήματα με τους άλλους ή με την καθημερινότητα σου – δεν έχει πολύ νόημα να προσπαθήσεις να αλλάξεις κάτι επειδή βλέπεις ότι οι άλλοι το κάνουν αλλιώς. Τι προβλήματα, συγκεκριμένα προβλήματα σου δημιουργεί αυτό που (νομίζεις ότι) έχεις; Κάνεις ακατάλληλους φίλους; Δημιουργείς εχθρούς; Μπαίνεις σε επικίνδυνες καταστάσεις; Αν ναι, χρειάζεται να το ψάξεις. Αν όχι, σημαίνει ότι έχεις βρει άλλους μηχανισμούς για να λειτουργείς, που δεν είναι χειρότεροι. Αυτό που περιγράφεις, αν κάποιος έχει τέτοιες ικανότητες, είναι χρήσιμο και αξιοθαύμαστο, αλλά αν εσύ ξέρεις τόσο καλά ποια είσαι ώστε να μην ασχολείσαι με το αν κάποιος προσπαθεί να σε μειώσει ή όχι, είναι κάτι επίσης πολύ χρήσιμο και αξιοθαύμαστο.
__________________
7.
Γιατί σε πολλά ελληνικά τραγούδια ο στίχος δεν βγάζει κανένα νόημα; Άκουγα τώρα Β. Παπακωνσταντίνου: "Σαν γυαλί μες στο χέρι της πόλης
Τα φιλιά μου ματώνω όπου βρω" κλπ. ΝΤΑΦΑΚ ΝΤΟΥΝΤ; Τι πάει να πει όλο αυτό;
Το καλό με την ποίηση είναι ότι ο καθένας καταλαβαίνει ό,τι θέλει, είτε είναι καλή, είτε κακή. Μερικές φορές, από την άλλη, δεν αφήνει πολλά περιθώρια, όπως παρακάτω:
Κι όταν αλλάζει ο καιρός
κι όταν έχει υγρασία
με πιάνουν πόνοι φοβεροί κι απελπισία
Άλλες φορές όμως οι στίχοι αφήνουν πολλά περιθώρια για σκέψη και ερμηνείες.
-Τι τι;
-Τι τι;
-Τι τι τι;
-Ε;
-Τι τι.
-Τι τι ε;
-Τι τι τι ε;
-Τι ε;
-Τι τι;
Κι επειδή στο 'Α μπα' αποδίδουμε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, παραθέτω το αυθεντικό. Παρακαλώ προσέξτε την ενορχήστρωση στο ρεφραίν, δεν έχει κάτι από Τζέιμς Μπράουν; Ή με έχει πειράξει το τζιν τόνικ;
ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ!
σχόλια