__________________
1.
Μια απλή και σύνθετη ερώτηση. Είναι δυνατόν ο άνθρωπος να αλλάξει??? Ρωτάω γιατί μόνο σε λίγα χρόνια της ζωής μου (είμαι 23) νιώθω ότι είμαι πραγματικά άλλος άνθρωπος, σε σημείο να μην με αναγνωρίζουν ούτε οι γονείς μου. Εγώ νιώθω πιο ώριμη και απαλλαγμένη από πεποιθήσεις που είχα φορτωθεί από το οικογενειακό μου περιβάλλον. Σε ρωτάω γιατί συχνά οι αντιπαραθέσεις με τους συγγενείς μου για διαφορετικές απόψεις πάνω σε συζητήσεις καταλήγουν σε καβγάδες. Το να μην συμφωνείς με τους δικούς σου πλέον είναι τόσο επιλήψιμο???- x@menh
O μέσος όρος αρχίζει να διαφωνεί με την παλαιότερη γενιά γύρω στα 15- 16, για να μην πω νωρίτερα, αλλά και τα 23 δεν είναι κακή ηλικία, αν πρόκειται για πιο σημαντικά θέματα από τις βραδινές εξόδους. Δεν είναι ακριβώς ότι άλλαξες, γιατί μέχρι τα 23 δεν έχεις προλάβει να σχηματίσεις μια προσωπικότητα και να την αλλάξεις. Είναι ότι ξεκίνησες να ενηλικιώνεσαι και ανακάλυψες ότι έχεις και δικές σου απόψεις, εκτός από αυτές που θεωρούσες ως τώρα δεδομένες επειδή μεγάλωσες με αυτές, και οι δικές σου απόψεις είναι διαφορετικές από της οικογένειας. Τίποτα ανησυχητικό. Η σχετική απογοήτευση θα έρθει όταν ανακαλύψεις ότι αυτές οι απόψεις, που τώρα νομίζεις ότι είναι δικές σου, είναι επίσης καρμπόν, μίμηση, ενθουσιώδης και αθώα αντιγραφή από άλλους ανθρώπους, και ότι η διαφορά των μελών της οικογένειας σου με τους υπόλποιπους δεν είναι τόσο μεγάλη όσο νόμιζες. Τότε θα αρχίσεις πραγματικά να αλλάζεις, γιατί θα αρχίσεις να αναρωτιέσαι ποια είσαι εσύ, μέσα σε όλο αυτόν τον κόσμο.
Αλλά ας μη βιαζόμαστε, έχουμε χρόνο μέχρι να γίνει αυτό.
__________________
2.
Λοιπόν Λένα, εγώ θα στα πω μαζεμένα και εσύ ότι καταλάβεις. Εγώ 25, από αγροτική οικογένεια, 2 γονείς, μια μεγαλύτερη αδελφή, ένα μικρότερο αδελφό. Ο γάμος τους δύσκολος, αυτός παντρεύτηκε γιατί έτσι έπρεπε (στα 23 του!!!) και αυτή γιατί ήθελε να πάει κόντρα στη μάνα της, και γιατι έπρεπε (στα 18 της!!!). Πέρασαν πολλά, έκαναν 3 παιδιά (γιατί έτσι έπρεπε), αντιμετώπισαν δυσκολίες, προβλήματα υγείας και γενικά πολλά εμπόδια στο γάμο τους. Δεν ξέρω αν αγαπήθηκαν στην πορεία αληθινά ή αν τα προβλήματα τους έδεσαν αλλα δεν μπορεί ο ένας χωρίς τον άλλο, αν και δεν τους θυμαμαι τόσα χρόνια να έχουν περάσει πάνω απο 2-3μέρες που να μην τσακωθούν. Το πρόβλημα σε όλα αυτά είναι ότι πάντα, ότι και να γινόταν στο σπίτι τα φορτωνόμασταν εγώ και τα αδέλφια μου, θες ήταν τα άσχημα οικονομικά, θες η αρρώστια του πατέρα μου, θές τα προσωπικά τους προβλήματα... Δεν μας προστάτευσαν ποτέ απο τις δυσκολίες, δεν αναγνώριζαν την παιδική ηλικία που έπρεπε να περάσουμε όσο πιο γαλήνια γινόταν. Πάντα ήμασταν μέσα στα προβλήματα, έπρεπε να έχουμε γνώμη και να φερόμαστε πολύ πιο ώριμα απο την ηλικία μας. Σαν γονείς μας αγαπούσαν, αλλά ο πατέρας μου ας πούμε είχε επιλέξει απο τα τρία του παιδιά εγώ να είμαι πιο μακριά του, δεν ταιριάξαμε ποτέ αλλά δεν θυμάμαι και ποτέ να προσπαθεί να με πλησιάσει, αγνοούσε τα πάντα για εμένα, από το ποιοί ήταν οι φίλοι μου μέχρι το που πάω όταν φεύγω απο το σπίτι. Να μη σου σχολιάσω τι τράβηξα στην εφηβεία μου, που ήθελα να μιλήσω για τα γνωστά θέματα και δεν είχα τον άνθρωπο που έπρεπει. Εγώ ήμουν πάντα επιθετικός απέναντί του και θυμωμένος και αυτός με μείωνε και μου έλεγε πολύ βαριά πράγματα κάθε φορά που μαλώναμε. Αποτέλεσμα στην ηλικία μου να έχουμε σχεδόν μηδενική επικοινωνία και ας μένουμε στο ίδιο σπίτι. Από την άλλη η μάνα δοτική, ανάλογα με τις φάσεις της, ενίοτε παρανοική, μπορούσε να τσακωθεί μαζί μας γιατί απλά τα είχε πάρει με την πεθερά της και δεν είχε το θάρρος να της αντισταθεί. Σε ότι χρειζόμασταν ήταν δίπλα μας, μπορεί όχι οικονομικά αλλά τουλάχιστον ήταν εκεί σαν πρότυπο μάνας. Αυτό που με πλήγωνε πάντα απο αυτή ήταν οι τεράστιες φοβίες που μας δημιούργησε. Την θυμάμαι πάντα να με φωνάζει να μην φάω γλυκά γιατί θα αρρωστήσω και θα πεθάνω, να φοβάται ότι ο βήχας μου ήταν καρκίνος, να τσακώνεται με τον πατέρα μου και να ξαπλώνει γιατί πίστευε πως θα πεθάνει και εγώ ήμουν πάντα δίπλα της κλαίγοντας και παρακαλώντας να μην πεθάνει. Περιττό να σου πω πως έχω τέτοια φοβία με τον θάνατο που δεν θυμάμαι στα 25 χρόνια κάποιο βράδυ που να κοιμήθηκα χωρίς να σκεφτώ ότι θα πεθάνω, που να μην είδα εφιάλτη ότι βρίσκομαι θαμμένος και όλα τα συναφή. Έχω τεράστιο θέμα με αυτό, για κηδείες και τέτοια βέβαια ούτε λόγος. Τα αδέλφια μου απο την άλλη έχουν άλλα θέματα. Η αδελφή μου έχει πάντα τα νεύρα της στα όρια, προσπαθούσε πάντα να ξεφύγει μέσω σχέσεων κ λανθασμένων επιλογών, αποτελεί ένα πλάσμα τέρμα αντιδραστικό, πάντα παραπονιέται και συχνά υπονομεύει τους άλλους για να πετύχει τους σκοπούς της. Ο αδελφός μου είναι άλλη ιστορία, πιο κλειστό άνθρωπο δεν έχεις πετύχει, δεν βγαίνει ποτέ απο το σπίτι, δεν έχει φίλους, αρνείται να δουλέψει οπουδήποτε, φορτώνει όλα τα προβλήματά του στους άλλους και γενικά είναι στον κόσμο του. Εμένα με λες και τον πιο φυσιολογικό στην οικογένεια (φαντάσου!), εκτός απο το θεματάκι παραπάνω, που να σου πω την αλήθεια όλοι τους γνωρίζουν και όλοι αδιαφορούν. Το πρόβλημά μου είναι ότι πιστεύω ότι αυτή η οικογένεια με κρατάει πίσω, με έχει κάνει να φοβάμαι να ζήσω, να μην έχω εμπιστοσύνη σε εμένα (πάντα με κορόιδευαν για το βάρος μου), να φοβάμαι κάθε νέο ξεκίνημα και να έχω τις κρίσεις πανικού συχνό φαινόμενο. Δεν μπορώ να κάνω μια ερώτική σχέση (δεν ξέρω τι γίνεται με εμένα), περνάω περιόδους βαθιάς μελαγχολίας, προβληματίζομαι πολύ μαζί τους. Κατά βάθος ξέρω ότι με αγαπάνε αλλά υποφέρω μαζί τους, μόνο με τους φίλους μου είμαι ο εαυτός μου (και τους οποίους μου έλεγαν πάντα να προσέχω και να μην εμπιστεύομαι). Οικονομικά δεν το βλέπω να ανεξαρτητοποιούμαι σύντομα και δυστυχώς βλέπω τη ζωή να περνάει και εγώ απλά να την κοιτάζω. Δε ζω. Τι οφείλω λοιπόν εγώ σε αυτούς τους ανθρώπους Λένα? Συγχωρούνται όλα με τη δικαιολογία του γάμου σε νεαρή ηλικία? Έχουν απαιτήσεις από εμένα στο μέλλον αλλά εγώ τι πραγματικά χρωστάω σε αυτούς τους ανθρώπους? Πάντα λέω στον εαυτό μου ότι υπάρχουν και χειρότερα αλλά υπάρχουν όντως? :-/- μπερδεμενος γιος
Καλά, χειρότερα σίγουρα υπάρχουν, αλλά αυτό δεν είναι λόγος για να μην αναζητάς το καλύτερο.
Αναφέρεις πολλά και διαφορετικά θέματα, αλλά αυτό που προέχει και προκύπτει, επίσης, είναι ένα: μόνο εσύ μπορείς να σώσεις τον εαυτό σου, και μόνο εσύ έχεις αυτή την ευθύνη αλλά και δυνατότητα.
Δεν χρωστάς τίποτα σε κανέναν. Δεν χρωστάς ευγνωμοσύνη στους γονείς σου επειδή σε έφεραν στη ζωή. Δεν το επέλεξες, αυτοί θέλησαν να κάνουν παιδιά, και αφού τα έκαναν, ανέλαβαν και την ευθύνη. Τους χρωστάς (αν και η λέξη δεν είναι κατάλληλη) να τους φέρεσαι ανθρώπινα και με ανθρώπινο σεβασμό επειδή είσαι άνθρωπος και είναι άνθρωποι. Το πόσο τους αγαπάς, πόσο κοντά τους είσαι, πόσο θέλεις να τους βοηθήσεις και τα λοιπά, είναι θέματα δικά σου, που έχουν σχέση και με τη συμπεριφορά τους. Είναι καλύτερο να έχει κανείς καλές σχέσεις με τους γονείς του – προφανώς – αλλά δεν είναι απλό δυστυχώς, και δεν είναι αυτονόητο για όλες τις οικογένειες. Είναι πολύ έντονη η ανάγκη όλων των παιδιών να κάνουν τους γονείς τους περήφανους, να είναι αποδεκτά, να νιώσουν ασφάλεια, αλλά μεγαλώνοντας πρέπει κανείς να πάρει τη ζωή του στα χέρια του και να αντιμετωπίσει μόνος του ό,τι κενό έχει προκύψει από το σπίτι του.
Το τι θα κάνεις δεν εξαρτάται από κανέναν άλλον, παρά από σένα. Δεν είσαι στο έλεος κανενός. Μην το πιστεύεις αυτό, αλλά και μην το χρησιμοποιείς ως δικαιολογία. Πρέπει να χαράξεις τη δική σου πορεία, χωρίς να κοιτάς τι κάνουν τα αδέρφια σου, και χωρίς να ζητάς επιβεβαίωση ή δικαίωση από τους γονείς σου. Όταν τα καταφέρεις, θα καταλάβεις καλύτερα γιατί φέρονται όπως φέρονται. Πιστεύω ότι χρειάζεσαι βοήθεια επαγγελματία, γιατί είναι πολλά τα παράπονα σου, πολλές οι σκέψεις σου, και όλα αυτά πρέπει να μπουν σιγά σιγά σε μια τάξη. Νομίζω ότι αυτό είναι το πρώτο που πρέπει να κάνεις.
__________________
3.
Λένα τι γίνεται όταν σε κάποιον αρέσει ένας φίλος του; Είμαι από την άλλη πλευρά της όχθης. Στην αρχή ξεκίνησε ένα πολύ ήπιο φλερτ (εγώ δεν είχα καταλάβει τίποτα, μου το επισήμαναν φίλες μου). Έτσι και αλλιώς δεν είναι ότι ήμαστε κολλητοί, απλά στην ίδια παρέα στη σχολή. Δεν έδινα σημασία γιατί λέω, εφόσον βλέπει ότι δεν υπάρχει ανταπόκριση θα το κάνει για να περνάει η ώρα του. Έλα μου όμως που ενώ έχει περάσει ένας χρόνος δε σταματάει, μου πιάνει μονίμως την κουβέντα σε fb-skype-email-ακόμα και μηνύματα τα οποία σπάνια απαντάω, με ακολουθεί παντού, τώρα πια δεν ξέρω τι άλλο να κάνω. Άσε που στο μάθημα με κοιτάει όλη την ώρα! Το πρόβλημα είναι πως από το τμήμα μου μόνο αυτός έχει διπλωματική σε παρόμοιο κομμάτι με εμένα οπότε ουσιαστικά μόνο με αυτόν μπορώ να συζητήσω τα της σχολής αλλά πλέον δεν μπορώ ούτε αυτό γιατί φοβάμαι μη δώσω μπερδεμένα μηνύματα. Το ξέρω ότι ακούγεται σαν να θεωρώ ότι του έχω κάνει ζημιά του κακομοίρη και ότι έχω μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μου αλλά ουσιαστικά ξέρω ότι όταν σου αρέσει κάποιος είναι πολύ εύκολο να μη δεις τα σημάδια που δε σε συμφέρει και να κρατήσεις το 1% των αλληλεπιδράσεων που μπορεί να σημαίνει οτιδήποτε. Εν τω μεταξύ σκοπεύουμε και οι δύο να συνεχίσουμε για μεταπτυχιακό οπότε θα είμαστε 5 άτομα όλα κι όλα και εκεί να δω πανηγύρια. Τι άλλο να κάνω; Έρχομαι σε δύσκολη θέση να βγαίνουμε και να τον έχω συνέχεια να με κοιτάει, αισθάνομαι πολύ άβολα, και γι αυτό πολλές φορές δεν βγαίνω με την παρέα. Καμία συμβουλή;
Να σημειώσω ότι στον τομέα σχέσεις κόβομαι με άριστα 3, και ότι οι φίλες μου έχουν λυσσάξει ότι πρέπει να του δώσω μία ευκαιρία αφού δεν παίζει κάτι άλλο, λες και ΠΡΕΠΕΙ να έχω κάτι, οπότε απ'το ολότελα καλή και η Παναγιώταινα.- Η κακιά της υπόθεσης
Στους μήνες που μεσολάβησαν μέχρι να γράψω αυτές τις γραμμές ελπίζω να το πήρε απόφαση ο άνθρωπος αυτός γιατί είναι από τις φορές που δεν έχω ιδέα τι να πω. Δεν ξέρω τι είναι το καλύτερο να κάνει κανείς! Να το αντιμετωπίσει κατά μέτωπο θα είναι χοντράδα, να μην κάνει τίποτα μπορεί να θεωρηθεί νεύμα για να συνεχιστεί η κατάσταση, πολύ δύσκολο να πει κανείς.
Για το μόνο που έχω κάποια απάντηση, είναι για τις φίλες σου. Πες τους να κοιτάνε τη δουλειά τους, και απότομα αν δεν καταλαβαίνουν. Ποιον θα βάλεις στη ζωή σου είναι μόνο δική σου δουλειά.
__________________
4.
Διαβάζω συχνά ερωτήσεις κοριτσιών για τις ερωτικές τους σχέσεις που ξεκινούν με 'έχω μία πολύ καλή σχέση', 'με αγαπάει πολύ ή τον αγαπάω πολύ', 'έχουμε τέλεια επικοινωνία', 'με φροντίζει πολύ' κλπ που στην συνέχεια καταλήγουν να περιγράφουν μία προβληματική ή κακή ερωτική σχέση.
Τί συμβαίνει και το βλέπουν τόσο ωραίο αυτό που έχουν το οποίο δεν είναι ωραίο?
Παραμυθιάζονται ηθελημένα και υπερήφανα (γιατί κάθε φορά το ξεκινούν πολύ περήφανα το θέμα με εναρκτήριες φράσεις όπως οι παραπάνω) ή η βλακεία (τους) είναι πολλή μεγάλη? μα πολλή μεγάλη! -και καθόλου μικρή
Ας μην βιαζόμαστε με τους χαρακτηρισμούς.
Ένας λόγος είναι ότι αν δεν κάνουν την σχετική εισαγωγή (υπάρχει αγάπη, επικοινωνία και τα λοιπά), πώς θα δικαιολογήσουν ότι μένουν μαζί με κάποιον που κάνει ή είναι το Α ή το Β, που είναι σίγουρα προβληματικά; Μας προλαβαίνουν στο σχόλιο που θέλουμε να κάνουμε, διαβάζοντας την ιστορία: και γιατί είσαι μαζί του;
Σίγουρα σου έχει συμβεί να εθελοτυφλείς για κάτι, δε νομίζω ότι παραξενεύεσαι τόσο πολύ. Αν παραξενεύεσαι, δεν είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου. Πολλούς τρόπους βρίσκουμε για να δικαιολογήσουμε αυτά που κάνουμε. Το να εμμένουμε στα θετικά ή να εφευρίσκουμε θετικά είναι μόνο ένα από τα άπειρα χρώματα της παλέτας.
__________________
5.
γεια και συγχαρητηρια για τις απαντησεις!! περναω γρηγορα στο θεμα μου. εχω μια αδερφη προβληματικη με φοβιες και αλλα συναφη, καθολου λειτουργικη στη καθημερινοτητα της και με χαμηλη συναισθηματιικη-κοινωνικη νοημοσυνη. εχουμε τυπικες σχεσεις αλλα εφοσον τελευταια εχω γυρισει στο πατρικο μου για λιγο δεν την αντεχω. ωρες ωρες προσπαθω να ειμαι καλη και να μου υπενθυμιζω το προβλημα της αλλα με φερνει εκτος εαυτου και καταληγουμε να ουρλιαζουμε επειδη εμενα μου φαινεται απιστευτα κακομαθημενη και ειτε θα πρεπει να μην της λεω ποτε τιποτα που με φτανει στα ορια μου ειτε αρχιζει να φωναζει οτι πιεζεται με τις παρατηρησεις. δεν ξερω πως να το χειριστω και νιωθω οτι δε θελω να υπαρχει. ντρεπομαι που το λεω και μολις περνανε καπως ηρεμες μερες και τη βλεπω σκεφτικη και στον κοσμο της νιωθω τυψεις και κανω μια καποια προσεγγιση . μετα απο λιγες μερες ομως θα καταληγουμε να τσακωνομαστε ασχημα . οι γονεις μου στενοχωριουνται πολυ για κεινη και δεν ξερω κατα ποσο εχουν αντιληφθει οτι δε μπορει να ζησει μονη της, δε μπορει να επιβιωσει. βλεπουν παραλλλα οτι εγω δεν ειμαι διατεθειμενη να κανω οτι κανουν εκεινοι μαζι της και οντως δεν ειμαι. σκεφτομαι λοιπον ποια θα ειναι η δικη μου θεση οσο οι γονεις μεγαλωνουν και γινονται πιο ανημποροι κ εκεινη δεν εχει δουλεια ουτε θα βρει θεωρω και γενικα ολα αυτα. υ.γ. παει σε γιατρο ψυχολογο και ψυχιατρο.- ματινα Μ.
Πώς θα σου φαινόταν αν σου έλεγα να πας κι εσύ σε ψυχολόγο; Ξέρω ότι δεν θα σου ακουστεί πολύ καλό. «Μα η αδερφή μου έχει το πρόβλημα! Εγώ μια χαρά είμαι, αυτή είναι που δεν μπορεί να επιβιώσει μόνη της!» Όμως εσύ βγαίνεις εκτός εαυτού, εσύ δεν μπορείς να ελέγξεις τον εαυτό σου, εσύ δεν ξέρεις πώς να την αντιμετωπίσεις. Μπορεί να ανησυχείς γι' αυτή, αλλά ΕΣΥ ανησυχείς, είναι ΔΙΚΗ ΣΟΥ η ανησυχία, είναι δική σου ευθύνη το τι αισθάνεσαι. Εσύ δεν ξέρεις πώς να το χειριστείς και εσύ σκέφτεσαι ότι μερικές φορές θα προτιμούσες να μην υπάρχει.
Βλέπεις το πρόβλημα; Είναι δικό σου. Οι άλλοι είναι ό,τι είναι. Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα γι' αυτό. Το μόνο που μπορούμε να επεξεργαστούμε είναι οι αντιδράσεις μας. Η αδερφή σου διαχειρίζεται τη δική της ζωή, κι εσύ τη δική σου. Εκείνη πάει σε ψυχολόγο και ψυχίατρο. Εσύ τι κάνεις για να διαχειριστείς τις σκέψεις και τα συναισθήματα σου;
__________________
6.
Δεν είχα ποτέ ενήλικη σχέση μέχρι τα 25 , και αντί αυτού πολλά σκαλώματα ως προς το τι ζητάω από τον άλλον κλπκλπ. με το αγόρι που είμαι μαζί τώρα και από απόσταση, πήγα διακοπές και έπιανα τον εαυτό μου να νευριάζει συνεχώς με πράγματα που έκανε / έλεγε κλπ . κάτι βέβαια που μου συμβαίνει και με φίλους που έχω να δώ καιρό. νιώθω πολλές φορές την ανάγκη να συμφωνώ με τους άλλους , αλλιώς τους υποτιμώ. πήγα να χωρίσω ακολουθώντας την λογική του 'δεν είμαι ερωτευμένη' αλλά δεν μου έβγαινε καθόλου.. μου αρέσει.. φοβάμαι τις συμβιβασμένες σχέσεις υπερβολικά. τι πάει λάθος ? ήμουν ειλικρινής , μην κράξεις γιατί είμαι εύθικτη .. ευχαριστώ εκ των προτέρων, χαζή –χριστίνα
Δεν είναι εύκολο να αποκρυπτογραφήσει κανείς τι βρίσκεται πίσω από αυτά που γράφεις, αλλά θα το επιχειρήσω. Έχεις μη ρεαλιστικές προσδοκίες από τους άλλους, ίσως επειδή μεγάλωσες με σύνδρομο πριγκίπισσας. Αυτό σε έχει κάνει να είσαι αποξενωμένη και από τον εαυτό σου, και δεν καταλαβαίνεις τι θέλεις, αλλά μόνο αυτό που πιστεύεις ότι θα έπρεπε να θέλεις, επειδή είσαι αυτή (που νομίζεις ότι είσαι) που είσαι.
Αν έχω πέσει μέσα, έστω και λίγο, σε περιμένει μεγάλη ταλαιπωρία. Ποιος σου φούσκωσε τα μυαλά, πώς πιστεύεις ότι πρέπει να είναι οι άλλοι για να είναι αρκετά καλοί, ποια νομίζεις ότι είσαι (όχι μεταφορικά, απολύτως κυριολεκτικά), είναι διάφορα εμπόδια που θα πρέπει να προσπεράσεις και μετά να γκρεμίσεις. Αν σε ενδιαφέρει, μπορείς να τα καταφέρεις, γιατί χαζή δεν είσαι, αν ήσουν δεν θα είχες καταλάβει τίποτα από όσα γράφεις.
__________________
7.
Αγαπητή Αμπα,
Είχα από μικρή έναν φίλο. Ήμασταν πάντα πολύ κοντά, με κοινό χιούμορ, πολύ καλή επικοινωνία, αλληλοκατανόηση, γενικά όλα τέλεια. Ήταν πολύ σημαντικός για εμένα μέχρι που στην ηλικία που ξεκινάμε όλοι τις βλακείες άρχισε και εμένα να μου αρέσει χωρίς όμως να του πω τίποτα. Πήγαμε τέλος πάντων διακοπές μαζί το προηγούμενο καλοκαίρι και λίγο ο ήλιος λίγο η θάλασσα λίγο οι διακοπές το κακό έγινε (η πρώτη κίνηση δική μου, αλλά είχε βάλει κι αυτός το χεράκι του για να την προκαλέσει όπως παραδέχθηκε). Και όταν λέω κακό εννοώ νύχτες πάθους με απόλυτη χημεία και ταίριασμα έχοντας όμως ξεκαθαρίσει από την αρχή ότι δεν πρόκειται να παίξει κάτι παραπάνω, περνάμε καλά για όσο διαρκέσουν οι διακοπές και that's all. Έλα όμως που μέσα στη βλακεία που με δέρνει και την αθεράπευτα ρομαντική μου φύση εγώ ήθελα κι άλλα. Και τον πιάνω και του λέω σε θέλω, περνάμε καλά ας το προχωρήσουμε. Και γυρνάει και μου λέει, με απόλυτη ωριμότητα και ευαισθησία οφείλω να παραδεχτώ, ότι βασικά μου άρεσε η σχέση που είχαμε πριν και δε θέλω να τη χαλάσω. Ωραία, ωραία. Ο καιρός περνάει, εγώ λόγω εγωισμού και περηφάνιας συνεχίζω σαν να μη συνέβη τίποτα και μάλιστα φτάνω σε ένα σημείο που έχει αρχίσει να μου περνάει ο έρωτας και τα λουλούδια και πιστεύω (όπως όλα δείχνουν) ότι μπορεί η σχέση μας όντως να συνεχίσει από εκεί που την αφήσαμε και να γυρίσουμε στα φυσιολογικά μας. Έλα όμως που αυτός είχε άλλη άποψη. Μου εξομολογείται μια μέρα μετά από ένα χρόνο σχεδόν (σε αυτό το χρόνο ούτε εγώ ούτε εκείνος κάναμε κάποια σχέση, εκείνος από επιλογή εγώ γιατί δεν έκατσε) ότι πάνω κάτω "είμαι πολύ σημαντική για εκείνον" και με θέλει και του αρέσω. Ε λέω κι εγώ το καψερό ωραία ας το ξαναπροσπαθήσουμε αφού και οι δυο θελόμαστε και έτσι κι αλλιώς όντως δεν είμαστε κάτι περαστικό ο ένας για τον άλλο. Και εκεί μου έρχεται η απάντηση βόμβα "όχι δε θέλω να χαλάσει η σχέση που έχουμε, ας μείνουμε φίλοι" με αποτέλεσμα εμένα να πέφτω σε κατάθλιψη, να κλείνομαι στον εαυτό μου και βασικά να μην θέλω να τον ξαναδώ ή να του ξαναμιλήσω και όχι επειδή δε με θέλει (που τελικά δεν ξέρω τι θέλει και τι όχι) αλλά επειδή κατάφερε να με πληγώσει για δεύτερη φορά. Και εδώ ξεκινάω τις ερωτήσεις μου. Πόσο βλάκας μπορεί να είναι ένας άνθρωπος (και δη άντρας;) Γιατί λένε ότι εμείς δεν ξέρουμε τι θέλουμε; Τι θέλει εκείνος τέλος πάντων; Πως γίνεται να φτάσουν δύο άνθρωποι που αγαπούσαν ο ένας τον άλλο στο σημείο να μην αντέχουν ο ένας τον άλλο και να πληγώνονται; Και τέλος, μέσα σε όλη τη λύπη και το θυμό μου πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται πόσο μου λείπουν όλες οι ωραίες στιγμές και η χημεία που είχαμε οπότε: μπορεί ο πόνος του να αναγκάζεσαι να διαγράφεις έναν πολύ σημαντικό για εσένα άνθρωπο να φύγει κάποια στιγμή ή μένει για πάντα ένα κενό μέσα σου;
Πλιζ απάντα γρήγορα, γιατί καιγόμαστε. Φιλιά.- elenouia
Το στερεότυπο για «τις γυναίκες που δεν ξέρουν τι θέλουν» έχει προκύψει επειδή οι γυναίκες εδώ και χιλιετίες προσπαθούν να αποφύγουν την άμεση αντιπαράθεση και έχουν μάθει να εκφράζουν αυτό που θέλουν με πλάγιους τρόπους, επειδή βρίσκονται στην αδύναμη διαπραγματευτική πλευρά και δεν θέλουν να εκνευρίσουν τον δυνατό. Επίσης, έχει προκύψει επειδή στο πατριαρχικό σύστημα οι άντρες θεωρούν δεδομένο ότι οι γυναίκες τους ανήκουν οπότε όποια απάντηση και να πάρουν (από τις γυναίκες) θεωρούν ότι η γυναικεία απάντηση είναι πάντα «ναι», ό,τι κι αν λέει.
Όμως δεν ρώτησες αυτό, εσύ έχεις τον δικό σου πόνο. Λοιπόν, με αυτόν σταματήσατε να είσαστε σκέτοι φίλοι εδώ και αρκετό καιρό. Στην προηγούμενη κατάσταση δεν μπορείτε να επιστρέψετε, επειδή ο χρόνος δεν γυρνάει πίσω. Αυτό είναι βέβαιο. Θα μπορούσατε να δημιουργήσετε μια νέα σχέση, με νέα δεδομένα, αν δεν ήταν αυτός τόσο παρτάκιας. Κρίμα όμως που είναι.
Δεν φοβάται μήπως «χαλάσει η σχέση που έχετε», αυτό που θέλει είναι να κάνετε παθιασμένο σεξ χωρίς να έχει δεσμεύσεις, γιατί θέλει να έχει τα μάτια του ανοιχτά μήπως βρει καμιά άλλη που θα του γυαλίσει. Με σένα ξέρει ότι ταιριάζει, αλλά για την ώρα δεν του φαίνεται αρκετά σημαντικό αυτό για να μείνει μαζί σου. Ή με οποιαδήποτε άλλη που ταιριάζει – αυτό τουλάχιστον, μην το πάρεις προσωπικά. Για την ώρα δεν εντυπωσιάζεται από το γεγονός ότι μπορεί να είναι φίλος με κάποια που θέλει να ρίξει στο κρεβάτι. Του φαίνεται κάπως εύκολο, επειδή του ήρθε εύκολα, και δεν διστάζει να το πετάξει στην άκρη, διότι νομίζει ότι αυτό θα του συμβαίνει συνέχεια.
Ως συνήθως, δεν μπορείς να κάνεις κάτι. Μην θρηνείς μια φιλία που έχασες, διότι δεν έχασες καμία φιλία. Δεν χρειάζεται να τον ξεγράψεις, αλλά μην περιμένεις να μεταμορφωθεί σε αυτό που ελπίζεις. Δεν θα μείνει «για πάντα ένα κενό μέσα σου», μην το δραματοποιείς, δεν χρειάζεται. Δεν πέθανε κανείς, για κοινή ανωριμότητα μιλάμε.
σχόλια