Κάνει πείνα. Σα να λέμε κάνει ζέστη, κάνει κρύο. Καιρικές συνθήκες: Πείνα.
Ζω σε μια πολύ μεγάλη επαρχιακή πόλη που θεωρείται εύπορη. Αυτό δε σημαίνει ότι η κρίση δεν έχει αγγίξει αρκετό κόσμο. Εύπορη κατά «μέσο όρο» ας πούμε. Στατιστικά. Λες και οι άνθρωποι είναι αριθμοί. Αυτό το χειμώνα που μας πέρασε είδα για πρώτη φορά κάποιους άντρες να ζητιανεύουν με μία ταμπέλα μπροστά τους που έγραφε «Πείνα». Δεν ξέρω αν είναι κόλπο που απευθύνεται στο θυμικό, αλλά το ρισκάρεις να προσπεράσεις; Έδωσα λίγα χρήματα για να βοηθήσω. Ή για να καθησυχάσω τις τύψεις μου. Πείνα. Σοκαρίστηκα και θέλησα έτσι σαν τη στρουθοκάμηλο να χώσω το κεφάλι μου στην άμμο. Η πείνα όμως δεν έφυγε.
Χθες βράδυ συνάντησα ξανά έναν εξαθλιωμένο άνδρα να ζητιανεύει στο πεζοδρόμιο με την ταμπέλα «Πείνα». Άνοιξα το σακίδιό μου και του έδωσα κάτι πιτάκια που είχα πάρει για να μοιραστώ με φίλους. Του είπα «ένα κέρασμα» και του χαμογέλασα. Μου χαμογέλασε κι εκείνος με λειψά τα μπροστινά του δόντια. Τα χέρια του ήταν γεμάτα τατουάζ, σταυρούς και ημερομηνίες. Ο Γ. Πρώην χρήστης και προσφάτως αποφυλακισμένος ψάχνει δουλειά - σε μια χώρα που η λέξη δουλειά έχει γίνει το ανέκδοτο με τον Τοτό. Και που τα αφεντικά συνήθως δε γουστάρουν και πολύ τη διαφορετικότητα. Σκέφτομαι μέσα σε τόσους που τον προσπερνούν ή από αυτούς που του δίνουν κάποια κέρματα αν του λένε και μια κουβέντα που και που ή του χαρίζουν κανα χαμόγελο. Αναρωτιέμαι πόσο καιρό άραγε έχει να του χαμογελάσει κάποιος. Αφήνουμε τα χρήματά μας και δεν κοιτάζουμε ποτέ τον ζητιάνο στα μάτια. Μάλλον επειδή ξορκίζουμε έτσι τη λύπη και το φόβο που δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει.
Άγριο πράγμα η πείνα. Και η ζητιανιά. Πεινάς για έρωτα, γίνεσαι ζητιάνος για αγκαλιές, για εμπειρίες, πεινάς για δικαιοσύνη, για χίλια δυο, προσπαθείς να χορτάσεις και όλο πεινάς. Αγριεύομαι με τον κόσμο που πεινάει. Κι είναι κι αυτοί που πεινάει το στομάχι τους. Και τούτη είναι η πιο σκληρή πείνα. Κι ας πεινάνε και για τα παραπάνω, τα θεωρούν πολυτέλεια – που δεν είναι. Πώς φτάνει άραγε κάποιος που πριν είχε μια κανονική ζωή ζητιάνος στο πεζοδρόμιο; Δεν είναι πια και δύσκολο ή απίθανο φοβάμαι για κανένα.
Θα θελα ένα υπέρλαμπρο φως να ξορκίσει όλο αυτό το σκοτάδι.
Σκατόκοσμος ρε φίλε.
σχόλια