Πρωθυπουργέ μου, Αλέξη.
Για δεύτερη φορά σήμερα το απόγευμα σε καμάρωσα να δίνεις τον όρκο της τιμής σου ενώπιον του ανώτατου άρχοντα της χώρας και ενώπιον ολόκληρου του ελληνικού λαού. Λέω σε καμάρωσα, αν και δεν ήμουν σε εκείνους που περίμεναν από εσένα θαύματα ούτε τότε ούτε και τώρα, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τα οικονομικά της χώρας. Σε καμάρωσα για ένα και μόνο λόγο, γιατί επιτέλους έχω πρωθυπουργό που δίνει πολιτικό όρκο μακριά από τη λάμψη των χρυσοκέντητων αμφίων, που ορκίζεται στην συνείδησή του και αυτό μου αρκεί πολύ περισσότερο από το να ορκιζόταν σε μιαν αυθαίρετη, φαντασιακή οντότητα, που θα τον απάλλασσε από κάθε προσωπική ευθύνη.
Αλέξη, δεν γνωριζόμαστε και δεν μπορώ να το γνωρίζω, αλλά φαντάζομαι πως όταν ήσουν μωρό, βαφτίστηκες κι εσύ κανονικά στην εκκλησία, χωρίς να ερωτηθείς, στο πλαίσιο των κοινωνικών και παραδοσιακών απαιτήσεων της εποχής. Επίσης, φαντάζομαι, πως για να δώσεις δημόσια αυτόν τον μέγιστο πολιτικό σου όρκο, κανείς δε σου ζήτησε μια υπεύθυνη δήλωση θεωρημένη από το ΚΕΠ, που να γράφει πως δεν είσαι Χριστιανός Ορθόδοξος. Αλλοίμονο. Ευτυχώς εσένα τίποτε τέτοιο δεν επιτρέπεται να σε δεσμεύει. Τίποτε τέτοιο σαν και αυτό που δεσμεύει τώρα εμένα, που ως μαθήτρια ακόμα και εν έτει 2015, καλούμαι, να κάνω μέσω του κηδεμόνα μου μια βροντερή δήλωση θρησκευτικών φρονημάτων, προκειμένου να αξιοποιήσω το δικαίωμά μου να αμυνθώ στον προσηλυτισμό του μαθήματος των Θρησκευτικών. Γιατί, εάν δεν το ξέρεις, αυτό προβλέπει η τελευταία εγκύκλιος του υπουργείου Παιδείας, για την απαλλαγή από τα θρησκευτικά, που εκδόθηκε από τον Ανδρέα Λοβέρδο –ναι, τον ίδιον που έφτιαξε το 2012 το νόμο που κατέληξε στη στοχοποίηση των οροθετικών γυναικών, θυμάσαι, έτσι;- μόλις δύο μέρες πριν έρθει η πρώτη αριστερή κυβέρνηση. Δύο μέρες, πριν μου δώσεις την πρώτη μεγάλη χαρά, τότε στην πρώτη πολιτική σου ορκωμοσία.
Είπες να τελειώνουμε με το παλιό κι εγώ –δεν στο κρύβω- σε εμπιστεύτηκα. Να τελειώνουμε, όχι τώρα, όχι αύριο, αλλά ήδη χθες! Όμως επτά μήνες αριστερή κυβέρνηση, την εγκύκλιο αυτή δεν την πείραξες. Ίσως δεν πρόλαβες. Ίσως αμέλησες. Ίσως δεν ήξερες. Για αυτό σου γράφω τώρα εγώ. Γιατί μέχρι τις 20 Σεπτέμβρη, είχες κι εσύ την αγωνία σου, αλλά κι εγώ, μη νομίζεις. Άλλαξα τάξη. Μπήκα σε πιο δύσκολα. Μεγαλώνω Αλέξη και ωριμάζω. Μεγαλώνω και σκέφτομαι. Και εγώ Αλέξη, Θρησκευτικά δε θέλω να κάνω. Τότε δε με ρωτήσανε να βαφτιστώ. Τώρα, δεν σε ρωτώ και εγώ. Σου το απαιτώ. Ρίξε μια και καλή στο χρονοντούλαπο μαζί με το παλιό και το απαρχαιωμένο. Φρόντισε να αποφοιτήσω από ένα σχολειό φιλοπρόοδο, ανεκτικό, που με σέβεται και θέλω να το σέβομαι κι εγώ. Προστάτεψε την ηθική μου και την αξιοπρέπειά μου. Οδήγησέ με σε ένα κράτος ανθρωπιστικών αρχών.
Σε ευχαριστώ και καλή τύχη! Φέτος, θα τη χρειαστώ κι εγώ!
Ρένα Βουλιώτη,
Ονειρεύτρια ενός καλύτερου κόσμου.
σχόλια