__________________
1.
αισθανομαι οτι ολο το περιβαλλον μου,ειναι ενας βουρκος που εχω παγιδευτει,& οσες παραπανω κινησεις κανω βουλιαζω ολο πιο βαθια. ποση στωικοτητα να δειξω σε μια "τοξικη" πεθερα-χηρα που αντικατεστησε τον αντρα της με τον μοναχογιο της και δικο μου αντρα, τον αντρα μου που ειναι η προσωποποιηση του ορου ¨καλος ανθρωπος¨ αλλα με διαταραχες πανικου με υποστηριξη ηρεμιστικων φαρμακων απο ψυχολογο, αναβλητικος σε σημειο εξωφρενικο, αρρωστοφοβια και τυψεις που του δημιουργει η μανα του τυπου: -κοτζαμ μαντραχαλος να παιρνεις φαρμακα και να φοβασαι δεν ντρεπεσαι?!!! - θελω να τον προστατεψω απο την μια, απο την αλλη εγω εχω φορτωθει ολες μας τις οικονομικες κινησεις, - η οικογενεια μου εχει απαιτησεις απο εμενα διοτι ο,τι και αν παει στραβα οικονομικα, εγω εχω το σθενος να το αντιμετωπισω και επρεπε να το ειχα προβλεψει γιατι ο αντρας μου δεν ειναι σε ψυχολογικη θεση και διαυγεια για τετοια θεματα!...και σαν κερασακι ηρθε και η ανακοινωση του γιατρου οτι εχουμε πολυ μικρες πιθανοτητες για τεκνοποιηση λογω του αντρα μου...παγωσα, μουδιασα, δεν εδειξα τιποτα, σταθηκα ψυχολογικα στον αντρα μου και προσπαθουσα να τον διασκεδασω κανοντας την τρελη οτι δεν τρεχει καστανο...και επανερχομαι στην αρχικη ερωτηση και συγγνωμη για το σεντονι...λες εαν μεινω ακινητη και δεν πανικοβληθω να μην με ρουφηξει ο βουρκος?αισθανομαι οτι θελω να πεταξω ενα σπιρτο πισω μου και να γινουν ολα σταχτη και να εξαφανιστω...ναι, αυτα εχει η ζωη, το ξερω αλλα ολα μαζεμενα?το θεωρεις μαζοχιστικο να τα υπομενω ολα αυτα θεωρωντας οτι θα τα ¨φτιαξω" εγω ολα ή η ζωη ειναι πολυ μικρη και να προχωρησω σε πιο υγιεις καταστασεις?- cookiedude
Η τελευταία πρόταση δεν είναι ερώτηση. Είναι δήλωση που δείχνει τι πιστεύεις, και τυχαίνει να έχει στο τέλος ερωτηματικό.
Πιστεύεις ότι λύνονται τα περισσότερα με την οριοθέτηση της πεθεράς; Πιστεύεις ότι οριοθετείται η πεθερά; Πιστεύεις ότι ήξερες πάντα ότι θα είσαι ο βράχος, αλλά δεν είχες φανταστεί πόσο δύσκολο θα είναι; Πιστεύεις ότι τελικά δεν ήξερες ότι θα ήσουν ο βράχος, και ήλπιζες να αλλάξουν τα πράγματα;
Οι ερωτήσεις αυτές έχουν απαντήσεις, αλλά νομίζω ότι οι απαντήσεις εξαρτώνται από την παρακάτω: τον άντρα σου τον σέβεσαι ή τον λυπάσαι;
Μέχρι να αποφασίσεις – αν δεν ξέρεις ακόμα τι να κάνεις, αν και νομίζω ότι έχεις πάρει τις αποφάσεις σου – δεν θα ήταν κακή ιδέα να πας κι εσύ σε έναν ψυχολόγο, αν δεν έχεις κάποιον να μιλήσεις. Αυτό που κάνεις, να δείχνεις δυνατή εξωτερικά, να παριστάνεις ότι δεν τρέχει τίποτα, ενώ μέσα σου να βουλιάζεις, δεν είναι βιώσιμη τακτική. Φθείρεσαι εξαιρετικά γρήγορα, και δημιουργείς ανειλικρινείς σχέσεις με τους άλλους. Το κίνητρο δεν αγιάζει τα μέσα – και να ξέρεις ότι όσο αγνό και να το περιγράφεις, ως ένα σημείο σου αρέσει η αίσθηση του Θεού που σου χαρίζει η συμπεριφορά σου.
__________________
2.
Αγαπητή Άμπα,
Είχα μια σχέση με έναν κατά 20 χρόνια μεγαλύτερο μου άντρα. Είναι ένας άνθρωπος που προσπαθεί να είναι σωστός σε όλα και με όλους τους ανθρώπους γύρω του και είναι πολύ υπεύθυνος με τη δουλειά του. Έχει πολλά ακόμη θετικά χαρακτηριστικά, όπως και αρνητικά, αλλά στέκομαι σε αυτά για να συνεχίσω την ιστορία μου. Ήμασταν μαζί 2 χρόνια, σχεδόν στα κρυφά. Είναι καθηγητής και επειδή εγώ ήμουν τότε 19 χρονών θεωρούσε πως θα υπάρξει πρόβλημα στη δουλειά του αν αυτό μαθευτεί στον "κύκλο" του. Χωρίσαμε, χωρίς να κόψουμε επαφή (γιατί κατά κάποιον τρόπο συνεργαζόμαστε) και ένα χρόνο μετά έμαθα πως διατηρούσε παράλληλη σχέση με μια κοπέλα σχεδόν συνομήλικη μου, με την οποία μάλλον καταλάθως μαθεύτηκε λίγο περισσότερο. Όταν μάλλον χωρίς αποτέλεσμα προσπάθησα να πάρω απαντήσεις για τα ερωτήματα μου, εκείνος μου είπε πως το έκανε από ανασφάλεια πως θα φύγω, πως θα τον βαρεθώ ή πως δε θα τον αγαπάω. Τώρα με θέλει στη ζωή του, για όσο κρατήσει και δεν τον νοιάζει αν το μάθουν όλοι γιατί λέει πως κατάλαβε πως η ευτυχία του είναι μαζί μου και πως είναι μετά από πάρα πολλά χρόνια ερωτευμένος.
Δεν ξέρω γιατί στα λέω όλα αυτα, δεν έχω και τίποτα να ρωτήσω. Τον αγαπάω, δεν ξέρω αν θα καταφέρω ποτέ να τον συγχωρήσω και δεν ξέρω αν τελικά αγαπάω τον άνθρωπο που νόμιζα πως ήξερα ή αν αυτό που πραγματικά είναι. Δεν ξέρω αν θέλω να γυρίσω, κι όταν νομίζω πως θέλω, δεν ξέρω αν είναι από εγωισμό ή επειδή όταν είμαι μαζί του νιώθω να ηρεμεί το μέσα μου. Έχεις κάναν τρόπο να μου πεις για το πώς θα καταλάβω τι θέλω πραγματικά; Μη μου πεις να μην τον βλέπω, γιατί συνεργαζόμαστε. Δε μένει εκεί η σχέση μας προφανώς, αλλά και να μη θελω καθόλου να τον δω, θα τον βλέπω 4 φορές τη βδομάδα, για έναν ακόμη χρόνο.- Γ. 22
Αυτό που μου απειλεί να μου πολτοποιήσει το μυαλό είναι το πώς γίνεται να ξέρεις ότι κάποιος σε απατούσε συστηματικά, να το μάθεις από τρίτους, και η βασική σου περιγραφή για αυτόν να είναι «προσπαθεί να είναι σωστός σε όλα και με όλους τους ανθρώπους γύρω του».
Μάλλον πρέπει να προσπαθήσει λίγο περισσότερο, ε; Είναι από αυτούς τους μαθητές; Τους «είναι έξυπνος αλλά δεν διαβάζει;»
Το άτομο αυτό είχε δύο παράλληλες σχέσεις που κρατούσε κρυφές, όχι για να μην το μάθει ο κύκλος του – συνεχίζεις σφυρίζοντας στο δρόμο της αφέλειας – αλλά για να μη μάθει η μία για την άλλη, καλό μου παιδί. Το επιχείρημα του, και είναι ανεκτίμητης αξίας, είναι: «σε απάτησα γιατί σε αγαπούσα». Τώρα που βγήκαν όλα στη φόρα κι έμεινε ρέστος, είναι πιο ερωτευμένος από ποτέ. Όποια γυρίσει πρώτη, κέρδισε το κελεπούρι!
Για να έχει αξία το «να καταλάβω τι θέλω» πρέπει πρώτα να έχεις δεχτεί τα δεδομένα, και να τα βλέπεις όπως είναι. Τι σου έκανε; Πώς εξηγήθηκε; Και πώς σου φαίνεται η εξήγηση; Άσε τις αγάπες, άσε αυτή την καημένη τη λέξη στην ησυχία της, τι άλλο θα δικαιολογήσει ο καθένας στο όνομα της; Βρες άλλη λέξη. Είναι σίγουρο ότι υπάρχει καταλληλότερη.
Είσαι άπειρη, και το εκμεταλλεύεται, και είναι πάρα πολύ εύκολο να το εκμεταλλευτεί. Όταν γίνεις 42, θα καταλάβεις πόσο απίστευτα εύκολο είναι. Είναι τόσο εύκολο, που το έκανε με δύο ταυτόχρονα. Δεν είναι επειδή είναι κάποιος γοητευτικός μάγκας. Είναι επειδή σε περνάει είκοσι χρόνια.
Αν κάνω λάθος και πρόκειται για τον παρεξηγημένο έρωτα της δεκαετίας, θα το καταλάβεις. Αλλά αν ήταν, δεν θα αναρωτιόσουν.
__________________
3.
Κάνω ιδιαίτερα μαθήματα ένα καινούριο μου μάθημα ήταν ένας κοντά στην ηλικία μου νέος τελοσπάντων. Γενικά με μία ψιλοαντικοινωνική συμπεριφορά, που δε μου δημιουργούσε ωστόσο πρόβλημα γιατί στο μάθημα συνεργαζόταν. Ωστόσο το γεγονός ότι κάποιες φορές προσπαθούσε να φτιάξει το παντελόνι του το οποίο τον πίεζε λόγω ανόρθωσης οργάνου εκ των έσω, όσο διακριτικά και αν το έκανε και όσο κι αν ξέρω ότι ήταν μια απλή αντίδραση του οργανισμού, δε μπορώ να το διαχειριστώ μέσα μου, με φέρνει σε αμήχανη θέση, αν κι εκείνη τη στιγμή δε δίνω καμία σημασία. Σκέφτηκα το ενδεχόμενο αν ήταν ωραίος θα με πείραζε; Θα με πείραζε και τότε, αν ήμουν άντρας τι θα έκανα, θα φορούσα κάτι μακρύ. Το ίδιο πράγμα βέβαια το έχω συναντήσει και σε μικρότερα αγόρια, αλλά εκεί δε νιώθω το ίδιο άβολα γιατί ξέρω ότι είναι ακόμα σε φάση προσαρμογής κι ούτε αυτά ξέρουν πως να το χειριστούν. Ύστερα από το γεγονός αυτό προβληματίστηκα και σκεφτόμουν γιατί δε μου άρεσε τόσο πολύ. Έχεις κάποια άλλη ιδέα μήπως;- από πάνω
Είναι πραγματικά απαραίτητο να αναλύσουμε γιατί δεν σου άρεσε τόσο πολύ;
Είναι;
Αν πούμε ότι είναι μια σωματική έκφραση που δεν συνηθίζεται σε δημόσιους χώρους και σε επαγγελματικές δραστηριότητες; Είναι αρκετό; Πόσο πολύ θα σου άρεσε αν άρχιζε να τρέχει η μύτη του ποτάμι; Ούτε αυτό θα μπορούσε να το ελέγξει.
Για τη συγκεκριμένη έκφραση ωστόσο, ξέρουμε ότι μπορεί να είναι ακούσια, αλλά μπορεί και να μην είναι. Δεν ξέρεις τι από τα δύο είναι. Υποθέτεις και επιλέγεις να πιστέψεις ότι συμβαίνει ακούσια. Πείθεσαι, εκατό τοις εκατό; Δε νομίζω.
__________________
4.
Πιστεύω πως η "τέλεια" (σε εισαγωγικά γιατί ποτέ δεν θα είναι τέλεια) παιδεία προκύπτει απο την καλύτερη ισσοροπία γνώσεων και εμπειριών. Δεν θεωρώ παιδευμένο άνθρωπο εκείνον που έχει διαβάσει 100 χιλιάδες βιβλία αλλά αποφεύγει να έρχεται σε επαφή με τον κόσμο, τη φύση, διαφορετικά ερεθίσματα και εμπειρίες πολύ πέρα των προτιμίσεών του, ούτε ανθρώπους που διάλεξαν το καλύτερο απλά επειδή το διάβασαν και δεν προκοκάλεσαν τους εαυτούς τους ψάχνοντας και χτίζοντάς το ή αντίθετα εκείνους που σπούδασαν το "πανεπιστήμιο της ζωής" και αρνήθηκαν να κουράσουν το μυαλό τους
διαβάζοντας και αναλύοντας το τι έμαθαν μέσα απο τις ματιές άλλων ανθρώπων.
Εσύ τι πιστεύεις;
Ρηξικέλευθη άποψη. Σε λίγο θα μάθουμε και ότι κορμί χτίζεται με ισορροπία μεταξύ άσκησης και δίαιτας.
__________________
5.
Αγαπητή μου Αμπα, μετά απο 2 χρονια εργασιακής αναζήτησης και αλλαζοντας 3 δουλειες στο αντικειμενό μου (Τει αισθητικης-Κοσμητολογιας) συνειδητοποίησα πως ενα καλό μεταπτυχιακό δεν αρκεί για να έχω μια νορμάλ δουλεια που δεν θα με φθειρει σωματικα και ψυχικα και θα χει ανθρωπινα ωραρια. Επίσης, πάνω στην έρευνα για το μαστερ, μου είπαν οι καθηγητές εμμέσως πλην σαφώς πως με πτυχίο Αισθητικης Τει δεν προκειται να γίνω δεκτη στο μεταπτυχιακό, καθώς δεν έχει αξία. Όλα αυτά σε συνδυασμό με τις δουλειές που μου προτείνουν όλοι βάσει πτυχίου που πολύ απλά είναι πωλήσεις(είτε καλλυντικών, είτε θεραπειών) με οδηγούν στην απόφαση να προσπαθήσω να αποκτήσω ένα δευτερο πτυχίο σε τομέα θετικής κατευθυνσης, ωστε να έχω πιθανότητες να αποκτησω τη μονη δουλεια που μου αρεσε πραγματικα, στο εργαστήριο καλλυντικών. Με το 2ο πτυχίο απο Αει, καλώς ή κακώς θα μπορω να ψαξω και εκτός Ελλαδας αν εδω τα βρω σκουρα. Το προβλημα μου: Μενω σε επαρχιακο χωριο εντος Αττικης, και εχω ξεκινησει καποιες διαδικασιες για τις κατατακτηριες, με πολυ δυσκολια γιατι θα ηθελα να κανω φροντιστηρια που ειναι δυστυχως μονο στην Αθηνα. Παραλληλα δουλευω σε φαρμακειο ως προωθητρια καλλυντικων με σπαστο ωραριο και 6 μερες, οποτε χρονος για Αθηνα μηδεν. Επιθυμια μου ειναι, καποια στιγμη να φυγω απο το πατρικό και να μεινω μονιμα Αθήνα. Εν τω μεταξύ οι γονείς μου δεν γνωρίζουν τα σχέδια μου για τις κατατακτήριες καθώς πιστεύω πως δεν θα το εγκρίνουν επειδη ειμαι μεγάλη (24 στα 25) και πρεπει να δουλευω για τα χρηματα και την ασφαλιση, και επειδη θεωρουν πως τα πτυχια ειναι ματαια στην Ελλαδα του 2015.Οποτε πορευομαι με το σκεπτικο πως θα στεκομαι εξ ολοκληρου στα δικά μου ποδια. Και αναρωτιέμαι τι με συμφέρει να κάνω; Να μείνω να δουλευω στο φαρμακειο κι οταν περασω να παραμεινω στο πατρικο για να μην πληρωνω νοικια ή να μετακομισω Αθηνα με οτι έχω μαζεψει, να δουλεψω όπου να ναι οσο κανω φροντιστηριο και μετα να συνδυασω σπουδες με δουλειά; Αν μείνω στο πατρικό μου δεν θα πληρώνω νοικια και φαι αλλά θα χω πολλα μεταφορικα χωρίς χρόνο για δουλειά.1000 συγνώμη για το υπερδιπλο σεντόνι, αλλά με καίει πολύ!φιλιά!- Αούα
Αούα, ακούγεσαι πολύ προκομμένο παιδί, με σχέδιο και φιλοδοξίες, και είμαι σίγουρη ότι θα πάρεις την καλύτερη δυνατή απόφαση. Δεν θέλω να αποφύγω την απάντηση, αλήθεια, αυτό πιστεύω. Και οι δύο λύσεις είναι βιώσιμες, οπότε η απάντηση εξαρτάται από το τι σου ανεβάζει περισσότερο την ψυχολογία, και η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα. Καλή τύχη σε ό,τι και αν αποφασίσεις, και ξέρω ότι θα μεγαλουργήσεις.
Αυτό που δεν ξέρω, και δεν αναλύεις καθόλου, είναι για ποιο λόγο αποκλείεται να έχεις ανθρώπινο ωράριο και μια δουλειά που δεν θα σε φθείρει σωματικά και ψυχικά με το πτυχίο που διαθέτεις ήδη. Υποψιάζομαι τι εννοείς, αλλά οι ενημερωμένες αισθητικοί για τις τάσεις της μόδας, που είναι επαγγελματίες, έχουν τρόπους, και διαθέτουν στοιχειώδη διακριτικότητα, είναι εξαιρετικά δυσεύρετο είδος. Αν διαθέτεις τα παραπάνω προσόντα, θα γίνεις ανάρπαστη με δικιά σου πελατεία, που θα μπορείς να ελέγχεις, γιατί ξέρω ότι οι πελάτισσες με τα ανωτέρω προσόντα είναι επίσης εξαιρετικά δυσεύρετο είδος. Μια ιδέα ρίχνω, και αν ήμουν στην Αττική, θα γινόμουν η πρώτη σου πελάτισσα. Εγώ λέω να ψαρέψεις πελάτισσες – και πελάτες, γιατί όχι – από το φαρμακείο, δίνοντας καρτούλες (μετά από συνεννόηση με το αφεντικό, φυσικά). Όχι για πάντα, για χρηματοδότηση μέχρι το δεύτερο πτυχίο. Μάθε τέχνη, λένε. Κάτι ξέρουν.
__________________
6.
Αγαπητή Α,μπα,
φυσικά λατρεύω τη στήλη σου - μεταφράζω ερωταπαντήσεις ενίοτε σε μία φίλη μου, η οποία λέει σταθερά ότι σε ένα ιδανικό δείπνο θα ήθελε να κάθεται ανάμεσα σε σένα και το Στίβεν Φράι (και έχει δίκιο!)
Είμαι 32, ζω και δουλεύω στη Γερμανία. Είμαι υγιής, χαρούμενος (πλέον) άνθρωπος, με μια δουλειά που μου αρέσει, καλούς φίλους και πολλά ενδιαφέροντα. Θέλω, όμως, ένα σύντροφο. Εδώ και ενάμιση χρόνο είμαι ξανά σινγκλ. Είμαι μια χαρά γυναίκα, κοινωνική και γνωρίζω εύκολα κόσμο (το προσπαθώ, άλλωστε) - στη δουλειά (δουλεύω σε μεγάλη εταιρία), μέσω φίλων, σε μία πλατφόρμα online dating, αλλά ως τώρα τίποτε το αξιοσημείωτο. Ταυτόχρονα, βέβαια, ο αριθμός των ανθρώπων που γνωρίζω και δεν είναι σε σχέση μοιάζει να μειώνεται εκθετικά. Το θέμα το βλέπω με αισιοδοξία, αλλά, ναι, είναι μερικές μέρες που με παίρνει από κάτω. Σήμερα είναι μία από αυτές τις μέρες, και έχω κολλήσει. Έχεις καμιά ιδέα;
Σ'ευχαριστώ!- George Costanza (όχι, δεν είμαι, αλλά δεν είναι φοβερός;)
Καμία ιδέα, τα κάνεις όλα σωστά. Δεν μπορείς να κάνεις κάτι περισσότερο. Έτυχε να περάσεις μια δύσκολη μέρα. Ένας χρόνος, δύο χρόνια χωρίς σχέση δεν είναι τίποτα. Θα βρεις κάποιον, μην πω κάποιους ακόμα, μην ανησυχείς καθόλου. Σου το υπόσχομαι, και παίρνω πάνω μου το ρίσκο της υπόσχεσης. Αν κάνω λάθος, έλα να με βρεις, να ζητήσεις τα ρέστα. Όχι, θα έρθω εγώ να σε βρω. Τόσο πολύ δεσμεύομαι.
__________________
7.
Αγαπητή Α,μπα,
Έχω ένα πρόβλημα: με ενοχλούν οι γύρω μου. Και δεν εννοώ οι φίλοι μου, αλλά οι άγνωστοι. Με ενοχλεί αυτός που κάνει θόρυβο μασώντας τσίχλα στο σινεμά, με ενοχλούν αυτοί που μιλάνε δυνατά μέσα στο μετρό, αυτοί που περπατάν αργά στη μέση του δρόμου, αυτοί που μιλάνε και έχουν πιάσει όλο το πεζοδρόμιο και δε σε αφήνουν να περάσεις, τέτοια πράγματα...
Θυμώνω με τον εαυτό μου που εκνευρίζεται από τέτοιες βλακείες, αλλά δεν μπορώ να το ελέγξω. (παρεμπιπτώντως, μεγάλωσα με μια μάνα "στα όρια νευρικής κρίσης")
Παρόλα αυτά δεν είμαι ποτέ αγενής με αγνώστους, αλλά πάντοτε φιλική και χαμογελαστή.
Από πού θα με συμβούλευες να ξεκινήσω, ώστε να καταφέρω να το νικήσω;
Σε ευχαριστώ!
Με εντατική θέαση του Curb your enthusiasm. Αν δεν σου περάσουν όλα, τουλάχιστον θα δεχτείς τον εαυτό σου όπως είναι.
σχόλια