__________________
1.
Αγαπητή Άμπα,
Θα μπω κατευθείαν στο θέμα. Είμαι 19 χρονών και έχω πολύ θυμό μέσα μου. Πολύ όμως. Θυμό που πολλές φορές με πνίγει. Θυμό για όλα. Για τον κόσμο, τη γη, τους ανθρώπους, την οικογένειά μου. Φυσικά ο θυμός συνοδεύεται και από άλλα αρνητικά συναισθήματα, απελπισία, μοναξιά απογοήτευση προς εμένα και προς το περιβάλλον μου. Όλα αυτά προκαλούνται από κάτι συγκεκριμένο ή απλά γεννιέσαι έτσι; Ή είναι λόγω ηλικίας; (19 χρονών) Θυμάμαι τη μαμά μου και τους φίλους μου από μικρή να μου λένε ότι είμαι πολύ σοβαρή για την ηλικία μου, ότι δεν μπορώ να σηκώνω τα βάρη του κόσμου μόνη μου. Θυμάμαι επίσης ότι εδώ και κάποια χρόνια γνωρίζω (δεν υποθέτω, ξέρω) πως η μητέρα μου απατάει τον πατέρα μου και όταν προσπάθησα να της κάνω κουβέντα αρνήθηκε τα πάντα. Θυμάμαι και ότι όταν ήμουν 12 υπέστην σεξουαλική παρενόχληση. Πράγματα που δεν έχω πει πουθενά μέχρι τώρα. Είναι αυτά αρκετά για να δημιουργήσουν τόσο αρνητισμό ή απλά είμαι έτσι; Όντως από πολύ μικρή ήμουν σοβαρή, πιο ώριμη από την ηλικία μου, πιο απόμακρη και ένιωθα υπεύθυνη για τον κόσμο. Άρα δεν φταίνε τα μεμονωμένα περιστατικά, έτσι δεν είναι; Ή φταίνε;- Θυμωμένη, μόνη
Ούτε μόνο γεννιέσαι, ούτε μόνο γίνεσαι. Γεννιέσαι με ορισμένα χαρακτηριστικά, και μετά συμβαίνουν μερικά πράγματα και επηρεάζεσαι, ή δεν σου συμβαίνουν κάποια άλλα και επηρεάζεσαι επίσης. Νομίζω ότι αυτό που θέλεις να ρωτήσεις περισσότερο είναι «είμαι καταδικασμένη να νιώθω έτσι», και αυτή είναι μια πολύ σημαντική ερώτηση, η πιο σημαντική από όλες. Η απάντηση είναι «όχι, κατηγορηματικά όχι». Δεν έχει σε αυτή τη φάση σημασία σε ποιο ποσοστό γεννήθηκες κάπως και σε ποιο διάφορα γεγονότα της ζωής σου διαμόρφωσαν τον χαρακτήρα σου. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι έχεις πολύ θυμό μέσα σου και δεν γίνεται να συνεχίσεις να νιώθεις έτσι. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι έχεις κρατήσει μέσα σου πράγματα που δεν έχεις επεξεργαστεί, κι έχουν γίνει πληγές που έχουν κακοφορμίσει και σου κάνουν κακό. Αυτό που έχει σημασία είναι να βοηθήσεις τον εαυτό σου για να διαχειριστείς τα γεγονότα και το θυμό σου και να τα μετατρέψεις σε κάτι χρήσιμο που θα σε πηγαίνει μπροστά και δεν θα σε κρατάει στάσιμη.
Είναι μεγάλη υπόθεση, δύσκολη και επίπονη, αλλά πρέπει να την κάνεις γιατί είσαι μικρή, και η ζωή που απλώνεται μπροστά σου μεγάλη, και έχεις μόνο μία. Μόνο μία! Μην την σπαταλάς, μην αφήνεις άλλο χρόνο να περάσει. Πρέπει να βρεις έναν ψυχολόγο για να ξεκινήσεις δουλειά, όσο πιο γρήγορα μπορείς.
__________________
2.
πως ξέρεις αν αξίζει να επιμένεις σε ένα κόλλημα; Για παράδειγμα, έχει δυο μήνες τώρα που γνώρισα ένα παιδί με το οποίο κάνουμε κάποια δουλειά μαζί οπότε τα λέμε αρκετά συχνά. Απλά αυτός παιδεύεται με μια δική του επιχείρηση σε άλλη πόλη έτσι δεν βλεπόμαστε τόσο συχνά όσο θα ήθελα. Μου αρέσει πάρα πολύ, ταιριάζουμε και γελάμε πολύ. όταν βρισκόμαστε το νιώθω ότι με φλερτάρει και ξέρω ότι του αρέσω. Είχε παιχτεί μια φάση μεταξύ μας αλλά μου είπε πως είναι με άλλη καιρό και το σταματήσαμε. Εγώ τί να κάνω που έχω κολλήσει; είναι κακό το ότι ελπίζω να χωρίσει και να έρθει μαζί μου; Και πώς το διαχειρίζομαι όλο αυτό;- Απελπισμένη
Δεν είναι κακό ότι ελπίζεις να χωρίσει για να έρθει μαζί σου, κακό θα ήταν αν έκανες κάτι για να βλάψεις κάποιον άλλον για να καταφέρεις να έρθει μαζί σου. Η ελπίδα δεν απαγορεύεται, τι θα κάναμε χωρίς αυτήν άλλωστε. Από την άλλη, η ελπίδα είναι το μεγαλύτερο, το τελευταίο βαρίδιο στις ζωές μας. Πόσο πιο ελεύθεροι θα ήμασταν χωρίς αυτή! Δυστυχώς, πεθαίνει τελευταία. Αλλά πεθαίνει, αφού μας εξαντλήσει, ταλαιπωρήσει, κοροϊδέψει κατάμουτρα και γελάσει με την κακομοιριά μας, όταν ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ έρθουν μαζί με τις σάλπιγγες και το ιππικό.
Οπότε προσπάθησε να μην είσαι κουφή και νομίζεις ότι οι σάλπιγγες είναι μήνυμα στο κινητό.
__________________
3.
Ο φίλος μου με έχει πληγώσει. Τον αγαπώ. Με αγαπάει. Νιώθω το παλμό της αγάπης μας, την αύρα τη σχέση μας. Είναι το μοναδικό αίσθημα για το οποίο δεν έχω αμφιβολίες. Αλλά του έχω θυμό για τα πράγματα που έκανε και με πλήγωσε. Αυτός ο θυμός βγαίνει ανά ώρες, μέρες δεν είναι συνεχόμενο. Δε μπορούμε να διανοηθούμε να ζούμε χώρια. Αλλά εγώ θέλω να τον εκδικηθώ με κάποιον τρόπο έτσι ώστε να νιώσει όπως ένιωσα εγώ αλλά την ίδια στιγμή μετανιώνω για την σκέψη μου αυτή πόσο μάλλον να το κάνω πράξη. Σπάει η καρδιά μου στην ιδέα και μόνο να τον πληγώσω. Παρολ'αυτά έχουμε πολύ ωραία σχέση μεταξύ μας. Τελικά οι γυναίκες συγχωρούμε ή μας πιάνει η τρέλα μας και κάνουμε σταδιακό μπαμ;- whattodo
Αχ, τι καλά που το πήγαινες με την προσωπική σου ιστορία και την εξειδικευμένη αντιμετώπιση. Το «εμείς οι γυναίκες» στο τέλος τι το ήθελες; Δεν θέλω να μιλάς εξ'ονόματος μου για στοιχεία του χαρακτήρα μου, όπως φαντάζομαι δεν θέλεις κι εσύ να σε καλουπώνω χωρίς να σε ξέρω.
Το ότι δεν μας λες ποια είναι «τα πράγματα» που έκανε και σε πλήγωσε από τη μία είναι εκνευριστικό για εμάς, γιατί πράγματα με πράγματα έχουν μεγάλη διαφορά, και να κάνουμε υποθέσεις είναι μάταιο. Από την άλλη, δείχνει κάτι για σένα. Δεν μπορείς ούτε να τα ξεστομίσεις; Υπάρχουν πράγματα που δεν συγχωρούνται. Υπάρχουν πράγματα που συγχωρούνται υπό προϋποθέσεις, και άλλα που άλλοι τα συγχωρούν και άλλοι όχι. Νομίζω ότι είσαι σε ασταθή συναισθηματική κατάσταση και τη μία το ξεχνάς και την άλλη θέλεις να υποφέρει γιατί δεν έχεις αποφασίσει σε ποια κατηγορία μπαίνουν «τα πράγματα» που σε πλήγωσαν, και ο λόγος που δεν έχεις αποφασίσει είναι ότι δεν ξέρεις ποια είναι τα προσωπικά σου όρια. Γι' αυτό και η ερώτηση «εμείς οι γυναίκες». Επειδή δεν έχεις κάνει την προσωπική εργασία για να ανακαλύψεις ποια είσαι, τι μπορείς να δεχτείς και υπό ποιες προϋποθέσεις, είσαι έτοιμη να αρκεστείς στα στερεότυπα. Να σου πουν άλλοι τι πρέπει να αισθάνεσαι.
Δεν θα ξεμπερδέψεις έτσι. Πρέπει να αποφασίσεις αν συγχωρούνται τα «πράγματα» ή όχι. Και αν συγχωρούνται, έκανε κάτι μετά – σχετικά με αυτά τα «πράγματα» για να αξίζει τη συγχώρεση; Δηλαδή, ζήτησε συγνώμη, επανόρθωσε, άλλαξε κάτι; Κατάλαβε τι έγινε, ή όχι; Ξεκίνα από κει, και άσε για λίγο στην άκρη τις δηλώσεις για την αγάπη. Αυτή τη στιγμή χρησιμοποιείς αυτή τη λέξη για να δικαιολογήσεις την απραξία σου. Να αγαπάς τον εαυτό σου πρώτα, αλλιώς δεν αγαπάς κανέναν.
__________________
4.
Αγαπητή Α μπα,
Συζώ με την κοπέλα μου. Πώς είναι δικαιότερο να μοιραζόμαστε τα μηνιαία έξοδα; (ενοίκιο, κοινόχρηστα, ψώνια σουπερ-μαρκετ κλπ)
About us: εγώ 35, ελεύθερος επαγγελματίας (πριν, μισθωτός για 12 χρόνια). Αυτή 22, φοιτήτρια. Αγαπιόμαστε πολύ κ ταιριάζουμε πολύ γενικώς (κ ειδικώς όσον αφορά την αντιμετώπιση κ διαχείριση του χρήματος. Παρεμπιπτόντως, κ οι δυο είμαστε της λιτής ζωής κ λίγων εξόδων, χωρίς να νιώθουμε ότι μας λείπει κάτι). Είμαστε μαζί ενάμιση χρόνο περίπου, κ στην ουσία συζούμε ήδη εδώ και μήνες. Δεν είμαστε ακόμα (;) στην φάση του ζευγαριού που έχει κοινό πορτοφόλι (αν υπάρχει τέτοια φάση).
Εναλλακτική Α: να πληρώνουμε τα πάντα μισά-μισά.
Εναλλακτική Β: να πληρώνει η καθεμιά μας ανάλογα με το μισθό της. Πχ αν εγώ βγάζω χίλια ευρώ το μήνα κ αυτή 500, εγώ να πληρώνω το διπλάσιο από αυτήν για κάθε έξοδο. Πχ αν το ενοίκιο είναι 300, εγώ να πληρώνω τα 200ευρώ και αυτή τα 100.
Εναλλακτική Γ: να πληρώνει η καθεμιά μας ανάλογα με το πόσα θα 'έπρεπε' να βγάζει στην ηλικία της / φάση ζωής της. Πχ εγώ επέλεξα να παραιτηθώ από μια δουλειά που έβγαζα 1300 το μήνα κ να κάνω κάτι που (προς το παρόν;) βγάζω 600. Αυτά τα 600 είναι λιγότερα σε σχέση με άτομα της δικής μου ηλικίας / φάσης ζωής (οι περισσότερες παλιές συμφοιτήτριες μου βγάζουν σήμερα 1000-1800 το μήνα). Η κοπέλα μου βγάζει 300ευρώ το μήνα, αλλά οι περισσότερες της ηλικίας / φάσης ζωής της βγάζουν 0. Είναι άδικο για αυτήν να πληρώνουμε με βάση το πόσα παίρνω εγώ τώρα, αφού ήταν δική μου επιλογή να αφήσω μια πιο καλοπληρωμένη δουλειά (πριν καν την γνωρίσω έγινε αυτό). Δεν θα έπρεπε να λουστεί αυτή τις συνέπειες της δικής μου πράξης. Οπότε, δεν θα έπρεπε να πληρώνουμε το κάθε έξοδο με βάση το ότι εγώ βγάζω 600 κ αυτή 300 (δηλαδή, εγώ να πληρώνω το διπλάσιο από αυτήν σε κάθε έξοδο), αλλά με βάση το ότι εγώ 'βγάζω' πχ 1200 ευρώ κ αυτή 200. Δηλαδή, σε κάθε έξοδο, εγώ να πληρώνω το 6πλάσιο από αυτήν.
Μετά από εκατέρωθεν αντεγκλήσεις (εγώ επέμενα ότι πρέπει να πληρώνω το 6πλασιο, κ αυτή ότι πρέπει να τα πληρώνουμε μισά-μισά), συμβιβαστήκαμε στο να πληρώνω εγώ το 3πλάσιο από αυτήν.
Η άποψη σου; Τι πιο δίκαιο; Κάποια άλλη επιλογή εκτός των παραπάνω; Τίποτα σχετικά αναγνώσματα περί δίκαιης μοιρασιάς;
Τα οικονομικά ενός ζευγαριού είναι αυτόνομα σύμπαντα που λειτουργούν με αυστηρά εσωτερικές διατάξεις. Δίκαιο είναι ό,τι έχετε συμφωνήσει εσείς μεταξύ σας ότι είναι δίκαιο. Κανενός άλλου η γνώμη δεν έχει θέση.
__________________
5.
λέω βλακείες, χαζομάρες δηλαδή, από ψυχολογική κούραση. ήμουν ψυχαναγκαστική και αλλοπαρμένη. λόγω ανατροφής αλλά και θανάτου μέσα στην οικογένεια, αδερφού σε τροχαίο. όταν είμαι ψύχραιμη και ήρεμη τα λέω μια χαρά. εννοώ ότι είμαι ο εαυτός μου και είμαι εντάξει με αυτό. όμως αποσταθεροποιούμαι εύκολα. θέλω να κάνω και τον κόσμο να περνάει καλά - πολύ βαθιά ριζωμένο μέσα μου- σχεδόν δεύτερη φύση, και είναι πολύ κουραστικό. Ζηλεύω άλλους ανθρώπους που δεν σπαταλούνται στους άλλους, για τους άλλους κτλ. Θα θελα πολύ να είμαι πάντα (κατά το δυνατό) ψύχραιμη και συνεπής με τον εαυτό μου. Με αυτό που είμαι με αυτό που σκέφτομαι με αυτό που θέλω. Να μη χάνω την εσωτερική μου πυξίδα για κανένα λόγο, που λες και εσύ. Γίνεται; Πώς;- έχωκάνεικόποκαιάλματα
Στην περίπτωση που παρακολουθείς το 'α μπα', αναρωτιέμαι αν έχεις διαβάσει τόσες άλλες ερωτήσεις που λένε το ίδιο πράγμα και τις αγνόησες, ή αν τις διάβασες και δεν κατάλαβες ότι μιλούν για το ίδιο πράγμα. Κάθε φορά που κάποιος λέει ότι κάτι δεν του αρέσει πάνω του, το έχει εντοπίσει, και μετά ρωτάει αν γίνεται να το αλλάξει, η απάντηση είναι η ίδια. Γίνεται. Αλλά δεν θα είναι εύκολο.
Ο άνθρωπος που θέλει να αλλάξει κάποιο χαρακτηριστικό του, πρέπει να καταλάβει με ποιο τρόπο έχει δημιουργηθεί αυτό το αντανακλαστικό που ενεργοποιείται υπό συγκεκριμένες συνθήκες. Πώς έχει προκύψει, γιατί, και όταν δημιουργήθηκε, τι στόχο είχε; Να αποτρέψει, ή να επιτρέψει τι; Για ποιο λόγο δεν λειτουργεί πια, ή δεν λειτούργησε ποτέ; Ποια είναι σύμφωνα με την τώρα λογική, η ενδεδειγμένη αντίδραση στο ίδιο ερέθισμα; Πώς θα γίνει να αντικαταστήσει την προηγούμενη, αυθόρμητη αντίδραση;
Αν δεν καταλαβαίνεις τι λέω, ή, αν καταλαβαίνεις τι λέω, αλλά δεν ξέρεις τις απαντήσεις, ή δεν ξέρεις πώς θα μπορούσες να τις βρεις, πρέπει να πας σε ειδικό για να σε καθοδηγήσει.
__________________
6.
Γεια σου Λενα.θα ηθελα τη γνωμη σου.Μετα απο τρια χρονια αρμονικης κ τρυφερης σχεσης πιανω τον εαυτο μου να φοβαται το επομενο πιο δεσμευτικο βημα,το οποιο αν και δεν εχει γινει ξεκαθαρο πλαναται στον αερα...μπορει πισω απο ολο αυτο το δισταγμο να υποβοσκει ενα χασμα διαφορετικων προσωπικοτητων?τρεμω στην ιδεα να επαναλαβω το σεναριο των χωρισμενων μου γονιων..αισθανομαι οτι ειναι αποφαση ζωης κ δε συγχωρουνται επιπολαιοτητες στο θεμα! .το ερωτημα ειναι το εξης,ειναι αυτος ο φοβος που με τραβαει πισω?η ενδομυχα χτυπαει το καμπανακι να επανεξετασω τον ανθρωπο που εχω διπλα μου γιατι δεν με καλυπτει?Νιωθω οτι προσπαθω να ισορροπησω αναμεσα σε μια αισθηση ανικανοποιητου κ σε ενα συναισθημα ευγνωμοσυνης για τον ιδιο αποδεκτη,- αναποφασιστη τριανταρα
Όλοι φοβούνται τα δεσμευτικά βήματα. Όποιος δεν το φοβάται είναι επιπόλαιος. Ο φόβος είναι καλό πράγμα. Αν δεν καταλαβαίνεις αν φοβάσαι το ρίσκο ή αν φοβάσαι ότι δεν σε καλύπτει ο υποψήφιος, περίμενε μέχρι να καταλάβεις. Αν περνάει ο καιρός και δεν καταλαβαίνεις, τότε δεν σε καλύπτει ο υποψήφιος. Το πόσος καιρός πρέπει να περάσει δεν είναι στάνταρ γιατί δεν εξαρτάται μόνο από σένα.
Δεν είναι ξεκάθαρη απάντηση αλλά έτσι είναι η ζωή. Δεν υπάρχουν βεβαιότητες.
__________________
7.
Γιατί όταν φτιάχνει κανείς μια φανταστική γλώσσα (είτε σε εμβριθές επίπεδο, είτε απλώς σε επίπεδο κάποιων φράσεων) εάν ο πληθυσμός που την μιλά είναι ειρηνικοί ψαράδες και αγρότες μιλούν κάπως έτσι: "λορι κελε αλουπου τοκιροκι αουετα", ενώ εάν είναι άγριοι πολεμιστές κάπως έτσι "ιντγκαχ ιτσκγιεχε γκμπαντκο ογκχα γκμπχντκε" ;- Ο/η
Για να φτιάξεις μια φανταστική γλώσσα πρέπει καταρχάς να την έχουν ψαρέψει την ίδια μέρα.
σχόλια