ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εφτά χρόνια πίσω. Μόνη σε μια ξένη πόλη,τυλιγμένη στις φλόγες και τα ασφυξιογόνα.Γεμάτη οργή και απόγνωση. Δίχως φίλους. Δίχως παρέα.Κανένας δεν ψιλιάστηκε πως έλειψα από το σπίτι.Ίσως γιατί κανένας δεν ήταν σπίτι. Ποτέ δεν έμαθα.Επέστρεψα με το πρωινό τραίνοσε ένα άδειο σπίτι, γύρω στις 9 το πρωί.Τα ρούχα μου, ποτισμένα σε μια μυρωδιά καμμένων απωθημένων- σαν να τα φοράω και τώρα.Ακολούθησαν αρκετές ακόμη νύχτες,όπου το έσκαγα από το παράθυρο (μα από ποιόν κρυβόμουν;)και έπαιρνα το απογευματινό δρομολόγιο για αθήνα.Κάθε πρωί έσερνα τα πόδια μου ως το κρεβάτι.Έπεφτα θεατρικά, σαν να λιποθυμώ επί σκηνήςέσβηνα για λίγες ώρες και έπειτα έτρεχανα προλάβω τις τελευταίες ώρες μαθήματος.Τα βράδια όμως, ήμουν ελεύθερη. Ανώνυμη.Αισθανόμουν πως έπρεπε να είμαι εκεί, παρούσα.Δεν σήκωσα πέτρα. Δεν έσπασα τζαμαρίες.Ήμουν δεκαπέντε ετών.Και να'μαι σήμερα, εδώ,με ένα γατί να μου ζεσταίνει τα πόδια,ελαφρώς ζαλισμένη - όχι αρκετάΠατάω πλήκτρα και εξομολογούμαι σε έναν απρόσωπο διαδικτυακό χώροανάμεσα σε ερωτευμένους και ντροπαλούς ποιητέςκαι αναρωτιέμαι... που πήγε το πάθος μου;Η γάτα του Schrödinger