Κάποτε, όταν σπούδαζα στο Λονδίνο άκουγα απορροφημένος με τ' ακουστικά τον νέο (τότε) δίσκο των Portishead, για πρώτη φορά - μόλις τον είχα αγοράσει. Περνούσα έξω απ' τα θέατρα, στη Shaftsbury Avenue με κατεύθυνση στο Σόχο, όταν από το εξωτερικό ενός μεγάλου θεάτρου, για άγνωστο λόγο, ξεκόλλησε ένα μεγάλο φωτιστικό εξωτερικού χώρου. Δεν ήταν μια λάμπα, ήταν μια μεταλλική κατασκευή που περιείχε έναν τεράστιο προβολέα.
Ξεκόλλησε χωρίς να τον πάρω φυσικά χαμπάρι. Έπεσε με δύναμη προς το έδαφος, σπάζοντας εντυπωσιακά τις πλάκες του πεζοδρομίου και δημιουργώντας ένα βαθούλωμα. Ένιωσα το αεράκι, και σαν να ξύπνησα απ' τον λήθαργο του νέου άλμπουμ των Portishead κοίταξα γύρω μου.
Για μερικά μόλις εκατοστά δεν είχε πέσει πάνω μου ο προβολέας - είχα περάσει απ' το σημείο πρόσκρουσής του μόλις μερικά εκατοστά του δευτερολέπτου νωρίτερα. Δεν είδα όμως μόνο αυτό: είδα τον κόσμο να με κοιτάει, μια εμένα και μια τον προβολέα πλάι μου, με ανοιχτό το στόμα. Κάποιοι σταυροκοπιόνταν, και θυμήθηκα την Ελλάδα. Μερικοί μου μίλησαν, ότι σαν από θαύμα σώθηκα κι ότι για νανοδευτερόλεπτα δεν με συνέθλιψε, αφήνοντάς με στον τόπο, αυτό το φως.
Ντράπηκα που με κοιτούσαν όλοι. Ένιωσα σαν να έφταιγα εγώ, ή σαν να είχα γελοιοποιηθεί, κι έτσι συνέχισα ατάραχος το δρόμο μου, και μόνο το βράδυ, λίγο πριν κοιμηθώ, ξανασκέφτηκα το συμβάν, και συνειδητοποίησα πως για πρώτη και μοναδική (;) φορά στη ζωή μου, κατάφερα να ξεγελάσω τον θάνατο.
Φαντάζομαι πως κι αυτοί που θα δείτε στο βίντεο κάπως έτσι ένιωσαν
https://www.youtube.com/watch?v=ey_qAS_4TWE
