Στο σημερινό ‘Α μπα’: ένας καλός φίλος που είναι μόνος

Ναι καλά... Τι θα πει χαλάει την ισορροπία; Με τέτοια μυαλά, ξεμένουν οι περισσότεροι από φίλους κ τους θυμούνται στα διαζύγια. Μετά έχει άδικο ο εργένης να πει "τόσα χρόνια δεν σε νοιάζει πως περναω κ τώρα θες παρέα;" Ας σοβαρευτουμε λίγο.

"χαλαει τηνισορροπια" μιας παρεας θα πει οτι δημιουργουνται στιγμες αμηχανιας οταν ολοι οι αλλοι ειναι ζευγαρια και καποιος/α ειναι single και δεν εχει παρεα... μονο εγω το εχω δει/ βιωσει αυτο δηλαδη? οποιος λεει οτι αυτο δεν συμβαινει ειτε παντα ειχε γκομενο/α η αρνειται να δει τι συμβαινει γυρω του. Δεν ξερω ποσο χρονων εισαι εσυ αλλα αυτη η κατασταση γινεται ακομη πιο αντιληπτη μετα τα 38-40. Αν φτασεις κι εσυ τα 50 σου και εισαι ακομα single και ολοι οι αλλοι εχουν οικογενεια τοτε μονο ισως αρχισεις να καταλαβαινεις γιατι μιλαμε για συντροφικοτητα και γιατι κανεις φιλος δεν μπορει να καλυψει αυτο το κενο...

Aχ, πόσο καταθλιπτική η νοοτροπία που παρουσιάζεις, ανατρίχιασα λίγο καθώς τη διάβαζα. Κατ' εμέ, έτσι σκέφτονται μόνο όσοι βλέπουν τους ανθρώπους (ίσως και τον ίδιο τον εαυτό τους απέναντι σε άλλους) ως βολικές διεξόδους των αναγκών τους ΚΑΙ ΜΟΝΟ. Από πού κι ως πού ένας άνθρωπος παύει να μπορεί να συναναστρέφεται επί ίσοις όροις και να συγχρωτίζεται όπως παλαιότερα με έναν φίλο ή μία φίλη του μόνο και μόνο επειδή κάποιος από αυτούς έκανε οικογένεια ή βρήκε ερωτικό σύντροφο; Πόσο μάλλον με μια παρέα - που οι δεσμοί είναι και χαλαρότεροι εξ΄ορισμού. Πού τα έχεις δει γραμμένα αυτά; Ξέρεις, όταν ο άνθρωπος δεν βολέυεται πια με τον/την φίλο/η του δεν είναι ποτέ επειδή οι συνθήκες της ζωής του άλλαξαν και δεν ταιριάζουν πια με εκείνες του άλλου/της άλλης (πράγμα που βεβαίως μπορεί να συμβεί και συμβαίνει συχνότατα). Όταν νιώθει αμηχανία επειδή ο/η άλλος/η δεν είναι στην ίδια "οικογενειακή" (εντός ή εκτός εισαγωγικών) κατάσταση με τη δική του, όταν αισθάνεται παραγκωνισμένος ή περιττός ή ανολοκλήρωτος ή λειψός πλέον με αποτέλεσμα να μην επιθυμεί πια την ίδιας ποιότητας φιλική σχέση/παρέα με τον/την άλλον/η δεν οφείλεται ποτέ στην οικογενειακή του κατάσταση ούτε στην έλλειψη ή προσθήκη συντρόφου για κάποιον από τους δυο. Δεν είναι ποτέ αυτός ο πραγματικός λόγος. Η ουσιαστική αιτία είναι πάντα επειδή κάποιος από τους δυο άλλαξε (και όχι οι συνθήκες)! Και ως εκ τούτου πλέον δεν θέλει αρκετά την (ίδιας ποιότητας) ανθρώπινη επαφή με το συγκεκριμένο πρόσωπο, πιθανόν δεν αντέχει πια μέσα του αυτήν την σχέση, και γι' αυτό θα επινοεί πάντα δικαιολογίες ή θα τις αρπάζει όταν του προσφέρονται έτοιμες ή θα τις χάφτει από τους άλλους αντίστοιχα - και από αφορμές για δικαιολογίες να φάνε και οι κότες ο κόσμος και η καθημερινότητα. Εάν ασφαλώς δεν έχει τη γενναιότητα ή το σθένος να ξεκαθαρίσει την θέση του με τον άλλον άνθρωπο ή να απομακρυνθεί και να ξεκόψει σαφώς μια και καλή, τέλος πάντων.Τί είναι αυτό που θα με εμποδίσει να πάω διακοπές ούσα single με ένα ζευγάρι αληθινών μου φίλων; Τί είναι αυτό που θα με εμποδίσει να καλέσω την/τον φίλη/ο μου μαζί μου για διακοπές ή οτιδήποτε άλλο κάνουν οι φίλοι ή οι παρέες ούσα εγώ ζευγάρι μαζί με τον αγαπημένο μου; TIΠΟΤΑ! Τουλάχιστον τίποτα δε με έχει εμποδίσει έως τώρα, όλα κυλούσαν υπέροχα κάθε φορά. Κανένας δεν παραπονέθηκε ποτέ. Κανένας δεν ένιωσε έξω από τα νερά του - άλλωστε, το έχω επαναλάβει κιόλας με μερικά από τα ίδια πρόσωπα (ούσα πότε στη μία κατάσταση και πότε στην άλλη). Καθώς και με ζευγάρια με παιδιά βέβαια ενώ εγώ ήμουν single.Και τώρα μην σε σοκάρω, αλλά ήμουν single όταν η καλύτερή μου φίλη με κάλεσε να τους συνοδέψω στο ταξίδι των αρραβώνων τους! Who saw that coming?! Και πήγα - και περάσαμε θαυμάσια όλοι. Επιμένανε και οι δύο μάλιστα να μείνω όσο περισσότερο γίνεται μαζί τους. Ο δε αρραβωνιαστικός της, στις δυο φορές που εγώ τους είπα από διακριτικότητα λόγω του πρόσφατου γεγονότος "Παιδιά, εγώ σήμερα λέω να την κάνω, αρκετά σας φορτώθηκα. Ξέρετε πόσο πάω την παρέα σας και πόσο σας αγαπώ, αλλά είναι το ταξίδι των αρραβώνων σας, θα θέλετε να μείνετε μόνοι όσο περισσότερο γίνεται φαντάζομαι." μου έλεγε "Είσαι με τα καλά σου; Άκου να μείνουμε μόνοι... Με την Σ. έχουμε μπροστά μας μια ζωή ολόκληρη για να μείνουμε μόνοι όσο θέλουμε!!! Τόσο πολύ χρόνο μέχρι να σιχαθούμε ο ένας τον άλλον. Τώρα διακοπάρουμε μαζί σου - δεν σε καλέσαμε λόγω καμιάς υποχρέωσης, προς Θεού - και θέλουμε την παρέα σου γιατί και εμείς περνάμε τέλεια μαζί σου. Για ποιούς μας πέρασες; Δεν σε καλέσαμε για να σε ξεφορτωθούμε.. Μας προσβάλλεις. Εκτός κι αν μας βαρέθηκες εσύ, ok εκεί αλλάζει, καμία πίεση αν είναι έτσι." και η φίλη μου ένευε καταφατικά στα λεγόμενά του γελώντας. Ούτε στιγμή δεν ένιωσα άσχημα - ούτε με αφήσανε αυτοί να νιώσω. Άλλωστε, και τίποτα δεν το προμήνυε εξαρχής - γι' αυτό και αποφάσισα να πάω in the first place.Δεν ξέρω γιατί αναφέρεσαι σε ηλικίες άνω των 38, πραγματικά δεν καταλαβαίνω τη διαφορά. Η συντροφικότητα, η φιλία, η ανθρώπινη συντροφιά ή η γκομενική αυτοδιάθεση προς πάσα προτιμητέα κατεύθυνση ορίζονται σύμφωνα με την ηλικία;;! Δεν το ήξερα, για να είμαι ειλικρινής. Πολλά στερεότυπα για την ιδιοσυγκρασία μου, αλλά κυρίως για τις αξίες μου. Δεν θα είχα ποτέ φίλους που θα σκέφτονταν έτσι πάντως - ούτε στα 20 ούτε στα 30 ούτε στα 50 ούτε στα 80 -, γιατί δεν θα με τιμούσε ιδιαίτερα όπως καταλαβαίνεις. Αγαπητή/έ speechless, η άποψή μου καθώς και η εμπειρία μου συνοψίζονται στο εξής : Πως η ηλικία των ανθρώπων έχει κάποιο νόημα μόνο όταν είναι η ηλικία που στολίζει αυτόν που την αξίζει. Όπερ εστί πως τα χρόνια του δεν τα ξοδεύει σε αφορισμούς αλλά τα ζει ωραία, περήφανα και ελεύθερα. Βεβαίως και κάλλιστα μόνος του αν έτσι επιλέγει ή αν έτσι τύχει. Μα ή με την συντροφιά ανθρώπων είτε έτσι είτε αλλιώς είτε παραλλιώς - δηλ. με όποια εκδοχή και γεύση συντροφιάς/φικότητας προτιμάει την κάθε φορά. Είτε την συντροφιά/συντροφικότητα την ορίζει ως δέσμευση ζωής με ερωτική διάσταση μέσα στο μείγμα είτε ως φιλική στοργή είτε και τα δύο ή και άλλα τόσα μαζί. Η συντροφιά των ανθρώπων κρίνεται ως τέτοια προπάντων, αυτή καθ' εαυτήν (αν σε εκφράζει, αν σε ικανοποιεί, αν σε καλύπτει πνευματικά/ψυχικά/αλλιώς). Όχι ως απόρροια μιας επίσημης κατάστασης (single, in a relationship, married, it's complicated)- αυτό έρχεται πολύ δευτερευόντως και πολύ αμφιβάλλω αν και τότε προσδίδει στην- ή αφαιρεί κάποιο νόημα από την ουσία της σχέσης.

πηρες το σχολιο μου πολυ προσωπικα, δεν ξερω για ποιο λογο...το οτι πηγες διακοπες μονη σου με ενα ζευγαρι ενω πηγαν να γιορτασουν τους αρραβωνες τους και ησασταν οι 3 σας...τι να πω. Δηλαδη αυτοι προγραμματισαν μηνα του μελιτος και ειπαν, δεν παιρνουμε και τη Ψ μαζι? Εγω προσωπικα δε θα πηγαινα, οσο καλη σχεση και να ειχα με καποιον, οσο κι αν μου ελεγαν οτι δεν τους ενοχλω. Επειδη μου προτεινουν κατι δε σημαινει οτι πρεπει και να παω και επειδη καποιος λεει οτι δεν τον ενοχλω δε σημαινει παντα οτι το εννοει κιολας. Δε ξερω τι σχεση εχετε (λειτουργειτε παντα σαν τριαδα?) η πως ειναι η σχεση αυτου του ζευγαριου μεταξυ τους (μπορει και να πληττουν) αλλα τι περιμενες να σου πει ο φιλος της κολλητης σου, μας εχεις γινει τσιμπουρι, δε μπορουμε να μπιπ, σηκω φυγε? Κανεις δε θα το πει αυτο εκτος κι αν τον φερεις στο αμην. Αυτο πρεπει να το καταλαβαινεις μονη σου. Τελος, επειδη εκανες πολυ φιλολογικη τη συζητηση, η νοοτροπια που παρουσιαζω δεν ειναι καταθλιπτικη, ειναι ρεαλιστικη. Οταν μιλαω για συντροφικοτητα δεν εννοω τη φιλια αλλα τη σχεση μεταξυ 2 ανθρωπων που εμπεριεχει ερωτικη ελξη (πες το partners, συμφωνο συμβιωσης, γαμο, ελευθερη σχεση, klp). Ο ανθρωπος ειναι κοινωνικο ον και δεν εχει ανακη μονο φιλους αλλα και συντροφο. Δυο διαφορετικα πραγματα! Το παραδειγμα που εφερα για την ηλικια των 50 αναφερεται σε ανθρωπο του περιβαλλοντος μου που ειναι single και ειναι φιλικο προσωπο της οικογενειας μου. Η οικογενεια μου θα τον καλεσει σε γιορτες, μπορει και να φανε 1-2 φορες παρεα μες τη βδομαδα αλλα δε μπορει να γινεται αυτο καθε μερα, ουτε σε καθε γιορτη ουτε καθε φορα που προγραμματιζαμε διακοπες. Και καθως ολοι πλεον εχουν παντρευτει στο κυκλο μας και καποιοι εχουν ακομη και εγγονια, πολλες φορες ο ανθρωπος αυτος ειναι μονος η με τη μητερα του, οσο ζει ακομη. Δεν ειναι επειδη τον αγνοουμε, ετυχε? επελεξε? αυτο το μονοπατι αλλα μας εχει πει οτι αν ηταν παλι νεος θα ειχε κανει τα πραγματα διαφορετικα και θα προτιμουσε να ειχε συμβιβαστει και ειναι με καποιον. Αυτος ο ανθρωπος δεν ειναι μειοψηφια, πολλοι ανθρωποι νομιζουν οτι τα πραγματα θα ειναι στη ζωη τους οπως στα 30 κι οτι τιποτα δεν αλλαζει κι οτι παντα θα εχουν ευκαιριες, αλλα δεν ειναι ετσι. Αυτα τα γραφω κυριως για τον/την ερωτων/ερωτουσα γιατι εχει καποιο δικιο να αναρρωτιεται και να ανησυχει για το φιλο τους. οποιος θελει να καταλαβει καταλαβαινει.

1) Ποτέ δεν παίρνω προσωπικά μια συζήτηση που δεν αναφέρεται στα προσωπικά μου. Και αυτή δεν αναφερόταν. Το παράδειγμα το έφερα επειδή έτυχε να έχω δικά μου ανάλογα παραδείγματα, όπως έχουμε όλοι λίγο-πολύ (βασικά αναρωτιέμαι πώς γίνεται κανείς να κάνει καλή παρέα με κάποιον/α/ιους και να ΜΗΝ έχει ανάλογα προσωπικά παραδείγματα) προκειμένου να στηρίξω την άποψή μου και να καταθέσω τη δική μου εμπειρία. Για κανέναν άλλο λόγο.2) Διαφωνώ κάθετα με την προσέγγισή σου. Ό, τι καταλαβαίνω εγώ στη σχέση μου με την παρέα μου δεν το ξέρεις εσύ εκ των προτέρων και ό, τι καταλαβαίνεις εσύ στην δική σου σχέση με την παρέα σου δεν το ξέρω εγώ εκ των προτέρων. Και το ίδιο ισχύει αντίστοιχα με όλους προς όλους τους άλλους. Υποθέσεις μπορείς να κάνεις όσες θες, κι εγώ αντίστοιχα για εσένα. Αλλά ο τρόπος που το παρουσιάζεις είναι προκατειλημμένος επειδή είναι σαφές πως δεν δέχεσαι το κατ' εμέ αυτονόητο ούτε ως πιθανότητα - ότι δηλαδή μπορεί πραγματικά η παρουσία μου να μην ενόχλησε κανέναν. Ίσως γιατί αν ενοχλούσε δεν θα με καλούσαν. Ίσως γιατί αν έπλητταν μεταξύ τους, δεν θα αποφασίζανε να συζήσουνε τελικά και μάλιστα σχεδόν απομονωμένοι από τον κύκλο τους σε ένα επαρχιακό χωριουδάκι ΑΠΟ ΕΠΙΛΟΓΗ τους και όχι από ανάγκη, μόλις επέστρεψαν από μεγάλη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, όπου επίσης συζούσαν. Ίσως γιατί αν συνθέταμε μια τριάδα στα όρια του γραφικού ή του πρωτότυπου ή πολύ περισσότερο ένα ερωτικό τρίο θα το ανέφερα ως μη-σύνηθες και άρα χρήσιμο στοιχείο του παραδείγματος - αν και το παράδειγμα τότε μάλλον θα ήταν ψιλοάσχετο με το θέμα σ' αυτήν την περίπτωση. Βλέπεις, δεν τους ξέρεις τους συγκεκριμένους ανθρώπους (εγώ την κολλητή μου τη διαβάζω ούτε καν από το βλέμμα, αλλά τηλεπαθητικά πια, επειδή έχουμε βιωματική σχέση από 4 χρονών, το ίδιο κι αυτή εμένα, και ντροπές μεταξύ μας δεν έχουμε, ευτυχώς ούτε και με τον άντρα της). Όπως δεν ξέρω και εγώ τους ανθρώπους του δικού σου κύκλου για να μπορώ να συμπεραίνω τί ακριβώς ισχύει και τί πιθανότητες έχει το ένα σενάριο και τί το άλλο για την κάθε συγκεκριμένη περίπτωση. Πολύ περισσότερο για να αποκλείω πιθανότητες!3) Βρίσκω αρκετά σημεία της σκέψης σου στερεοτυπικά, και πολύ καταθλιπτικά, για να μην πω μίζερα, όπως είναι η τοποθέτησή σου ότι επί της αρχής η ισορροπία χαλάει όταν συναναστρέφονται στενά οι δεσμευμένοι με τους singles και ότι οπωσδήποτε σε αυτές τις σχέσεις θα γεννιούνται στιγμές αμηχανίας και για τους μεν και για τους δε, οι οποίες στη βάση τους θα έχουν την διαφοροποίηση της οικογενειακής τους κατάστασης. Αυτό είναι ένα παράδειγμα δήλωσης πέρα ως πέρα αφοριστικής. Τους λόγους τους έχω εκθέσει εκτενώς στο προηγούμενο σχόλιό μου. Και εξάλλου, σου δηλώνω κατηγορηματικά από πρώτο χέρι ότι σίγουρα πάντως δεν συμβαίνει σε όλους (έχοντας βρεθεί εμπειρικά πότε στη μία κατάσταση και ποτέ στην άλλη). Αυτό από μόνο του καθιστά την αντίληψη που προβάλλεις στερεοτυπική και άρα καταθλιπτική για όσους δεν το ζουν. Χωρίς να αρνούμαι ότι φυσικά θα υπάρχουν δεσμευμένα άτομα που θα περνάνε καλύτερα με φίλους/παρέες τους που τυχαίνει να είναι επίσης δεσμευμένοι. Αντίστοιχα, singles με άλλους singles. Αλλά κάτι μου λέει ότι και αυτή η προτίμηση θα οφείλεται στην συμβατότητα των προσωπικοτήτων τους και γενικώς σε στοιχεία που τα ίδια τα άτομα θα φέρουν και θα ταιριάζουν με τα ανάλογα εκείνα των ατόμων από την παρέα τους. Ή τέλος πάντων στα κοινά στερεότυπά τους... 4) Αφενός δεν τίθεται θέμα ότι η μοναξιά βιώνεται από πλείστους όσους ανθρώπους και πως η ανάγκη για ερωτική συντροφικότητα ταλαιπωρεί ψυχικά ένα σωρό κόσμο που φέρει βαρέως την έλλειψή της καθώς ένα άτομο για κάποιους λόγους ενδέχεται να μην μπορεί να την καλύψει μέσα από άλλες συντροφιές ή καλές φιλικές/παρεΐστικες σχέσεις. Δεν είμαστε τυφλοί για να αρνηθούμε μια πραγματικότητα που βλέπουμε όλοι γύρω μας ή που μπορεί σε κάποιον βαθμό να αντιμετωπίζουμε και εμείς οι ίδιοι. Αφετέρου, δεν τίθεται θέμα ότι ο φίλος της/του αποστολέα μπορεί πράγματι να αισθάνεται έτσι ακριβώς όπως λες ότι νιώθει ο δικός σου πενηντάρης φίλος κατά δήλωσή του. Ούτε λόγος. Βεβαίως μπορεί - δεν γίνεται να αποκλείσουμε την πιθανότητα εξ΄ορισμού. Μόνο που αυτή η πιθανότητα δεν προκύπτει πουθενά από το ίδιο το γράμμα. Γι' αυτό και εγώ - όπως και η Α, μπα όπως και οι περισσότεροι σχολιαστές - δεν ανέπτυξα καθόλου αυτό το θέμα. Εκ του μη όντος, δεν θα ανοίξω να εξετάσω όλες τις δυνατές πιθανότητες, την στιγμή που η/ο αποστολέας η ίδια/ο ίδιος, που υποτίθεται ενδιαφέρεται προπάντων για τα αισθήματα και την ευημερία του φίλου της/του, δεν δίνει κανένα στοιχείο προς αυτή την κατεύθυνση, αλλά μόνο προβάλλει τους αποκλειστικά δικούς της/του συλλογισμούς (του/της αποστολέα δηλαδή) γύρω από τον εργένη φίλο της παρέας αναφορικά με μια σύντροφο και τη δημιουργία οικογένειας. Δεν μας είπε καθόλου πχ. αν ο ίδιος ο εργένης φίλος έχει εκφράσει αυτή την επιθυμία! Το βασικό δηλαδή!!! Και ΠΩΣ την έχει εκφράσει. Ή αν το έχει συζητήσει μαζί του ποτέ (αντιθέτως, αναφέρει ότι και όταν προβαίνουν σε προτάσεις γνωριμιών, εκείνος αρνείται!). Λοιπόν, τί πιο ορθολογικό εμείς να σχολιάζουμε κάθε γράμμα με βάση τα στοιχεία που παρατίθενται στο ίδιο το γράμμα; Εγώ τουλάχιστον (για να μη γενικεύω) αυτό κάνω πάντα, και δεν σκοπεύω να αλλάξω τακτική.