Περπατώ στην Έρμου, όταν ο λύκος δεν είναι εκεί. Και όμως είναι. Και όχι μόνο ένας, αλλά αρκετοί. Όλοι τους πεινασμένοι για ανασφαλείς γυναίκες. Σε ποιο σημείο είναι συγκεντρωμένοι; Σε πολλά κεντρικά σημεία στην πόλη. Εγώ συναντώ μια αγέλη στη γωνία των ΜcDonald's στην Ερμού. Αγόρια και κορίτσια που σε σταματούν για να σου κάνουν ένα «δωράκι», να τραβήξεις έναν τυχερό λαχνό, να σε φιλέψουν μια περιποίηση ομορφιάς, μια προσφορά αδυνατίσματος, να σου χαρίσουν μια μεγάλη ευκαιρία και αφού σε ψιλομπερδέψουν, να σε οδηγήσουν στο «μεγάλο θυσιαστήριο», για να σε γδάρουν και να σε εξευτελίσουν κανονικά.
Πάντα τους προσπερνώ βιαστικά και όταν ακούω αυτό το «έχετε μισό λεπτούλι;» μου ανάβουν τα λαμπάκια. Για χάρη, όμως, του ρεπορτάζ γίνομαι το τέλειο θύμα. «Έχετε μισό λεπτούλι;» μου λέει ένας νεαρός. «Και ένα και δύο» απαντώ με χαμόγελο. «Α, τότε υπέροχα, γιατί είναι η τυχερή σας μέρα. Κερδίσατε ένα τέλειο δώρο και είναι όλο δικό σας, εντελώς δωρεάν». Μου δίνει ένα χάρτινο σακουλάκι, βγάζω ένα γούρι του 2016. «Να σου μπει καλά» λέει και το γυρίζει αμέσως σε ενικό με σεξιστικό υπονοούμενο.
Γελάω αμήχανα. «Και επειδή είσαι πολύ κούκλα (ο ενικός δημιουργεί οικειότητα), σου κάνω εγώ, ο Βασίλης, προσωπικά, δώρο ένα εντελώς δωρεάν μασάζ και μια περιποίηση προσώπου αξίας 150 ευρώ». «Τι, έτσι, στα καλά καθούμενα;» λέω εγώ, κάνοντας τη δύσπιστη. «Ποιος είσαι, ο Άγιος Βασίλης;».
Συνεχίζει το ποίημα που του έχουν μάθει. «Επειδή έχεις ωραίο χαμόγελο και δεν συναντάς συχνά τέτοια χαμόγελα, κερδίζεις σήμερα την προσφορά». Γελάω με χάχανο, όπως θα έκανε αυτή με το ωραίο χαμόγελο που κερδίζει την προσφορά. «Μόνο που πρέπει να έρθεις μέχρι επάνω. Να, βλέπεις, εδώ απέναντι, δυο βήματα είναι» και μου δείχνει το αντικριστό κτίριο. «Πάμε μέχρι τον πρώτο να σφραγίσουμε την προσφορά».
Στο «να σφραγίσουμε την προσφορά» αισθάνομαι σαν κοτόπουλο που πρέπει να του βάλουν αυτή την μπλε-μοβ στάμπα. «Μα, βιάζομαι» λέω. «Δύο λεπτά θα κάνουμε, θα ανέβουμε μαζί να πούμε στην υπεύθυνη ότι είσαι η τυχερή της ημέρας και μετά να πας στις δουλειές σου, να 'χουμε κλείσει το ραντεβουδάκι, να έρθεις όποτε θες, να σε περιποιηθούμε».
«Ας είναι», γνέφω, «μόνο για πέντε λεπτά» και τον ακολουθώ. Στο ασανσέρ κι άλλα γραπωμένα θύματα. Χαμογελάμε αμήχανες. Κυρίες όλες, όχι στην πρώτη νιότη, στρουμπουλούλες, με εμφανή τα θεματάκια τους. Το κέντρο αδυνατίσματος-ομορφιάς είναι γεμάτο κόσμο. Το τηλεφωνικό κέντρο έχει πάρει φωτιά. Περιμένουμε έξω από κλειστή γυάλινη πόρτα. Ο Βασίλης με ρωτάει το ζώδιό μου. Είχε μια κοπελιά παλιά, Ταύρο, ζόρική ήταν, αυτός είναι Παρθένος. Αυτά τα μαθαίνω μέχρι να με παραδώσει ένα τέταρτο μετά στην υπεύθυνη. Με συστήνει: «Από δω η τυχερή κυρία». Με σκέφτομαι σαν γιαπωνέζικο manga, να τους καθαρίζω όλους εκεί, με το όνομα «η τυχερή κυρία», αλλά πνίγω αυτές τις σκέψεις. «Το ονοματάκι σου;» ρωτάει η άμεση Σία σε άμεσο ενικό, που τον έχει από τα παιδικά της στον αυτόματο πιλότο. «Νάσια» απαντάω, με ό,τι όνομα μου κατέβηκε για την περίσταση. Η Σία χαίρεται, γιατί Νάσια λένε την ξαδέλφη της που είναι πολύ δεμένες. Καθόμαστε αντικριστά σε πολυθρόνες. «Λοιπόν, Νάσια» με κοιτάει στα μάτια. «Ας μιλήσουμε σαν γυναίκες». Νομίζω ότι θα με ρωτήσει πότε ήταν τα τελευταία έμμηνα, άλλα με αιφνιδιάζει περισσότερο. «Είσαι ευχαριστημένη από την εμφάνισή σου;». Και πάνω στον πρώτο αιφνιδιασμό, έρχεται και δεύτερος. «Σου αρέσει αυτό που βλέπεις στο καθρέφτη;». «Άλλες μέρες ναι, άλλες όχι» λέω με αφοπλιστική ειλικρίνεια, ξεχνώντας για λίγο την περσόνα «Νάσια». «Ας σταθούμε, γλυκιά μου, στις μέρες που δεν σου αρέσει αυτό που βλέπεις. Τι δεν πάει καλά, λοιπόν; Τι θα ήθελες να αλλάξεις πάνω σου;». Το ρωτάει σιγά, μειλίχια, με εκνευριστική φωνή. «Σε γενικές γραμμές, τίποτα» λέω με την αυτοπεποίθηση της Ζιζέλ. Αλλά η Σία είναι επίμονη. «Όχι, χρυσή μου, δεν θα σταθούμε στις γενικές γραμμές. Θέλω να σκεφτείς δυνατά και να ομολογήσεις τι δεν σου αρέσει πάνω σου». «Ξέρω γω; Η μύτη μου είναι ίσως λίγο τσουληθράτη» και γυρίζω να της δείξω το αριστερό προφίλ. «Όχι, όχι, μη σταθούμε στη μύτη σου, ας πάμε στο σώμα σου. Τι δεν θα ήθελες να έχει το σώμα σου;». «Φθορά» λέω εγώ ολίγον ποιητικά. Δεν της αρέσει η απάντηση, αλλά της δίνει ένα πάτημα. «Τι έχουμε; Χαλάρωση; Κυτταρίτιδα;». Τα μάτια της ξαφνικά βγάζουν σπίθες σαν επίμονου λαγωνικού που ανακάλυψε το θήραμα. «Έ, ναι, λίγο κυτταρίτιδα μπορεί να έχω, αλλά ποια γυναίκα δεν έχει; Ακόμα και η Κέιτ Μος». «Ας σταθούμε σ' εσένα, στο δικό σου πρόβλημα. Γιατί ένα τόσο καλλίγραμμο κορίτσι να έχει κυτταρίτιδα;». Μου το λέει τόσο σοβαρά, σαν να με έπιασε να χτυπάω ηρωίνη, ενώ ήμουν η πρώτη στο μεταπτυχιακό. «Για να μη με ματιάζουν» της απαντάω. Χιούμορ μηδέν. «Βγάλε το παντελόνι σου» με προστάζει. Αυτό δεν το περίμενα. Κατεβάζει στόρια, κλειδώνει πόρτα. «Έλα, είμαστε μόνες, μην ανησυχείς, να τσεκάρω το μέγεθος του προβλήματος, την κυτταρίτιδά σου». Βγάζω το παντελόνι απρόθυμα, ξεφυσώντας σε στυλ τι τραβάμε για το ρεπορτάζ. Η Σία έρχεται προς το μέρος μου και έχει περιφέρεια που βγάζει μάτι, τριπλή από τη δική μου. Τι φταίει η δόλια; Όπως μαθαίνω, τις διαλέγουν γεματούλες για να μην κομπλάρουν τις ακόμα πιο γεματούλες που πηγαίνουν εκεί. «Ω, εσύ είσαι αδύνατη», λέει με έκπληξη, «μόνο μαρούλια τρως;». Κρυφοκαταπίνει τα γέλια της σαν να τρίβει τα χέρια ότι εδώ πέσαμε σε νευρωσική. Με τσεκάρει εξονυχιστικά σαν να είμαι αντικείμενο που θα το βγάλει σε δημοπρασία, μου λέει να γυρίσω να δει τους γλουτούς μου, κάνω στροφή, και αντί να με στολίσει με ένα ας πούμε «καλλίπυγος», βγάζει ένα ουρλιαχτό φρίκης και λέει με τρομερά σοβαρό ύφος: «Κυτταρίτιδα, στάδιο τρία».
Από εκείνη την ώρα έγινε μια άλλη Σία, αγέλαστη και συγκεκριμένη. «Μπορείς να βάλει το παντελόνι σου». Στέκεται αμίλητη, κοιτάζει κάτω. Νομίζω ότι θα μου ανακοινώσει καρκίνο σε προχωρημένο στάδιο. Μου λέει ότι η κυτταρίτιδά μου έχει προχωρήσει και στη μέσα στιβάδα. Παίρνει ένα χαρτί και μου ζωγραφίζει την υποτιθέμενη κυτταρίτιδα, που από απλό φλοιό πορτοκαλιού έχει μετατραπεί σε σοβαρή συσσώρευση λίπους. «Και, λοιπόν, γιατρέ, θα μου τους αφαιρέσετε τους γλουτούς;». Ουδέν σχόλιο. «Είσαι πολύ τυχερή», μου ξαναλέει, «που ήρθες σήμερα εδώ». Θα κάνουμε 15 θεραπείες με το επαναστατικό μηχάνημα (νομίζω το λέει «σλέντερτον»). Θα με καλύψουν με κάτι μεμβράνες και θα με βάλουν σε έναν ας πούμε φούρνο. «Θα σε δει και ο διαιτολόγος, να χάσεις 5-6 κιλά». «Μα, είμαι μόνο 44», της λέω με αγανάκτηση, γιατί καλή η Νάσια και το ρεπορτάζ, αλλά αν με φτάσουν 39 κιλά, θα με εξαφανίσουν.
Πιο κάτω είναι η ανορέξια νερβόζα» της λέω, αλλά δεν ιδρώνει το αυτί της. «Θα πας εκεί που χρειάζεται» απαντάει ακόμα πιο σοβαρά.
«Και τώρα που σε βλέπω στο φως, έχεις και ένα θεματάκι με την τριχοφυΐα σου». Τι έχω, λέει; Μου δείχνει το χέρι μου. «Ένα ξανθό χνούδι είναι μόνο» λέω και χαδεύω το σχεδόν καραφλό μου χέρι. «Όχι, θα κάνουμε λέιζερ παντού» αποφαίνεται. «Μα, δεν την πιάνει το λέιζερ την ξανθή την τρίχα». «Τα δικά μας μηχανήματα όλα τα πιάνουν». Γράφει με πάθος σε ένα χαρτί τα στάδια που θα περάσω: θα με δει διαιτολόγος, ορμονολόγος, ειδικός συνεργάτης με μια παράξενη ιδιότητα «ρυθμιστής θερμίδων και χούλα χουπ». Θα κάνω μια ολοκληρωμένη φροντίδα πρόσωπου πέντε επισκέψεων τουλάχιστον γιατί το δέρμα μου είναι θαμπό, ένα μποτοξάκι γιατί στο μεσοφρύδιο έχω ρυτίδα σκαμμένη και όλα αυτά θα στοιχίσουν 1.800 ευρώ, αλλά επειδή είναι η τυχερή μου μέρα και με συνδρομή και απεριόριστες επισκέψεις δύο χρόνια στο γυμναστήριο σήμερα όλα 1.000 ευρώ, σε στυλ «το αφεντικό τρελάθηκε». «Και μετά θα είσαι μια άλλη γυναίκα» λέει με ανακούφιση, εννοώντας ότι τελειώνει κάπου εδώ ο προσηλυτισμός μου. Νοσταλγώ ήδη την παλιά γυναίκα, πριν ανέβω σε εκείνο τον όροφο. Ούτε για ρεπορτάζ δεν τρώγεται όλο αυτό. Έχω πάθει πονοκέφαλο από τις πολλές πληροφορίες, την τεχνολογία, τα μηχανήματα, τα στάδια απώλειας του ειδικού βάρους μου, αλλά και του κέντρου βάρους μου, και του μέτρου γενικότερα. Τη ρωτάω αν έχει παυσίπονα, μα, φυσικά και έχει και είναι λογικός ο πονοκέφαλος όταν συνειδητοποιείς το μέγεθος του προβλήματος. Όμως με προτρέπει να τους βλέπω σαν φίλους μου και με μέθοδο και πρόγραμμα όλα θα φτιάξουν.
Σκέφτομαι το μέγεθος της ανθρώπινης βλακείας, το στημένο πανηγύρι της ματαιοδοξίας, αφήνω λίγο τη Νάσια και βγαίνει η Τζούλη, που δεν τη λες ακριβώς φεμινίστρια, αλλά κάποια που λυπάται τα υπνωτισμένα κορίτσια και όλη την τσίχλα που τους έχουν κολλήσει στον εγκέφαλο.
«Τώρα, σοβαρά, Σία, ποιος σας τα μαθαίνει αυτά τα γελοία λογύδρια; Ποιες γυναίκες τα χάφτουν αυτά; Πλουτίζετε από την κακομοιριά τους, ρουφάτε λαίμαργα τις ανασφάλειές τους. Γιατί τις υποτιμάτε τόσο;». Η Σία ανασκουμπώνεται. Εγώ πάλι δαγκώνω γλώσσα και με βουγιουκλακισμό το ψευτοσώζω, λέγοντας «με πεθαίνει το κεφάλι μου». «Ναι, γλυκιά μου, να μη σε κρατάμε άλλο». Η Σία έχει ψιλοσκιαχτεί από το ξέσπασμα. «Δώσε μια προκαταβολή σήμερα 200 ευρώ, που θα αφαιρεθεί από το συνολικό ποσό των 1.000 ευρώ. Αν έχεις καρτούλα, τα βάζουμε σε δοσούλες». Ωχ αμάν, έχω αλλεργία με τα υποκοριστικά, θέλω να της συνεχίσω το μπινελίκι, αλλά, όπως έλεγε ο Χάρρυ Κλυνν, κρατιέμαι. «Δεν έχω ούτε κάρτα, ούτε 200 ευρώ πάνω μου». «Ε, δώσε 150» λέει η Σία, που όπως φαίνεται έχει τελικά χιούμορ. «Μόνο ένα εικοσάρικο έχω πάνω μου». «Δώσε αυτό και να ξεκινήσουμε αίτηση για κάρτα και έλα πάλι το απόγευμα». Μου υπερτονίζει ότι μόνο για σήμερα ισχύει αυτή η τιμή και αυτό γιατί είναι η τυχερή μου μέρα και κέρδισα την προσφορά που την κερδίζει μία στις 1.000 γυναίκες.
Είμαι πράγματι στο στόμα του λύκου. Το ρεπορτάζ έχει ολοκληρωθεί. Εδώ μιλάμε για οργανωμένο έγκλημα, σε πιάνουν απ' όπου μπορούν, ακόμα και το νερό το πιάνουν, που δεν έχει άκρες. «Λοιπόν, Σία», της λέω, «έφυγα». «Όχι, πρέπει κάτι να δώσεις» λέει και με πιάνει από το χέρι μου (αυτό με την υποτιθέμενη τριχοφυΐα). Ναι, όπως το γράφω, με ψιλοτραβάει. «Δεν δίνω τίποτα» λέω τσαμπουκαλεμένα. Έχω επιστρέψει στον κανονικό μου εαυτό και το μάτι μου έχει γυρίσει. Και τότε συνέβη το καταπληκτικό: μου λέει «μια στιγμούλα μόνο, περίμενε». Κλείνει τη γυάλινη πόρτα και τσιρίζει «Γιώργοοοο, Γιώργοοοο, ας μου φωνάξει, ρε παιδιά, κάποιος τον Γιώργο». Της φωνάζουν τον Γιώργο και ακούω επί λέξει, τύπου ψιθυριστά: «Είναι μέσα ψημένη, θέλει όμως ξαφνικά να φύγει». Και μπαίνει ο Γιώργος. Και απολαύστε τη συνέχεια, όλη δικιά σας.
Σκάει ο ωραίος Γιώργος. Μου κάνει χειραψία, από αυτές με την υγρασία στις παλάμες από παραπανίσιο άγχος. Έχει, όμως, μια σιγουριά ότι κάνει εντύπωση και εφέ στις γυναίκες. «Σία», λέει με βαθιά φωνή σε στυλ Πρέκας στο Ψυχή και Σάρκα, «δεν θα μου συστήσεις την κυρία;». Σας ορκίζομαι στον θεό του macbook air μου (που γράφω) ότι μου έκανε χειροφίλημα. «Νάσια, τι ωραίο όνομα για μια τόσο ωραία κύρια». Γιώργος Απαυτόπουλος συστήνεται, «αλλά ας μιλάμε στον ενικό». «Αλίμονο» λέω εγώ. «Σία, άφησέ με μόνο με τη γλυκιά Νάσια». Η Σία φεύγει και σαν σκυταλοδρομία τού αφήνει τις σημειώσεις της. Κλείνει πίσω η πόρτα και με ρωτάει αν πίνω κάτι. «Μα, καλά, δεν έχουν φέρει έναν καφέ;» το πρωτοπαλίκαρο εκνευρίζεται. Του λέω ότι δεν θέλω. «Νερό, γλυκιά μου, νερό, ό,τι θέλει η μπέλα Νάσια». Αρχικά νόμιζα ότι δεν άκουσα καλά, άλλα με είπε «μπέλα» δεκάδες φορές. «Λοιπόν, τι έχουμε εδώ;» κάνει και κοιτάει το βιογραφικό μου, δηλαδή τις σημειώσεις της Σίας. Γελάει δυνατά. Γελάει και λέει: «Ας γελάσω. Μα, τι γράφει εδώ η Σία, μπορούμε να κάνουμε το άγαλμα πιο τέλειο; Είσαι από μόνη σου»... «μπιμπελό» προσθέτω εγώ. «Ακριβώς, γλυκιά μου, ένα μπιμπελό. Εγώ θέλω απλώς να σε σμιλέψω, να κάνω το τέλειο, αριστούργημα». Ναι, τέτοια έλεγε, εμετικά. Σίγουρα, μαζί με το ταχύρρυθμο σεμινάριο πλύσης εγκεφάλου στις γυναίκες, τον συμβούλεψαν να διαβάσει και λίγο Μπάρμπαρα Κάρτλαντ, γιατί σε αυτό το πόστο χωρίς Άρλεκιν δεν πας.
Μην το πάθεις σαν τον Χαλεπά», του λέω, «και δεν φτάνει το μάρμαρο να τεντώσω πόδι». Δεν το πιάνει όμως, όχι ότι το περίμενα. Συνεχίζει τα δικά του. «Σκοπός μου είναι να κάνω το καλό καλύτερο» μιλάει πάντα σε πρώτο πρόσωπο. Του φέρνουν το φρέντο του, μου λέει «εβίβα, μπέλα», τσουγκρίζουμε καφέ με νερό, υπάρχει μια τύπου ευθυμία στην ατμόσφαιρα. «Άκου κυτταρίτιδα» λέει σαν να του έκαψαν και τον δικό του εγκέφαλο. «Παντελόνι δεν ξαναβγάζω» τον κοιτάω συφιλιασμένα. «Όχι, προς Θεού. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι είσαι πράγματι τυχερή που ήρθες σήμερα. Θα κάνουμε κάποιες θεραπείες σύσφιξης, τη γυμναστικούλα μας, τα μποτοξάκια μας, λίγο υαλουρονικούλι, γιατί ο χρόνος τρέχει, μπέλα μου, τρέχει, κι εμείς τον σταματάμε. Θα κάνουμε και την αποτριχωσούλα μας, να μην έχεις στο μυαλό σου ξυραφάκια και έννοιες και είμαστε εντάξει. Ούτε κυτταρίτιδες, ούτε σλέντερτον, ούτε ταλαιπωρίες. Αυτά είναι για τις άλλες, εσύ είσαι γυναίκα-δυναμίτης. Και επειδή νομίζω ότι κατάλαβες από το πρώτο λεπτό ότι υπήρξε ανάμεσά μας χημεία και είναι η τυχερή σου μέρα (σκέψου τις άτυχες), από τα 1.000 ευρώ, μόνο για σένα, σήμερα, 500». Μου το λέει σιγά, και μου λέει και ότι θα 'ναι το μυστικό μας, θα το ξέρουμε μόνο εκείνος κι εγώ. Κλείνει μάτι και με κοιτάει από πάνω προς τα κάτω. «Μπέλα, είσαι πολύ ωραία γυναίκα, θα σ' το έχουν πει φαντάζομαι. Δεν έρχονται κάθε μέρα εδώ τέτοιες γυναίκες». Κάθεται στην πολυθρόνα σαν να βουλιάζει, χαλαρώνει και ανοίγει και ένα κουμπί στο πουκάμισό του. Μοιάζει να χαλαρώνει πραγματικά, ρουφάει τον καφέ και μου εξομολογείται: «Όλο κάτι χοντρές, κουρασμένες νοικοκυρές έρχονται, που έχουν βαρεθεί τη ζωή τους και είναι απελπισμένες». «Κι εσύ τους δίνεις νόημα;». «Να σου πω την αλήθεια, με έναν τρόπο τις βοηθάω να βρουν το νόημα» εδώ μου κλείνει το μάτι. «Δηλαδή, τους πουλάς και λίγο έρωτα, να έχουν κίνητρο να έρχονται». «Όλοι ένα κίνητρο ψάχνουμε, βρε μπέλα» μου λέει και με ρίχνει σε υπαρξιακό προβληματισμό. Θέλω να του πω ότι αν το προχωρήσει, μπορεί να το γυρίσει και στο ζιγκολίκι, αλλά δεν μου πέφτει και λόγος. «Δεσμευμένη;» ρωτάει.
Και εκεί καταλαβαίνω ότι έχω βάλει οριστική τελεία και παύλα στο ρεπορτάζ και ό,τι άλλο μόνο περιττό θα είναι. «Γιώργο, θα φύγω και θα ξανάρθω αν είναι, δεν κρατάω και λεφτά πάνω μου». Ο Γιώργος αλλάζει χρώματα, πρασινίζει σαν τον εξορκιστή, φοβάμαι ότι θα του φύγει ρουκέτα πράσινος εμετός. «Πού πας; Πού θα πας; Πρέπει τώρα να κλείσουμε την προσφορά». Ανασκουμπώνεται, κλείνει το πουκάμισο που άνοιξε πριν, γυρνάει στα ποσοστά που ίσως πάρει από μένα και θα τα χάσει. «Τέτοια προσφορά δεν ξανάγινε, δώσε 200 ευρώ τουλάχιστον». Ξανά-μανά τα ίδια. «Δεν έχω». «Δώσε 100, ό,τι έχεις». «Τα 'παμε και με τη Σία αυτά, έφυγα απ' το σπίτι με ένα εικοσάρικο».
Μου τονίζει ότι είναι σοβαρό, ότι αν δεν πάω μέχρι το απόγευμα, τα χάνω όλα και δεν θα ισχύει η προσφορά. Χάνω και το δωρεάν μασάζ του Βασίλη για το ωραίο μου χαμόγελο και την περιποίηση προσώπου και όλα τα αβαντάζ που μου προσφέρανε τόσο γενναιόδωρα. «Καλά, θα το σκεφτώ». «Όχι, δεν έχεις να σκεφτείς τίποτα». Αρχίζει και με πιέζει ασφυκτικά: «Άφησε ό,τι έχεις, έστω και 10 ευρώ». Κάνει σαν τζάνκι στην Ομόνοια. «Άφησε ταυτότητα, κυρίως αυτό, και όταν φέρεις τα χρήματα ή σου βγάλουμε την κάρτα, την παίρνεις». «Τι λες, ρε Γιώργο, πας καλά;» αντιδράω. «Μην το κλοτσάς, ρε μπέλα, μη» κάνει με απογοήτευση και λίγο πόνο, σαν να 'φαγε κλοτσιά στο καλάμι, «μην το χαλάς όλο αυτό. Δεν το βλέπεις, δεν γίνεται κάθε μέρα αυτό». «Ποιο;» ρωτάω έντρομη. «Να δεις έναν άνθρωπο και να υπάρχει χημεία». Μένω εμβρόντητη από όλη αυτή την πίεση, την κακή ερμηνεία, τον γκροτέσκο ερωτισμό. «Δώσε μου τουλάχιστον το κινητό σου», λέει ξέπνοα, «μήπως σου κρατήσω την προσφορά ανοιχτή για δυο-τρεις μέρες». Του δίνω άλλο νούμερο. Τότε λέει «κάτσε να κάνω αναπάντητη» και αιφνιδιάζομαι σε σημείου πανικού. Μια που το λέει και πάει να σχηματίσει τον αριθμό και μια που ανοίγω τη γυάλινη πόρτα και πετάγομαι έξω τρέχοντας. «Μπέλα, έεεελα» φωνάζει σαν τον Φούντα που φώναζε τη Στέλλα κι εγώ έχω γίνει άφαντη, έτσι όπως ήθελαν να με αφανίσουν με τα πέντε-έξι κιλά που θα έχανα. Τρέχω από τη σκάλα και νιώθω πραγματικά ότι ξέφυγα από το στόμα του λύκου.
Κορίτσια και αγόρια προσοχή, η ματαιοδοξία βλάπτει σοβαρά τη συνείδηση, την υγεία και καλλιεργεί αυτούς τους παράδοξους τόπους όπου κάποιοι κονομάνε χοντρά από τη βλακεία μας.
Tι πρέπει να προσέχουν οι καταναλωτές όταν αγοράζουν προγράμματα παροχής υπηρεσιών γυμναστικής, αισθητικής, αδυνατίσματος 'η ιατρικής φύσης, σύμφωνα με τον συνήγορο του καταναλωτή:
— Να μην εξοφλούν το κόστος του προγράμματος προκαταβολικά, ακόμη και αν εμφανίζεται ως προσφορά ή συνοδεύεται με δώρα.
— Να επιβεβαιώνουν την ιδιότητα του προσώπου που πραγματοποιεί τις θεραπείες (π.χ. για θεραπεία από γιατρό: όνομα και ιδιότητα γιατρού).
— Να υπογράφουν δελτία παραγγελίας με τους όρους που συμφωνήθηκαν (ιδίως τον τρόπο και τον χρόνο παροχής των υπηρεσιών και ανάλυση της αξίας της κάθε μεμονωμένης υπηρεσίας και το είδος της).
— Να ζητούν αντίγραφα των συμβάσεων που υπογράφουν. Οι συμβάσεις πρέπει να αναφέρουν τα πλήρη στοιχεία της εταιρείας (επωνυμία, διακριτικό τίτλο, διεύθυνση, τηλέφωνο, αριθμό άδειας λειτουργίας της επιχείρησης, ΑΦΜ και ΔΟΥ).
— Να ζητούν και να κρατούν τις αποδείξεις για τις υπηρεσίες που τους παρέχονται, με αναφορά της θεραπείας που κάνουν κάθε φορά.
— Να ενημερώνουν άμεσα την τράπεζα (εγγράφως) σε περίπτωση ακύρωσης της συμβάσεως με τη μονάδα αδυνατίσματος, εφόσον η πληρωμή έχει γίνει με πιστωτική κάρτα, για να τους επιστραφούν τα χρήματά τους για τις υπηρεσίες που δεν έχουν παρασχεθεί.
— Να αποχωρούν από το ινστιτούτο αισθητικής αν αισθανθούν ψυχολογική παρενόχληση ή πίεση.
— Να μην κάνουν χρήση σκευασμάτων, αν δεν ελέγξουν γνωστοποίηση ΕΟΦ.
— Ο καταναλωτή μπορεί να υπαναχωρήσει από τη σύμβαση χωρίς καμία αιτιολογία μέσα σε 30 ημέρες από τη σύναψή της, με αποστολή γραπτής ειδοποίησης προς το ινστιτούτο.
— Δικαιούται, επίσης, να καταγγείλει οποτεδήποτε τη σύμβαση και να αποδεσμευθεί από αυτή, οπότε θα αφαιρεθεί η αξία των υπηρεσιών που του έχουν ήδη παρασχεθεί και θα του αποδοθεί το υπόλοιπο, αν και η εταιρεία δικαιούται να παρακρατήσει ποσοστό 2,5% του υπολοίπου αυτού.
— Ο Συνήγορος του Καταναλωτή, τα τελευταία χρόνια, έχει στείλει στον εισαγγελέα 44 υποθέσεις που αφορούν ινστιτούτα αισθητικής (ιδίως για παράνομη άσκηση επαγγέλματος, απάτη, σωματικές βλάβες από αμέλεια κ.λπ). Πρόσφατα άρχισε και η συνεργασία μας με τον Ιατρικό Σύλλογο Αθηνών για καταγγελίες που αφορούν ιατρούς που εργάζονται ή συνεργάζονται με μονάδες αδυνατίσματος.
