__________________
1.
Θα θέσω όσο πιο απλά μπορώ την ερώτηση μου αφού πρώτα σας πω 2-3 βασικά στοιχεία: Είμαι 35, σε σχέση με εναν εξαιρετικό άνθρωπο εδώ και 15 χρόνια, τον τελευταίο χρόνο παντρεμένοι. Από μικρή ήξερα και έλεγα ότι δε θέλω παιδιά. Το έχω δηλώσει και στον σύντροφό μου από την αρχή της σχέσης μας. Τον τελευταίο καιρό τριγυρίζει στο μυαλό μου ένα 'μήπως;" Μήπως είναι λάθος η άποψη μου πως δε χρειάζεται παιδιά μια γυναίκα για να νιώσει ολοκληρωμένη?
Η ερώτηση: Πότε και πως μπορεί να είναι σίγουρη μια γυναίκα ότι πράγματι θέλει παιδιά?
Bonus ερώτηση: Σε ένα τόσο σημαντικό θέμα, πόσο εύκολα αλλάζει γνώμη ο άνθρωπος και πότε είναι πραγματική αλλαγή και όχι το κλασικό ''παρασύρομαι/επηρεάζομαι από τη συμπεριφορά των γύρω μου'';- Απορημένη 35άρα...
Αγαπητή 35άρα.
Άλλαξες γνώμη, ή είσαι στην διαδικασία του να αλλάξεις γνώμη. Δεν είναι τόσο ανεξήγητο, ή τόσο πρωτόγνωρο πράγμα στη ζωή ενός ανθρώπου. Αλλάζουμε γνώμη συνέχεια, και κάποιες φορές μπορεί να είναι για πολύ σημαντικά ζητήματα. Δεν είναι δείγμα κάποιας ανισορροπίας. Μπορεί να είναι δείγμα αναποφασιστικότητας, αλλά μπορεί κάλλιστα να είναι αποτέλεσμα ωριμότητας, ή πολύ απλά, μπορεί να προκύπτει μετά από αλλαγή των δεδομένων. Για μένα η εμμονή σε μια άποψη είναι περισσότερο προβληματική. Η ζωή είναι ένα ποτάμι, και είναι κακή ιδέα να κολυμπάμε συνέχεια ανάποδα, ή να καθόμαστε στα στάσιμα νερά για περισσότερη ασφάλεια.
Μια γυναίκα –γενικώς- δεν χρειάζεται παιδιά για να νιώσει ολοκληρωμένη, αλλά μια άλλη γυναίκα – γενικώς – μπορεί να θέλει οπωσδήποτε να κάνει παιδιά για να νιώσει ολοκληρωμένη. Το τι κάνεις εσύ, και τι θέλεις να κάνεις εσύ, δεν είναι μέτρο σύγκρισης για τον όρο «γυναίκα». Δεν παλεύουμε για να αποδείξουμε ότι μια γυναίκα δεν χρειάζεται παιδιά για να νιώσει ολοκληρωμένη. Παλεύουμε για το δικαίωμα κάθε γυναίκας να ολοκληρώνεται όπως γουστάρει, χωρίς κοινωνικές πιέσεις. Αν αυτό σημαίνει ότι δεν θέλει παιδιά, με γεια της και χαρά της. Δεν θα στιγματίσουμε όμως τις γυναίκες που κάνουν μεγάλες προσπάθειες για να αποκτήσουν παιδιά. Είναι επίσης δικαίωμά τους. Live and let live.
Για την ερώτηση τώρα: όταν είσαι σίγουρη, θα το καταλάβεις, αλλά από την άλλη, αν περιμένεις να νιώσεις απολύτως σίγουρη, μπορεί και να μην συμβεί ποτέ. Είναι πολύ δύσκολοι, αν όχι αδύνατο, να ξεχωρίσεις κατά πόσο θέλεις κάτι και κατά πόσο επηρεάζεσαι από την κοινωνία που σε περιβάλλει, επειδή είναι αδύνατο να ξεχωρίσεις τον εαυτό σου από το περιβάλλον σου: υπάρχεις εξαιτίας του περιβάλλοντός σου, και είσαι προϊόν του. Νομίζω θα διευκολυνθείς αν σταματήσεις να εκπλήσσεσαι τόσο πολύ που αλλάζεις γνώμη για κάτι που ξέρεις πολύ καλά ότι έχει ημερομηνία λήξης.
__________________
2.
Χαιρετώ!
Εδώ και κάποιους μήνες είμαι το τρίτο πρόσωπο σε μια σχέση, οπότε εκ των πραγμάτων έχω έρθει πιο κοντά στον μικρόκοσμό της (όπως λες κι εσύ). Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι το εξής: Είναι αρκετά χρόνια μαζί και θέλουν να παραμείνουν έτσι (δεν υπάρχουν σκέψεις για χωρισμό δηλαδή), έχουν σεξουαλικές συνευρέσεις με τρίτα άτομα μαζί τα τελευταία χρόνια και επιπλέον κατά καιρούς έχουν απατήσει ο ένας τον άλλο. Ορισμένα από αυτά τα περαστικά έχουν έρθει στην επιφάνεια. Παρόλα αυτά η συζήτηση για ανοιχτή σχέση είναι άκαρπη όταν γίνεται, ενώ φαίνεται ότι αυτό θέλουν. Αναρωτιέμαι λοιπόν, γιατί είναι δύσκολο να κάνουν αυτό το βήμα; Κατά τη γνώμη που προφανώς μπορεί να είναι λάθος, οι προϋποθέσεις υπάρχουν. Δώσε κι εσύ τη δική σου οπτική στο θέμα- viklig
Η πιο προφανής εξήγηση είναι ότι δυσκολεύονται να παραδεχτούν ότι δεν είναι όπως «οι άλλοι», οι «κανονικοί», δηλαδή πρόκειται για μια μορφή συντηρητισμού. Μπορείς να είσαι πρώτος στα τρίο αλλά να είσαι συντηρητικός, δε νομίζω ότι χρειάζεται να επιχειρηματολογήσω γι' αυτό. Καλύτερα να αναρωτηθείς όμως γιατί σε απασχολεί εσένα, γιατί αν περιμένεις να γίνει αυτό προκειμένου να μην είσαι το τρίτο πρόσωπο, έχεις μπλέξει περισσότερο από όσο πιστεύεις.
__________________
3.
Καμιά φορά σε διαβάζω , και λέω "μμ σ'αυτό έχει δίκιο δεν το είχα σκεφτεί" , κι αυτό το ευχάριστο ξάφνιασμα που δοκιμάζω διαβάζοντας κάποιες από τις απαντήσεις σου είναι αυτό που ψάχνω στη ζωή μου γενικότερα. Γ ι' αυτό διαβάζω λογοτεχνία, αυτό ψάχνω όταν επικοινωνώ με τους γύρω μου. Αυτή την πηγαία χαρά που νιώθεις όταν συναντάς κάτι αληθινό. Ωστόσο ρε γαμώτο πολλές φορές, με απογοητεύεις. Φέρεσαι μέσα απ' το λόγο σου ψυχρά, η λογική σου είναι τόσο αποστειρωμένη που καταντάει ανήθικη. Οι συμβουλές δεν απευθύνονται σε αυτούς που σε ρωτάνε, ο άλλος σπάνια παρεμβάλλεται. Το ύφος που χρησιμοποιείς κάθε άλλο παρά συμβουλευτικό είναι, τις περισσότερες φορές βγάζεις λόγο. Απορώ πως οι αναγνώστες σου δεν απογοητεύονται όταν βλέπουν, τουλάχιστον σίγουρα νιώθουν τον τρόπο που μεταχειρίζεσαι τα πλέον προσωπικά τους θέματα καθ' ότι σ' αγαπούν. Και μια ερώτηση: Θεωρείς ότι έχεις ψυχαναλυθεί αρκετά; Κι αν ναι, αυτό σημαίνει πως ανακάλυψες το άγιο δισκοπότηρο?- ΚΑΤΑ Τ' ΑΛΛΑ άι αμ εν άρτιστ
Θα επικεντρωθώ στη λέξη «απογοήτευση» που διέπει την ερώτηση και εμφανίζεται δύο φορές.
Για να μην απογοητεύεσαι, πρέπει να μάθεις να προσαρμόζεις τις προσδοκίες σου σύμφωνα με τα δεδομένα.
Μην περιμένεις τόσα πολλά από μένα, και θα είσαι μια χαρά.
Η συμβουλή είναι πασπαρτού για όλες τις απογοητεύσεις της ζωής σου.
ΥΓ. Ο χαρακτηρισμός «ανήθικη λογική» πιστεύω ότι ξεπερνάει κατά πολύ αυτό που ήθελες να πεις, αρνούμαι να τον σχολιάσω περισσότερο.
__________________
4.
Γεια σου Α, μπα.
Σου έχω ξαναστείλει ερωτήσεις κατά το παρελθόν και χάρηκα που μου απάντησες κι εσύ και οι σχολιαστές, είναι ωραίο να ακούς τις γνώμες ανθρώπων που δε γνωρίζεις για να διευρύνεις τον τρόπο σκέψης σου!
Το σημερινό μου ερώτημα αφορά ένα θέμα που είμαι σίγουρη ότι απασχολεί πολλούς/ές οδηγούς: Κατά την επιστροφή μου από τη δουλειά με το αυτοκίνητο και σε λίγη απόσταση από το σπίτι μου υπάρχουν δύο φανάρια· στο πρώτο βρίσκεται καθημερινά μια μεσήλικη κυρία που πουλάει χαρτομάντηλα και στο δεύτερο ένας νεαρός που καθαρίζει τα τζάμια.
Όταν πρωτοεμφανίστηκε ο δεύτερος, τον είχα αφήσει να καθαρίσει το παρμπρίζ μου κάνα δυο φορές σε διάστημα 2-3 εβδομάδων, ανάλογα με το πόσο λερωμένο ήταν κι επίσης επειδή λόγω της καθημερινής "επαφής" ήθελα να βοηθήσω κι εγώ με τον οβολό μου. Όχι πολύ καιρό μετά, ο συγκεκριμένος νεαρός μου έπιασε την κουβέντα και ζητούσε πληροφορίες για την προσωπική μου ζωή (αν είμαι παντρεμένη κ.τ.λ.) και απάντησα ευγενικά μεν, από την άλλη με ενόχλησε η αδιακρισία του. Το θέμα είναι πως έκτοτε αυτός μάλλον θεώρησε δεδομένο πως μ' έχει σταθερή πελάτισσα και κάθε φορά που σταματούσα στο φανάρι ερχόταν να μου καθαρίσει τα τζάμια και ήθελε να τα λέμε. Μια, δυο, τρεις, άρχισα να γίνομαι πιο κοφτή και δεν τον άφηνα, είτε ρίχνοντας νερό στο τζάμι, είτε προχωρώντας λίγο πιο μπροστά. Ο νεαρός στράβωσε φανερά και μια φορά μάλιστα αφού προσπερνούσε το αυτοκίνητό μου μετά από άρνησή μου, μου το χτύπησε με το κοντάρι της βούρτσας στο πίσω μέρος! Έγινα έξαλλη, ήμουν έτοιμη να κατεβώ και να τσακωθώ, αλλά άναψε πράσινο κι έφυγα. Πλέον έρχεται όταν είμαι στην ουρά, αλλά το ύφος του είναι άλλοτε ειρωνικό, άλλοτε στραβωμένο κι εγώ προτιμώ να μην τον αφήνω, μου έχει χαλάσει η διάθεση με την αντίδρασή του.
Όσον αφορά την κυρία, έτυχε επίσης κάνα δυο φορές στην αρχή να πάρω χαρτομάντηλα, αλλά πραγματικά, πόσα χρειάζομαι πια ώστε να αγοράζω κάθε μέρα ή έστω ανά δύο μέρες; Αρχικά ήταν κι εκείνη ευγενική, της έδειξα ότι είχα τουλάχιστον 5 αχρησιμοποίητα πακέτα μέσα στο αυτοκίνητο και έφευγε, αλλά με στραβό χαμόγελο. Κάποια στιγμή το καλοκαίρι είδε στο κάθισμα του συνοδηγού ένα μπουκάλι νερό και μου ζήτησε να γεμίσω το δικό της, πράγμα που φυσικά έκανα -έβραζε ο τόπος- και κάποιες από τις επόμενες φορές της είχα πάρει μπουκαλάκια με νερό που έβαζα στην κατάψυξη στη δουλειά για να της δίνω της γυναίκας μην πάθει και καμιά θερμοπληξία, ωστόσο μη αγοράζοντας χαρτομάντηλα. Ώσπου προχτές ενώ ήμουν σταματημένη ήρθε δίπλα μου, της έγνεψα "όχι" και παρέμεινε να με κοιτάει με τέτοιο μίσος και απαξίωση που τη ρώτησα αν θέλει κάτι άλλο και μου απάντησε με πολλή κακία "δεν μπορείς να πάρεις ένα χαρτομάντηλο; εσύ δε βοηθάς!" και μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι. Της έδειξα τα αχρησιμοποίητα λέγοντάς της "κυρία μου, έχω τόσα, περνάω κάθε μέρα από εδώ, δε γίνεται να αγοράζω συνέχεια! και σας παρακαλώ να μιλάτε πιο ωραία, δεν είμαι υποχρεωμένη να αγοράζω!". Έκτοτε με κοιτάει με μίσος κι εγώ αποφεύγω να κοιτάω προς το μέρος της όταν αντιλαμβάνομαι ότι πλησιάζει.
Μακρηγόρησα, αλλά ήθελα να μιλήσω με πραγματικά γεγονότα χωρίς να αναπαράγω αυτό που λίγο πολύ όλοι οι οδηγοί έχουμε ζήσει στα φανάρια με την ενοχλητική επιμονή των ανθρώπων που προσπαθούν να σου επιβάλλουν σώνει και ντε τις υπηρεσίες τους.
Αφενός κατανοώ πως δεν είναι εύκολο αυτό που κάνουν και σίγουρα δεν ήταν ποτέ η "dream job" τους, οι συγκεκριμένοι δύο τουλάχιστον είναι μετανάστες και σέβομαι τις δυσκολίες που πέρασαν και περνούν. Αφετέρου δε, όμως, νιώθω πως οι άνθρωποι αυτοί θεωρούν τόσο αυτονόητη την καθημερινή σου "αμοιβή" επειδή είσαι πιο ευνοημένος που τελικά δείχνουν ένα κακό πρόσωπο, χωρίς να αναγνωρίζουν το δικό σου δικαίωμα να μη θέλεις ούτε τις υπηρεσίες τους, αλλά ούτε και να δίνεις συνέχεια τα λεφτά σου (ειδικά αν δεν σου περισσεύουν κιόλας...). Πολύ θα ήθελα να βοηθήσω τον κόσμο που έχει ανάγκη (και το κάνω ήδη στο βαθμό που μπορώ, δε χρειάζεται να αναφερθώ), αλλά όταν ο άλλος σε αντιμετωπίζει λες και είσαι υποχρεωμένος να το κάνεις και γίνεται αγενής αν εσύ δε θέλεις, δεν είναι εξοργιστικό;
Η ερώτηση τελικά είναι: πώς αντιμετωπίζεις αυτούς τους ανθρώπους που συναντάς στα φανάρια κάθε μέρα και σου γίνονται στενός κορσές; Ποιος είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος αντιμετώπισης σε αυτές τις περιπτώσεις χωρίς να προσβάλλεις τον άνθρωπο, αλλά και χωρίς να σου ανέβει και στο κρεβάτι, όταν είσαι αναγκασμένος να τον συναντάς καθημερινά;
Δεν παραγνωρίζω το γεγονός ότι επειδή είμαι γυναίκα, ίσως τους φαίνομαι πιο εύκολος "στόχος" ώστε να πατήσουν στην ευαισθησία του φύλου μας, είτε ακόμα και να πουλήσουν τσαμπουκά. Δεν είμαι σίγουρη πως θα αντιδρούσαν το ίδιο σε έναν άντρα, λόγω φόβου.
Εγώ τελικά μπορεί αυτούς να τους ξέκοψα, αλλά κάποιες στιγμές ένιωσα και ενοχές παράλληλα με την ανακούφιση. Βέβαια όταν συναντώ τα βλέμματά τους, αισθάνομαι πως με κοιτούν με μίσος και θυμώνω πάλι πολύ, αλλά τελικά επιλέγω να τους αγνοώ. Γίνομαι κακός άνθρωπος με την αντιμετώπισή μου; Πού είναι το όριο;
Ευχαριστώ πολύ εκ των προτέρων!
Νομίζω ότι έχεις καλύψει πολύ καλά το θέμα, από αρκετές πλευρές. Είναι από τα θέματα για τα οποία δεν ξέρω καθόλου ποια είναι η σωστή απάντηση. Η λογική μου είναι ότι αυτά που μπορούμε να κάνουμε, ως άτομα, για την αδικία που γίνεται εις βάρος άλλων ανθρώπων, είναι περιορισμένα. Επίσης η λογική μου λέει ότι αυτά που μπορούμε να κάνουμε ως άτομα για να αλλάξουμε τη ζωή ενός άλλου ατόμου είναι επίσης περιορισμένα. Eλπίζω να μην χαρακτηριστεί ανήθικη αυτή η λογική, αλλά δεν έχω άλλη. Πιστεύω ότι είναι δικαιολογημένο να νιώθεις δυσαρέσκεια στην επιθετικότητα που συναντάς, απολύτως δικαιολογημένο. Οπότε ποια είναι η απάντηση; Δεν ξέρω. Η πιο λογική είναι να μην δίνεις σε αυτούς, αλλά στις οργανώσεις που τους βοηθούν – αν και σε αυτή την περίπτωση δεν ξέρω ποιες είναι αυτές οι οργανώσεις. Φτάνει η λογική όμως σε αυτές τις περιπτώσεις;
Νομίζω ότι αυτό που κάνεις είναι το καλύτερο που μπορείς να κάνεις, και πρέπει κάπως να συμβιβαστούμε με το ολοφάνερο γεγονός ότι δεν είναι αρκετό. Ή να μην συμβιβαστούμε, και να βρούμε καλύτερη λύση; Κι εγώ περιμένω στα σχόλια.
__________________
5.
Αγαπητή Α, μπα,
Τι κάνεις όταν το αγόρι σου, που συγκατοικείς δεν του αρέσουν τα βιβλία? Πως βρίσκεις χρόνο να διαβάζεις τόσο πολύ?
Βαρέθηκα να βλέπω σειρές για να "κάνουμε κάτι μαζι".
Το έχω μετρήσει και ουσιαστικά μου μένει 1,5 ώρα ελεύθερη κάθε μέρα. Δουλειά, μετακινήσεις, χόμπυς, κανά καφέ/ποτό κλπ.
Πώς σου φαίνεται να διαβάζεις, ενώ ο φίλος σου βλέπει τη σειρά που του αρέσει; Το «μαζί» δε σημαίνει ότι πρέπει να κάνετε το ίδιο πράγμα την ίδια ώρα. Θα είσαστε μαζί, στον καναπέ, κάνοντας πράγματα που αρέσουν και στους δύο. Και αυτό το «μαζί», μαζί είναι.
__________________
6.
Αγαπητή Α, μπα,....
μήπως μπορείς να μου πεις πως θα πεις σε κάποιον που καταλαβαίνεις ότι δεν σε βλέπει απλά φιλικά και θέλει να το προχωρήσει το θέμα(μου έχει πει να βγούμε και τα σχετικά), ότι δεν ενδιαφέρεσαι χωρίς να συμβούν παρεξηγήσεις; ας πω πληροφοριακά ότι κάποιες μέρες της εβδομάδας βρισκόμαστε σε κάποια ομάδα χορού, εμένα μου αρκεί ένα γεια, τι κάνεις ,ενώ εκείνου όχι..τι κάνεις χωρίς να καταλήξει να γίνει μια άβολη ,ψυχρή συνάντηση;- rooxanne
Το πόσο άβολο και ψυχρό θα καταλήξει το πράγμα δεν εξαρτάται από σένα, εξαρτάται πάρα πολύ και από το πόσο καλά μπορεί να αντέξει την απόρριψη ο άλλος. Στην κοινωνία μας το «όχι» μιας γυναίκας σημαίνει «ναι» και η ευγενική ή διακριτική άρνηση σημαίνει νάζια. Προτείνω μια πολύ σύντομη και πάρα πολύ ξεκάθαρη πρόταση σε μια στιγμή που δεν υπάρχουν άλλοι δίπλα: «στην περίπτωση που με βλέπεις ως κάτι παραπάνω από φίλη, με κολακεύεις, αλλά δεν ενδιαφέρομαι.». Χωρίς να εξηγηθείς, χωρίς να δικαιολογηθείς, και χωρίς να αφήσεις ανοίγματα με συμπληρώματα όπως «ίσως σε μια άλλη φάση» και τα λοιπά.
__________________
7.
:)εχω ξαναγραψει παλιοτερα.
ειμαι 27 χρονων και λογω καποιων αλλαγων στη ζωη μου με γαμους κ τα σχετικα δεν ειχα τελειωσει το λυκειο.τωρα ειμαι στη δευτερα λυκειου και σενα χρονο τελειωνω.το ερώτημά μου ειναι τι να κανω μετα.να δωσω πανελλήνιες κ να σπουδασω ,αν κ οι σκεψεις μου πανω σαυτο ειναι πολλες ,απτη μια οτι θα περασουν κι αλλο τα χρονια κ απο την αλλη οτι στη ζωη μας ειναι καλο να κυνηγαμε οσα θελουμε να δοκιμαζουμε.η απλα να τελειωσω κ με τη βοηθεια του απολυτηρίου που μεχρι τωρα δεν ειχα να παω σε καποια σχολη,ιεκ κτλ. ειναι πολλα αυτα που αγαπω για να ασχοληθω αλλα εχω ανασφαλειες που παλευω ακομα.!
Θα εκπλαγείς με το πόσοι κάνουν σπουδές σε μεγαλύτερη ηλικία από τη συνηθισμένη. Ελπίζω να εκπλαγείς επειδή θα το δεις και με τα μάτια σου. Σου το ορκίζομαι, δεν αξίζει να σπαταλήσεις ούτε ένα λεπτό ακόμα στο θέμα. Η ηλικία σου όχι μόνο είναι μια χαρά, αλλά είναι χίλιες φορές καταλληλότερη για σπουδές. Θα μάθεις κάτι επειδή το θέλεις, όχι επειδή συμπλήρωσες ένα μηχανογραφικό στην τύχη πριν πήξει το μυαλό σου. Καλή επιτυχία σε ό,τι και αν αποφασίσεις, είναι βέβαιη!
