ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
26.1.2016 | 17:43

Νομίζω οτι ντρέπομαι για μένα...

Για το οτι δεν έχω κάποια σταθερή εργασία και όλοι με ρωτάνε αν δουλεύω και νιώθω άσχημα όταν απαντάω οχι, για το οτι μένω με τους δικούς μου ακόμα, για το οτι δεν έχω όσους φίλους θα ήθελα, για το οτι είμαι μοναχικό άτομο, για το οτι μπορεί να κάνω και 4 μέρες να βγω απο το σπίτι, για το οτι είμαι μόνη μου ή δεν έχω παντρευτεί ακόμα(και όταν υπάρχουν άτομα μεγάλης ηλικίας στο περιβάλλον σου και ξέρουν οτι πας 32 ρωτάνε πότε θα παντρευτείς, λες και είναι ίδια η ζωή όπως όταν παντρεύτηκαν αυτοί πριν 50-60 χρόνια), για το οτι δεν έχω παρέα για να βγω ένα βράδυ για ποτό, για το οτι είμαι μοναχοπαίδι και οι γονείς μου είναι κολλημένοι πάνω μου που με κατακρίνουν όποτε κάνω κάποιο λάθος ή κάποια λάθος επιλογή(κυρίως κάποιου δεσμού)και αναλόγως τα συμφέροντά τους είμαι αρκετά μεγάλη ή αρκετά μικρή....Αυτές τις μέρες νομίζω οτι είμαι στον πάτο, κυριολεκτικά όμως...
3
 
 
 
 
σχόλια
Δεν βλέπω κάτι για το οποίο πρέπει να ντρέπεσαι. Απλώς βρίσκεσαι εγκλωβισμένη σε μια κατάσταση που είναι δύσκολη, αγχωτική και σε προβληματίζει. Η αλήθεια είναι 'οτι άλλα μας απασχολούν στα 20 και άλλα στα 30. Στα 20 δίνουμε στόχο στις σπουδές και οι μεγαλύτεροι στο πότε θα αποκατασταθούμε, ειδικότερα σε εμάς τις γυναίκες γίνεται όλο και πιο αγχωτικό. Βλέπουμε φίλες μας και γνωστες παντρεμένες και άλλες με παιδί και νιώθουμε ότι μείναμε πίσω. Και καλά ο άντρας μπορεί να παντρευτεί και στα 50 του σκέφτομαι, η γυναίκα όμως μπορεί? Φυσικά και όχι γιατί δυστυχώς θεωρείται μεγάλη και στα 30 και κάτι. Δεν το επιτρέπουν όμως οι καιροί που διανύουμε δυστυχώς που είναι η ανεργία. Νιώθω και γω παρόμοια θέματα με σένα και δεν είσαι η μόνη θα ήθελα να σου πω. Αν και λίγο μικρότερη από σένα συμπάσχουμε. Και πίστεψέ με είναι πιο δύσκολα έχοντας δεσμό και ανεργία, έχοντας δεσμό και απόσταση και άλλα προβλήματα που ώρες ώρες με πνίγουν και μένα και θέλω να χαθώ σε έναν άλλον κόσμο χωρίς στεναχώριες...νιώθω πάτο και γω αλλά μια φωνή μου λέει να παλέψω και να μην παραδοθώ.
Έχεις καιρό αυτές τις σκέψεις; Σε βασανίζουν καιρό; Θεωρώ ότι περνάς μια φάση, αυτή φυσικά η κατάσταση εντείνεται και από το γεγονός ότι μένεις αρκετά μέσα στο σπίτι και αυτό ισοδυναμεί στο να βρίσκεσαι αντιμέτωπος καθημερινά με τις σκέψεις σου. Όσο περισσότερο σκέφτεσαι, τόσο περισσότερο βυθίζεσαι μέσα σε αυτή τη κατάσταση και μετά νιώθεις μίζερη και αβοήθητη. Βρίσκομαι σε παρόμοια κατάσταση, λόγω εξεταστικής περνάω πολύ χρόνο μέσα και προσπαθώ να κάνω πράγματα που με χαροποιούν στον ελεύθερο χρόνο μου (ναι, μέσα στο σπίτι, όπως να βλέπω ταινίες/πίνω σοκολάτα/ακούω μουσική/διαβάζω βιβλία) γιατί αλλιώς θα σκέφτομαι και εγώ και θα στεναχωριέμαι. Μην ακους αυτές τις φωνές. Προσπάθησε να βγαίνεις περισσότερο με γνωστούς, ή σαν παρέες για να γνωρίσεις και κόσμο. Κάνε δραστηριότητες, πάνε γυμναστήριο. Όλο και κάπως θα γνωρίσεις κόσμο. Το να είσαι μοναχικός δεν είναι κακό, το να νιώθεις μοναξιά είναι. Νιώσε καλύτερα τον εαυτό σου και τις ανάγκες σου, όταν δεν είσαι καλά πες κάποια φίλη ή έστω γνωστή να βγεις να ξεσκάσεις, να δεις μια ταινία. Όταν θέλεις να μείνεις μέσα, μείνε. Πρέπει να βρεις τις ισορροπίες σου. Και μην σκέφτεσαι τον έξω κόσμο!
Scroll to top icon