ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν λίγο καιρό κοίταξα τον καθρέπτη, ένιωσα σα να αντικρίζω το είδωλό μου για πρώτη φορά και ξαφνικά γύρισα πίσω δεκατρία χρόνια, την πρώτη φορά που με είπε άσχημο ο αδελφός μου. Όχι, ποτέ δεν είχα αυτοπεποίθηση, πάντοτε κρυβόμουν ανάμεσα στους άλλους, φοβόμουν το σχολείο και τους ανθρώπους, φοβόμουν την κριτική μα φοβόμουν και την επιβράβευση, την στιγμή που ίσως σαράντα μάτια θα κοίταζαν το πρόσωπο μου. Με τα χρόνια ο φόβος κάπως καταλάγιασε όμως ο θυμός για τον εαυτό μου ολοένα μεγάλωνε. Σκέφτηκα πως δεν φταίει ο αδελφός μου που είμαι άσχημος, ούτε η μητέρα μου που ποτέ δεν έμαθα την προπαίδεια, σκέφτηκα πως δεν φταίνε οι συμμαθητές μου που έτρεμα να παίξω μαζί τους, ούτε οι καθηγητές που πάντα πήγαινα αδιάβαστος. Το πρόβλημα ήμουν εγώ, τα μάτια μου, η μύτη μου, το σχεδόν λιποβαρές σώμα μου, η φωνή το μυαλό και τα μαλλιά μου, άρχισα να με μισώ και μέχρι τότε δεν είχα μισήσει κανέναν.. Κάπως έτσι και πάντοτε διακριτικά συνέχισα να ζω, χωρίς να προσπαθώ να αλλάξω τον εαυτό μου, χωρίς να προσπαθώ να κάνω φίλους ή να τα πηγαίνω καλύτερα στα μαθήματα ή τον αθλητισμό άλλωστε δεν ένιωθα πως αξίζω κάτι παραπάνω.. Τώρα είμαι δεκαεννιά χρονών, σπουδάζω αυτό που πάντοτε ήθελα, έχω έναν καλό φίλο και μία πανέμορφη κοπέλα, όμως ακόμα μερικές φορές απελπίζομαι, νιώθω περιττός και άχρηστος. Μία από αυτές τις φορές κάποιος μου είπε πως δεν έχω δει τον εαυτό μου όταν χαμογελάει, όταν μου λένε κάτι όμορφο ή όταν αντικρίζω κάποιον που αγαπάω. Δεν του απάντησα τίποτα και η αλήθεια είναι ότι ακόμα σκέφτομαι αν ο καθρέφτης λέει την αλήθεια ή όχι.. Να είστε όλοι καλά φίλοι μου...