Νίκο! Νιώθω πως σε απογοήτευσα.. Θυμάμαι πριν κάτι μήνες γύρισες και μου είχες πει πως είμαι ''ασυμβίβαστη'', πως δεν μου ταιριάζει αυτός ο κόσμος των προβάτων εμένα. Νιώθω πιο πρόβατο από ποτέ.
Σίγουρα φαίνεται πως δεν νοιάζομαι για κανέναν, πως κοιτάω μόνο την πάρτη μου, ανεξάρτητη συναισθηματικά και όμως, αλυσοδέθηκα με ανθρώπους, καθηλώθηκα με καταστάσεις, συμβιβάστηκα για να μπορέσω να ζήσω ''φυσιολογικά''. Αλλά σε πληροφορώ πως στην άκρη του μυαλού μου ακόμα φυλάω τις τρελές μου ιδέες, τις άπειρες εξορμήσεις μου, τα φαγητά που θέλω να δοκιμάσω, τα έργα τέχνης που θέλω να φτιάξω, τις ταινίες που θέλω να δω, μόνη μου ή με παρέα, αλλά να ξέρεις, πως αυτές οι ιδέες ακόμα υπάρχουν.
Στιγμές πραγματικά εύχομαι να μην νοιαζόμουν τόσο, άλλες στιγμές νιώθω αναίσθητη, πάντα ή θα πιάνω την μια άκρη ή την άλλη. Σίγουρα ποτέ όμως δεν συμβιβάζομαι με την μέση. Δεν μου αρέσουν τα πράγματα στην μέση. Η μέση έχει ''Ναι οκ'', ''Θα δούμε'' , ''Ναι μεν αλλά'', ''Μπορεί'', ''Ίσως'', ''Μάλλον''. Δεν θέλω 50-50 καταστάσεις και πεταμένα ''θα''.
Θέλω ''Ναι'', ''Βέβαια'', ''Σίγουρα'', ''Εννοείται''.
Ο κόσμος είναι αρκετά μικρός για να χωρέσει σε ένα ''Δεν ξέρω''. Είναι ότι χειρότερο γιατί σίγουρα θα έρθει το επόμενο τρένο, γιατί σίγουρα θα επιβιβαστώ στο τελευταίο βαγόνι και σίγουρα δεν θα κοιτάξω από το τζάμι να σε δω για ''τελευταία'' φορά. Δραματοποιώ την ζωή μου, θέλω την ταινία που θα αφήσω πίσω μου να μην χρειάζεται υπότιτλους για προβολή, ο κόσμος να θέλει να την δει έτσι και αλλιώς. Πάντως αφού άλλαξα για κόκκινη γραμμή να ξέρεις πως σε είδα στην απέναντι πλευρά ( πήρες το αμέσως επόμενο) και όσο και να ήθελα να συναντηθούν οι ματιές εκείνη την στιγμή, χαίρομαι που δεν επιτεύχθηκε αυτή η μαλακία.
Είναι δύσκολο έργο να συναντηθούν οι ματιές, επιχειρήστε το με αγνώστους, κάντε τους να θέλουν να σε γνωρίσουν, φάε τον κόσμο με τα μάτια σου, κάνε την περιέργεια παιχνίδι, ολόκληρο ταξίδι για να ανακαλύψεις τον εαυτό σου μέσα από άλλους.
Συμβιβάζομαι; Μάλλον αλλά αλλιώς. Αλλιώς όπως ''4 χρόνια είναι μωρέ θα περάσουν και μετά θα τα στείλω όλα στον διάολο''. Όχι δεν είναι έτσι. Δεν είναι να περάσουν τέσσερα χρόνια και μετά να κάνω ότι θέλω, δεν είναι όσο εύκολο ακούγεται. Δεν είμαι εγώ αυτός που μιλάει σε αυτήν την φράση, δεν είμαι εγώ με την υπομονή του να περάσουν τέσσερα χρόνια. Μπορώ και τώρα να χωρίσω τον εαυτό μου σε άπειρα κομμάτια. Για να μεθύσω μόνο καλή παρέα χρειάζομαι, για να ξεφύγω μόνο τα δυο μου πόδια χρειάζομαι, για να ονειροπολώ μόνο ένα ταβάνι γεμάτο άστρα χρειάζομαι. Και τα ταξίδια μου δεν χρειάζονται προορισμό παρά μόνο μέσα, έως τότε τα καλύτερά μου ξωτικά ταξίδια είναι στα ιστορικά στενά της όμορφης Αθήνας.
Οπότε το σωστό δεν θα ήταν να πούμε πως συμβιβάζω τους άλλους με τις επιθυμίες μου(;).Τους κάνω μέρος της ζωής μου, τους κάνω ιστορίες που μετά από καιρό θα αφηγούμαι σε άλλους ανθρώπους που θα γίνουν και εκείνοι ιστορίες. Γιατί μόνο ιστορίες μένουν στο τέλος και κάτι κόμποι άλυτοι στον λαιμό ή στο στομάχι, αυτά που νιώθουμε ντροπή για να μετανιώσουμε.
Είμαι ένα κάρβουνο που σιγοκαίει. Έχω μια φλόγα μέσα μου που δεν την βλέπουν, οι περισσότεροι τουλάχιστον, μπορεί και κανένας, δεν με νοιάζει. Εγώ ξέρω πως καίγομαι όμως, και ότι καίγεται, αφήνει και σημάδια. Σε παρακαλώ λοιπόν, μην σηκώνεις τα κάρβουνα με τα δυο σου γυμνά χέρια.
