Για να μην παρεξηγηθώ: μου άρεσε το Sex and the City. Ακόμα μου αρέσει. Αλλά όταν το παρακολουθείς πρέπει να θυμάσαι να μην αναρωτιέσαι πώς γίνεται κάποια που γράφει μια εβδομαδιαία στήλη σε μια εφημερίδα να διαθέτει γκαρνταρόμπα εκατομμυρίων στη μέση του Μανχάταν. Όμως, παρά τα προβλήματα, τις υπερβολές και την τυποποίηση, η σειρά ήταν μια μικρή νίκη: στην ως τότε τηλεοπτική πραγματικότητα οι γυναίκες ήταν είτε έξαλλες, μοναχικές και υστερικές με πλούσιο παρελθόν είτε – συχνότερα- αγίες, θύματα των συζύγων τους που δεν είχαν καταφέρει να ενηλικιωθούν (που όμως αγαπούσαν με αυταπάρνηση, ως άλλες μητέρες). Ο χαρακτήρας της Σαμάνθα αποπειράθηκε να ραγίσει το καλούπι, ως γυναίκα με πλούσιο ερωτικό παρελθόν αλλά με ισορροπημένο συναισθηματικό κόσμο, επιτυχημένη στη δουλειά της και οπωσδήποτε ανεξάρτητη, χωρίς υστερία.
Όμως οι τέσσερις γυναίκες ήταν σχεδόν καρικατούρες και ο στόχος της σειράς ήταν ο γάμος. Ενώ οι άντρες-πρωταγωνιστές των δημοφιλών σειρών παρουσιάζονται σύνθετοι, με πολλά μέτωπα, με αντιθέσεις και εσωτερικές συγκρούσεις, οι γυναίκες πρωταγωνίστριες σε γενικές γραμμές ζητούν να σωθούν, είτε από τις φίλες τους, είτε από τους άντρες (κυρίως από τους άντρες). Μέχρι που ήρθε το 2012 κι αρχίσαμε να αναθαρρεύουμε.
Το HBO, το κανάλι που έχει το περιθώριο να παίρνει ρίσκα, αποφάσισε να δώσει μια ευκαιρία σε μια 26χρονη. Βέβαια δεν το έκανε χωρίς εχέγγυα: ο Judd Apatow, παραγωγός, σεναριογράφος και σκηνοθέτης με δεκάδες βραβεία και αναγνώριση, (το Entertainment Weekly τον έχει αποκαλέσει «έναν από τους 50 πιο ευφυείς του Χόλυγουντ») «ανακάλυψε» την νεαρή Lena Dunham από την ταινία της "Tiny Furniture" που το 2010 βραβεύτηκε στο φεστιβάλ South By Southwest.
To "Girls" έχει όλα τα γνωστά: τέσσερα κορίτσια, Μανχάταν, αδιέξοδα. Όμως έχει και ένα φρέσκο, αναζωογονητικό χαρακτηριστικό: τα «κορίτσια» είναι καλά και κακά, οργανωμένα και πελαγωμένα, με ροπή προς την αρετή και την κακία ταυτόχρονα, όπως συμβαίνει στην πραγματικότητα. Οι χαρακτήρες προσπαθούν να βρουν τη θέση τους στην πραγματικότητα μετά τα (άχρηστα) πτυχία, παλινδρομώντας μεταξύ θύτη και θύματος, με γονείς που αρνούνται να υποστηρίζουν θολά σχέδια «συγγραφής» και αναζήτησης της τέχνης, κάνοντας δουλειές που δεν φανταζόταν ότι θα χρειαζόταν να κάνουν, όσο τα φοιτητικά όνειρα απομακρύνονται. «Χωρίς δουλειά μπορώ να ζήσω 3 μέρες στο Μανχάταν, ίσως 7 αν δεν τρώω μεσημεριανό», λέει η πρωταγωνίστρια όταν οι γονείς της κόβουν το επίδομα. Κι έτσι αναγκάζεται να επισκεφτεί τους γονείς της για Σαββατοκύριακο, προκειμένου να τους ζητήσει λεφτά για το νοίκι, κουβαλώντας τα ρούχα (που θέλει να δώσει για πλύσιμο) σε μια σακούλα σκουπιδιών, και τους λέει αυτό:
Αυτά τα κορίτσια έχουν το δικαίωμα να μην ξέρουν τι είναι το σωστό, να μπορούν να κάνουν λάθη χωρίς να χαρακτηριστούν «εύκολες» ή «δύσκολες» ή «σκύλες», αλλά απλά ως άνθρωποι που μεγάλωσαν προστατευμένα και σιγά σιγά συνειδητοποιούν ότι δεν πρόκειται να γράψουν το Επόμενο Μεγάλο Μυθιστόρημα. Και, τέλος, κάτι που δεν ξεστομίζεται σαφώς στη σειρά, αλλά ίσως είναι το πιο σημαντικό: γυμνά σώματα που ξεφεύγουν κατά πολύ από τα πρότυπα της τηλεόρασης. Η Dunham όχι μόνο δεν περνάει από στρατιές μακιγιέρ και κομμωτών πριν εμφανιστεί, αλλά εσκεμμένα παρουσιάζεται όπως τόσα κορίτσια που βλέπουμε κάθε μέρα στο δρόμο, αληθινά κορίτσια! Σκηνές χωρίς ειδικά φίλτρα και φώτα, χωρίς σατέν σεντόνια που διακριτικά σκεπάζουν αλαβάστρινα στήθη. Όλη η πραγματικότητα, με τις δίπλες, τις ατέλειες και την αμηχανία της.
Η Lena ήταν η πιο νεαρή υποψήφια στα περσινά βραβεία Emmy με τέσσερις υποψηφιότητες. Δεν βραβεύτηκε αλλά η παρουσία της δείχνει ότι κατάφερε να πείσει κοινό και κριτικούς. Η κριτική που έχει δεχτεί είναι κατά καιρούς και σκληρή: γιατί έχει μόνο τέσσερα λευκά και καλοζωισμένα κορίτσια; Γιατί δεν εμφανίζονται μειονότητες; «Επειδή γράφω μέσα από τις εμπειρίες μου, είμαι 50% Εβραία και 50% WASP, και αυτή είναι η ζωή μου», ήταν η απάντησή της. Το πιο προσβλητικό κατά τη γνώμη μου όμως ήταν το «γιατί κυκλοφορεί με μίνι ενώ είναι τόσο χοντρή». Η απάντηση σ' αυτή την περίπτωση ήταν «συνηθίστε το, γιατί θα ζήσω μέχρι τα 100, και σκοπεύω να δείχνω τα μπούτια μου κάθε μέρα μέχρι να πεθάνω».
σχόλια