__________________
1.
Το καλοκαίρι του 2014 επισκέφτηκα ψυχολόγο, μετά από μια ψυχοσωματική κατάρρευση. Επιτέλους απέκτησε όνομα αυτό που με βασάνιζε από τα 17 μου: αγχώδης διαταραχή. Μου συνέστησε να ξεκινήσω γνωσιακή ψυχοθεραπεία όμως, επειδή έφυγα άμεσα για ένα χρονικό διάστημα στο εξωτερικό, είπα "Όταν γυρίσω". Επειδή γύρισα πολύ καλύτερα (γνωρίζοντας βέβαια πως αν αυτό δεν το σκοτώσεις από τη ρίζα, επιστρέφει δριμύτερο), το αγνόησα.
Α μπα μου ξέρω πολύ καλά γιατί το αγνόησα: επειδή φοβάμαι να επαναπροσδιορίσω τη σχέση μου με τους γονείς μου. Είναι μετανάστες πρώτης γενιάς και μας μεγάλωσαν με την απαίτηση να είμαστε πάντα πρώτοι. Τώρα, λοιπόν, που αρίστευσα στις σπουδές μου, θεωρούν δεδομένο πως θα φύγω στο εξωτερικό για να επιδιώξω ακαδημαϊκή καριέρα, όπως ο αδερφός μου. Αν μείνω, που προσωπικά θέλω για διάφορους ψυχικούς λόγους (ένας απ' αυτούς και μια πανέμορφη τριετής σχέση), ξέρω πως θα ξεκινήσει ένας ψυχολογικός πόλεμος με αποδοκιμασίες και πολύ επικριτικά σχόλια για τις επιλογές μου. Το περάσαμε ξανά προ διετίας, όταν ο αδερφός μου επέστρεψε με κατάθλιψη και έκαναν σαν να μην καταλαβαίνουν (έφτασαν στο σημείο να του πουν πως αν θέλει να γυρίσει πίσω στην Ελλάδα, δεν θα έχει την παραμικρή στήριξη). Όσο πλησιάζουν οι αιτήσεις για τις υποτροφίες εντείνονται το άγχος οι κρίσεις πανικού κι ο φόβος μήπως χρειαστώ εκ νέου νοσηλεία. Πρέπει να πάρω μια απόφαση. Τι με συμβουλεύεις;
Υ.Γ. Επειδή είμαι από το κινητό ζητώ συγγνώμη για τυχόν λάθη και την έκταση που δεν μπορώ να υπολογίσω.- Τεθλιμμένη
Ξέρεις πολύ καλά τι πρέπει να κάνεις. Να ξεκινήσεις θεραπεία.
Εγώ θα σε συμβούλευα μάλιστα να πας σε ψυχίατρο, γιατί αν φοβάσαι νοσηλεία, δεν έχεις χρόνο για πειραματισμό και προσπάθειες διαφόρων μεθόδων. Ένας ψυχίατρος θα σου δώσει οδηγίες για να σταθεροποιηθείς και παράλληλα, με την γνωσιακή θεραπεία, θα αρχίσεις να σχηματίζεις νέες βάσεις.
Φοβάσαι να επαναπροσδιορίσεις τη σχέση σου με τους γονείς σου επειδή συνηθίζει στα πάντα ο άνθρωπος, ακόμα και στον εκφοβισμό και στην ψυχολογική κακοποίηση. Φοβάσαι επειδή αν δεν έχεις αυτό το τεράστιο εμπόδιο μπροστά σου, μπορεί να μην ξέρεις καλά καλά ποια είσαι. Φοβάσαι επειδή πιστεύεις ότι αν καταφέρεις να απομακρυνθείς ψυχικά από τις εμμονές τους, θα είναι σα να τους εγκαταλείπεις. Για όλους αυτούς τους λόγους, χρειάζεσαι επαγγελματική βοήθεια, γιατί οι απαντήσεις στους φόβους σου δεν είναι μονολεκτικές, και πρέπει να τις δώσεις εσύ, και να βγουν από μέσα σου.
Αν δεν πας στο εξωτερικό για ακαδημαϊκή καριέρα, τι θα ήθελες να κάνεις; Να μείνεις στην Ελλάδα, ώστε τι; Έχεις απαντήσεις σε όλα αυτά; Πρέπει να έχεις και ένα θετικό σχέδιο, εκτός από το αρνητικό. Δεν μας καθορίζουν τα προβλήματα μας, καθοριζόμαστε όμως από τον τρόπο με τον οποίον τα αντιμετωπίζουμε.
__________________
2.
Αγαπητή α,μπα!
Ακόμη και τώρα που γράφω έχω κάποιες αμφιβολίες για το αν πρέπει ή όχι, αλλά έχω ανάγκη μια γνώμη ή και παραπάνω από μια.
Είμαι σε μια σχέση για πάνω από ενάμιση χρόνο και είμαι πολύ ερωτευμένη...Πρώτη φορά παρά τα 28 μου χρόνια και ίσως αυτός να ναι και ο λόγος που δεν έχω τόσο ξεκάθαρη σκέψη.
Με τον άνθρωπο αυτό ήμασταν πολλά χρόνια φιλοι- οχι κολλητοί- και γενικά ήξερα πολλά για τη ζωή και τις σχέσεις του και αυτός για τις δικές μου.
Σε κάποια στιγμή στη ζωή του έκανε μια τεράστια αλλαγή για μια κοπέλα που είχε ερωτευτεί πολύ, και έφαγε πολύ άσχημα τα μούτρα του.
Με τη κοπέλα αυτή επεδίωξε πολλές φορές επανασύνδεση αλλά με αρνητικό αποτέλεσμα.
Πέρασαν τα χρόνια και έχουν ξανά επικοινωνία και αυτή τη στιγμή που σου γράφω η σχέση που λέει ο ίδιος πως έχουν είναι αδελφική. Το ίδιο λέει και ή ίδια ή οποία έχει πια οικογένεια και παιδιά.
Από τον ίδιο έχω μάθει τα εξής, για τη συγκεκριμένη τα οποία μου έχει αναφέρει μόνος :
Πηγαίνει πάντα διακοπές στο ξενοδοχείο που έκαναν διακοπές όσο ήταν ζευγάρι με τον τωρινό μου σύντροφο.
Δεν έχει πει στο σύζυγο της για το παρελθόν τους.
Ο ίδιος μου έχει δηλώσει πως η συγκεκριμένη κοπέλα είναι ο,τι πιο δυνατό και σημαντικό έχει ζήσει, πως δε θα σταματήσει να μιλά μαζί της, χωρίς καν να έχω πρόθεση να του ζητήσω κάτι τέτοιο.
Και έρχομαι να ρωτήσω γιατί ενώ πρεσβεύω πως όταν οι σχέσεις κάνουν τον κύκλο τους και τελειώνουν, είναι οκ να μένεις φίλος με πρώην, ή συγκεκριμένη σχέση με πονάει μερικές φορές και πληγώνομαι όταν τα θυμάμαι αυτά. Φοβάμαι πως δε την έχει ξεπεράσει και απλά τα έχει θάψει μέσα του όλα επειδή -έτσι έπρεπε- και πως ο λόγος που έχουν αυτή τη σχέση είναι επειδή δε μπορούν να έχουν άλλου είδους.
Όπως πιστεύω πως και ή ίδια το γνωρίζει αυτό και το απολαμβάνει εν μέρη.
Μπορεί να κάνω λάθος επειδή ή όλη κατάσταση μου έχει προκαλέσει ανασφάλεια, νιώθω πως μπήκα δεύτερη και είναι βαρύ για τον εγωισμό μου.
Τι πιστεύεις εσύ?
Ότι μπήκες δεύτερη, και σου το λέει ξεκάθαρα. Σου λέει ότι αυτή είναι ό,τι πιο σημαντικό έχει ζήσει – πόσο πιο ξεκάθαρα να το πει; Φυσικά και είναι βαρύ για τον εγωισμό σου, και δεν υπάρχει κανένας λόγος να νομίζεις ότι χρειάζεται να δικαιολογηθείς για αυτό. Αυτός θα έπρεπε να δικαιολογηθεί για τη χοντράδα, για την αναισθησία του και για τον τρόπο που σου φέρεται.
Το λιγότερο που θα έπρεπε να θέλεις για τον εαυτό σου είναι να είσαι η πρώτη σε μια συναισθηματική σχέση. Είναι πραγματικά το λιγότερο. Δεν έχει σημασία πώς το βλέπει η άλλη κοπέλα. Δεν είναι αυτό το πρόβλημα σου, αυτό είναι δικό του πρόβλημα. Το δικό σου πρόβλημα είναι το πώς σου φέρεται αυτός. Αν πιστεύει ότι το πιο σημαντικό που έχει ζήσει ποτέ είναι πίσω του, και μάλιστα το αντικείμενο του πόθου του είναι παντρεμένο και με παιδιά, ας πάει σε έναν ψυχίατρο να λύσει το θέμα του. Ή ας μην το λύσει, και ας σπαταλήσει όλη του τη ζωή νοσταλγώντας κάτι που δεν είχε ποτέ. Εσύ μην ανακατεύεσαι στα άλυτα των άλλων ανθρώπων. Όχι μόνο δεν μπορείς να τους τα λύσεις, αλλά θα σε παρασύρουν και θα ξεχάσεις και πώς βρέθηκες εκεί μέσα, και θα τα κάνεις δικά σου.
__________________
3.
Γειά σου Α, μπα μου και συγχαρητήρια για την στήλη σου!
Αποφάσισα να σου γράψω κι εγώ κάτι που με βασανίζει και δεν μπορώ να το εκμυστηρευτω πουθενά, παρά μόνο στον άντρα μου. Έχω πρόβλημα με τον πεθερο μου και δυστυχώς ντρέπομαι γι αυτό αν και το ξέρω ότι δεν φταίω. Είναι ένας άνθρωπος ηλικιωμένος με ψυχολογικά προβλήματα, ήταν αλκοολικός (τώρα σε μικροτερο βαθμό) και παραιτήθηκε πολύ νωρίς απ την ζωή με αποτέλεσμα να μεγαλώσει μόνη της η πεθερά μου τον άντρα μου, αυτός στην ουσία ήταν απών. Τώρα είναι λίγο πανω από εβδομήντα και γενικά δεν συμμετέχει σε καμία συζήτηση, δεν μιλάει και μοιάζει σαν να τα έχει χαμένα. Ενώ λοιπόν είχα μια συμπάθεια προς το πρόσωπο του αυτό άλλαξε προς το αντίθετο όταν εμφάνισε μία περίεργη συμπεριφορά απέναντι μου. Όταν τον αγκαλιάζω για να τον χαιρετισω αυτός με κολλάει πάνω στο σώμα του τόσο που πρέπει να βάλω δύναμη για να ξεκολλήσω. Επίσης μου χαϊδεύει την πλάτη κι όλα αυτά τα κάνει όταν δεν μας βλέπουν άλλοι. Στην αρχή νόμιζα ότι ήταν η ιδέα μου και δεν μπορούσα να το συνειδητοποιησω. Όταν μια μέρα φώναξα τον άντρα μου οταν ο πεθερός μου δεν με άφηνε τότε μου έκανε " Σσσσ" .Αλήθεια φοβήθηκα και φοβάμαι πολύ κάθε φορά που επισκεπτομαστε τα πεθερικά μου. Κατάλαβα ότι είναι τετρακοσαρης και μας δουλεύει. Από εκείνη την ημέρα αποφάσισα να μιλήσω στον άντρα μου αν και ήξερα ότι θα τον στεναχωρεσω. Στην αρχή προβληματιστηκε και μετά μου είπε να είμαι παντα δίπλα του στις επισκέψεις μας (1 φορά την εβδομάδα).Το κακό είναι ότι αυτό είναι ανέφικτο γιατί όλο και ξεχνιέται και φεύγει και με αφήνει μόνη μου μαζί του, πάνε ας πούμε να μιλήσουν με την μαμά του στην κουζίνα. Όλο αυτό μου έχει δημιουργήσει μεγάλο φόβο γιατί ντρέπομαι και δεν ξέρω πως να αντιδρασω εκτός από να τον σπρωχνω από πάνω μου και επίσης μεγάλο θυμό με τον εαυτό μου που το ανέχομαι και δεν ξέρω πως να το αντιμετωπίσω. Δυστυχώς οι αγκαλιές αυτές δεν είναι πατρικες και το νιώθω. Τώρα δεν του απευθύνομαι καθόλου και δεν θέλω ούτε να τον κοιτάω. Όποτε έχουμε μια γιορτή και θέλω να χαρώ και να ανοίξω το σπίτι μου το σκέφτομαι πλέον γιατί έχω γεμίσει αρνητισμο γι αυτό τον άνθρωπο. Δεν του έχω καθόλου εμπιστοσύνη κι έχω κι ένα παιδάκι 3 ετών που με τοσα που ακουμε φοβάμαι μήπως του φερθεί απρεπα αν τύχει και δεν είμαστε μπροστά. Τι θα με συμβουλευες α, μπα μου να κάνω? Το πιο λογικο ειναι να σταματησω να τον φιλαω οταν τον συναντω αλλα με ποια δικαιολογία? Ειναι και η πεθερα στη μεση που σιγουρα θα παρεξηγηθει με αυτη μου την συμπεριφορα και εγω νιώθω καταπιεσμενη. Είμαι απελπισμένη που πρέπει να συναναστρεφομαι με αυτό τον άνθρωπο , θυμωμενη και κυρίως φοβισμένη για το τι μπορεί να συμβεί. Μαργαρίτα.
Μην τον δικαιολογείς επειδή είναι γέρος που έχει προβλήματα. Ούτε για ένα δευτερόλεπτο. Ξέρει πολύ καλά ότι εκμεταλλεύεται τον δισταγμό σου, και βασίζεται ακριβώς σε αυτό που συμβαίνει: ότι θα φοβηθείς να διαμαρτυρηθείς, γιατί θα φοβηθείς ότι οι άλλοι δεν θα πάρουν το μέρος σου. Ότι θα σε αναγκάσει να το ανεχτείς, και θα σε κάνει έτσι συνένοχη. Ότι θα ντραπείς, και δεν θα το πεις πουθενά, ενώ δεν φταις. Τα κατάφερε, και εγώ είμαι πολύ πιο θυμωμένη από σένα.
Μην τον φοβάσαι καθόλου. Να προσέχεις, αλλά μην τον φοβάσαι.
Πέτα όλα τα πρωτόκολλα ευγένειας στα σκουπίδια και ξεκαθάρισε με τον άντρα σου ότι κάθε φορά που θα πηγαίνετε εκεί, δεν θα σε αφήνει μόνη. Αν σε αφήνει, να σηκώνεσαι και να πηγαίνεις όπου πηγαίνει ο άντρας σου – δεν χρειάζεται να εξηγείσαι, ούτε να βρίσκεις δικαιολογίες. Όταν πλησιάζει ο πεθερός, να φεύγεις. Αν σε στριμώχνει να τον σπρώχνεις, και να φωνάζεις. Πες του ξεκάθαρα ότι αν το ξανακάνει θα αρχίσεις να ουρλιάζεις και θα τον κάνεις ρεζίλι. Να μιλάς δυνατά να σε ακούσουν οι άλλοι, πες «φτάνει τώρα» ή κάτι τέτοιο. Αυτό που θέλεις είναι να καταλάβουν όλοι τι συμβαίνει. Μην τα κρατάς μέσα σου, σα να φταις, γιατί στο τέλος θα φανεί ότι φταις. Εσύ είσαι η γερή και η λογική, και φοβάσαι αυτόν που όλοι ξέρουν ότι τα έχει χαμένα;
Σε χουφτώνει ο πεθερός σου και εσύ αναρωτιέσαι με ποια δικαιολογία να τον αποφύγεις. Ξαναδιάβασε το, για να συνειδητοποιήσεις το μέγεθος της σοβαρότητας του προβλήματος, σε σχέση με τον προβληματισμό σου. Δεν χρειάζεσαι δικαιολογία για να αποφύγεις αυτόν που σε χουφτώνει. Όποιος και αν είναι. Αν είναι ο πεθερός σου, ακόμη χειρότερα.
Όταν λύσεις αυτό το πρόβλημα, σκέψου και λίγο την αντίδραση του άντρα σου. Δεν σε πήρε στα σοβαρά, και αυτό είναι μια καμπάνα. Γιατί έγινε αυτό;
__________________
4.
Καλησπέρα, πριν κάποιο διάστημα μου μίλησε η αδερφή μου για τη στήλη σου κ άρχισα να την παρακολουθώ. Είμαι άντρας στα 33, είχα την τύχη να γνωρίσω τον αγάπη της ζωής μου φοιτητής και ήμουν δυστυχώς ανωριμος για να την κρατήσω. Δεν ξέρω αν ακούγονται γραφικά αυτά που λέω αλλά δεν έχω μπορέσει ποτέ να την ξεπεράσω. Είναι ένας άνθρωπος πανέμορφος, γοητευτικός, έξυπνος που με έκανε να θέλω κ μένα να είμαι ή καλύτερη εκδοχή μου, που πίστευε σε μένα ,με στήριζε , γελουσαμε απίστευτα και όλα τα τέλεια που θέλω σε μια σχέση και τα είχα. Δυστυχώς τα έχασα. Ήμουν ζηλιάρης, με έπιανε αυτή ή μαλακια του τύπου μικρός είμαι για μόνιμη σχέση. Δε θα ξεχάσω κάποια στιγμή που μου είχε πει πως εγώ τραβάω το σκοινί αλλά αυτή θα το σπάσει. Και το έσπασε. Έχουν περάσει δέκα χρόνια, ζούμε σε διαφορετικές πόλεις και δεν υπάρχει μέρα που δεν την έχω σκεφτεί. Ολα αυτά τα χρόνια επιδιωξα πολλές φορές επικοινωνία, την παίρνω τηλ, έκανα μια προσπάθεια να ζήσω στην πόλη της, έχω προσπαθήσει να κάνω άλλες σχέσεις αλλά πως να συμβιβαστω όταν ενιωσα πως είναι αληθινός έρωτας και αγάπη; Δεν ξέρω σε τι φάση είναι στη ζωή της. Δεν ξέρω αν πρέπει να πάω και να της πω πως δε σταμάτησα ποτέ μα ποτέ να την αγαπάω. Πως κάνω σχέδια από τότε που όλα νοερά την περιλαμβάνουν. Θα ήθελα να μου πεις τις σκέψεις σου και μέσα μου ελπιζω να σε διαβάζει και μέσα από αυτές τις λέξεις να με γνωρίσει. Σε ευχαριστώ. Α.
Δεν μας τα λες καλά, Α. Την παίρνεις τηλέφωνο, επεδίωξες επικοινωνία, αλλά δεν ξέρεις σε τη φάση είναι στη ζωή της; Σχεδιάζεις το μέλλον μαζί της, αλλά ελπίζεις να σε γνωρίσει μέσα από τη στήλη; Επεδίωξες επικοινωνία – ωραία, και μετά τι έγινε;
Αν θέλεις απάντηση, πες μας ακριβώς τι συμβαίνει, όχι μόνο όλα όσα σε κάνουν να φαίνεσαι απελπισμένος και ερωτευμένος. Ακόμα και αν είναι όλα όπως θέλεις να τα καταλάβουμε, δεν είναι καλό σημάδι για εσένα να μην έχεις ξεπεράσει την πρώτη σου σχέση μετά από δέκα χρόνια. Δεν είναι ο έρωτας της ζωής σου, ήταν ο έρωτας σου όταν ήσουν 23. Ήταν η αρχή της ζωής σου, και όπως λες, δεν ήξερες τι σου γινόταν.
Εμένα μου φαίνεται ότι είχες μια που σου έκανε όλα τα χατίρια και νόμιζες ότι πάντα έτσι θα είναι οι σχέσεις σου. Αυτό είναι πολύ διαφορετικό από την «αγάπη της ζωής σου». Φυσικά μπορεί να κάνω μεγάλο λάθος, αλλά γιατί να το συζητάμε; Αντί να κλαις και να οδύρεσαι, ναι, φυσικά να της πεις ότι την θέλεις πίσω επειδή σαν αυτή δεν υπάρχει άλλη καμία. Κανονικά όμως, πρόσωπο με πρόσωπο, όχι με σημάδια καπνού και ανώνυμα μηνύματα στο ίντερνετ. Γιατί δεν το έχεις κάνει ακόμα; Είναι πιο εύκολο να εμμένεις στο παρελθόν και να αποφεύγεις την πραγματικότητα;
__________________
5.
Αγαπητη α μπα γεια σου. Το ερωτημα μου ειναι το εξης: μεχρι που πιστευεις πρεπει να υποχωρουμε και να καταπιεζουμε τον εαυτο μας και τις αναγκες μας σε μια σχεση; Για να το κανω λιανα Θα σου αναφερω ενα απο τα προβληματα. Ειμαι 30 χρονων και ειμαι με ενα παιδι 5 χρονια περιπου και το παμε σοβαρα. Το θεμα ειναι η αντιμετωπιση που εχουμε στα χρηματα, εγω ειμαι πιο πολυ της αποψησ οτι τα χρηματα ειναι για να τα χαιρομαστε κ για να ζουμε καλα ενω αυτος θελει να κανουμε οικονομια σε φαση να μην παμε για ποτο να μη ξοδεψουμε λεφτα. Ή παμε καπου για φαγητο και ειναι μες τη γκρινια ποσο ακριβα μπορει να ειναι ή να μη παρουμε πολλα πιατα. Να σημειωσω οτι γενικα δεν ειναι τσιγγουνης ως προς εμενα δηλαδη θα πληρωσει αυτος παντα παραπανω οταν θα παμε καπου. Ποια ειναι η γνωμη σου;
Υποχωρούμε τόσο ώστε να μην χάνουμε τον εαυτό μας. Για να ξέρουμε πότε τον χάνουμε, πρέπει να ξέρουμε πρώτα πάρα πολύ καλά ποιοι είμαστε και ποια είναι τα όρια μας. Τα όρια δεν είναι πάντα σταθερά, και δεν είναι αδιαπραγμάτευτα, αλλά μέσα μας πρέπει να είναι κάθε στιγμή ξεκάθαρα. Επίσης εντελώς ξεκάθαρος για σένα πρέπει να είναι ο ορισμός του προβλήματος, δηλαδή πρέπει να το βλέπεις το πράγμα όπως είναι.
Κάτι που για τον έναν είναι χαριτωμένη παραξενιά (η γκρίνια για τα χρήματα) για τον άλλον μπορεί να είναι αξεπέραστο πρόβλημα. Μην γελιέσαι, είναι κανονικός, κανονικότατος τσιγγούνης του εξής είδους, κατ' ελάχιστον: θεωρεί ότι η διασκέδαση σε εστιατόριο είναι σπατάλη. Έχει κάποια άλλη πρόταση για διασκέδαση; Έχει πρόβλημα με το να ξοδεύεις τα δικά σου λεφτά με αυτόν τον τρόπο; Εσύ πόσο σημαντικό θεωρείς για τη ζωή σου αυτό το θέμα; Μπορείς να φανταστείς μια ζωή χωρίς αυτού του τύπου τη διασκέδαση; Με ποιον τρόπο χρησιμοποιεί τα χρήματα, τι συμβολίζουν γι' αυτόν;
Η γνώμη μου είναι ότι αυτά τα θέματα θα έπρεπε να τα είχες σκεφτεί πολύ πριν τα πέντε χρόνια, αφού τα πάτε σοβαρά. Η διαχείριση και η αντιμετώπιση της αξίας των χρημάτων είναι το νούμερο ένα πρόβλημα στα ζευγάρια. Κάλλιο αργά παρά ποτέ, βέβαια.
__________________
6.
Αγαπημένη Α, μπα
Αντιμετωπίζω ένα πρόβλημα που πραγματικά δυσκολεύομαι να το πολυπάρω στα σοβαρά, αλλά να που με ταλαιπωρεί. Είμαι 28 ετών, ζω πλέον στο εξωτερικό και ανέκαθεν, είτε λόγω λανθασμένων δικών μου επιλογών, είτε λόγω των εκάστοτε συνθηκών, δεν ήμουν και ιδιαίτερα ισορροπημένη στον τομέα προσωπικά. Το δούλεψα, και τύχης βοηθούσας είμαι εδώ και δύο χρόνια μαζί με έναν άνθρωπο που πραγματικά τον αγαπώ και με γεμίζει. Η σχέση μας ξεκίνησε ενθουσιωδώς και εξελίχθηκε με μια φυσικότητα που δεν είχα ξαναβιώσει. Έχουμε ο κάθε ένας τον χώρο του, αλλά κοιμόμαστε και σχεδόν ζούμε μαζί. Εξ αρχής γνώριζα πως, λόγω μιας αρνητικής του εμπειρίας σε παιδική ηλικία, δεν τρώει κρέας. Πέραν κάποιον πρακτικών θεμάτων -π.χ. του να μαγειρεύουμε δυο φαγητά ενίοτε- δεν μας είχε δημιουργήσει ποτέ πρόβλημα αυτό το γεγονός. Ο σύντροφος μου λοιπόν ήρθε σε επαφή μέσω της δουλειάς του με κάποιον συνεργάτη, ο οποίος δραστηριοποιείται σε ομάδες που υποστηρίζουν τα δικαιώματα των ζώων (προωθώντας παράλληλα τον vegan τρόπο ζωής). Ξεκίνησε να κάνει παρέα με άτομα αυτού του κύκλου και εν καιρώ μου είπε πως σκέφτεται να γίνει vegan. Του ξεκαθάρισα πως ασφαλώς και σέβομαι την επιλογή του, αλλά είναι κάτι τελείως έξω από τον δικό μου τρόπο ζωής και δεν υπάρχει περίπτωση να ακολουθήσω. Με διαβεβαίωσε πως με καταλαβαίνει. Α, μπα μου, έχω κάνει συμβιβασμούς, σε καθημερινό επίπεδο έχω περιορίσει ηθελημένα τα non vegan γεύματα μου, για να διευκολύνω τη συμβίωση μας. Πάντα όμως αυτόβουλα και ποτέ δεν μου έκανε την παραμικρή νύξη. Και μόνο που τα γράφω μου φαίνονται τόσο 1st world problems, αλλά φτάνω στο ζήτημα, bear with me. Εδώ και κάποιο διάστημα, τον ένιωθα ιδιαίτερα αγχωμένο και ήταν συχνά κακόκεφος. Μετά από δική μου επιμονή, μου ξεφούρνισε ότι ο κύκλος του του πετάει σχόλια για εμένα και το γεγονός ότι τρώω ζωικά προϊόντα. Το πιστεύεις; Επέμεινε ότι με υπερασπίστηκε αλλά παραδέχτηκε ότι έχει και ο ίδιος αρχίσει να το βλέπει αρνητικά μα δεν μου είπε τίποτα γιατί με λατρεύει. Μου φάνηκε τόσο παράλογο, που με το ζόρι κρατήθηκα και δεν έβαλα τα γέλια. Και ευτυχώς, γιατί το εννοούσε. Peer pressure στα τριάντα, αν είναι δυνατόν. Α, μπα μου στην αρχή το προσπέρασα, γιατί το συζητήσαμε και φάνηκε πως το λύσαμε αλλά όσο το σκέφτομαι φουντώνω. Δεν θεωρώ πως το έχει ξεπεράσει εντελώς. Πρώτον, νιώθω λιγάκι εξαπατημένη γιατί ήμουν και υποτίθεται ήταν και αυτός ξεκάθαρος επί του θέματος από την αρχή. Δεύτερον, έχει αρχίσει να κλονίζεται η εκτίμηση που του έχω. Τον θεωρώ άνθρωπο ευγενή, έξυπνο, κατασταλαγμένο, χωρίς αγκυλώσεις. Κάνω λάθος; Είναι δυνατόν να επηρεάζεται σε τέτοιο βαθμό; Η αλήθεια είναι πως δεν έχω σε απόλυτη εκτίμηση την όλη τη φάση του ακτιβιστικού veganism. Τη θεωρώ αρκετά ακραία και λανθασμένα προσανατολίσμενη. Αλλά στον βαθμό που δεν ένιωθα ότι μας επηρεάζει, δεν είχα πρόβλημα. Αυτός όμως; Ένιωσα λίγο σαν να μου λέει "είσαι κάπως δολοφόνος, αλλά σε αγαπώ". Ίσως όντως να είναι ανυπέρβλητο το ότι δεν αποδέχομαι κάτι που τον απασχολεί και τον νοιάζει. Δεν ξέρω πως να αντιδράσω, φοβάμαι πως δεν έχει κλείσει το ζήτημα και πως θα συνεχίσει να μας δημιουργεί πρόβλημα. Και πραγματικά μου είναι απίστευτο, πως μπορεί να βρει κανείς κάτι τόσο καλό και να κινδυνεύει να το χάσει για δευτερεύοντα -για εμένα- πράγματα. Εσύ τι πιστεύεις; Υπάρχει περιθώριο να ξεπεραστεί αληθινά;
P.s Συγγνώμη για το σεντόνι!
Δεν θα έλεγα ότι πρόκειται για peer pressure. Με τη θέληση του μπήκε σε αυτόν ιδεολογικό κύκλο (ας τον περιγράψουμε με αυτά τα λόγια). Έτσι ήταν από πάντα, και τώρα βρήκε το μέσο για να εκφραστεί. Δυστυχώς, μάλλον έκανες λάθος που τον θεωρούσες κατασταλαγμένο και χωρίς αγκυλώσεις. Δεν έτρωγε κρέας λόγω «μιας εμπειρίας;» Αυτό είναι από μόνο του μια αγκύλωση. Αν είχε ένα τόσο τραυματικό βίωμα που τον έκανε να αλλάξει τον τρόπο διατροφής του, δεν θα λυνόταν το πρόβλημα με τον διατροφικό ακτιβισμό. Να θεραπεύσει το τραύμα του έπρεπε, όχι να κόψει το κρέας. Αυτό που έκανε είναι να αγνοήσει το πρόβλημα, να το μετουσιώσει σε άλλο πρόβλημα, και να αυτοτιμωρηθεί στερούμενος μια σημαντική κατηγορία διατροφής.
Το φαγητό φυσικά είναι πολύ πέρα από την επιβίωση. Έχει συμβολισμούς από τα αρχαιότατα χρόνια. Το πρόβλημα που είχε, τώρα έχει βρει – κατά τον ίδιο- γιατρειά. Κατά τη γνώμη κάποιον άλλων, με αυτά που κάνει, θα γίνει χειρότερο.
Ούτε εγώ πιστεύω ότι έχει κλείσει το ζήτημα, και πιστεύω επίσης ότι κατά πάσα πιθανότητα το πράγμα θα χειροτερέψει. Δεν είναι καθόλου δευτερεύον το θέμα του φαγητού, και ποτέ δεν ήταν. Όταν κάποιος πιστεύει ότι η διατροφή του τον κάνει να ανήκει σε ένα κλαμπ που είναι ανώτερο ηθικά, δεν διαφέρει από τον θρησκόληπτο. Αν δεν είσαι μέλος της ίδιας θρησκείας, είσαι κάτι σαν ξένη.
Μην εκπλήσσεσαι τόσο πολύ. Ο κόσμος χωρίζει και για πολύ πιο ασήμαντους λόγους. Θα το δεις και στο μέλλον. Αυτός, δεν είναι καν ασήμαντος.
__________________
7.
Τον χώρισα πριν ένα μήνα, μετά από σχέση 1 χρόνου. Χάλια εγώ από τοτε, αλλά είχα αποφασίσει πως δεν άντεχα άλλο τη συμπεριφορά που στα μάτια μου φαινόταν αλλοπρόσαλλη. Κι έρχεται χθες η αδερφή του , και μου εκμυστηρεύεται ότι έχει Ασπεργκερ (δεν μου είπε ψέματα, εξακριβωμενο). Εγώ, αν και -ντροπή μου, το παραδέχομαι- δεν είχα ιδέα τι είναι αυτό, μέσα σε μια μέρα έχω ξεσκονίζει ο,τι βρήκα στο ίντερνετ, και ζήτησα και από μια φίλη ψυχίατρο να με κατατοπίσει. Όσα έμαθα ταιριάζουν ακριβώς στη συμπεριφορά του, ήταν σαν να άναψε ένα φωτάκι στο μυαλό μου και εξηγήθηκαν επιτέλους ολα. Είχε διαγνωστεί πριν 9 χρόνια, στην τελευταία τάξη του Λυκείου, όταν οι γονείς τους νόμιζαν πως έχει διάσπαση προσοχής και τον πήγαν σε ψυχίατρο. Εκείνος δεν το αποδέχτηκε ποτέ. Δε με εξέπληξε η πληροφορία...ήξερα ήδη οτι θεωρεί την ψυχολογία και την ψυχιατρική σκετη απάτη. Και εγώ τώρα τι κάνω; Δεν είναι εγωιστής, αναίσθητος και με έλλειψη ενσυναισθησης, όπως πίστευα. Και δεν υπάρχει κάτι που μπορεί να γίνει- δηλαδή ακόμα κι αν δεν ήταν αρνητικός προς την ιδέα του ψυχολόγου, δε θα άλλαζε κάτι. Δε μπορείς να αλλάξεις τον τρόπο λειτουργίας του εγκεφάλου, δεν είναι ας πούμε, κατάθλιψη, που βελτιώνεται με συνεδρίες και αγωγή. Τι κάνω; Τι θα έκανες βρε α, μπα στη θέση μου; Τον αγαπώ, τον θέλω. Γυρίζω κοντά του, στην κατάσταση που επέλεξα να αφήσω; Η φεύγω και μισώ τον εαυτό μου, γιατί τώρα ξέρω πως δεν είναι επιλογή του; Ευχαριστώ. Κι ελπίζω να μην το κατάντησα πολύ δράμα μέσα στη σύγχυση μου.- pirate
Χειροκροτώ την προσπάθεια του πολίτη που άκουσε για κάτι που δεν ήξερε, και αντί να καταφύγει στην προσωπική του γνώμη», έκατσε και διάβασε.
Με στενοχωρείς όμως γιατί δεν είμαι σίγουρη ότι κατάλαβες σωστά αυτά που διάβασες. Πολλά πράγματα δεν θεραπεύονται, για μην πω τα περισσότερα. Αυτό δε σημαίνει ότι τα αφήνουμε στο έλεος της τύχης και βγάζουμε τις επιστημονικές μεθόδους έτσι κι αλλιώς άχρηστες. Κάτι μπορεί να μην γιατρεύεται, αλλά μπορεί να ελέγχεται, ή να μετριάζεται, ή να συντηρείται έτσι ώστε να μην γίνει ακόμη χειρότερο.
Με λίγα λόγια, μπορεί να μην είναι λόγος χωρισμού το σύνδρομο, αλλά ο τρόπος αντιμετώπισης του, μπορεί να είναι. Εσύ βλέπω ότι αντιμετωπίζεις την άρνηση του να δεχτεί την διάγνωση του ως κάτι δευτερεύον, και την ακύρωση της ψυχιατρικής και της ψυχολογίας σαν προτίμηση σε είδος πίτσας. Διάβασε κι άλλο για το θέμα. Τι μπορεί να γίνει αν δεν κάνει τίποτα για αυτό που αντιμετωπίζει; Και τι σημαίνει αυτή η άρνηση για τον χαρακτήρα του;
Αυτή είναι η δική μου γνώμη. Κατά τα άλλα, μην ρωτάτε άλλους για το ποιος λόγος είναι αρκετά καλός για χωρισμό. Δεν θα κοιμηθούμε εμείς στο κρεβάτι σας, παιδιά. Η ζωή σας είναι. Μπορείς να μείνετε ή να φύγετε για οποιονδήποτε λόγο, μην ζητάτε επικύρωση από επιτροπή.
ΥΓ. Και μια ερώτηση για σένα: δεν μπορείς να αλλάξεις τον τρόπο λειτουργίας κάποιου, και κανείς δεν φταίει για τον τρόπο που γεννήθηκε, ναι, οπότε τι; Τι σημαίνει αυτό; Ότι τα περιθώρια σου άλλαξαν;
σχόλια