Περί γάμων, κτημάτων και άλλων δαιμονίων…
Θέλεις να παντρευτείς. Δεν μας πέφτει λόγος. Κάνε ότι καταλαβαίνεις. Έφτασε η ώρα σου; Θέλεις παιδί; Ερωτεύτηκες; Μόνος σου θα υποστείς τις συνέπειες, και ‘μεις οι φίλοι σου θα είμαστε δίπλα σου και θα σε στηρίζουμε. Θέλεις όμως να κάνεις και Γάμο. Γάμο κανονικό. Γάμο θρησκευτικό, γάμο πολιτικό λίγο με νοιάζει. Θέλεις όμως μετά να κάνεις και γλέντι, τραπέζι, πάρτυ, δεξίωση. Ο καθένας το λέει όπως του φαίνεται καλύτερο. Και με καλείς. Και θέλεις να έρθω. Και θέλω και γω να έρθω γιατί είσαι φίλος μου και σ’ αγαπώ. Γιατί είσαι συνάδελφος. Γιατί είσαι παλιά μου συμμαθήτρια, γιατί είσαι ξάδερφος μου ή δεν ξέρω κι εγώ τι. Από δω αρχίζει το ΔΙΚΟ μου πρόβλημα. Από δω και κάτω με αφορά και με καίει και θα στα χώσω.
Φτάσαμε αισίως τα 30. Που σημαίνει πως είμαστε σε μια ηλικία που οι φίλοι και οι συνομήλικοι παντρεύονται. Που σημαίνει πως έχουμε πολύ ψωμί να φάμε ακόμα σε γάμους (ή μάλλον για να είμαι ακριβής, πολύ φιλέτο με ρυζάκι και σάλτσα μανιτάρια).
Στέλνω το μήνυμα αυτό στη γενιά μου. Στους φίλους μου και σ’ όσους μπορεί στο μέλλον να γίνουν φίλοι μου. Στέλνω το μήνυμα αυτό και στους εχθρούς μου, είμαι υπεράνω, ως μια έκκληση και απέλπιδα προσπάθεια… όχι άλλο κλισέ. Όχι άλλο κτήμα. Όχι άλλοι σκηνοθετημένοι χοροί ζευγαριού. Όχι άλλο κλαρίνο. Όχι άλλη τρικυμία εν κρανίω.
Σ αρέσει να ξέρεις πως οι φίλοι σου όλη τη βδομάδα σκέφτονται: «Πωωωω... έχω κι αυτόν το γάμο το Σάββατο» ; Γιατί ειλικρινά «Γιούπι!!!! Γαααάμος!!» said no one ever.
Θα το πάρω απ’ την αρχή. Ιδεολογικά. Κατά την ταπεινή μου άποψη, ιστορικά η προηγούμενη γενιά, καλά θα έκανε να σκάει που και που και να ακούει τις επιταγές και τις ιδέες της νεώτερης. Και όχι το αντίθετο. Στους γάμους –και δη στην Ελλάδα- συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Η Μαμά, μπαίνει σε βάθρο. Η Μαμά ξέρει τα πάντα. Η Μαμά αποφασίζει. Έτσι το βρήκες έτσι το παίρνεις. Κι εσύ δεν έχεις καμία διάθεση να βάλεις λίγο το μυαλό σου να δουλέψει και να σκεφτείς πως θα ήθελες να είναι ο δικός σου ονειρεμένος γάμος και όχι της μαμάς σου ή της θειας Μαρίκας από τα Φιλιατρά.
ΈΤΣΙ είναι. Οι γάμοι τη σήμερον ημέρα, γίνονται σε κτήματα, σε αίθουσες ξενοδοχείων, σε αίθουσες της Άνω Ραχούλας ειδικά διαμορφωμένες για γάμους. Τέλος. Κοστίζουν μια περιουσία κι εσύ φτωχέ, πατέρα εργάτη έχεις υποχρέωση να δώσεις ότι μάζευες μια ζωή για να εντυπωσιάσεις τον άλλον παλιό σου συνάδερφο εργάτη που θα πει «Κοίτα ο Μπάμπης. Στο Νασιουτζικ την πάντρεψε τη μοναχοκόρη του».
Αναφέρομαι λοιπόν σε σενα, φίλε γόνε της δικής μας μεσαίας τάξης. Παιδί υπαλλήλου ή ελεύθερου επαγγελματία, ή καθηγητή ή οτιδήποτε τέλος πάντων που δεν είναι γόνος Λαμπράκη, Βαρδινογιάννη ή Λάτση. Τι το θες ρε το Νάσιουτζικ;; Τι σου προσφέρει το Νάσιουτζικ; Τι λέει για σένα και για τον έρωτα σου το Νάσιουτζικ; Τίποτα.
Πρόβλημα πρώτο λοιπόν, ο Χώρος. Δεν τα λέω αυτά για να σε αποπάρω. Αν και μ’ έχεις κάνει έξαλλη. Τα λέω για να σου δώσω μια άλλη ιδέα. Έναν άλλο τρόπο να σκεφτείς λίγο out of the box και να κάνεις την μέρα αυτή όντως μια από τις ομορφότερες της ζωής σου ουσιαστικά και όχι όπως στην πλασάρουν τα περιοδικά.
Συμβουλή πρώτη το σπίτι σου, μια όμορφη urban ταράτσα με dj, ένα γραφικό παραλιακό beach bar, ένα σκέτο, αθηναϊκό bar. Το οτιδήποτε μου παρέχει μια κάποια ελευθερία κινήσεων και δεν με αναγκάζει να κάθομαι σε μια ροτόντα με 10 παντελώς αγνώστους ανθρώπους που σκυλοβαριούνται όσο εγώ.
Πρόβλημα δεύτερο. Οι πάντες. Στον γάμο αυτό πρέπει μέσα σε ΜΙΑ μέρα να ευχαριστηθούν οι πάντες. Σόρυ. Ιμπόσιμπλ. Είναι αδύνατον εγώ και οι φίλοι σου να διασκεδάσουμε με τον ίδιο τρόπο που θα διασκεδάσει και η προαναφερθείσα θεία Μαρίκα. Είναι αδύνατον εξ ορισμού. Αν λοιπόν πλακώσεις τα κλαρίνα και τα αφιέρωματα σε κάθε νησί και παρανήσι της -κατά τα άλλα υπέροχης- αυτής χώρας σε διαβεβαιώ πως οι φίλοι σου θα υποφέρουν. Δεν είναι Λύκειο Ελληνίδων εδώ. Εδώ είναι γάμος στην Αθήνα. Προσαρμόσου. Αν πλακωθείς στα «ξένα» η θεια Μαρίκα θα πάθει το λιγότερο ισχυρότατη ημικρανία.
Συμβουλή δεύτερη λοιπόν. Χώρισε τον κόσμο. Κάνε ένα τραπέζι για τις θειάδες και πάρε φίλους και γνωστούς σ’ ένα μπαράκι για το πάρτυ. Ή εν τοιάυτη περιπτώσει, αν αυτή η λύση καθόλου δεν σε ικανοποιεί ΚΑΝΕ skip τα κλαρίνα!
Πρόβλημα τρίτο. Τα φράγκα. Ξέρουμε πόσα λεφτά έχεις. Σε ξέρουμε. Είσαι φίλος μας, σε ζούμε. Δε θα μπερδευτούμε πιστεύοντας πως κέρδισες το λαχείο και σου περίσσευαν 20 χιλιάρικα για να μας εντυπωσιάσεις. Εμένα προσωπικά μου φαίνεται επιδειξιομανία και σπατάλη άνευ περιεχομένου.
Συμβουλή Τρίτη. Keep it simple, ρε πουλάκι μου. Δεν είσαι η συγχωρεμένη η Νταϊάνα. Less is more μας θύμισε ο καημένος ο Mies van de Rohe, αλλά ποτέ δεν έφτασε στ’ αυτιά σου αυτή η πληροφορία.
Συνοψίζοντας. Θέλεις κλαρίνα; Κάλεσε μας στο χωρίο σου να δούμε το original χωριάτικο γλέντι. Θέλεις δεξίωση; Κάνε μια «καθώς πρέπει» αστική δεξίωση, χωρίς κλαρίνα και γουρνοπούλες. Θέλεις πάρτυ; Κάνε πάρτυ και γράψ’ τη μάνα σου και τις φαντασιώσεις της. Κάνε ότι θέλεις αλλά κάντο με το προσωπικό σου στυλ, λίγο γούστο και μακριά από τα στερεότυπα.
Σ αρέσει να ξέρεις πως οι φίλοι σου όλη τη βδομάδα σκέφτονται: «Πωωωω… έχω κι αυτόν το γάμο το Σάββατο» ; Γιατί ειλικρινά «Γιούπι!!!! Γαααάμος!!» said no one ever.
Δεν είμαι βέβαιη πια αν «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη». Πάντως το γούστο του δεν είναι σίγουρα. Ξεκολλά απ’ τη μικροαστίλα. Και το «έτσι πρέπει» ή «έτσι κάνουν όλοι».
Αναλύοντας το θέμα πρόσφατα με το φίλο μου το Μάνο μου θύμισε την κατάλληλη φράση: «Θέλω να γίνω σαν Αμερικάνος, μ’ αρέσει στα κρυφά κι ο Μητροπάνος». Ελπίζω η γενιά μας να αποδειχθεί μια καλύτερη βερσιόν Νεοέλληνα…
Και θα μου πεις, εδώ ο κόσμος καίγεται οι γάμοι σε νοιάζουν. Ναι, και οι γάμοι. Δείχνουν κάτι απ’ την παιδεία και την κουλτούρα σου.
Παραθέτω αληθινά οικονομικά στοιχεία από τον δικό μου γάμο για να δεις ότι γίνεται:
- Νυφικό ωραιότατο (χωρίς πούλιες και στρας απ’ την Αγία Βαρβάρα) ραμμένο για μένα από το internet 200€
- Πάρτυ στο σπίτι μας με 6 διαφορετικά cocktails και αλκοόλ να ρέει άφθονο για 180 άτομα όλη τη νύχτα, 2 bartenders και 4 σερβιτόροι περίπου 2.500-3000 € από το baracademy)
- Κυριακάτικο roof garden πάρτυ για παππούδια, θειάδες και παιδάκια από τις 12 το μεσημέρι ως τις 12 το βράδυ, όποιος ήθελε ερχόταν όποτε ήθελε και όποτε ήθελε έφευγε, finger food από τον Σκλαβενίτη και ένας σερβιτόρος 12 ώρες για 120 άτομα (είμαστε και μεγάλο σόι) 1500 €.
- Προσκλητήρια, μπομπονιέρες τα φτιάξαμε μόνοι μας και είχαν ένα αστείο κόστος.
Δηλαδή με περίπου 5 χιλιάρικα (βάζω μέσα μαλλιά, μακιγιάζ, φωτογραφίες, βίντεο και όλα τα κομφορ που τίποτα δεν μου έλειψε) κάναμε 2 πάρτυ για (συνολικά) 300 άτομα. Και επιπλέον όλοι το θυμούνται ακόμα και λένε πως ήταν απ’ τους καλύτερους γάμους που έχουν πάει.
Δε θέλω κανείς να γίνει σαν εμένα. Δεν το παίζω πρότυπο ή ξερόλας. Θα ήθελα όμως ο καθένας να είναι αυτό που είναι και να κάνει αυτό που θέλει να κάνει ελεύθερος. Απεγκλωβισμένος από αυτό που θέλουν οι άλλοι γι αυτόν. Λίγη σκέψη και λίγη φαντασία ποτέ δεν έκαναν κακό. ;)
Καλά στέφανα, καλούς απογόνους και be brave γιατί θα σου χρειαστεί! :)
σχόλια