ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
26.3.2016 | 00:50

Έχω πέσει

δεν είμαι πλέον αυτο που ήμουν κάποτε.Είμαι πολύ εμφανίσιμη αλλά....αυτό δεν φτάνει από μόνο του. Η αύρα μου είναι χάλια πλέον. Ο "αέρας" που βγάζω προς τους άλλους. Ο τρόπος που κοιτάω. Το πώς συμπεριφέρομαι. Δεν τραβάω πια κανένα βλέμμα, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, δεν με προσέχει άνθρωπος κι αυτό γιατί απλώς είμαι μια μαυροφορεμένη φιγούρα, με αγριεμένο μάτι και σφιγμένα χείλη. Το αισθάνομαι ότι κοιτάζω γύρω μου άγρια χωρίς να το θέλω. Προσπαθώ να καταλάβω τι μου έχει συμβεί, σε ποιο χρονικό σημείο της ζωής μου πήρα τη λάθος στροφή και έγινα ένα αδιάφορο πλάσμα. Ή αν όχι αδιάφορο, απλησίαστο. Παλιά θυμάμαι, έβραζε μέσα μου η χαρά και η αυτοπεποίθηση, δεν με σταματούσε τίποτα, ήμουν στα σύννεφα ό,τι και να συνέβαινε. Είχα επιτυχίες συνεχώς, δεν αισθανόμουν αυτό το απόλυτο κενό. Έχω γίνει pathetic. Θα μπορούσα να τα ρίξω όλα στην οικονομική κρίση που επιφέρει ψυχολογική κρίση, στο γεγονός ότι μεγαλώνω και δεν είμαι 19 και 20 χρονών με τα μυαλά στα κάγκελα, θα μπορούσα να λέω ότι φταίνε οι άλλοι, θα μπορούσα να λέω ότι φταίνε τα τραυματικά γεγονότα που έζησα πριν 1-2 χρόνια και δεν έχουν ξεπεραστεί ακόμα εντελώς......Θα μπορούσα να βρω πολλές άχρηστες δικαιολογίες. Αλλά δεν θα με οδηγήσουν πουθενά. Πώς ανακτάται η χαρά λοιπόν; Πώς μπορώ να επαναφέρω τη σπίθα στο βλέμμα μου και να διώξω το παραιτημένο ύφος; Πώς μπορώ να ξαναβρώ τον εαυτό μου; Ζω μια επαναλαμβανόμενη ρουτίνα, ίδιες κινήσεις/γεγονότα/συναισθήματα σε έναν αιώνιο κύκλο. Τίποτα καινούριο, τίποτα αναζωογωνητικό. Κι εγώ τι κάνω; Κάθομαι και παρακαλάω από την "ζωή" να μου στείλει πακέτο την ευτυχία. Αμ , δε. Λες και μου χρωστάει. Δική μου δουλειά είναι να δημιουργήσω την ευτυχία μου, όμως...αισθάνομαι τα χέρια μου τόσο κουρασμένα...Και με απογοητεύει συνεχώς το γεγονός ότι ενώ πάντα προσπαθώ να είμαι άμεση, ειλικρινής και ντόμπρα, συναντώ συνεχώς τοίχους γύρω μου γιατί οι άλλοι δεν φαίνεται να έχουν την ίδια άποψη...Κι αυτό με ρίχνει κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο....Ούτε η ειλικρίνειά μου θα με σώσει...Ίσως, λέω, ίσως....να ασπαστώ κάποια στιγμή τον σταρχιδισμό...Είναι και τζάμπα αν δεν κάνω λάθος.
7
 
 
 
 
σχόλια
Βρες αυτό που σε έκανε να αφίξεις τα χείλη και να πετάξεις το χαμόγελο και σκότωσε το. Εσύ και μόνη σου. Ένα κλικ στο μυαλό είναι όλα αρκεί να έχουμε μυαλό να το βρούμε, να το δούμε μπροστά μας και Μπαμ οοοοολα αλλάζουν. Έχεις την δύναμη!
Σημερα μεσα στο Τραμ συναντησα μια προσφυγοπουλα,δεν την κοιταξα με ματια λυπημενα απο οικτο αλλα την ειδα σαν γυναικα.Με κοιταξε και αυτη το ιδιο και μου χαμογελασε.Μεσα στα βασανα μου χαρησε κατι.Αυτο που εχω σιχαθεί με τις Ελληνιδες ειναι οτι δεν χαμογελατε καθολου.
έχεις πολύ αναλυτική & σωστή για μένα σκέψη..αντιλαμβάνεσαι το ρόλο τον δικό σου, στην διαμόρφωση της κατάστασής..εσύ ξέρεις τι έχει γίνει..αυτό είναι το μεγαλύτερο βήμα προς την αλλαγή..νομίζω πρέπει να ψάχνουμε στα μικρά καθημερινά πράγματα..τι μας αρέσει..τι μας γεμίζει..από τα μικρά ξεκινάμε & φτάνουμε στα μεγάλα..

ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΤΩΡΑ

Scroll to top icon