Κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα να ξέρει σε τι σχέση βρίσκεται και να ξέρει τι πραγματικά συμβαίνει... Εγώ θα μιλούσα στη μάνα μου και θα της έλεγα οτι πρέπει να ξεκαθαρίσει τα πράγματα με τον πατέρα μου.. Μπορεί να έχει τους λόγους της να το κάνει αλλά δεν της δίνει κανένα δικαίωμα να κοροιδεύει κάποιον ο οποίος πιστεύει οτι έχει δίπλα του έναν άνθρωπο πιστό και αφοσιωμένο.. Εάν αρνιόταν θα του το έλεγα εγώ. Και όλα αυτά περί μην ανακατεύεσαι, οκ δεν θα ανακατευόμουν εαν τον άλλον δεν τον ήξερα και δεν με ένοιαζε να τον κοροιδεύουν πίσω απο την πλάτη του. Όχι όμως τον πατέρα μου. Και τα ίδια ισχύουν και στην αντίθετη περίπτωση που ο πατέρας μου απατούσε την μάνα μου. Οσο αφορά το τούβλο με όβομα ανώνυμος που είπε κατι βλακείες σε φάση "Πώς αισθάνεσαι που ο πατέρας σου θα γεράσει μόνος του?" Θα προτιμούσα να γεράσω μόνος μου γνωρίζοντας οτι τα παιδιά μου με σκέφτονται και με στηριζουν παρα να ξυπνήσω μια μέρα στα 60 μου να μάθω οτι η γυναίκα μου με απατούσε και ενώ το παιδί μου το ήξερε με άφηνε να εξευτιλίζομαι καθημερινά. Αυτά. Γνώμη μου.
20.3.2015 | 19:33
Η μητερα μου απαταει τον πατερα μου και φοβαμαι να του το πω
Η μανα μου κερατωνει τον πατερα μου εδω και 1 χρονο και συνεχιζει.Το εμαθα πριν απο 6 μηνες. Την εχω σιχαθει. Εκεινη δεν εχει ιδεα γιατι της φερομαι κρυα και αποτομα (η κανει πως δεν ξερει γιατι της πεταω σποντες συνεχως, τι να πω) και παραπονιεται στον πατερα μου απο τον οποιο εχω φαει τρελο κυρηγμα για αυτο. Φαινομαι ως η κακια της υποθεσης και ο πατερας μου με μαλωνει συνεχως, λεει πως εχω αλλαξει και πως ντρεπεται για την συμπεριφορα μου.Ωστοσο φοβαμαι να μιλησω και να πω οτι ξερω (εχω και μπολικες αποδειξεις). Οποτε ισως και να μου αξιζει ολο αυτο.Αλλα σκεφτομαι την αδερφη μου ρε γαμωτο. Εγω εφυγα απο το σπιτι, αυτη ειναι 11 και δεν ξερω πως θα την επηρεασει ολο το θεμα. Κανω υπομονη και βλεπω την μανα μου (και που την φωναζω ετσι ντρεπομαι) να τραβιεται με τον γκομενο και μετα χωρις τυψεις να πηγαινει στο σπιτι και να φιλαει τον πατερα μου και την αδερφη μου. Το θρασος της δεν περιγραφεται, κανει π.χ. την αρρωστη η βρισκει διαφορες ηλιθιες δικαιολογιες για να συναντησει τον κυριο. Ειδα μια μερα τα μηνυματα που του ειχε στειλει παλια, οπου παραπονιοταν που συνεχεια επρεπε στο σπιτι να εχει ησυχια επειδη εδινα πανελληνιες κ αλλα πολλα. Δεν μπορω να καταλαβω γιατι δεν σηκωνεται λοιπον να φυγει μαζι του αντι να μας κοροιδευει ολους.Ο μπαμπας μου εχθες με ρωτησε πολυ ηρεμα : υπαρχει καποιος αλλος λογος που της μιλας ετσι ; ξερεις κατι που δεν ξερω;Ετσι ακριβως.Και εγω αντι να ξεστομισω ολες τις βρομιες της, που ειναι ο λογος που εχω γινει κουρελι τον τελευταιο καιρο του λεω κατι σε φαση: Οχι καλε μπαμπα τι να ξερω, ειμαι αγχωμενη τον τελευταιο καιρο, συγγνωμη δεν θα επαναληφθει κτλ.Πραγματικα δεν ξερω τι να κανω, θελω να της μιλησω αλλα δεν ειναι στα καλα της,φοβαμαι θα με κατηγορησει μπροστα στην οικογενεια η ισως κανει κατι αλλο τρελο. Δεν αντεχω αλλο, σπουδαζω και εχω συνεχως την εγνοια της αδερφης μου και του μπαμπα μου βρισκομαι νιωθω στα ορια της καταθλιψης.Παραλιγο να χαλασω την σχεση με το αγορι μου που δεν μπορουσε να καταλαβει γιατι ημουν ετσι μεχρι που του τα εκμυστηρευτηκα ολα. Δεν μπορω να συγκεντρωθω στα μαθηματα και πασχιζω συνεχεια να το παιζω γλυκια στην μητερα μου. Μεσα μου βυθιζομαι, δεν ξερω τι να κανω πια...
10