Πάσχα χωρίς χακί
Περιφέρομαι στο σπίτι και όλα μοιάζουν έτοιμα. Έτοιμα για τις γιορτές. Αγοραστά τσουρέκια- η αντισυμβατική μαμά «δε φτιάχνει πλεξούδες από ζάχαρη, όταν ήδη υπάρχουν τα ζαχαροπλαστεία» και κόκκινα αυγά της γιαγιάς στη μέση της τραπεζαρίας. Στην κονσόλα, το βιβλιαράκι «Μεγάλη Εβδομάς» τσαλακώνεται κάθε μέρα και σε άλλη σελίδα, ενώ πίσω από την καρέκλα οι χάρτινες σακούλες για τα βαφτιστήρια παίρνουν το σχήμα της λαμπάδας, προδίδοντας έτσι το περιεχόμενο τους. Βάζω μουσική και περιμένω να γεμίσει ο τόπος από λόγια και ρυθμό. Φασαρία. Μπα. Άδικος κόπος. Εγώ και οι δικοί μου δεν είμαστε ικανοί να κάνουμε τους γείτονες να χτυπάνε τον τοίχο προς ένδειξη διαμαρτυρίας.
Συνεχίζω τη μικρή βόλτα στο διαμέρισμα και ψάχνω τι μου λείπει. Μετρώ με τα δάχτυλα του ενός χεριού και σταματώ όταν φτάνω στο παιδικό. «Αυτό είναι» και κοντοστέκομαι. Μία αντρική φανέλα με έξυπνο λόγκο, βρίσκεται κρυμμένη πίσω από τη διπλή κουκέτα. Τη φοράω και μονολογώ «έτσι καλύτερα».
Ο αδερφός μου με περνάει τέσσερα χρόνια. Πολλοί όταν μιλάνε για τα αδέρφια τους κάνουν διάφορες γκριμάτσες αποδοκιμασίας ή αρνούνται τα σχόλια περί ομοιότητας. Εγώ νομίζω ότι απλά υποκρίνονται. Ας πούμε σε ποιον δεν αρέσει να τον σηκώνουν στην πλάτη και να κάνουν βόλτα μέχρι να πεθάνουν και οι δύο από τα γέλια? Ή όταν ανταλλάζουν περίεργα βλέμματα επειδή απαντάνε συγχρονισμένα στην απάντηση της ανίδεης μαμάς με ατάκα ηρώων της ντίσνευ?
Ο αδερφός μου δεν είναι εύκολος χαρακτήρας. Και είναι του κινήματος my way, or no way. Κοροϊδεύει τις ανησυχίες μου και μιμείται τους άλλους καλύτερα από ότι εγώ. Είναι διάολος αλλά όχι κάφρος. Σιχαίνεται το τσιγάρο και εγώ σιχαίνομαι τη βρώμη που καταναλώνει καλύτερα και από άλογο.
Ο αδερφός μου φέτος δε θα είναι στο Πασχαλιάτικο τραπέζι. Ούτε στο τραπέζι στο χωριό. Ούτε θα είναι αυτός που όπως κάθε χρονιά, θα φέρει το Άγιο Φως ως ο ψηλότερος, ούτε αυτός που θα μου μαζέψει τα μαλλιά γιατί «Μαριάνθη δεν προσέχεις, θα καούν και μετά θα κλαις.»
Ο αδερφός μου φέτος εκτίει την ποινή του στον Ελληνικό Στρατό. Δε δικαιούται άδεια παρά μόνο μετά τη λήξη των διακοπών. Αυτό για μένα σημαίνει λιγότερες αστείες ατάκες, λιγότερους καβγάδες περί αριστερών συγκεντρώσεων και λιγότερα «να προσέχεις» με βλέμμα πλάγιο, παρόμοιο με πατρικό αλλά πιο στραβό-προδίδει τη φρεσκάδα της νιότης.
Ο αδερφός μου δεν θα είναι μαζί μας αυτές τις διακοπές και νομίζω η απουσία του είναι ήδη αισθητή σε όλη την πολυκατοικία. Στο σπίτι δεν υπάρχει η υπερβολική δόση αντρικού αρώματος που μαρτυρά βραδινή έξοδο, και στα ντουλάπια λείπουν τα παστέλια «που ως γνωστόν είναι μεγάλη πηγή πρωτεΐνης, σε αντίθεση με τα γλυκά που καταναλώνεις εσύ Μαριάνθη μου , τα οποία μόνο παχαίνουν.» Και σκάει στα γέλια.
Ο αδερφός μου όταν γελάει κάνει λακκάκια. Και εγώ έχω λακκάκια. Αλλά δεν είναι τόσο έντονα όσο τα δικά του.
Σηκώνομαι από το στρώμα-το δικό του στρώμα-και ακόμη φοράω τη φανέλα του. Όσο προχωράω προς την κουζίνα, αναλογίζομαι. Αναλογίζομαι την τεράστια διαφορά ύψους που είναι εμφανής από το μήκος της μπλούζας, η οποία αγγίζει τους μηρούς μου. Χαμογελάω καις σκουπίζω τα μάτια μου με το υπερμέγεθες ύφασμα.
Ο αδερφός μου δεν είναι εδώ για να με δει και να με φωνάξει «μυξιάρικο».
Ο αδερφός μου με αγαπάει και θα γίνει χαζομπαμπάς.
Ο αδερφός μου είναι στρατό.
Ο αδερφός μου μού λείπει.
Ελπίζω εκεί, ανάμεσα στα χακί και τις δυνατές φωνές, να διαβάζεις αυτό το άρθρο και να αφουγκράζεσαι την πασχαλινή ατμόσφαιρα.
Το μικρό,
