ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

έφτασα σπίτι πιωμένη. Ούτε τα μετρημένα σκαλιά του σπιτιού μου δεν μπόρεσα να αντιμετωπίσω. Ένιωσα ηλίθια να παραπαίω μόνη στο δικό σου το κενό. Νιώθω ανόητη να εξηγώ την απουσία σου σε ανθρώπους συνομίλικους μου και συνταξιδιώτες από καιρό. Συνειδητοποιώντας πως ακόμα δεν κατάφερα να σε ξεπεράσω, αδυνατώ να τους εξηγήσω το κενό μου. Κάνω και πάλι τον καραγκιόζη στην παρέα και προσποθούμαι. Αναριωτιέμαι αυτές τις ελεηνές στιγμές μου, τι άραγε κάνεις ή λες εσύ; Προφανώς δεν έχεις να απολογηθείς σε κανέναν. Κανένας δεν ξέρει την ύπαρξη μου. Βιάστηκα να κοινωνήσω τις προσδοκίες μου για σένα. Βιάστηκες να ξεκαθαρίσεις τη θέση σου σε μένα. Δεν σε μισώ ρε γαμώτο. Ρίχνω όλες τις ευθύνες σε μένα. Έγω προχώρησα μέσα μου για σένα, εγώ ονειρεύτηκα για εμάς, εγώ αφέθηκα για μένα χωρίς να υπολογίσω πως δεν βάσταγες το βάρος για εμάς.Δεν κατάλαβα δευτερόλεπτο πως δεν ήθελες τα ίδια. Παρερμήνευσα τα χέρια σου επάνω μου, νόμισα πως ήταν όλα η αφορμή, η ίδια η αρχή. Δεν το περίμενα λεπτό πως δεν με ήθελες εσύ. Πέρασαν ήδη δύο μήνες που έφυγες. Είναι αρκετός ο καιρός για να το πάρω απόφαση, μα η καρδιά μου είναι ακόμα σε άρνηση και βαθειά μέσα μου ελπίζω πως είσαι ακόμα μπερδεμένος, πως θα το μετανιώσεις και θα μου ζητήσεις μία καινούργια αρχή. Πόσο αφελείς και ταυτόχρονα δυνατές είμαστε οι γυναικές στην ελπίδα και στο όνειρο συνάμα, φαντάσματα της φύσης. Δυστυχώς χωρίς εμάς θα πέθαινε η πλάση. Αναγκασμένες από τη φύση μας να αντρέφουμε μωρά από κούνια και άλλα πιο ενήλικα. Άδικη που στάθηκε η φύση έναντι της μοίρας μας. Και να μη σε μισώ με πονάει περισσότερο. Θα ήθελα να είμαι τρελή και να σου ρίχνω όλες τις ευθύνες, όμως το νιώθω μέσα μου πως έφταιξα εγώ. Εσύ είσαι ακόμα είσαι παιδί και με ρυχή ψυχή για τέτοια μονοπάτια. Εικάζω πως δεν σε 'σπρωξαν πότε στου έρωτα τα αγκάθια. Ας είναι δεν πειράζει πια, εγώ τα έχω μάθει απ'έξω, δεν πρόκειται να φοβηθώ ούτε να αρνηθώ. Έχω σκοπό ζωής να μάθω και άλλες πίκρες, γιατί μόνο έτσι πια ομορφαίνουν οι ρυτίδες. Εσύ είσαι ακόμα παιδί, έχεις καιρό ακόμα να πειραματιστείς, να παίξεις με το χώμα. Και ο Άδης όταν σε δει, θα κλάψει από τα γέλια, πόσο ανόητα είσαι θνητός ακόμα. Εγώ τότε θα είμαι γριά με μαύρα τα μαστάρια, θα είμαι έτοιμη πια να σε κοιμίζω στα νεκρικά μου δωμάτια. Θα σε παρηγορώ για τους θνητούς σου έρωτες και κρυφά πάνω από τον έρωτά σου θα γελώ για τις μικρές σου ανάγκες.