Όλη μου την ενήλικη ζωή, μέχρι και πριν από μερικά χρόνια, έτρωγα όλη μέρα κάθε μέρα ντελίβερι. Υπάρχουν δύο βασικοί λόγοι. Ο πρώτος είναι ότι το φαστ φουντ είναι απλά πεντανόστιμο. Ο δεύτερος ότι ως παιδί σπάνια τρώγαμε ας πούμε πίτσα, μόνο σε γιορτές ή μεγάλες νίκες του ΠΑΟΚ, και μεγαλώνοντας άρχισα να το παρακάνω τρώγοντας αυτό που (θεωρούσα ότι) είχα στερηθεί.
Τα αγαπημένα μου: χοτ ντογκ, μπέργκερ, πίτα γύρος, γκούντις, πίτσες, τηγανιτές πατάτες - και τα έτρωγα χωρίς σταματημό σχεδόν κάθε μέρα και παραγγέλναμε κάθε μέρα από διαφορετικό μαγαζί. Μέχρι τα 30κάτι δεν πάχαινα κιόλας (ακόμα κι αν προσπαθούσα), οπότε δεν μου πέρασε από το μυαλό να αλλάξω τις διατροφικές μου συνήθειες. Μετά, ο μεταβολισμός άλλαξε και έβαζα κιλά, οπότε έκανα κάποιες μικρές προσπάθειες για μείωση των παχυντικών τροφών. Ήθελα να κάνω υγιεινή διατροφή αλλά πέρα απ' τα κιλά -που τα έχανα εύκολα- δεν είχα κάποιο κίνητρο.
Αυτό άλλαξε πριν από 3 χρόνια, όταν σε μια τυχαία εξέταση αίματος ανακάλυψα πως δεν είχα απλά χοληστερίνη αλλά είχα υψηλή χοληστερίνη. Θα μπορούσα να την αγνοήσω, όπως πολύς κόσμος που ξέρω, ή να πάρω φάρμακα και να συνεχίσω να τρώω ό,τι θέλω. Όμως προτίμησα να αλλάξω τη ζωή μου.
Έμαθα ό,τι χρειαζόταν να ξέρω κι είχα πια ένα κίνητρο για να τρώω καλά. Και σε μια βραδια έκοψα αναγκαστικά τα περισσότερα πράγματα που μέχρι τότε θεωρούσα νόστιμα: Τηγανητά και σωταρισμένα, λίπη, τυριά, αλλαντικά, βούτυρα, κρέμες γάλακτος, πολλά κρέατα, μαγιονέζες (η ρωσική ήταν ό,τι αγαπούσα περισσότερο), και φυσικά τα γλυκά. Ακόμα και η πέτσα απ' το κοτόπουλο ήταν απαγορευμένη. Για γύρους, πίτσες, μπέργκερ και λουκάνικα ούτε λόγος.
Σε μια νύχτα είχα κόψει ένα σωρό κατηγορίες φαγητών και τρόπων μαγειρέματος. Ήταν υπερβολή; Ναι, όμως όπως είπα ήταν κάτι που ήθελα καιρό να κάνω, είχα δεν είχα χοληστερίνη. Στην αρχή ήταν δύσκολο να τρώω μόνο όσπρια, φρούτα, λαχανικά, ψάρια -τα μισούσα μέχρι τότε- και διάφορα άλλα υγιεινά πράγματα. Μου έλειπαν τα αγαπημένα μου φαγητά και ντελίβερι, αλλά σύντομα συνήθισα και αγάπησα τελείως διαφορετικές γεύσεις. Το δύσκολο ήταν να εντοπίσω το ανθυγιεινό στα φαγητά, κι όχι να μην το φάω. (Στα εστιατόρια παιδεύομαι ακόμα: ακόμα και τα φαινομενικά πιο υγιεινό φαγητό μπορεί να έχει κρυμμένο βούτυρο ή μαγιονέζα, ή να είναι σωτέ χωρίς να το γράφει πουθενά.)
Για να μη νιώθω καταπίεση, σκέφτηκα να κάνω αυτή την εβδομαδιαία παρασπονδία που συστήνουν οι ειδικοί, αλλά τελικά δεν την χρειαζόμουν. Αποφάσισα όμως μια στο τόσο, με συγκεκριμένες αφορμές, να τρώμε πίτσα. Στη Γιουροβίζιον ας πούμε, ή στην επέτειό μας. Σύντομα όμως βρήκαμε ότι μπορείς να φας και υγιεινή πίτσα (ζύμη ολικής άλεσης, φυτικό τυρί, λαχανικά, σολομός) και έπαψε κι αυτό να είναι παρασπονδία. Η χοληστερίνη κρατιέται πια σε σχετικά καλά επίπεδα, κι η φυσική μου κατάσταση είναι πιο καλή από ποτέ - πράγμα όχι δύσκολο, μιας και ποτέ δεν ήταν έστω και λίγο καλή.
Μόνο μια φορά ετησίως σπάω πραγματικά την υγιεινή διατροφή. Κάθε χρόνο στα γενέθλιά μου. Πέρσι όμως είχα μεθύσει τόσο, που όταν ήρθαν τα Goody's -είχα πάρει ένα τσίζμπεργκερ, ένα mayo classic burger, και ένα pitta γύρο χοιρινό, και τηγανητές πατάτες- τα χλαπάκιασα κατευθείαν, έσκασα, και μετά δεν θυμόμουν και τίποτα. Για να μη τα φάω και φέτος τζάμπα, φρόντισα να μην πιω τόσο, ώστε να βιώσω την ξεχασμένη απόλαυση με πλήρη συνείδηση.
Χτες λοιπόν, στα γενέθλιά μου, και αφού πήγαμε σινεμά στην τέλεια ταινία της Ντίσνεϊ "Ζωόπολη", προσπάθησα να αποφασίσω αν ήθελα Goody's ή Πλάζα (το καλύτερο γυράδικο της Αρετσούς, κατά τη γνώμη μου, που μου είχε λείψει πολύ). Τελικά αποφασίσαμε και παραγγείλαμε και απ' τα δύο.
Μετά από εκατοντάδες σαλάτες, ρεβύθια, φασολάκια, ψάρια και ψωμιά ολικής άλεσης, χτες βράδι χτύπησαν το κουδούνι μας οι ντελιβεράδες και των δύο φαστ φουντ, που από κει που έρχονταν κάθε μέρα τώρα ίσως πίστευαν ότι θα είχαμε πεθάνει.
Πώς ήταν λοιπόν το συνειδητό γεύμα με burger, γύρο, πίτα σουτζουκάκι και τηγανητές πατάτες - γεύσεις που είχα ξεχάσει πως υπήρχαν;
Με μια λέξη: απόλαυση. Τα κρέατα, η μαγιονέζα (και η ρωσική!) οι πατάτες και των δύο μαγαζιών - κάθε μπουκιά ήταν πεντανόστιμη, σαν μικρές εκρήξεις στο στόμα. Το όλο πράγμα δεν κράτησε πολύ. Παρότι ήταν τεράστια ποσότητα για ένα άτομο, τα έφαγα σε λιγότερο από δέκα λεπτά -και πολλά λέω-, και όλα τελείωσαν. Θα είχε πλάκα αν έκανα εκείνη τη στιγμή μια μέτρηση χοληστερίνης.
Μαζί με την απόλαυση, ένιωσα κι επιβεβαίωση πως κάνω καλά που τα έχω κόψει. Πέρα απ' το ότι μου έκαναν κακό, ήταν γεύσεις που είχαν γίνει ρουτίνα και δεν τις απολάμβανα επειδή τις είχα συνηθίσει. Κάτι που περιέργως δε μου συμβαίνει τώρα με το καλό φαγητό. Σπιτικά ή λαδερά φαγητά που σνόμπαρα παλιά, τώρα με ξετρελαίνουν κάθε φορά, και ποτέ δεν μπορώ να πω όχι σε μια σαλάτα (αρκεί να μην έχει τυριά και μαγιονέζες).
Η κραιπάλη με τα φαστ φουντ χτες βράδυ μού θύμισε κάτι νυχτερινές εξόδους με τρελό μεθύσι, που εκείνη τη στιγμή που το ζεις λες «Μα καλά, γιατί δεν το κάνω αυτό ΚΑΘΕ βράδυ;», και μετά, όταν έχει τελειώσει και ξυπνάς την επομένη λες «Α, να, γι' ΑΥΤΟ δεν το κάνω κάθε βράδυ».
Το σοκ της πολυφαγίας και της εισβολής των λιπαρών (πολλά εκ τα οποία trans) στο σώμα μου, είχε ως αποτέλεσμα λίγες αναγούλες, κάποια δυσφορία κι ένα περίεργο είδους χανγκόβερ που συνεχίζεται και τώρα που γράφω. Τώρα νιώθω ότι δεν θέλω να ξαναφάω φαστ φουντ, όχι μόνο στα γενέθλιά μου το 2017, αλλά και γενικά.
Παρόλα αυτά άξιζε. Και για τις γεύσεις που σαν την μαντλέν του Προυστ με κυρίευσαν ξαφνικά, αλλά και για τη συνειδητοποίηση του πόσο ωραίο, τελικά, είναι να παίρνεις τη ζωή σου στα χέρια σου. Και να ξέρεις πως παρότι δεν μπορείς να επιβληθείς στους άλλους, μπορείς -όταν χρειάζεται- να επιβληθείς στον εαυτό σου.
σχόλια