Κοιτάω τους ανθρώπους στις τηλεοράσεις του κόσμου. Μια ωραία περίπτωση είναι οι παρουσιαστές του BBC. Όχι μόνο των αυστηρά ενημερωτικών εκπομπών. Χαλαροί, φυσικοί, ακομπλεξάριστοι. Μιλούν σε ωραία, απλή γλώσσα, σα να είσαι σπίτι τους, απλώς στο ελαφρώς πιο επίσημο, κοιτούν την κάμερα σα να κοιτούν εσένα, δεν ρίχνουν κλεφτές ματιές στο μόνιτορ, δεν άγχονται για το πώς "γράφουν" στον φακό. Κι αν νοιάζονται, δεν το δείχνουν.
Και οι γυναίκες, ειδικά οι γυναίκες. Ένα υπέροχο ψηφιδωτό πολιτισμών: βρετανίδες, ινδές, ασιάτισσες, όλες με μια ειλικρίνεια που τις κάνει άμεσες, μοιραία συμπαθείς. Όμορφα απλά ρούχα, σχεδόν καθόλου βάψιμο, κανένα άγχος με την εικόνα, όλα να ρέουν, φυσικά μαζί με τις ειδήσεις και τα νέα απ' όλο τον κόσμο – σαν το νεράκι. Καθόλου άγχος και καταπίεση για εκείνη την κοιλίτσα, για εκείνη την τούφα που δεν στρώνει, θα αγγίξουν το πρόσωπο τους την ώρα που μιλάνε, θα κάτσουν σε στάση που μπορεί να μην τις κολακεύει. Όπως όλοι μας, όπως συμβαίνει στην κανονική ζωή, τώρα που δεν αντέχει πια καμουφλάζ και ψευτιές.
Κόσμος που μισεί τον εαυτό του, μισεί τα χρόνια που έζησε, μισεί το καταλάγιασμα, θέλει νιάτα κι ας είν' και κακοφορμισμένα. Νεόγεροι να παλεύουν μεσοπέλαγα μιας θάλασσας botox και υαλουρονικού. Αφύσικες, υστερικές φωνές, κλάματα για ψύλλου πήδημα, συναισθηματικό χάος που βαφτίζεται συγκίνηση και μπερδεύεται με τόνους μάσκαρα και στρώματα make up, απελπισία βουτηγμένη στο contouring.
Και μετά γυρίζω πίσω, στο ελληνικό ζάπινγκ, σταθμών και ανθρώπων που αγωνίζονται πραγματικά να μείνουν στα πόδια τους, στο πιο εκδικητικό πλαίσιο που τους επιφυλάχθηκε ποτέ από καταβολής παθογένειας της ελληνικής τηλεόρασης... Κανένας Ζέφυρος δεν φυσάει εδώ. Ειλικρινά, δεν ξέρω ποιοί είναι όλοι αυτοί που μας μιλάνε, όλα αυτά τα τραβηγμένα στόματα, τα φουσκωμένα μάγουλα, τα εξωπραγματικά χείλη. Τρέσες κι αϊλάινερ και άγχος από γυναίκες που κάποτε υπήρξαν όμορφες, βαμμένα μαλλιά και τερακότα και σιδερωμένες γραμμούλες δίπλα στα μάτια, από άντρες που χρόνια τώρα διεκδικούσαν τα σκήπτρα της σοβαρότητας και του δημοσιογραφικού κύρους. Κι η συνεννόηση σε γλώσσα στομφο-λαϊκή, περισπούδαστη, πολύ συχνά κενή και γεμάτη λάθη.
Κόσμος που μισεί τον εαυτό του, μισεί τα χρόνια που έζησε, μισεί το καταλάγιασμα, θέλει νιάτα κι ας είν' και κακοφορμισμένα. Νεόγεροι να παλεύουν μεσοπέλαγα μιας θάλασσας botox και υαλουρονικού. Αφύσικες, υστερικές φωνές, κλάματα για ψύλλου πήδημα, συναισθηματικό χάος που βαφτίζεται συγκίνηση και μπερδεύεται με τόνους μάσκαρα και στρώματα make up, απελπισία βουτηγμένη στο contouring. Δεν είναι κάτι που το πάθαμε τώρα. Πάντα η ελληνική τηλεόραση αγαπούσε τις φωνές και το μπούγιο, τις κάποτε γκροτέσκες μεταμορφώσεις, το φλερτ με την trash-ιά. Απλώς, τώρα πια είναι σαν οι άλλοι (που επίσης έκαναν τέτοια θεοπάλαβα και αψυχολόγητα) να μεγάλωσαν -κανονικά- κι εμείς να μείναμε πίσω -πεισματικά-.
Δεν είναι το botox που "χτυπάει", δεν είναι οι δηλώσεις άρνησης μετά ("εγώ; Ποτέ; Πιστέψτε με, θα το έλεγα"), δεν είναι η απελπισία, που είναι σεβαστή. Σε κανέναν δεν αρέσουν τα γεράματα, άλλωστε. Είναι που όλο αυτό το θεώρημα της έχθρας προς την ωρίμανση, βαφτίζεται well-being, μία ανίερη παραλλαγή του "καλά κρατιέσαι" και διατρέχει σαν ηλεκτρικό ρεύμα τις ζωές μας. Είναι ο λόγος, που τα χείλια μας έφτασαν στον Θεό, τα φρύδια της κυρίας στον από κάτω όροφο χαϊδεύουν τις γλάστρες του μπαλκονιού μας και τα βιβλία της Γ' Γυμνασίου δείχνουν παράταιρα στα χέρια της 15χρονης πιτσιρίκας στο απέναντι καφέ.
Νεόγεροι. Μια γενιά και κάτι απελπισμένων βαμπίρ, που αναζητά το καλό πλάνο ακόμη και στο ράφι του σούπερμαρκετ, που εξόρισε τη φυσικότητα από τη ζωή του για να μη "σπάσει", που γέρασε πρώτα από μέσα της και ακόμη αγωνίζεται να πείσει ότι αυτή η προσπάθεια είναι για καλό, αξίζει τον κόπο, είναι ένα ρεύμα που πρέπει να ακολουθήσεις.
Καθόλου δεν πρέπει. Αν κάποιος αισθάνεται καλά με αυτό, ας το κάνει. Και όχι δεν είναι το τέλος του κόσμου, εννοείται. Απλώς, κάθε φορά που το αντικρίζω είναι το ίδιο απογοητευτικό, ξεφυσάει την ίδια μοναξιά και το ίδιο τέλμα: ανθρώπων που δεν έκαναν κάτι διαφορετικό ποτέ, που εδώ και 25 χρόνια δεν κουνήθηκαν εκατοστό από τις επιτυχίες του "κάποτε" τους, ακριβώς, όπως το πρόσωπο τους. Όλα κοκαλωμένα. Τρομακτικά κοκαλωμένα.
σχόλια