ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Νομίζω ουσιαστικά όσοι μιλάνε για τα σχολικά χρόνια εννούν την ηλικία, όχι το σχολείο αυτό καθεαυτό.Αν νοσταλγώ εγώ κάτι από εκείνα τα χρόνια (ναι, κι εγώ με Δέσμες) είναι η "ανεμελιά" του να ζεις με ελάχιστες ευθύνες: να διαβάζεις, να τα πας καλά στο σχολείο, σιγά τα ωά δηλ! Αργότερα η ζωή δυσκολεύει πολ, πάρα πολύ (αν και έχεις και πρόσβαση σε πάρα πολλές απολαύσεις εννοείται, όπως το να είσαι ανεξάρτητος και κύριος του εαυτού σου) και δεν έχεις το "ασφαλές" περιβάλλον οικογένειας και σχολείου να σε προστατεύει. Επίσης στην εφηβεία όλα φαίνονται "δυνατά" καθώς δε γνωρίζεις ακόμη τους δικούς σου περιορισμούς και τους περιορισμούς της ζωής.Στα συν και το ότι σκας συνήθως από υγεία ενώ στις εποπμενες δεκαετίες εμφανίζονται σοβαρά προβλήματα που δυσχεραίνουν την καθημερινότητα.

Ούτε εγώ είχα περάσει καλά στο σχολείο. Στο γυμνάσιο μέτρια πράγματα έως καλούτσικα, στο λύκειο όμως ήταν πάρα πολύ άσχημα. Το σχολείο, για να είναι ωραίο, προϋποθέτει να έχεις καλούς φίλους για να κάνετε μαζί όλα αυτά που υποτίθεται ότι είναι η ηλικία να τα κάνεις. Για να χτίσεις ωραίες αναμνήσεις. Με τους συμμαθητές μου αποδείχτηκε ότι δεν ταίριαζα, η παρέα που είχα στα διαλείμματα διαλύθηκε γιατί μία κοπέλα έλεγε χοντρά ψέμματα σε μια άλλη φίλη μας, εκείνες ήταν από άλλο τμήμα και στην τάξη καθόμουν ολομόναχη, με το ζόρι μου μιλούσαν άλλα άτομα, ήμουν απεγνωσμένη για λίγη αποδοχή και τώρα καταλαβαίνω ότι φαινόταν αυτό. Κανένας δε θέλει για παρέα ένα άτομο με μηδενική αυτοπεποίθηση που θελει απεγνωσμένα να βρει μια παρέα. Ούτε εγώ θα ήθελα ένα τέτοιο άτομο για παρέα, δε θα το άντεχα. Χαίρομαι που πλέον δεν είμαι έτσι αλλά τότε ήμουν πολύ χάλια. Ολομόναχη. Και επειδή ήμουν καλή μαθήτρια και διάβαζα υπήρχαν 2-3 συγκεκριμένα άτομα που έλεγαν ότι έγλειφα τους καθηγητές και δεν ήθελα να χάνω μαθήματα... ε εντάξει, άμα είχα παρέες να κάνω κοπάνες χαρά μου θα ήταν, αλλά δεν είχα κάτι άλλο να κάνω πέρα από μάθημα εκεί. Γ' λυκείου είχα περάσει κάποια διαλείμματα κλεισμένη στις τουαλέτες. Ούτε 5ημερη είχα πάει γιατί δεν είχα με ποιον να καθίσω στο πούλμαν παρ'όλο που μια κοπέλα προσφέρθηκε να κοιμηθώ στο ίδιο δωμάτιο με εκείνη και την κολλητή της αλλά το έκαναν από λυπηση και συμφέρον, τους έλειπε ένα άτομο για να συμπληρωθεί ο αριθμός (αν και τελικά μια χαρά έγινε η εκδρομή). Δεν περίμενα ποτέ ότι θα συνέβαινε αυτό σε μένα. Μακάρι να ήταν αλλιώς τα πράγματα, θα ήθελα να είχα ωραία εφηβεία, να έχω όμορφες αναμνήσεις αλλά κάτι τέτοιο δε συνέβη. Ευτυχώς πλέον νιώθω πολύ καλύτερα με τον εαυτό μου και έχω όμορφους ανθρώπους στη ζωή μου που με αγαπούν και τους αγαπώ πολύ. Αλλά τότε ήταν πολύ μαύρα τα πράγματα.Γενικά το σχολείο ως θεσμός, το αναλυτικό πρόγραμμα και η συμπεριφορά ορισμένων δασκάλων και καθηγητών που βαριούνται που ζουν είναι άλλη ιστορία γι'αυτό και δεν αναφέρομαι παραπάνω.