ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είναι υπέροχος.Υπέροχος, όταν καμια φορά αγχώνεται και τρέμει η φωνή του όταν μιλάει στα σεμινάρια. Τα βαθιά καστανά του μάτια, το βλέμμα του όταν δεν έχει καταλάβει κάτι.Είναι τόσο υπέροχος.Υπέροχος! Ποτέ ξανά μια λέξη δεν έχει περιγράψει εναν άνθρωπο τόσο καλά!Μοιάζει τόσο ανασφαλής ώρες ώρες, αλλα γιατί; Ψηλός, σαν ενας μελαχρινός Ιησούς (συγχωρέστε με, αλλα πόσο τον θυμίζει) Και όταν του μιλάς καταλαβαίνεις πως το μυαλό του είναι ενα ασταμάτητο γρανάζι και το μόνο που θέλεις είναι να ζήσεις εκεί μέσα για λίγα λεπτά.Όταν αναπτύσσει κάθε θέμα με τον πιο φιλοσοφικό τρόπο και όλοι τον κοιτούν με ενα βλέμμα απορίας, εγώ καταλαβαίνω τα πάντα, γιατί τον ακούω πρώτα απο όλους. Όταν τον ακούω θέλω να πώ, και όταν δεν χάνομαι στα ανήσυχα του μάτια, στα καστανά του μαλλιά, στους αγκώνες του όταν τους στηρίζει στην έδρα, την υπέροχη του φωνή που καμιά φορά τραυλιζει με τον πιο γοητευτικό τρόπο που ξέρω.Βγάζει μια υπέροχη αγνότητα που δεν έχω ξαναδεί σε άντρα, είναι τόσο όμορφος και μυστήριος, παιδιάστικα γλυκός.27 χρονών είναι αυτό το πανέμορφο παλικάρι, που όταν επιτέλους με κοιταξε, όταν επιτέλους σήκωσε το βλέμμα του απο το πάτωμα και με κοίταξε έβγαζε μια τόσο φιλική αγνότητα, μια καθαρότητα που δεν έχω ξαναδεί.Όταν μίλησε για τον γιό του, (ενός, δύο;) σοκαρίστηκα, εκείνο το αγόρι δεν θυμίζει σε τίποτα το στερεότυπο του μπαμπά, ίσως επειδή είναι πολύ νέος, σου βγάζει μια αγνή αφέλεια.Αυτό ήταν το τελευταίο κομμάτι για να καταλάβω πως δεν θα γίνει ποτε κάτι με τους δύο μας. Ούτε το επιδίωξα ποτέ, εγώ δεν υπάρχω στον μακρινό του κόσμο και το αποδέχομαι. Αλλα τι ωραία θα ήταν να τον ακουμπούσα τυχαία• να ένιωθα την ματιά του, όταν είναι στις ζέστες του, επάνω μου ξανά. Και εγώ μάτια μου, θα σου μάθαινα ότι γλώσσα τραβάει η ψυχή σου, όποια θα σε ξεκλειδώσει και θα σε κάνει να θες να μου μιλήσεις, για τα φυτά, που σου αρέσουν, να θέλεις να μου πείς όλα τα κρύα δανέζικα σου ανέκδοτα. Και ίσως να σε ακούσω να γελάς, με το δειλό σου γέλιο που ακούγεται σαν ρυάκι, σαν ερωτικό τραγούδι.Όπως είπα, οι πιθανότητες είναι μηδαμινές, το δέχομαι.Ιδίως όταν δεν βρίσκω ποτέ το κουράγιο να τον προσεγγίσω.Θα αρκεστώ στο να χαζεύω τα χείλη του όταν άλλοτε νευρικά και άλλοτε βαθυστόχαστα στήνει ερωτήσεις τόσο εξειδικευμένες που μπερδεύει τους καθηγητές στο ίδιο τους το αντικείμενο και τους κάνει να αργούν να απαντήσουν.- τουλάχιστον γοητευμένη; φοιτήτρια, 20